Τους φτύνουν και αυτοί νομίζουν πως ψιχαλίζει

Γράφει ο Λυσίας

Κι ενώ ο κόσμος στο γήπεδο της Νίκαιας, την Παρασκευή 3 του Σεπτέμβρη , δεν είχε ακόμα αποχωρήσει από τον χώρο, σχηματίζοντας πηγαδάκια και σχολιάζοντας την ομιλία του Πρωθυπουργού, σε άλλο σημείο του Πειραιά, παιζόταν ένα δράμα.. Συγκεκριμένα, στη Σαλαμίνα, όπου εθεάθη ο πρώην Υφυπουργός του Καραμανλή και β’ αντιπρόεδρος της Βουλής, Γιάννης Νεράντζης, στην κεντρική ψησταριά του νησιού «Δροσοπηγή», να τρώει με παρέα τον αστυνομικό του και έναν ηλικιωμένο κύριο. Η ταβέρνα κατάμεστη. Κανείς δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στον βουλευτή.Διαβάστε περισσότερα
Όλοι τον περιφρόνησαν. Με εξαίρεση, δύο-τρείς, που ξεστόμισαν λέξεις οργής και αγανάκτησης.

Ο πρώην αντιπρόεδρος βιάστηκε να φύγει πριν καλά-καλά δοκιμάσει τα ό,τι είχε παραγγείλει. Στην άκρη, σε ένα από τα τελευταία τραπέζια, κοντοστάθηκε για ένα λεπτό και συνομίλησε με δημοσιογράφο της δημόσιας τηλεόρασης, που ήταν εκεί και έτρωγε.

Και βιαστικά, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε.

Σε άλλο σημείο του ελλαδικού χώρου, στη μεσσηνιακή Μάνη, στο ......

χωριό της γυναίκας του, Κιτριές, ο Λευτέρης Ζαγορίτης, μαζί με παρέα στην ταβέρνα «Σάντοβα», έτρωγε ψάρια και ψητούς αστακούς. Μόλις έγινε αντιληπτός από τους θαμώνες, άρχισε το κράξιμο. «Λαμόγιο», «προδότη», «τρωκτικό» και ένα σωρό ακόμα. Για το μόνο που θα μπορούσε κανείς να πει, κρίμα, ήταν για τους αστακούς που μείνανε μισοφαγωμένοι. Αφού, άρον-άρον, ο Λευτεράκης (με τον μάγκα υιό , που σαγήνευσε Τζούλια), τα μάζεψε και έφυγε.

Το ίδιο έγινε στην Πάρο, με τον Ρουσόπουλο, τα ίδια και με τον Παπαντωνίου, με τον Λιάπη, στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»… Και με πολλούς ακόμα. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει και τους τα χώνει.

Τους βρίζει. Σε χλωρό κλαρί δεν τους αφήνουν.

Αυτοί, όμως, αναίσθητοι. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, χαμογελάνε κιόλας.

Ξέρεις τί είναι να σε φτύνουν και να νομίζεις ότι βρέχει;

Ξέρεις τι είναι να σε μουντζώνουν και να νομίζεις ότι σε χαιρετούν;

Ρωτήστε όλα αυτά τα λεβεντόπαιδα του Σαμαρά, να σας το πουν.

Τα τιμημένα αυτά «παλικάρια», που ο Πρόεδρος της Ν.Δ. δεν τολμάει ούτε να σκεφθεί να τα αποχωριστεί.

Είναι κι αυτό μια ιδιοτροπία.

Να μην την.. σεβαστούμε;