π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

κ. Κων/νου Παπαχριστοδούλου Προέδρου του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

 

     Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος αποτελεί μια συναρ­παστική και μοναδική εκκλησιαστική προσωπικότητα. Το πλούσιο ποιμαντικό του έργο και η αγωνία του για τον άνθρωπο συνείχαν τον μακαριστό πατέρα από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. Πολλοί θα μπορούσαν να μιλήσουν για την προσωπικότητα και το έργο του π. Αντωνίου. Θεολόγοι, για το πλούσιο θεολογικό του έργο και την συγγραφική του δραστηριότητα πάνω σ' αυτόν τον τομέα. Κληρικοί, για την ποιμαντική του στρατηγική -όπως ο ίδιος την ονόμαζε- έναντι των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Νομικοί για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις νομικές παγίδες των ομάδων αυτών. Κοινωνικοί Λειτουργοί, για τον τρόπο με τον οποίο πλησίαζε και θεράπευε τα θύματα των ολοκληρωτικής φύσε­ως καταστροφικών οργανώσεων.

Με την συμπλήρωση εννέα ετών από την κοίμησή του, θα θέλαμε να παρουσιάσουμε, μέσα από την 10ετή εμπειρία και μαθητεία μας κοντά στον μακαριστό πατέ­ρα, με συστηματικό κατά το δυνατόν τρόπο, τη σκέψη, τη μεθοδολογία, τη στρατηγική, την ποιμαντική και το συγγραφικό του έργο.

Είναι πολύ γνωστή η Ομηρική ρήση από την Ιλιάδα:

«Τυδεύς τοι μικρός μέν έην δέμας, αλλά μαχητής». Είναι η φράση που ανταποκρίνεται κυριολεκτικά στην προσωπι­κότητα του μακαριστού π. Αντωνίου. Όσοι τον γνώρισαν έχουν να πουν για ένα μικρόσωμο, αδύνατο αλλά όχι αδύ­ναμο και ασθενικό κατά το σώμα άνθρωπο, με ιδιαίτερο πρόβλημα στην όραση. Όσοι όμως τον εγνώρισαν καλά, ήξεραν ότι η ευφυΐα του, η οξύνοιά του, η συγγραφική του δεινότητα και οι σωματικές του αντοχές υπερέβαιναν κατά πολύ αυτές ενός φυσιολογικοί ανθρώπου σε σημείο που να προκαλεί το θαυμασμό και την περιέργεια. Από την αποτίμηση ολοκλήρου του έργου του εξάγεται μόνο ένα συμπέρασμα. Ότι αυτή η δύναμη είχε την προέλευσή της στη θεία χάρη. Θα τολμούσαμε να πούμε, χωρίς εκ­πτώσεις, ότι ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ήταν ένας χαριτωμένος γέροντας, ένας «έγγαμος ασκητής», ένας σύγ­χρονος απολογητής της Ορθοδόξου πίστεως.

Η Ποιμαντική

Κατά τον π. Αντώνιο, σκοπός της ποιμαντικής είναι: «Η βίωση του μυστηρίου της Εκκλησίας».  Βασική του διδασκαλία και επιδίωξη το: «εν ώσιν» της αρχιερατικής προσευχής του Ιησού Χριστού. Η ενότη­τα του Εκκλησιαστικού σώματος με κεφαλή τον Υιόν και Λόγον του Θεού. Γι' αυτό το λόγο ο π. Αντώνιος είχε ως βασική του μέριμνα και αγωνία την «συναγωγή των εσκορπισμένων», και τη θεραπεία και αναζήτηση του «απολωλότος» προβάτου. Μάλιστα πολύ συχνά χρησιμοποιούσε την εν λόγω παραβολή του Κυρίου για να τονίσει την ευθύνη των ποιμένων απέναντι στους πλανημένους αδελφούς.

Περιέγραφε μάλιστα με πολύ γλαφυρό τρόπο ότι ο υπεύθυνος ποιμένας όταν ανακαλύψει το απολωλός πρόβατο δεν το χτυπά, δεν το μαλώνει αλλά το παρηγορεί και αν χρειαστεί ρίχνει λάδι στις πληγές του ώστε να επιτύχει την γρήγορη αποκατάσταση και ένταξή του στο ποίμνιο. Αυτή την παραβολή χρησιμοποιούσε επίσης και όταν ήθελε να ερμηνεύσει το χωρίο: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δεύτεραν νουθεσίαν παραιτού» ^{(Τίτ. 3,10).} Επισημαίνοντας την άστοχη και πολλές φορές απαρά­δεκτη στάση κάποιων ποιμένων απέναντι στους πλανη­μένους αδελφούς προέτρεπε για ενημέρωση, μελέτη του σκηνικού, υπομονή και ποιμαντική ευθύνη απέναντι στο πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας.  Άλλα και ουσιαστική απασχόληση με κάθε περίπτωση, μέσω διαπροσωπικής επαφής και όχι παραπομπής της «αρμοδίως».

Η παραίτηση από την ενασχόληση με τον αιρετικό, σύμφωνα με το χωρίο, πρέπει να γίνεται με­τά την πρώτη και τη δεύτερη νουθεσία. Ο π. Αντώνιος ρωτούσε χαρακτηριστικά: «Προχωρήσαμε στην πρώτη νουθεσία ουσιαστικά και με σωστή μέθοδο ώστε να απορρίψουμε τον αδελφό; Να τον λοιδορήσουμε, να τον μειώσουμε και ενίοτε να τον υβρίσουμε;» Το κα­ταστάλαγμα της ποιμαντικής του π. Αντωνίου, αλλά και η αγωνία του για τον άνθρωπο, δίδεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στο τελευταίο κείμενό του, όπως το υπαγόρευσε από το κρεβάτι του νοσοκομείου, δύο ημέρες πριν κοιμηθεί: «Το να θελήσει ένας ποιμένας να αφαιρέσει από οποιονδήποτε το στοιχείο της ελπίδας και να τον διαγράψει από το βιβλίο της ζωής είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που θα μπορούσε να διαπράξει εναντίον ενός αδελφού. Γι αυτό και ο ποιμένας έχει καθήκον να συμπαρασταθεί σε οποιονδήποτε του το ζητήσει και έχει ανάγκη της πνευματικής του προσφο­ράς». Αυτή η αγωνία του μακαριστού πατρός φαίνεται κυρίως στη μέθοδο που χρησιμοποιούσε προκειμένου να επανεντάξει τον πλανημένο αδελφό στην υγιή κοι­νωνία και κατ' επέκτασιν στη ζωή της εκκλησίας.

Το πρώτο στάδιο είναι η αναίρεση της πλάνης. Απα­ραίτητη προϋπόθεση όμως, η προσέγγιση του αλλού με αγάπη, κατανόηση, υπομονή, ανεκτικότητα και προ­σευχή. Η αναίρεση της πλάνης, κατά τον π. Αντώνιο απαιτεί βαθιά και πλατιά ενημέρωση πάνω στις πλάνες της ομάδας που ανήκει ο αδελφός. Ο τρόπος δε με τον οποίο γίνεται η συζήτηση και η πρώτη επαφή χρειάζε­ται ιδιαίτερη προσοχή. Δεν προσπαθούμε να εξουθενώ­σουμε τον άλλο, αλλά να τον κάνουμε να σκεφτεί. Να λειτουργήσει η κρίση και το μυαλό του. Να σπάσουμε τον προγραμματισμό του από την οργάνωση και να τον κάνουμε να δει με κριτικό πνεύμα τις, εν πολλοίς, παράλογες και καταστροφικές διδασκαλίες. Κατά τον π. Αντώνιο, δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε τι που εμείς πιστεύουμε ως λογικό αποτελεί λογι­κή παραδοχή για τον άλλο. Πολλές φορές η συστημα­τική πλύση εγκεφάλου σκοτίζει το νου και οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις. Αυτό πρέπει να είναι γνωστό σε μας προκειμένου να ακολουθήσουμε την ανάλογη στρατηγική.

Το δεύτερο στάδιο, κατά τον π. Αντώνιο είναι η οι­κοδομή στην ορθοδοξία. Η διαφορά μας, όπως έλεγε, από αντίστοιχες προσπάθειες του εξωτερικού, είναι ότι εμείς προσφέρουμε τη λύση της ορθοδόξου πίστεως και ζωής. Και αυτό χρειάζεται αφ' ενός γιατί πρέπει να καλυφθεί το κενό το οποίο δημιουργείται στον αδελφό μετά την κατάρρευση της ‘αυθεντίας' της οργάνωσης και αφ' ετέρου να αποτελέσει η ορθόδοξη πίστη σταθε­ρό κανόνα ζωής και πορείας. Η βασική προϋπόθεση για την επιτυχία αυτού του σταδίου είναι η πολύ καλή γνώση της ορθοδόξου πίστεως. Δηλαδή, της Αγίας Γρα­φής, των δογμάτων και της εμπειρίας των Αγίων της Εκκλησίας.

Ο τρόπος με τον οποίο ήθελε ο π. Αντώνιος να ει­σέρχεται ο νεοφώτιστος αδελφός στην κοινωνία της Εκκλησίας ήταν πανηγυρικός. Αν ήταν αβάπτιστος, με το μυστήριο του βαπτίσματος. Αν ήταν πλανημένος ορθόδοξος χριστιανός, με το μυστήριο του Χρίσματος. Στην τελετή συμμετέχει όλη η εκκλησιαστική κοινότη­τα. Εάν είναι δυνατόν συμψάλλουν κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας ενώ, τέλος, κάθονται όλοι σε κοι­νή εορταστική τράπεζα. Η ενεργή δε, συμμετοχή του αδελφού στη ζωή της ενορίας και η αγαπητική σχέση όλων των μελών μεταξύ τους ήταν το ιδανικό του μακαριστού πατρός. Είναι γεγονός ότι μετά από μια τέτοια αντιμετώπιση πολλοί πλανημένοι αδελφοί απετέλεσαν και αποτελούν εκλεκτούς συνεργάτες στο έργο της ποιμαντικής των αιρέσεων και της παραθρησκείας, με ένθεο ζήλο και κατά Χριστόν ζωή.

Όπως νομίζουμε, έγινε αντιληπτό, ο π. Αντώνιος ήταν πρώτα απ' όλα ποιμένας με πλήρη συναίσθηση της αποστολής του. Η ποιμαντική του δράση που ξεκι­νά πλούσια με τη διακονία του στη Μητρόπολη Γερμα­νίας , κατά τα πρώτα ιερατικά του βήματα, εξελίσσεται και καρποφορεί στην Ελλάδα με την ποιμαντική ανα­διοργάνωση των Ενοριών, κατ' αρχάς, και με την μονα­δική, ίσως και σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, εργα­σία του πάνω σε θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Στη συνέχεια της εργασίας μας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε εκτενώς το πλούσιο συγγραφικό έργο του μακαριστού πατρός το οποίο αποτελεί όχι μόνο το αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας πάνω στις κοσμοθεωρί­ες των παραθρησκευτικών ομάδων, αλλά και έγγραφη αποτύπωση της ποιμαντικής του αγωνίας.

Το Συγγραφικό έργο του.

Ο π. Αντώνιος ήταν πολυγραφότατος. Είχε ιδιαίτε­ρη ευχέρεια στο να αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις του, αλλά και τα αποτελέσματα των βασανιστικών του ερευνών πάνω στο σκηνικό των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Η αγωνία του για τον άνθρωπο και κυρίως για τα θύματα των κάθε λογής οργανώσεων, μας άφησε μια πλούσια βιβλιογραφία, περισσότερα από 40 βιβλία, που καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα των συγχρόνων του παραθρησκευτικών ρευμάτων και κυρίως των ομάδων που δρουν κάτω από τον γνωστό τίτλο της «Νέας Εποχής» (New Age).

Το συγγραφικό έργο του π. Αντωνίου περιλαμβάνει έργα ορθοδόξου οικοδομής και εγχειρίδια αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων. Επίσης συλλογές ομιλιών του σε πολλά συνέδρια, σεμινάρια και εκπαι­δευτικές ημερίδες.

Στα κείμενά του, περί την Ορθόδοξη πίστη, είναι εμφανής ο απολογητικός χαρακτήρας. Όταν παρου­σιάζει την Ορθόδοξη διδασκαλία έχει πάντα υπ' όψιν του τις αιρετικές και παραπλανητικές διδασκαλίες των παραθρησκευτικών ομάδων.

Στη σύγχρονη εποχή πολλοί όροι θρησκευτικοί και εκκλησιαστικοί διαστρέφονται και αλλάζει πλήρως το νόημά τους. Από τις ομάδες της «Νέας Εποχής», για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται οι όροι: Θεός, Χριστός, Χριστιανός, αγάπη, κοινωνία κ.λπ. με εντελώς άλλο περιεχόμενο. Είναι προφανές ότι με τη χρήση τέτοιων εννοιών και μάλιστα με άλλο περιεχόμενο η παγίδευση των ‘ασθενών' αδελφών είναι σίγουρη.

Ο π. Αντώνιος, στα έργα του, ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο αυτών των εν­νοιών και παρουσιάζει μια ξεκάθαρη και κρυστάλλινη Ορθόδοξη διδασκαλία με πλουσιότατη αγιογραφική κατοχύρωση, πατερικά και αγιολογικά κείμενα και ανα­φορές στη λειτουργική και υμνολογική παράδοση της Εκκλησίας μας. Λόγω του μεγάλου αριθμού των βιβλί­ων, θα αναφερθούμε ενδεικτικά σ' αυτά, που θεωρούμε ότι δίνουν χαρακτηριστικά το στίγμα του συγγραφέα.

Το κορυφαίο βιβλίο Ορθοδόξου οικοδομής είναι: «Η Ορθοδοξία μας». Σ' αυτό εκτίθεται ολόκληρη η πίστη της Εκκλησίας μας με συστηματικό τρόπο και με πολύ γλαφυρή γλώσσα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι μοιάζει με μια κλασική συστηματική Δογματική, τουλάχιστον ως προς την επί μέρους ανάπτυξη των αλη­θειών της πίστεώς μας. Είναι όμως προφανές, από μια πρώτη ανάγνωση ότι αποτελεί κυρίως μια βιωματική παρουσίαση της Ορθοδόξου ζωής, πάντα σε αντιπαρά­θεση με το «Ευαγγέλιο του Όφεως», όπως συνήθιζε να αποκαλεί τις κάθε είδους αιρετικές δοξασίες ο μακαρι­στός πατήρ.

Έτσι, εκτός από την απλή παράθεση των δογματι­κών αληθειών, μεγάλη βαρύτητα δίδεται στην «υπαρ­ξιακή ερμηνεία του δόγματος», όπως ονομάζεται η βίωση του δόγματος και η σημασία του στη ζωή και στην πορεία του ανθρώπου στον κόσμο. Κι αυτό, διότι έχει μεγάλη σημασία, στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου, αλλά και στις σχέσεις του με τους άλλους, το αν πιστεύει σε Θεό προσωπικό ή απρόσωπο, Τριαδικό ή όχι, αλλά και το αν πιστεύει σε Ανάσταση ή σε μετεν­σάρκωση.

Όλων αυτών των επί μέρους σημαντικών θεμάτων επιλαμβάνεται στο εν λόγω βιβλίο του ο π. Αντώνιος καθιστώντας το, μοναδικό εγχειρίδιο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας.

Προέκταση αυτού του βιβλίου αποτελεί και το Κύ­κνειο άσμα του πατρός: «Το Νόημα της Ζωής στο Φως της Ορθοδοξίας», τον επίλογο του οποίου έγραψε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, λίγες μέρες πριν την εκδημία του. Πρόκειται ίσως για το πιο βαθύ σε νόημα έργο του. Αποτελεί το καταστάλαγμα της αγιοπνευματικής εμπει­ρίας του μακαριστού πατρός, μέσα από τον δύσκολο δρόμο που κλήθηκε να διανύσει. Κορμός του βιβλίου είναι η «εν Χριστώ ζωή» όπως αυτή βιώνεται από τους Πατέρες και τους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Σημαντική θέση στην πνευματική αναζήτηση του π. Αντωνίου είχαν και οι απαντήσεις, από την πλευρά της Ορθοδοξίας, στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα: Ποια είναι η υπαρξιακή μας ταυτότητα; Ποια η θέση μας μέσα στον κόσμο; Από που ερχόμαστε; Που πάμε; Υπάρχει νόημα στη ζωή μας; Γιατί υπάρχει το κακό; Σ' αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα νομίζουμε ότι δίνεται απάντηση στο εν λόγώ βιβλίο, πάντα στο «φως της Ορθοδοξίας».

Η θεολογική σκέψη του π. Αντωνίου είχε πάντα απολογητική διάσταση. Τα δύο βιβλία που το απεικονίζουν αυτό με τον καλύτερο τρόπο είναι: «Διαλογισμός ή Προσευχή;» και «Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;».

Όπως έλεγε ο μακαριστός, το διαζευκτικό «ή» που τοποθετείται ανάμεσα στις δύο λέξεις αναδεικνύει την αντίθεσή τους. Στη σημερινή εποχή της σύγχυσης και της ομογενοποίησης, που ζούμε, όροι όπως «Διαλογισμός» και «Μετενσάρκωση» έχουν περάσει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλ­λουν την ορολογία της «Νέας Εποχής», από τις παι­δικές εκπομπές ακόμη. Δεν είναι παράξενο, και πιστά ακόμη μέλη της Εκκλησίας να πέφτουν σε σύγχυση. Η απάντηση δίδεται στις δύο αυτές εργασίες του π. Αντωνίου, με πλήρη Αγιογραφική και πατερική κατοχύ­ρωση. Αποδεικνύεται έτσι ότι, αυτός που πιστεύει στη Μετενσάρκωση δεν μπορεί να λέει ότι είναι χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος, αφού η πίστη στην Ανάσταση ακυρώνει κάθε τέτοια δοξασία. Επίσης, καμιά πρακτική, όπως αυτή του «διαλογισμού» δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγιοπνευματική, διαπροσωπική σχέση του προσευχόμενου με τον Θεό και τους αγίους της Εκκλησίας μας.

Το μεγαλύτερο όμως μέρος της συγγραφής του π. Αντωνίου καταλαμβάνουν τα βιβλία, που αναφέρονται καθαρά στις σύγχρονες αιρέσεις, στη διδασκαλία και στη δράση τους στο σημερινό κόσμο. Ο μακαριστός πατήρ συνήθιζε να αναφέρεται στην ευθύνη των ιερέων, όσον αφορά στην προστασία του ποιμνίου από τους «λύκους». Επέμενε δε στη συνεχή και αδιάλειπτη ενημέρωσή τους πάνω στα θέματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Το πλήθος των οργανώσεων, τα ονόματα, οι διφορούμενες και ασαφείς διδασκαλίες, τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα προπαγάνδας, ο κεκαλυμ­μένος προσηλυτισμός, η χρήση νομίμων κι ανόμων μεθόδων προσεγγίσεως των θυμάτων, καθώς και η παραπλάνηση επισήμων φορέων, κάποιες φορές και ποιμένων της Εκκλησίας, επέβαλλαν στον π. Αντώνιο τη συνεχή επίμονη και συχνά βασανιστική ενασχόληση με το σκηνικό των ονομαζόμενων, πολλές φορές, «κατα­στροφικών λατρειών».

Όταν ο π. Αντώνιος άρχιζε να καταπιάνεται με μια συγκεκριμένη παραθρησκευτική κίνηση, πρώτα απ' όλα μελετούσε και παρουσίαζε τις διδασκαλίες της, όπως προβάλλονταν, μέσα από τα δικά της βιβλία. Η παράθεση των δοξασιών κάθε «ομάδας» προέρχεται από κείμενα κι από μαρτυρίες μέσα από την ίδια την ομάδα. Ο μακαριστός πατήρ ποτέ δεν μιλούσε γενικά κι αφηρημένα. Ποτέ δεν έβλεπε «παντού εχθρούς» της πίστεως. Ποτέ δεν απέδιδε τη δράση αυτών των ομάδων σε «διεθνείς συνομωσίες» και «σκοτεινά κέντρα». Πίστευε ότι έτσι απλοποιούμε το πρόβλημα και το με­ταθέτουμε αλλού. Ήταν ξεκάθαρος, συγκεκριμένος και απόλυτος σ' αυτό που έγραφε, γιατί το είχε διασταυ­ρώσει πολλές φορές. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ποτέ δεν είχε δεχθεί νομική δίωξη για τα γραφόμενά του. Διότι πάντα αυτά ήταν πλήρως κατοχυρωμένα.

 Πολλές παραθρησκευτικές ομάδες, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τα επίδοξα θύματά τους, χρησιμοποιούν πολλά προσωπεία. Τις περισσότερες φορές, η πρώτη επαφή γίνεται μέσα από αθώα «Σεμινάρια Αυτογνωσίας», ασκήσεις για σωματική ευεξία, «έξυ­πνα» ερωτηματολόγια, καλαίσθητα φυλλάδια και χαμογελαστούς, εκπαιδευμένους προσηλυτιστές. Αν κάποιος γνωρίσει εξ αρχής, την εσωτερική διδασκαλία των ομάδων αυτών η οποία τις περισσότερες φορές κα­ταλύει την ανθρώπινη προσωπικότητα και δημιουργεί ανθρώπους «ρομπότ» είναι εύκολο να απομακρυνθεί γρήγορα. Αυτός είναι κι ο αντικειμενικός σκοπός του π. Αντωνίου, όταν εκθέτει, με αυθεντικά κείμενα τις δοξασίες και τις εσωτερικές πρακτικές των ομάδων αυτών. Παράλληλα, για να μη δημιουργείται σύγχυση στον αναγνώστη, παραθέτει πάντα και τις Ορθόδοξες θέσεις, ώστε να μη δίδεται, εσφαλμένα, η εντύπωση της παρουσίασης αυτών των διδασκαλιών θετικά. Με την φιλοσοφία αυτή έχουν γραφεί μία σειρά βι­βλίων που ρίχνουν άπλετο φως στα άδυτα σκοτεινών οργανώσεων καθώς εκθέτουν την ιστορία και την εσώ­τερη διδασκαλία τους.

Ήδη από τη δεκαετία του '70, ο π. Αντώνιος, μαζί με τα καθαρά ποιμαντικά του κείμενα, άρχισε να γρά­φει τα: «Η Δικτατορία του Μπρούκλιν», «Ψυχοναρκωτικά» και «Πνευματικός Βιασμός», βιβλία, που για πρώτη φορά παρουσίαζαν στην Ελλάδα νέες και παλι­ές παραθρησκευτικές ομάδες, με τρόπο πρωτόγνωρο. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ενασχόλησή του ειδικά με τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», μας έχει δώσει μία σειρά από πολύτιμα εγχειρίδια: «Η Λατρεία της Σκοπιάς» τόμοι: Α', Β', Γ', «Οι Χιλιαστές μας γράφουν», «Σκο­πιά. Ζωηρότερο φως ή πυκνότερο σκότος;». Στα βιβλία αυτά παρουσιάζεται κάθε πτυχή της ιστορίας της οργάνωσης αλλά και οι πολλές αντιφάσεις στη διδασκαλία της. Ακόμη, πλούσια αγιογραφική κατοχύρωση ενάντια στις πλάνες της «εταιρίας», με τις απαντήσεις της Ορθοδοξίας σε κάθε διαστροφή της Γραφικής αλήθειας.

Στην ποιμαντική των αιρέσεων εντάσσεται και το πολύ σπουδαίο, «Εγχειρίδιο Αιρέσεων και Παραχριστιανικών Ομάδων», βιβλίο στο οποίο παρουσιάζον­ται διεξοδικά οι περισσότερες και σημαντικότερες «παραχριστιανικές» ομάδες, Οι «Ελεύθερες Εκκλησίες», «Πεντηκοστιανοί», «Ευσεβιστικές τάσεις», «Χαρι­σματικοί», «Υπερδογματικές» ομάδες κ.λπ. Αποτελεί, θα λέγαμε, ένα είδος εγκυκλοπαιδικού λεξικού των σύγχρονων χριστιανικών αιρέσεων.

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε όμως, με την έκδοσή του, και το βιβλίο, «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή». Ήταν η πρώτη φορά, που στον ελληνικό χώρο, αλλά και διορθοδόξως, ακούγονταν αυτοί οι όροι, που σηματοδοτούν έναν τεράστιο ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο, υπό την σκέπη του οποίου βρίσκον­ται χιλιάδες κινήσεις, παραθρησκευτικές ομάδες και οργανώσεις.

Ο όρος «Νέα Εποχή» ή κατά τη διεθνή ορολογία «New Age» χρωματίζει πλέον έντονα τη σύγχρονη εποχή μας. Οι βασικές της αρχές διαποτίζουν σχεδόν κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό μέσο. Ο π. Αντώνιος ήταν ίσως ο πρώτος ερευνητής στον ελληνικό χώρο που διέβλεψε την τεράστια αυτή διάβρωση της κοι­νωνίας από το κίνημα αυτό. Στο εν λόγω βιβλίο πα­ρουσιάζονται πολλές αντιπροσωπευτικές ομάδες του χώρου, καθώς και διάφορες ινδουιστικές-γκουρουϊστικές οργανώσεις «δυτικού» τύπου. Σύμφωνα με τη θέση ενός αρχηγού-γκουρού τέτοιας οργάνωσης: «Η πιο επικερδής επιχείρηση, σήμερα, είναι η δημιουργία μιας θρησκείας».

Το πλαίσιο της «Νέας Εποχής», όπως καταδεικνύε­ται μέσα στο βιβλίο αυτό του π. Αντωνίου αποτελεί το πλέον ιδανικό πλαίσιο για την εκπλήρωση της παραπά­νω εφιαλτικής άποψης. Αυτό δε που, κατά τον μακα­ριστό γέροντα αποτελεί και το πιο ευφάνταστο, αλλά όχι μακρινό σενάριο, είναι η «εκ των έσω» διάβρωση του φρονήματος των χριστιανών από τις επικίνδυνες διδασκαλίες της «Νέας Εποχής», κάτι που δυστυχώς, βλέπουμε συχνά να επαληθεύεται.

Ο π. Αντώνιος διακατεχόταν συνεχώς από την αγω­νία για τη διαφύλαξη του ποιμνίου. Μοναδικός του στόχος ήταν η κατά το δυνατόν καλύτερη εκπαίδευση των ποιμένων στον δύσκολο χώρο των συγχρόνων αιρέσεων, αλλά και η ενημέρωση του ποιμνίου για τις τόσο εξελιγμένες παγίδες που έχει ν' αντιμετωπίσει. Καρπός αυτής της αγωνίας του είναι το βιβλίο: ‘Αντιμετώπιση των Αιρέσεων  Προβληματική και Στρατηγική'.

Κάθε φορά που η επικαιρότητα το επέβαλλε, ο μα­καριστός κλεινόταν στο «ταμείον» του και μετά από κοπιώδη και πολλές φορές εξαντλητική εργασία απέ­διδε σ' εμάς τους καρπούς των κόπων του: Ένα νέο βιβλίο στο οποίο ανέλυε διεξοδικά το θέμα σ' όλες τις εκφάνσεις του, μοναδικό εφόδιο ενημέρωσης και ποιμαντικής ευθύνης.

Υπάρχουν ακόμη πολλά βιβλία του, στα οποία δεν μπορέσαμε να αναφερθούμε και τα οποία παρουσιάζον­ται κατά καιρούς μέσα από το περιοδικό «Διάλογος». Νομίζουμε όμως πως καταφέραμε να δώσουμε, έστω κατ' ελάχιστον, μία γεύση από το τεράστιο συγγρα­φικό έργο του π. Αντωνίου που αποτελεί, νομίζουμε, μοναδικό ποιμαντικό εργαλείο και τεράστια παρακα­ταθήκη ενημέρωσης και απολογητικής.

 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 40

Ελληνα ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα. Μοιραστείτε αυτή την ανάρτηση