Τα πρόσωπα των επισκεπτών περιγράφονται συχνά σαν ανατολίτικα στην εμφάνιση και άτριχα. Δεν έχουν τρίχες στο πρόσωπο, συμπεριλαμβανομένης της κεφαλής και των βλεφάρων. Φοράνε το σήμα κατατεθέν μαύρο σακάκι τους με μαύρη γραβάτα και κάτασπρο πουκάμισο. Τα ρούχα είναι άψογα στην εμφάνιση, κολλαρισμένα με καλοσχηματισμένες τσακίσεις. Κάποιοι αναφέρονται να φοράνε κραγιόν.
Η μηχανική των σωμάτων τους είναι κάπως ρομποτική και άτεχνη. Οι φωνές τους είναι μονότονες και τα πρόσωπά τους ανέκφραστα. Συνήθως ταξιδεύουν κατά τριάδες, αλλά μερικές φορές και μόνοι. Η προσφιλής τους μέθοδος για να ταξιδεύουν είναι με παλαιά μοντέλα μαύρων και αχρησιμοποίητων Κάντιλακ. Αν και τα αυτοκίνητα είναι παλιά, αυτόπτες μάρτυρες τα περιγράφουν να μυρίζουν σαν καινούργια. Υπάρχουν κάποιες αναφορές για MIB που παρακολουθούν ανθρώπους, μέσα από μαύρα ελικόπτερα. Αν και είναι απειλητικοί, δεν υπάρχει καταγραμμένη περίπτωση απειλής που να πραγματοποιήθηκε, παρά το γεγονός ότι κάποιοι αγνόησαν τις απειλές τους.
Οι παρακάτω πληροφορίες έχουν συλλεχθεί από διάφορες πηγές.
Ανασκόπηση των MIB (MEN IN BLACK)
Μια ιστορία της Linda Murphy
Απ' το "Astronet Review" No. 1, Φεβρουάριος 1992.
Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει κάτι για τους MIB δίχως πραγματικά να ξέρουν κάποια λεπτομέρεια. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να γνωστοποιήσει στους αναγνώστες την ιστορία των MIB, πώς συνδέονται με κατηγορίες συγκάλυψης, καθώς και με σχετικό υλικό και ονόματα αρχείων που περιέχουν πιο πρόσφατες σκέψεις για το θέμα.
Όταν η Επιτροπή Condon έπαιρνε αντιπροσωπευτικά δείγματα των διαθέσεων του κοινού σχετικά με τα UFO, έκανε αυτή τη δήλωση σ' ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του αμερικανικού λαού: "Μια κυβερνητική υπηρεσία διατηρεί ένα Άκρως Απόρρητο αρχείο με αναφορές για UFO, οι οποίες σκόπιμα αποσιωπούνται απ' το κοινό." Οι ερωτώμενοι κλήθηκαν να απαντήσουν ΑΛΗΘΕΣ ή ΨΕΥΔΕΣ. Μια ισχυρή πλειοψηφία, 61%, σκέφτηκε ότι η δήλωση ήταν αληθινή, ενώ μόνο το 31% είπε ότι ήταν ψευδής. Μεταξύ των εφήβων, το ποσοστό αξιοπιστίας ήταν ακόμα πιο ευρύ - 73% πίστευαν τη δήλωση σαν αληθινή. Οι μετρήσεις κοινής γνώμης που διεξήγαγε η Επιτροπή Condon καθώς και άλλες καταμετρήσεις για τα UFO, εμφανίστηκαν με το μάλλον παράδοξο γεγονός, ότι πιο πολλοί πίστευαν σε μια συνωμοσία σιωπής για τα UFO, απ' αυτούς που αρχικά πίστευαν στην ύπαρξη των UFO.
Συχνά λέγεται ότι εμείς οι σύγχρονοι Αμερικανοί είμαστε λίγο παρανοϊκοί· ότι πάντα τείνουμε να πιστεύουμε ότι κάτι "υπάρχει εκεί έξω" για να μας πιάσει, ή κάτι μας αποκρύπτεται. Σίγουρα φαίνεται ότι ήμασταν λίγο παρανοϊκοί για τα UFO.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν αόριστα σε μια συνωμοσία της Πολεμικής Αεροπορίας ή της CIA ή ακόμα και για μια παγκόσμια επιστημονική συνωμοσία. Γενικά επιβεβαιώθηκε ότι ο λόγος πίσω απ' τη αυτή τη συνωμοσία ήταν η επιθυμία ενός μέρους των ισχυρών να κρύψουν την "αλήθεια" απ' το κοινό, επειδή οι άνθρωποι θα πανικοβάλλονταν αν γνώριζαν ότι δεχόμαστε επισκέψεις από ανώτερα πλάσματα από άλλους κόσμους. Αυτοί που υποστηρίζουν τη συνωμοσία, ακούν σταθερά την παλιά εκπομπή του "Πολέμου των Κόσμων" ["War of the Worlds"] και τον πανικό που προκάλεσε.
Μια τέτοια πεποίθηση, είναι μάλλον πολύ απλή για έναν πραγματικό ειδήμονα των συνωμοσιών. Αυτός έχει από καιρό απορρίψει την απλή, ειλικρινή απόδειξη συγκάλυψης από την Πολεμική Αεροπορία, την CIA και την επιστήμη, σαν πολύ προφανή και μάλλον γελοία. Οι ειδήμονες στις συνωμοσίες πολύ σωστά απέδειξαν, ότι καμιά κυβέρνηση ή ομάδα, όσο ισχυρή κι αν είναι δεν θα μπορούσε να καταπνίξει τόσο εντυπωσιακές πληροφορίες για τόσο καιρό. Δεν είναι γήινη ομάδα λοιπόν.
Αν οι εξωγήινοι ΗΘΕΛΑΝ να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή τους θα προσγειώνονταν σε ένα κεντρικό σημείο και η αδύναμη γήινη προσπάθεια συγκάλυψης θα τινάζονταν στον αέρα. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες εμφανίστηκε ο θρύλος των Μαυροντυμένων. Αφορά περίεργα ανθρωπάκια με μαύρα κοστούμια, που οδηγούν αστραφτερά αυτοκίνητα και παρενοχλούν τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι έχουν δει UFO.
Ο θρύλος των Μαυροντυμένων μπορεί να εντοπιστεί με αρκετή ακρίβεια. Το 1953 κάποιος Albert K. Bender διεύθυνε έναν οργανισμό με το όνομα International Flying Saucer Bureau (Διεθνές Γραφείο Ιπτάμενων Δίσκων, IFSB) και έκδιδε ένα μικρό έντυπο που ονομάζονταν Space Review (Διαστημική Επιθεώρηση), αφιερωμένο σε ειδήσεις για ιπτάμενους δίσκους.
Παρά τον πομπώδη τίτλο του, το IFSB είχε λίγα μέλη και η Διαστημική Επιθεώρηση, στην καλύτερη περίπτωση, έφτασε να έχει μερικές εκατοντάδες αναγνώστες. Αλλά ήταν όλοι τους αφιερωμένοι στην ιδέα ότι οι ιπτάμενοι δίσκοι ήταν εξωγήινα διαστημόπλοια. Μαζί με άλλους που δέχονταν την ιδέα, αυτοί οι θαυμαστές ιπτάμενων δίσκων είχαν πεισθεί ότι κατείχαν μια μεγάλη αλήθεια, ενώ το υπόλοιπο του κόσμου παρέμενε στο σκοτάδι και στην άγνοια. Αισθάνθηκαν πολύ σπουδαίοι, και έτσι έμειναν έκπληκτοι, σχεδόν σοκαρίστηκαν, όταν ανοίγοντας την έκδοση της Διαστημικής Επιθεώρησης του Οκτωβρίου του 1953, βρήκαν δυο απρόσμενες ανακοινώσεις: "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ. Μια πηγή, την οποία το IFSB θεωρεί πολύ αξιόπιστη μας πληροφόρησε ότι η έρευνα του μυστηρίου των ιπτάμενων δίσκων και η λύση του πλησιάζουν στα τελικά της στάδια. Η ίδια πηγή στην οποία είχαμε αναφέρει δεδομένα, τα οποία είχαν έρθει στην κατοχή μας, υπαινίσσεται ότι δεν ήταν σωστός ο τρόπος και η εποχή που δημοσιεύτηκαν οι πληροφορίες στη Διαστημική Επιθεώρηση".
Το δεύτερο και πιο σοκαριστικό έγραφε: "ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ: Το μυστήριο των ιπτάμενων δίσκων δεν είναι πια μυστήριο. Η πηγή είναι ήδη γνωστή, αλλά κάθε πληροφορία γι' αυτήν αποκρύπτεται κατά διαταγή μιας ανώτερης πηγής. Θα θέλαμε να δημοσιεύσουμε όλη την ιστορία στη Διαστημική Επιθεώρηση, αλλά λόγω της φύσης των πληροφοριών, λυπόμαστε αλλά έχουμε δεχθεί συστάσεις για το αντίθετο."
Η δήλωση έκλεινε με την ανησυχητική πρόταση, "Συμβουλεύουμε αυτούς που συνδέονται με το θέμα των δίσκων, να είναι πολύ προσεκτικοί". Κατόπιν ο Bender ανέστειλε την έκδοση της Διαστημικής Επιθεώρησης και διέλυσε το IFSB.
Ο τόνος των ανακοινώσεων θα ήταν οικείος σε όποιον είχε πολύ πείρα με αποκρυφιστικές οργανώσεις. Οι αποκρυφιστές συχνά ισχυρίζονται ότι κατέχουν κάποιο σπουδαίο μυστικό το οποίο, για εξίσου μυστικούς λόγους, δεν μπορούν να αποκαλύψουν. Ακόμα και έκλυση "παρακαλούμε να είστε πολύ προσεκτικοί" δεν ήταν σπουδαία. Έκανε όσους συνδέονταν με το "θέμα των δίσκων" να νιώθουν πιο σημαντικοί. Εξάλλου, ποιος θα σκοτίζονταν να σε καταδιώξει, αν απλά έχανες το χρόνο σου;
Λίγο μετά αφού ο Bender έκλεισε το περιοδικό του και την οργάνωσή του, έδωσε μια συνέντευξη σε μια τοπική εφημερίδα, στην οποία ισχυρίστηκε ότι δέχτηκε επίσκεψη από "τρεις άνδρες που φορούσαν μαύρα κοστούμια", οι οποίοι τον είχαν διατάξει "με έμφαση" να σταματήσει να δημοσιεύει υλικό για τους ιπτάμενους δίσκους. Ο Bender είπε ότι "φοβήθηκε του θανατά" και ότι "πραγματικά δεν μπορούσε να φαει για δυο μέρες". Κάποιοι απ' τους πρώην συνεργάτες του Bender, προσπάθησαν να πιέσουν για μια πιο ικανοποιητική εξήγηση, αλλά σε όλες τις ερωτήσεις απαντούσε είτε ακατανόητα, είτε καθόλου.
Αυτή η κατάσταση δημιούργησε σημαντικές συγχύσεις στους λάτρεις των ιπτάμενων δίσκων. Τι να σκεφτούν για μια τόσο περίεργη ιστορία; Μερικά ήταν φανερά σκεπτικοί για την ιστορία του Bender. Είπαν ότι η εκδοτική εταιρεία και ο οργανισμός έφθινε οικονομικά και ότι η ιστορία με τους τρεις επισκέπτες που τον "διέταξαν" να σταματήσει να εκδίδει ήταν απλά μια χειρονομία "διάσωσης". Επίσης, καθώς περνούσαν τα χρόνια οι "Τρεις Μαυροντυμένοι" άρχισαν να θεωρούνται πιο σεβαστοί και απέκτησαν δικιά τους ζωή. Μερικοί φίλοι του Bender σκέφτηκαν αρχικά ότι οι Μαυροντυμένοι ήταν της Πολεμικής Αεροπορίας ή της CIA, και πράγματι οι αρχικές δηλώσεις του Bender, φαίνεται να δείχνουν ότι (αυτοί οι άνθρωποι) θα μπορούσαν να είναι κυβερνητικοί πράκτορες. Αλλά μετά από λίγο οι Μαυροντυμένοι άρχισαν να προσλαμβάνουν ένα πιο εξωγήινο και υπερφυσικό αέρα.
Τελικά το 1963, μια ολόκληρη δεκαετία αφού μίλησε για τους μυστηριώδεις επισκέπτες του, ο Albert Bender περίπλεξε περισσότερο τα πράγματα σ' ένα βιβλίο με τίτλο "Οι Ιπτάμενοι Δίσκοι και οι τρεις Μαυροντυμένοι". Ήταν ένα περίεργο, μπερδεμένο και δυσανάγνωστο βιβλίο, το οποίο λίγα αποκάλυπτε για τα ωμά γεγονότα, αλλά ενίσχυε τη φήμη ότι οι Μαυροντυμένοι ήταν εξωγήινοι. Το βιβλίο εισήγαγε επίσης τη γνώση για "τρεις όμορφες γυναίκες, ντυμένες με στενές λευκές στολές". Όπως και οι αρσενικοί Μαυροντυμένοι σύντροφοι τους, οι Λευκοντυμένες είχαν "πύρινα μάτια".
Αλλά και πριν την έκδοση του βιβλίου του Bender το 1963, είχαν αναφερθεί επισκέψεις των Μαυροντυμένων (ή MIB όπως ήταν γνωστοί στους γνώστες) και σε άλλους εκτός απ' τον Alber Bender. Έως τώρα έχουν αναφερθεί τόσο συχνά, ώστε καθιερώθηκαν σαν μέρος της ιστορίας των UFO. Οι Μαυροντυμένοι, φυσικά, φορούν μαύρα κοστούμια. Φορούν επίσης γυαλιά ηλίου, πιθανόν για να κρύβουν τα "πύρινα" μάτια τους. Αναφέρεται ότι οι περισσότεροι είναι κοντοί, ντελικάτοι με ελιές και μαύρα, ίσια μαλλιά. Συχνά περιγράφονται σαν "Τσιγγάνοι" ή "Ανατολίτες". Αναφέρεται ότι οι περισσότεροι MIB ταξιδεύουν σε ομάδες των τριών και συχνά οδηγούν λαμπερά, καινούργια μαύρα αυτοκίνητα - συχνά Κάντιλακ. Συχνά οι MIB προσποιούνται τους πράκτορες της CIA ή κάποιας άλλης κυβερνητικής υπηρεσίας. Ίσως και να επιδεικνύουν επίσημα πιστοποιητικά, αλλά αυτό δεν μπορεί να ελεγχθεί. Περιστασιακά δείχνουν διακριτικά με περίεργα εμβλήματα, ή έχουν άγνωστα σύμβολα στα αυτοκίνητά τους. Ο σκοπός των επισκέψεών τους φαίνεται να είναι να κάνουν τους ανθρώπους που έχουν δει UFO, να σταματήσουν να μιλάνε γι' αυτά ή με κάποιο τρόπο να μπερδέψουν και να φοβίσουν τους αυτόπτης μάρτυρες.
Αυτοί που ανησυχούν για τους MIB, τείνουν να συσσωρεύουν όλα τα είδη μυστηριωδών επισκεπτών στην κατηγορία αυτή, ακόμα και αν δεν φοράνε μαύρα, δεν έχουν πύρινα μάτια, ούτε εμφανίζουν κάποια γνωστά χαρακτηριστικά των MIB. Το κύριο προσόν των Μαυροντυμένων είναι ότι προέρχονται από άγνωστη πηγή και ότι εμφανίζονται να δρουν περίεργα και κάπως απειλητικά.
Κάποιοι απ' αυτούς που γράφουν για UFO και άλλα περίεργα φαινόμενα, κάνουν πρόχειρες αναφορές σε "αμέτρητες" επισκέψεις των Μαυροντυμένων. Στην πραγματικότητα αυτές οι "αμέτρητες" υποθέσεις είναι δύσκολο να καθοριστούν. Στην πράξη, φαίνεται να υπάρχει μάλλον μικρός αριθμός υποθέσεων των MIB και σχεδόν καθόλου διαθέσιμες λεπτομέρειες.
Η εντύπωση που δίνεται απ' τους συγγραφείς είναι ότι οι δημοσιευμένες υποθέσεις αντιπροσωπεύουν μόλις την "κορυφή του παγόβουνου". Παράλληλα, λένε οι συγγραφείς, υπάρχουν "πιο συγκλονιστικές" υποθέσεις, των οποίων οι λεπτομέρειες δεν μπορούν να αποκαλυφθούν για διάφορους λόγους. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει έλλειψη βάσιμων στοιχείων για μεγάλο αριθμό υποθέσεων MIB. Αλλά, τελικά, ασχολούμαστε με τις δοξασίες όσο και με την πραγματικότητα και η "εντύπωση" είναι και αυτή κάτι σημαντικό.
Συχνά οι υποθέσεις των MIB που γνωρίζουμε, δεν είναι τόσο εντυπωσιακές όσο του των τριών επισκεπτών του Albert Bender, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ανησυχητικές. Ας πάρουμε την ιστορία του Rex Heflin, επιθεωρητή των Εθνικών Οδών της Καλιφόρνια. Στις 3 Αυγούστου του 1965, ο Heflin ισχυρίστηκε ότι κατείχε μια σειρά φωτογραφιών Polaroid ενός UFO, παρμένων απ' το αυτοκίνητό του, καθώς πάρκαρε στον αυτοκινητόδρομο της Santa Ana. Οι φωτογραφίες ήταν αρκετά καθαρές και έδειχναν ένα αντικείμενος σαν ψάθινο καπέλο να πετάει φανερά πάνω απ' το έδαφος. Αυτές οι φωτογραφίες έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και ακόμα είναι ανάμεσα στις πιο συχνά ανατυπωμένες φωτογραφίες για UFO. Η ιστορία του Heflin, ερευνήθηκε απ' την Πολεμική Αεροπορία, λίγο μετά τη γνωστοποίησή της. Εξετάστηκε επίσης από ερευνητές της Επιτροπής Condon κατά την ανάκρισή τους. (Ο ερευνητής της επιτροπής έφτιαξε μια αρκετά πιστή απομίμηση των φωτογραφιών κρεμώντας το καπάκι του φακού της φωτογραφικής του μηχανής μπροστά απ' το αυτοκίνητό του με μια κλωστή και φωτογραφίζοντάς το απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου). Επιπρόσθετα, μια στρατιά ανεπίσημων ουφολογικών ομάδων καταπιάστηκαν με το θέμα με το δικό τους τρόπο.
Υπήρχε σημαντική υποψία στην πλευρά των επίσημων ερευνητών ότι οι φωτογραφίες είχαν νοθευτεί, αλλά ήταν δύσκολο να αποδειχθεί ή να ανασκευαστεί δίχως τα πρωτότυπα. Επειδή ήταν φωτογραφίες Polaroid, δεν υπήρχαν αρνητικά.
Ο Heflin είπε ότι είχε μεταβιβάσει τρία ή τέσσερα πρωτότυπα σ' έναν άνθρωπο (οι δύο - η ιστορία διαφέρει) που όπως ισχυρίζεται αντιπροσώπευαν την Επιτελείο Βορειοαμερικανικής Αεράμυνας (North American Air Defence Command, NORAD). Το NORAD αρνήθηκε ότι απέστειλε ποτέ κάποιον ερευνητή, ή ότι πραγματικά είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για τις φωτογραφίες. Το μυστηριώδες πρόσωπο που δήθεν πήρε τις φωτογραφίες δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.
Στις 11 Οκτωβρίου του 1967, πάνω από δύο χρόνια απ' το συμβάν του Heflin, αλλά ενώ συνεχίζονταν η έρευνα της Επιτροπής Condon, ο Heflin ανέφερε άλλη μία συνάντηση με μυστηριώδεις επισκέπτες. Ήρθε στο σπίτι του, κάποιος που είπε ότι ήταν ο Σμηναγός C.H. Edmonds του Τμήματος Διαστημικών Προγραμμάτων μιας μονάδας της Πολεμικής Αεροπορίας που είχε αναμειχθεί στην πρώτη έρευνα των φωτογραφιών του με τα UFO. Στη διάρκεια της συνέντευξης ο άνθρωπος που αυτοαποκαλούνταν Σμηναγός C.H. Edmonds, ρώτησε τον Heflin εάν ήθελε τις πρωτότυπες φωτογραφίες του πίσω. Όταν ο Heflin απάντησε όχι, ο άνθρωπος εμφανώς ανακουφίστηκε. Ανεξήγητα, άρχισε να συζητάει για το Τρίγωνο των Βερμούδων. Αυτή είναι μια περιοχή κοντά στο νησί Bermuda, όπου έχουν αναφερθεί μυστηριώδεις εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων. Αυτές οι εξαφανίσεις έχουν συνδεθεί από κάποιους με τα UFO, αν και οι σύνδεση δεν φαίνεται πολύ πειστική.
Καθώς συνεχίζονταν αυτή η περίεργη συνέντευξη, ο Heflin είπε ότι είδε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο δρόμο. Είχε κάποιο είδος γραμμάτων στην μπροστινή πόρτα τα οποία δεν μπορούσε να διακρίνει. Για να μνημονεύσουμε την περιγραφή της αναφοράς για το γεγονός της Επιτροπής Condon, "στο πίσω κάθισμα φαίνονταν μια φιγούρα και μια βιολετί (όχι μπλε) λάμψη, την οποία ο μάρτυρας αναγνώρισε να χειρίζεται κάποιο πίνακα ενδείξεων. Πίστεψε ότι τον φωτογράφιζαν ή τον μαγνητοφωνούσαν. Εν τω μεταξύ το ραδιόφωνό του έπαιζε στο καθιστικό και στη διάρκεια της συνέντευξης έκανε πολλά ηχητικά άλματα. Όλες οι προσπάθειες του "Σμηναγού C.H. Edmonds", απέτυχαν. Όσο μπορούσε να εξακριβωθεί, δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο άτομο.
Μια πιο παράδοξη ιστορία, ειπώθηκε υποθετικά, από κάποια ανώνυμη οικογένεια που είδε ένα UFO. Λίγο καιρό μετά, είπαν ότι δέχτηκαν επίσκεψη από κάποιο παράξενο άτομο. Ο Ivan Sanderson που ανέφερε το περιστατικό στο βιβλίο του "Απρόσκλητοι Επισκέπτες", περίγραψε το άτομο αυτό ως εξής: "σχεδόν 7 πόδια [2,10 μ.] στο ύψος, με μικρό κεφάλι, κάτωχρη επιδερμίδα, τεράστιο πρόσωπο, αλλά λεπτοκαμωμένα μέλη. Αυτός ο περίεργος άνθρωπος είπε ότι ήταν ένας ερευνητής ασφαλειών και ότι έψαχνε κάποιον που είχε το ίδιο όνομα όπως ο άντρας της οικογένειας εκείνης. Αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος που έψαχνε είχε κληρονομήσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο Sanderson συνέχισε: "Αυτός ο παράξενος άνθρωπος, εμφανίστηκε έτσι απλά απ' το σκοτάδι, φορώντας ένα παράξενο γούνινο καπέλο με γείσο και μόνο ένα ελαφρύ σακάκι. Επέδειξε μια επίσημη κάρτα κατά την είσοδό του, αλλά αμέσως την απομάκρυνε. Αργότερα, όταν έβγαλε το σακάκι του φανερώθηκε ένα επίσημο σήμα στο πουκάμισό του, το οποίο κάλυψε αμέσως με το χέρι του και το αφαίρεσε".
Ο παράξενος επισκέπτης ρώτησε μερικές προσωπικές ερωτήσεις για την οικογένεια, αλλά τίποτα για τα UFO. Το πιο ανατριχιαστικό μέρος αυτής της συνάντησης προέκυψε όταν η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, παρατήρησε ότι το παντελόνι του "ερευνητή" άφησε να φανούν τα κοκαλιάρικα πόδια του και είδε ένα πράσινο καλώδιο που έβγαινε απ' την κάλτσα του, πάνω στο πόδι του και εισέρχονταν στη σάρκα του σε δύο σημεία. Μετά τη συνέντευξη, ο "ερευνητής" μπήκε σε ένα μεγάλο, μαύρο αυτοκίνητο με τουλάχιστον άλλα δύο άτομα, και φάνηκαν να εξαφανίζονται σε ένα παλιό βρώμικο δρόμο που οδηγούσε στο δάσος. Το αυτοκίνητο προχώρησε μέσα στη νύχτα με τα φώτα του σβηστά.
Εκτός απ' το να φοβίζουν και να τρομοκρατούν ανθρώπους, οι επισκέψεις των MIB υποτίθεται ότι προκαλούν και διάφορα δυσάρεστα φυσικά συμπτώματα. Ο Bender είπε ότι, υπέφερε από πονοκεφάλους, διαλείψεις μνήμης και βασανίζονταν από παράξενες οσμές μετά την επίσκεψη των Μαυροντυμένων. Άλλοι που λένε ότι δέχτηκαν παρόμοιες επισκέψεις εξέφρασαν παρόμοια παράπονα.
Άλλο τρομακτικό χαρακτηριστικό των MIB, είναι η ικανότητά τους να μοιάζουν σε όποιον θέλουν. Κάποιοι ερευνητές των UFO ισχυρίζονται ότι οι MIB παρίσταναν ΑΥΤΟΥΣ για να κατασιγάσουν ισχυρούς μάρτυρες. Ο John Keel, ο οποίος έγραψε κάποια βιβλία για UFO, είπε ότι είχε συναντήσει ανθρώπους που αρνήθηκαν να πιστεύουν ότι ήταν αυτός που έλεγε ότι ήταν. "Οι πιο πρόσφατοι άνθρωποι που λένε ότι ήρθαν, με κάποιο τρόπο, σε επαφή με ανθρώπους απ' το διάστημα, άρχισαν να ψιθυρίζουν στους τοπικούς ερευνητές των UFO, ότι ο πραγματικός John Keel είχε απαχθεί από έναν ιπτάμενο δίσκο και ότι ένα πανούργο ανθρωποειδές που έμοιαζε με εμένα είχε πάρει τη θέση μου. Παρόλο που αυτό έμοιαζε απίστευτο, πάρθηκε πολύ στα σοβαρά και αργότερα ακόμα και κάποιοι απ' τους λογικούς ανταποκριτές μου παραδέχθηκαν ότι σύγκριναν προσεκτικά τις υπογραφές μου στις επιστολές μου, με αυτές των επιστολών που έλαβαν πριν απ' τις φήμες".
Όπως είπαμε νωρίτερα, κάθε εποχή προσπαθεί να εξηγήσει τις παράξενες συναντήσεις με τους όρους του δικού της συστήματος πεποιθήσεων. Εξεπλάγην από την ομοιότητα αυτών των περιπτώσεων MIB με μεσαιωνικές ιστορίες συναντήσεων με το διάβολο ή με κάποιους απ' τους δαίμονές του. Ο διάβολος, για παράδειγμα, περιγράφονταν συχνά, σαν κάποιος μαυροντυμένος. Η ικανότητα να αλλάζουν σχήμα και εμφάνιση αποδίδονταν συχνά στους δαίμονες, οι οποίοι μπορούσαν να πάρουν τη μορφή των φίλων και των γειτόνων ενός θύματος και ακόμα να υποκρίνονται τους αγγέλους ή τους αγίους. Πολλοί απ' αυτούς που είπαν ότι συνάντησαν το διάβολο, παραπονέθηκαν για τα ίδια φυσικά συμπτώματα με αυτούς που συνάντησαν τους MIB.
Τα αστραφτερά ολοκαίνουργια αυτοκίνητα που σχετίστηκαν με τους MIB, θυμίζουν την πίστη των κατοίκων της Αϊτής σε ένα διαβολικό κύκλο μάγων που ονομάζονται "zobops". Οι Αϊτινοί λένε ότι, αν δεις ένα μεγάλο, καινούργιο αυτοκίνητο να προχωράει στο δρόμο δίχως οδηγό, είναι κάτω απ' τον έλεγχο των "zobops", και καλύτερα να μη μπλεχτείς μαζί του.
Τώρα, δεν προσπαθώ να υπαινιχθώ ότι οι MIB είναι πράκτορες του διαβόλου, ή αντίστροφα, ότι δεν θα προσπαθούσα να πω ότι τα πράσινα ανθρωπάκια απ' τον Άρη είναι πραγματικά οι λαϊκές νεράιδες περασμένων γενεών. Απλά, τα οράματα και οι φόβοι μας συχνά παραμένουν τα ίδια ανάμεσα στις εποχές και μόνο οι εξηγήσεις μας γι' αυτά αλλάζουν.
Φυσικά, οι συναντήσεις με το διάβολο κατά τον Μεσαίωνα ήταν γενικά πιο τρομακτικές και καταβλητικές εμπειρίες απ' τις σύγχρονες επαφές με MIB. Όλοι πίστευαν στο διάβολο, ενώ σήμερα δεν πιστεύουν όλοι στα πλάσματα του διαστήματος. Η κοινωνία του Μεσαίωνα έπαιρνε τις ιστορίες με το διάβολο σαν δείγματα θανάτου, και όποιος έκανε τέτοια αναφορά πιθανόν να αντιμετώπιζε οδυνηρό θάνατο στην πυρά. Το χειρότερο που κάποιος μπορεί να περιμένει από μια συνάντηση με τους MIB είναι κάποια δυσπιστία και γελοιοποίηση. Γενικά, οι ιστορίες με MIB θεωρούνται πολύ αλλόκοτες, ακόμα και για να αναφερθούν σε τοπικές εφημερίδες. Δημοσιεύονται μόνο σε περιοδικά και βιβλία που βγαίνουν από οπαδούς των UFO.
Συχνά τέτοιες εκδόσεις τυπώνονται μυστικά και διαβάζονται μόλις από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους. Εντούτοις, κάποια λίγα βιβλία, έχουν εκδοθεί από σημαντικούς εκδότες και έχουν φτάσει σ' ένα ευρύτερο κοινό. Αυτές οι υποθέσεις συζητιούνται επίσης περιστασιακά σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά talk show, και έτσι η πληροφορία διαδίδεται πιο πλατιά απ' ότι θα περίμενε κανείς. Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει "κάτι" για τους MIB δίχως πραγματικά να γνωρίζουν λεπτομέρειες.
Υπάρχει ένα περιστατικό που αποκάλυψε αναμφισβήτητες ομοιότητες με τους παραδοσιακούς MIB, ώστε έλαβε πλατιά δημοσιότητα. Είναι η ιστορία της απαγωγής της Betty και του Barney Hill. Ενώ οι περισσότερες υποθέσεις MIB δεν περιλαμβάνουν ευθέως κάποιο UFO, αυτή περιλαμβάνει. Το ζευγάρι οδηγούσε προς το σπίτι του στο Portsmouth του New Hampshire, επιστρέφοντας απ' τον Καναδά, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1961. Βρίσκονταν σε ένα απομονωμένο πλάτωμα του δρόμου όταν εντόπισαν κάτι που πίστεψαν ότι ήταν ιπτάμενος δίσκος από πάνω τους. Κατόπιν ακολούθησαν δύο κενές [άγραφες, blank] ώρες της ζωής τους. Δεν μπορούσαν να θυμηθούν τίποτα απ' την ώρα που είδαν το UFO μέχρι τη στιγμή, δύο ώρες αργότερα, που βρέθηκαν μέσα στο αυτοκίνητό τους, αρκετά μίλια μακριά απ' το δρόμο που είχαν δει το UFO. Για μήνες μετά την εμπειρία αυτή, το ζεύγος των Hill υπέφερε από σοβαρή ψυχολογική κατάθλιψη. Τελικά συμβουλεύτηκαν ένα ψυχίατρο, που τους υπνώτισε, και κατά την ύπνωση οι Hill αποκάλυψαν μια παράξενη ιστορία κατά την οποία απήχθηκαν και μεταφέρθηκαν σ' έναν ιπτάμενο δίσκο.
Οι Hill δεν έσπευσαν να προσπαθήσουν να έχουν δημοσιότητα για την εμπειρία τους ή να γράψουν ένα βιβλίο γι' αυτό. Στην πραγματικότητα, ήταν αξιοσημείωτα σιωπηλοί. Αλλά το περιστατικό έπεσε τελικά στην προσοχή του συγγραφέα John Fuller, που είχε ήδη γράψει ένα εξαιρετικά δημοφιλές βιβλίο για UFO. Με τη συνεργασία των Hill και του ψυχιάτρου τους, ο Fuller παρήγαγε άλλο ένα best seller, "Το διακεκομμένο ταξίδι" ("The Interrupted Journey") που αρχικά παρουσιάστηκε σε σειρές στο εκτός κυκλοφορίας τώρα, περιοδικό "Look".
Αν και το βιβλίο περιέχει επιφυλάξεις για το ότι η περιγραφόμενη εμπειρία θα μπορούσε να ήταν μια ψευδαίσθηση ή ένα όνειρο παρά μια "απόλυτα πραγματική και αληθινή εμπειρία", η σαφή εντύπωση που άφησε το "Διακεκομμένο ταξίδι" σε χιλιάδες αναγνώστες, ήταν ότι η εμπειρία ήταν "απόλυτα πραγματική και αληθής".
Οι άνθρωποι ή οι οντότητες που υποτίθεται ότι έλεγχαν το διαστημόπλοιο που απήγαγε τους Hill μπορεί να συνυπολογιστεί σαν μια περίπτωση των Μαυροντυμένων. Ο Barney Hill περιέγραψε έναν απ' τους απαγωγείς του όμοιο με "κοκκινομάλλη Ιρλανδό", μόλις μετά βίας του τύπου ενός MIB. Αλλά ένας άλλος φορούσε "ένα γυαλιστερό μαύρο σακάκι", με ένα μαύρο μαντήλι γύρω απ' το λαιμό του.
Υπό την επήρεια της ύπνωσης ζωγράφισε μια εικόνα του "αρχηγού" των απαγωγέων. Είναι ένα παράξενο πρόσωπο όμοιο με έντομο με φαρδύ και λιπόσαρκο στόμα και τεράστια λοξά μάτια που φαίνονται να πηγαίνουν κατά το ήμισυ γύρω απ' το κεφάλι του πλάσματος. Τα μάτια ήταν το πιο τρομακτικό μέρος της παράξενης φυσιογνωμίας των επιβατών του δίσκου. Κάποια φορά κατά τη διάρκεια μιας υπνωτικής συνεδρίας με τον ψυχίατρο, ο Barny Hill φώναξε τρομοκρατημένος: "Ω, αυτά τα μάτια! Είναι μέσα στο μυαλό μου". Τα πύρινα μάτια, μπορείτε να θυμηθείτε, θεωρούνται σαν τα κύρια χαρακτηριστικά των συνηθισμένων Μαυροντυμένων.
Αντίθετα απ' τα βιβλία που γράφτηκαν από ή για τους ανθρώπους που λένε ότι συνάντησαν τους επιβάτες των UFO, το "Διακεκομμένο Ταξίδι" είναι πραγματικά πειστικό. Έχει κανείς το αίσθημα ότι οι Hill και ο Fuller είναι έξυπνοι, ειλικρινής και φρόνιμοι άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά ότι αυτό που περιγράφουν συνέβη πραγματικά.
Έτσι η ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό χιλιάδων αναγνωστών του "Διακεκομμένου Ταξιδιού": τα UFO μπορούν να προσγειωθούν, οι εξωγήινοι μπορούν να απαγάγουν κανονικούς ανθρώπους, να τους υποβάλλουν σε μια ταπεινωτική και σχεδόν ζωώδη εξέταση και κατόπιν να εξαλείψουν όλη τη μνήμη του συμβάντος απ' το μυαλό τους, αφήνοντας μια ανεξήγητη αίσθηση αγωνίας που να φτάνει τα όρια του πανικού.
Λοιπόν, τι σημαίνουν όλα αυτά; Δεχόμαστε την εισβολή μιας απόκοσμης ομάδας εξωγήινων, οι οποίοι, όπως έλεγε και το ραδιοφωνικό σόου "Σκιά" ("Shadow"), "έχουν τη δύναμη να θολώνουν το μυαλό των ανθρώπων;" Ειλικρινά, τα στοιχεία δεν δείχνουν κάποιο τέτοιο ανησυχητικό συμπέρασμα.
Είναι όλες οι ιστορίες απάτης και ψευδαισθήσεις; Οι ψυχίατροι θα μπορούσαν σίγουρα να εξετάσουν πολλές απ' αυτές τις περιπτώσεις. Συμπτώματα όπως απώλεια μνήμης, έντονη αγωνία και άλλες δυσάρεστες αντιδράσεις υποδηλώνουν σοβαρά ότι, αυτοί που αναφέρουν τέτοιες εμπειρίες βρίσκονται σε μια διαταραγμένη ψυχολογική κατάσταση, εξαιτίας της οποίας θα ισχυρίζονταν ότι η διαταραχή προκλήθηκε απ' την επαφή με τον μυστηριώδη επισκέπτη. Δεν είναι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες αξιόπιστοι σε όλα τα συμβάντα. Κάποιες ιστορίες, είναι καθαρά φανταστικές, δημιουργημένες από φαρσέρ ή από συγγραφείς εντυπωσιακών βιβλίων.
Το αν όλες οι ιστορίες είναι πραγματικές ή όχι, δεν είναι μια ερώτηση που μπορεί να απαντηθεί διεξοδικά εδώ. Το σημαντικό είναι, ότι εμείς οι Αμερικανοί φτιάχνουμε μια μυθολογία για τους εαυτούς μας, όπως οι Ευρωπαίοι έφτιαξαν τις ιστορίες τους με δράκους, αγριάνθρωπους και ξωτικά, και όπως όλοι οι άνθρωποι έκαναν σε όλα τα μέρη του κόσμου σε όλες τις εποχές.
Περηφανευόμαστε συχνά ότι είμαστε πρακτικοί, ξύπνιοι, λογικοί άνθρωποι, άτρωτοι σε παράλογους φόβους και προληπτικές αντιλήψεις ή έστω ξεκάθαροι και ρεαλιστές άνθρωποι. Αυτή η υπόθεση αποδεικνύεται αναληθής και καλύτερα να μην την κάνουμε. Τα τέρατα, οι διαστημάνθρωποί μας, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, αν και μάλλον ανόητοι, κάνουν επίσης τη ζωή ενδιαφέρουσα και συναρπαστική.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Excalibur Briefing, Thomas E. Bearden, Strawberry Hill Press 1980.
UFOs and Their Mission Impossible, Dr. Clifford Wilson, Signet Press.
Flying Saucers on The Attack, Harold T. Wilkins, Ace Books 1954.
MONSTERS: Giants and Little Men From Mars, Daniel Cohen, DELL Publications (paperback) 1975.
http://www.esoterica.gr/articles/ufo/men_in_black/men_in_black.htm
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα. Μοιραστείτε αυτή την ανάρτηση
){kind=link}
Social Plugin