Ξαφνικά πετάγονται κάτι τύποι με Ελληνικές σημαίες. Στην αρχή δεν ανησυχείς. Είναι λίγοι. Όμως κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο πολλοί. Αρχίζει και σου ανατρέπει τα σχέδια αυτό. Δεν ήταν στο πρόγραμμα. Παίρνεις τηλέφωνο τους πράκτορες που έχεις στον πατριωτικό χώρο και σε είχαν διαβεβαιώσει πως τον ελέγχουν απόλυτα κρατώντας τον μαντρωμένο:
-«Τι κάνετε ρε τομάρια; Δικοί σας είναι αυτοί με τις σημαίες; Δεν είπαμε να τους μαζέψετε; Τόσες επιδοτήσεις έχετε μασουλήσει και δεν μπορείτε να κάνετε κουμάντο στο μαντρί σας;» Ρωτάς έξαλλος τους πράκτορες σου αλλά η τρεμάμενη φωνή από το άλλο άκρο της γραμμης σου λέει πράγματα που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.
-«Δε…δεν είναι δικοί μας αυτοί φύρερ μου…. δεν ξέρουμε από που ξεφυτρώσανε.»
Εκεί τα παίρνεις στο…κρανίο. Ουρλιάζεις και κάνεις σαν λαβωμένο θεριό:
-«Ρε απατεώνες δεν μου είχατε εγγυηθεί ότι ελέγχετε τους πατριώτες στην Ελλάδα; Δεν σας έδωσα τόσα ώστε να θεωρείστε οι αδιαφιλονίκητοι αρχηγοί; Δεν μου εγγυηθήκατε πως θα κάνουν ότι τους πείτε;» Αλλά η απάντηση που πέρνεις είναι άνω…ποταμων:
-«Έτσι είναι φύρερ μου αλλά αυτοί δεν είναι…δικοί μας! Δεν γνωρίζουμε από που ξεφύτρωσαν»!!!
Εκεί είναι να τρελαίνεσαι! Σε πιάνει πανικός. «Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα» μουρμουράς βλέποντας ορατό τον κίνδυνο η πορτοκαλί σου επανάσταση να εξελιχθεί σε Εθνική αντίσταση και αυτό θα ήταν καταστροφή για τα σχέδια σου. Σηκώνεις το τηλέφωνο και παίρνεις τα κομματόσκυλα που έχεις σε όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής: Βουλευτές, συνδικαλιστές, ευυπόληπτους πολίτες και δίνεις την εντολή:
«Πρέπει πάσα θυσία να απομακρυνθούν τα Εθνικά σύμβολα από τις πλατείες. Καπελώστε τις διαμαρτυρίες και χειραγωγήστε τον κόσμο ώστε να θεωρήσει όσους έχουν την Ελληνική σημαία ως φασίστες! Δεν με νοιάζει αν κυματίσουν κόκκινα, μαύρα, πορτοκαλί ή δεν ξέρω γω τι άλλα σημαιάκια φτάνει να μην κυματίζει η Ελληνική σημαία»
Κλείνεις το τηλέφωνο ανακουφισμένος. «Δεν μπορεί» λες. «Τόσα χρόνια κομματισμού, τόσο εμφύλιο μίσος, τόση προπαγάνδα ώστε να γίνει η αριστερά ‘πολυπολιτισμική’ δεν μπορεί να πήγε χαμένη! Τώρα με το κομματικό καπέλωμα πάλι η δουλειά θα γί…» ντριννν (ο ήχος του τηλεφώνου σου διακόπτει τους συλογισμούς και σε κάνει να ανησυχείς)
-«Ποιος είναι;»
-«Εμείς φύρερ μου τα κομματόσκυλα σου» Σου απαντάνε κάποιες αλαφιασμένες φωνές από την άλλη άκρη της γραμμής.
-«Ρε τρελαθήκατε; Γιατί με παίρνετε όλοι μαζί τηλ; Θέλετε να καταλάβουν ότι όλοι δουλεύετε για εμένα;» Απαντάς με κάποια ανησυχία για το τι θα ακούσεις.
-«Τώρα είναι αργά φύρερ μου. Μας καταλάβανε και πήγανε να μας κάνουν…τουλούμι στο ξύλο! Μην μας ξαναστείλεις εκεί γιατί κινδυνεύουμε! Δεν σηκώνουν κομματικά καπελώματα αυτοί!»
-«Άχρηστοι, ανίκανοι…» και ουρλιάζοντας θυμωμένος κλείνεις το τηλέφωνο. Α δεν πάει άλλο. Τα πράγματα είναι σοβαρά σκέφτεσαι. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με την βία. Πρέπει πάση θυσία να καταπνίξεις κάθε προσπάθεια Εθνικοποίησης της αντίδρασης του κόσμου. Παίρνεις τηλέφωνο τους τραμπούκους σου: «Βάλτε τις κουκούλες, πάρτε τον εξοπλισμό σας και κάνετε την δουλειά σας καλά». Η διαταγή δόθηκε.
Τώρα είσαι ήρεμος. Τα τσιράκια σου πάντα κάνανε την δουλειά που οι άλλοι ανίκανοι δεν μπορούσαν να κάνουν. Στην Μαρφίν σε βγάλανε…ασπροπρόσωπο, στην χειραγώγηση της νεολαίας το ίδιο, όπως και σε κάθε προσπάθεια σου που δεν μπορούσες να τα καταφέρεις με το «καλό».
Και πάνω που είσαι έτοιμος να το γιορτάσεις βλέπεις στην τηλεόραση ένα πλήθος να κυνηγάει τα…καλόπεδα σου. Βλέπεις να αποκαλύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα! «δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα αυτό ψελλίζεις» και πάνω στο παραλήρημα σου δίνεις την εντολή για ακόμα μεγαλύτερο πλήθος πρακτόρων και ακόμα περισσότερη καταστολή. Όμως προς έκπληξη σου οι Ελληνικές σημαίες αντέχουν! Την επόμενη μέρα είναι ακόμα εκεί. Και αυτό σε τρελαίνει διότι ξέρεις ότι εχεις χάσει, όχι τον πόλεμο, αλλά μια σημαντική μάχη: Ξέρεις ότι δεν κατάφερες να κάνεις τον Έλληνα να ξεχάσει!
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ως παραμύθι ή όχι,μην νομίζετε πως αυτό εξαρτάται μόνο από την φαντασία σας. Γεγονός αποτελεί πως παρόλες τις προσπάθειες της Νέας Τάξης οι αγανακτισμένοι σηκώνουν ακόμα την Ελληνική σημαία. Χθες στο σύνταγμα είδαμε σημαίες είδαμε μπλουζάκια είδαμε ότι οι Έλληνες δεν παραχωρούν τα Εθνικά τους σύμβολα. Το ίδιο συμβαίνει και στην Θεσσαλονίκη, άρα τελικά το αν τα ανωτέρω είναι παραμύθι ή όχι δεν είναι μόνο ζήτημα φαντασίας αλλά και… γεγονότων!
Χθες στο σύνταγμα…
Και η Θεσσαλονίκη δεν λυγίζει:
Social Plugin