Το παγκόσμιο νόμισμα, η Ε.E και η Ελλάδα

 Του Μενέλαου Τασιόπουλου*
Το να μείνει η ευρωζώνη στο εύρος που έχει σήμερα και μάλιστα να ενταχθούν και άλλες χώρες από τους 27 στους 17 είναι ένα μη ρεαλιστικό σενάριο.

Αυτό πιστοποιήθηκε και στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, όπου διεφάνη όπως άλλωστε αναμενόταν ότι η Γερμανία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο και «σκληρό» πλάνο στο τραπέζι, για το πώς εννοεί την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι μια συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, με κατάργηση όμως των εθνικών κρατών, μέσα από τη διαδικασία ενιαιοποίησης των οικονομιών της ζώνης του ευρώ. Που σημαίνει πολύ απλά ότι το ευρώ θα έχει μια πρωτεύουσα, υπό την έννοια της κυρίαρχης οικονομίας και οι υπόλοιπες οικονομίες θα πρέπει να είναι συμπληρωματικές σε αυτήν.

Γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούμε να έχουμε οικονομική-δημοσιονομική ένωση από την οποία θα προκύπτει η νομισματική ένωση.

Οι Ρότσιλντ και το νέο νόμισμα

Στην παρούσα φάση και μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, δείχνει ότι από την αρχή του 2012, θα συγκρουστούν δύο παγκόσμιες θεωρίες εναρμόνισης, εντός αλλά και εκτός Ευρώπης.

Η πρώτη, που υπερασπίστηκε όχι τυχαία, δημόσια ήδη μέσω του Bloomberg, η οικογένεια Ρότσιλντ, θα επιδιώξει μέσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πρώτη φάση την κατάργηση των εθνικών κρατών, άρα και των νομισμάτων τους, προκειμένου να έχουμε μια επόμενη φάση της Παγκοσμιοποίησης, όπου αντί για τις αντιπροσωπευτικές των Λαών κυβερνήσεις, θα έχουμε τραπεζικοκεντρικές ενότητες, με δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική ομοιογένεια και την δημιουργία στη βάση, ως προς τη δομή του ευρώ και όχι του δολαρίου, ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος που θα απορροφήσει τα υπάρχοντα.

Το ευρωδολάριο

Στη μετάβαση από το ευρωδολάριο, το γιεν και το γουάν στο νέο νόμισμα θα υπάρξει ένα τεράστιο haircut στη Δύση , αλλά και στις αναδυόμενες οικονομίες ειδικά αυτή της Κίνας, προκειμένου να απορροφηθεί η «φούσκα» της πρώτης φάσης παγκοσμιοποίησης, που εξελίχθηκε με πολύ επιθετικό τρόπο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και ειδικά το 1995-1996 και εντεύθεν σε Δύση και Ανατολή ,συσσωρεύοντας ένα πολλαπλάσιο παγκόσμιο χρηματιστηριακό όμως και όχι πραγματικό κεφάλαιο, στα χέρια συγκεκριμένων πρωταγωνιστών των αγορών και των διεθνών τραπεζών, τόσο μεγάλο σε σχέση με το παραγωγικό κεφάλαιο, που σχετίζεται με τον πραγματικό πλούτο, (σε αναλογία 10 προς 1000), που δημιουργείται μέγα ζήτημα για το πώς αυτό θα «ξεπλυθεί» κατά κάποιο τρόπο.

Πως δηλαδή αυτό με το λιγότερο κόστος θα ξαναεισέλθει στην πραγματική οικονομία.

Δύο σενάρια

Υπάρχουν χονδρικά δύο κύρια σενάρια για την εξέλιξη των πραγμάτων .

Το πρώτο είναι αυτό που επιζητούν και προωθούν οι ιδιοκτήτες-μέτοχοι της FED (Ροκφέρελ, Ρότσιλντ κ.λ.π), αλλά και η διεθνής των τραπεζών, όχι η βασισμένη στη Γουόλ Στρίτ, το Σίτι ή την Σιγκαπούρη, των επονομαζόμενων επενδυτικών, αλλά των Κεντρικών Τραπεζών, πολλές εκ των οποίων πλέον χωρίς να εξαιρείται η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι ιδιωτικές.

Όχι τυχαία. Είναι οι τράπεζες, που δεν παράγουν πλούτο, αλλά έχουν την εξουσία της βάσης του πλούτου, που είναι η συγκρότηση και ο ρυθμός κυκλοφορίας των νομισμάτων. Όσο περιορίζονται τα εθνικά κράτη, τόσο περιορίζεται και η ποικιλία των νομισμάτων.

Όσο πια μικρός είναι ο αριθμός των νομισμάτων τόσο λιγότερες είναι οι Κεντρικές Τράπεζες. Όσο λιγότερες είναι οι πραγματικά Κεντρικές Τράπεζες, τόσο πιο πολύ προωθείται η κατ’ ευφημισμό «παγκόσμια διακυβέρνηση». Ουσιαστικά δηλαδή ο έλεγχος επί του παγκόσμιου πλούτου.

Η σύγχυση μεταξύ ΗΠΑ και ΗΠΕ

Εδώ θέλει μια προσοχή στις λεπτομέρειες. Το πραγματικό μοντέλο αυτού του τύπου παγκοσμιοποίησης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι οι ΗΠΑ. Η Ένωση της Ευρώπης, από το Μάαστριχτ και μετά, τον σχεδιασμό δηλαδή του κοινού νομίσματος, είναι το ζητούμενο. Οι ΗΠΑ είναι το αντίθετο. (σχ. ΚΟ: Επίκαιρο λοιπόν το "Η Ευρώπη ως Εργαστήριο για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση" του Οικ. Πατριάρχη)

Πρόκειται για τη συγκρότηση ενός νέου Έθνους, από αποίκους-μετανάστες- πολίτες από διάφορες εθνικές καταγωγές, που πήγαν με τη θέληση τους στη νέα Γη και συγκρότησαν ένα νέο Έθνος, πιο δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο από τις Μητροπόλεις και τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Χωρίς κρατική Κεντρική Τράπεζα

Η Αμερική, ως ΗΠΑ, είναι έθνος, αν και ομόσπονδη, που δεν ελέγχει όμως την Κεντρική Τράπεζα, αλλά ούτε και οι τραπεζίτες ιδιοκτήτες της, δεν μπορούν να ελέγξουν την Αμερική, ως Δημοκρατία και ως Έθνος, μέχρι τουλάχιστον να επιβεβαιωθεί ένα σενάριο, όπως αυτό που υπό τύπον παραδοξότητας, δημοσιοποίησαν οι New York Times.

Να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας και μπροστά στο κραχ, οι τραπεζίτες της FED, να οδηγήσουν σε παραίτηση τον Ομπάμα, το εκλεγμένο Πρόεδρο των ΗΠΑ δηλαδή, και να διορίσουν στη θέση του για παράδειγμα τον Μπλούμπεργκ, με τη σύμφωνη γνώμη Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος. (σχ. ΚΟ: πρόκειται προφανώς, για τον Αμερικανοεβραίο Michael Rubens Bloomberg, σημερινό δήμαρχο της Νέας Υόρκης και έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ (στην 12^η θέση). Είναι επίσης ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης με ποσοστό 88% του οικονομικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg L.P. Ήδη ακούγεται ότι ο Μπλούμπεργκ, που ανήκει στους Δημοκρατικούς, είναι έτοιμος να κατέβει για υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, ως η «τρίτη επιλογή», βάζοντας τέλος στην εναλλαγή Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων και έχοντας την υποστήριξη του μεγαλοεπενδυτή και μέλους του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Αμερικανοεβραίου Peter Ackerman. Στην φωτογραφία πάνω: Ο Bloomberg με τον Μεγάλο Ραβίνο Moshe Leib Rabinovich στο Brooklyn το 2004). Τι δηλαδή; Ότι δοκιμάζεται στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα και την Ιταλία, όταν Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι σχεδόν ταυτόχρονα, επέλεξαν ο ένας με την πρόταση για δημοψήφισμα και ο άλλος με τη δήλωση του ότι το ευρώ δεν σημαίνει πλούτο για την Ιταλία, να προκαλέσουν ρωγμές στην Ένωση.

Χωρίς ενιαία εθνική ταυτότητα

Η Ευρώπη ως Ένωση είναι στην αντιστροφή των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε στη βάση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ως ενιαία αγορά και στη συνέχεια στην αυθαίρετη συγκρότηση ενός νομίσματος ως ένωση.

Σήμερα στη βάση του νομίσματος η Ευρώπη οδηγείται εφόσον τελεσφορήσει ο σχεδιασμός των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, στη δημοσιονομική ενοποίηση και στην κατάργηση των εθνικών κρατών. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει, αυτόματα σχεδόν η πολιτική ενοποίηση και η στρατιωτική ενοποίηση.

Όλη η Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας, η οποία όμως στην ανταπόδοση για το ότι θα μετεξελιχθεί στο κυρίαρχο Έθνος, των ευρωπαϊκών Λαών πλέον και όχι Εθνών, θα παραχωρήσει δικαιώματα στην ΕΚΤ και τον ESM, το μηχανισμό σταθεροποίησης .

Και τα δικαιώματα αυτά θα τα παραχωρήσει στη FED και το ΔΝΤ, «διδυμοποιώντας» τις κεντρικές χρηματοπιστωτικές δομές της Ευρώπης, με τις πέραν του Ατλαντικού δομές και οδηγώντας και το Αμερικανικό Έθνος όπως αυτό εκπροσωπείται και αυτοκαθορίζεται από το αμερικανικό κράτος υπό τις εντολές του Λευκού Οίκου, στην μοίρα των ευρωπαϊκών εθνών.

Στον αφανισμό δηλαδή και τον έλεγχο της οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής επικράτειας των ΗΠΑ από τους τραπεζίτες.

Μια πρώτη εφαρμογή

Μια πρώτη μορφή εφαρμογής τέτοιας εξέλιξης είναι η απόφαση των 5 κεντρικών τραπεζών , υπό τον συντονισμό της FED , να μειώσουν στο μισό το κόστος του διατραπεζικού δανεισμού, μεταξύ δολαρίου και ευρώ, για το 2012, όπου όλα θα κριθούν , με αποτέλεσμα μετά τους Μερκοζί (Μέρκελ- Σαρκοζί) να έχουμε ευρωλάριο (FED- ΕΚΤ).

Εάν πετύχει η πρώτη φάση η υπερχρεωμένη Ιαπωνία δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αναστρέψει τη φορά των εξελίξεων, ενώ η Κίνα, θα χρηματοδοτήσει και αυτή το νέο νόμισμα, για να μην βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο να υποστεί κράχ, εξαιτίας της έκθεσης της στο δολάριο των ΗΠΑ και την αμερικανική οικονομία.

Και τελευταία η Ρωσία , με ολόκληρο τον Καύκασο, πολύ δύσκολα δεν θα γυρίσει από την εποχή Πούτιν- Μεντβέντεφ, στην εποχή Γιέλτσιν, όταν όλος της ο πλούτος βρέθηκε σε ελάχιστα «χέρια» των φεουδαρχών, όπως ονομάστηκαν τότε.

Το νέο παγκόσμιο νόμισμα θα έχει την φιλοσοφία του ευρώ και όχι του δολαρίου και η παγκόσμια συγκρότηση, μετά το τέλος των Εθνών, την φεουδαρχική αντίληψη της Λέσχης της μίας, ενιαίας Κρατικής Τράπεζας, που θα ελέγχουν ιδιώτες και όχι κράτη.

Η πτώση του ευρώ

Στον αντίποδα αυτού του σεναρίου είναι η Συνθήκη του νέου ευρώ να καταπέσει.

Τα Έθνη και οι κοινωνίες της Ευρώπης να μην αποδεχθούν την ενσωμάτωση και τον αφανισμό τους.

Το ευρώ να καταπέσει ως ενιαίο νόμισμα και να μείνει ως ευρώ-μάρκο σε όσες χώρες αποδεχθούν να μετατραπούν σε «ζωτικό χώρο» της Γερμανίας. Να κυκλοφορήσουν ξανά εθνικά νομίσματα και να λειτουργήσουν και πάλι Κεντρικές Τράπεζες στην Ευρώπη. Να αναλάβουν τα «απελευθερωμένα» Έθνη, με τη συνεργασία των επενδυτικών διεθνών τραπεζών, με τα σύγχρονα «εργαλεία» συσσώρευσης πλούτου , της πρώτης φάσης της παγκοσμιοποίησης και τα ογκώδη κεφάλαια, κυρίαρχα της Γουόλ Στριτ να συγκροτήσουν ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ελευθερίας και ευημερίας στο εσωτερικό και ένα νέο Bretton Wood, ως παγκόσμια «νέα τάξη πραγμάτων» σε διεθνές επίπεδο.

Νέο Bretton Wood

Ένας νέος κευνσιανισμός να βελτιώσει τον παλιό. Αντί για τα ελλειμματικά κράτη, να δημιουργηθούν κράτη-funds, που με την συνεργασία διεθνών τραπεζών, ως συμβούλων και συνεταίρων να δημιουργούν πλούτο, στον εμπορικό και επιχειρηματικό τομέα , παράλληλα με τους ιδιώτες, σε όλο τον πλανήτη, με διακρατικές συμφωνίες και καθεστώς εισαγωγών-εξαγωγών, περιφερειακές ενώσεις μάλλον ευνοούμενου κράτους και ούτω καθεξής, ώστε η φορολογία να συσσωρεύει πλούτο και η δημόσια περιουσία να εξασφαλίζει το κοινωνικό κράτος ή την ασφάλεια, με ελάχιστο εγγυημένο από τα πλεονάσματα εισόδημα, αντί για ελλείμματα μέσω δανεισμού. Όλα αυτά φυσικά με την ταυτόχρονη υποβάθμιση του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου.

Με τον τρόπο αυτό το «μοχλευμένο» χρηματιστηριακό κεφάλαιο θα δημιουργήσει γρήγορα ευμάρεια, νέες αγορές, μοχλό ευημερίας, άρα κατανάλωσης, διαρκή ανταγωνιστικότητα και διεύρυνση του πλούτου σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες που ούτως ή άλλως ξεσηκώνονται ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Κάμερον σε ρόλο Τσόρτσιλ

Ποιο από τα δύο σενάρια θα επικρατήσει; Άγνωστο. Τίποτα δεν έχει κριθεί με τελικό τρόπο . Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κάμερον , πρωθυπουργός της Βρετανίας, εκφράζοντας και την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, προτίμησε τον δρόμο του Τζόρτσιλ και όχι του Τσάμπερλαιν.

Η Αγγλία αρνήθηκε την ενσωμάτωση στη Γερμανική Ένωση της Ευρώπης και μίλησε για μία ακόμη φορά στην ιστορία της για εθνικό συμφέρον.

Παρά το γεγονός ότι κάποτε ο Σόρος με την κερδοσκοπία του την οδήγησε πιο κοντά στην Κεντρική Ευρώπη, τώρα δείχνει ότι ανακτά την επάρκειά της, ως η πιο παλιά αυτοκρατορία και τοποθετείται, χωρίς να σύρεται.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος

Πολλά θα κριθούν στον Ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά στις χώρες που επιβλήθηκε ανατροπή των πολιτικών κυβερνήσεων τους. Την Ελλάδα και την Ιταλία. Ειδικά η χώρα μας σε μια πρώτη φάση δεν έχει να χάσει τίποτα φεύγοντας από το ευρώ, αρκεί να έχει στήριξη από τις ΗΠΑ στην μετάβαση, προκειμένου να πετύχει γρήγορη σταθεροποίηση.

Η Ιταλία επίσης δεν έχει μεγάλα περιθώρια να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες του ευρώ, αν τουλάχιστον θέλει να διατηρήσει την βιομηχανική της βάση και τις συνθήκες επάρκειας ευημερίας στην οποία ζουν οι Ιταλοί.

Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με δημοψηφίσματα θα αποφασίσουν σε εύλογο χρόνο για το μέλλον. Η Ιρλανδία πολύ σύντομα θα δει ότι ο δρόμος της Αγγλίας τη συμφέρει, αρκεί να βρεθεί ο τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους, ως προς την φορολογία και το καθεστώς εγκατάστασης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Η Ισπανία και η Πορτογαλία με μικρή διαφορά φάσης από την Ελλάδα και την Ιταλία, θα πρέπει να δουν την Ευρώπη σαν «χαμένο όνειρο», πριν το ευρώ οδηγήσει σε μόνιμη εξαθλίωση τους Λαούς τους.

Η ισχύς της Αμερικανικής Διοίκησης

Η ίδια η Αμερική σε επίπεδο Λευκού Οίκου και αμερικανικής Διοίκησης , θα πρέπει να χαράξει την προοπτική του Έθνους, αντί για την υποδούλωση στη FED και τον κύκλο που άφησε πίσω του ο Στρος Καν, από τα πρώτα περιώνυμα θύματα αυτού του «ακήρυχτου πολέμου» , στο ΔΝΤ. Η Γουόλ Στριτ από πλευράς αγορών, όπως και το Σίτυ του Λονδίνου θα πρέπει να αποφασίσουν, πως θα εξελίξουν τα γεγονότα από πλευράς τους.

Οι «επαναστάσεις» των Τραπεζιτών

Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που συμβαίνει.

Γερμανοί τραπεζίτες χρηματοδότησαν την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην προσπάθεια τους να «σφυρηλατήσουν» τον Βόρειο Άξονα. Γάλλοι τραπεζίτες, προερχόμενοι από την Αμερική χρηματοδότησαν τον Χίτλερ και το Γ’ Ράιχ για να υπερβούν την ύφεση του ’30, αλλά το πιο σημαντικό για να δημιουργήσουν την Γερμανο-γαλλική Ένωση της Ευρώπης, που επιχειρήθηκε με άλλα μέσα τότε, όπως επιχειρείται και τώρα .

Οι Κεντρικοί τραπεζίτες που έχουν υπό τον έλεγχο τους, τις μηχανές που τυπώνουν το χρήμα πάντα θα δοκιμάζουν, με βάση την Ευρώπη, να αποκτήσουν τον παγκόσμιο έλεγχο, την υπέρτατη εξουσία. Όσο πιο λίγες και πιο ιδιωτικές οι μηχανές του χρήματος ,τόσο πιο απόλυτη η εξουσία. Τόσο πιο μεγάλη η ικανοποίηση του να πλησιάσεις να γίνεις ο Θεός…

* Ο Μενέλαος Τασιόπουλος είναι διευθυντής του newscode.gr. Έχει εργασθεί ως δημοσιογράφος στα ακόλουθα μέσα: «Βραδυνή», «Ελεύθερος Τύπος Κυριακής», «Άμυνα και Διπλωματία», «Αμυντικά Θέματα», «Ισοτιμία», «Αξία» (αρχισυντάκτης ως σήμερα), «Επίκαιρα», «Μετροπόλιταν». Ήταν σύμβουλος επικοινωνίας, εκδόσεων και διαχείρισης κρίσεων στο υπουργείο Εξωτερικών, στη ΔΕΗ, στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει παράσχει υπηρεσίες ανάλυσης -διπλωματικού, πολιτικού, γεωοικονομικού- ρίσκου σε επιχειρηματικούς ομίλους και ινστιτούτα για επενδύσεις σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, ενώ έχει συνεργαστεί και με διαφημιστικές εταιρείες όπως οι Fortune, McCann Group (Asley), BBDO. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, διεθνείς σχέσεις, νομικά (Πάντειος, Αριστοτέλειο) μεταπτυχιακά (Βέλγιο): διεθνής πολιτική, διδακτορικό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.