(τίτανος: άσπρη σκόνη, γύψος στα αρχαία Ελληνικά)
Πολιτισμικό κατάλοιπο των επερχόμενων... "Μεγάλων Παλαιών"
(Ιδιαίτερα σημαντικές οι αντίρροπες σπείρες, τις οποίες φέρει στο μέτωπο)
"ΨΥΧΗΣ ΕΣΤΙ ΛΟΓΟΣ ΕΑΥΤΟΝ ΑΥΞΩΝ"
Ηράκλειτος
1. ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΕΝΕΣΤΩΤΟΣ ΕΤΟΥΣ
Το πολυθρύλητο έτος 2012 κτύπησε σήμερα ως πρώτη την θύρα της Ελλάδος.
Διότι τα σημερινά εν Ελλάδι συμβάντα ξεπερνούν σε παγκόσμιο εύρος και την επίθεση των νατοϊκών μισθοφόρων στην Συρία, η οποία ξεκίνησε προσφάτως.
Η σημερινή ημέρα θα καταγραφεί, όχι μόνον για ιστορία της Ελλάδος, ως μια μοιραία ημέρα.
Σήμερα οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών κομμάτων, τα οποία είναι προσδεδεμένα στο άρμα της Λερναίας Ύδρας της τριμερούς επιτροπής με εντόπιο εκπρόσωπο τον Luc-α Παπαδήμο συναποφάσισαν το δεύτερο μνημόνιο ως ουσιαστική ταφόπετρα επάνω στη τύποις λειτουργούσα Ελλαδική "δημοκρατία". Όταν μια μπανανία καλυμμένης μορφής μετατρέπεται σε απροκάλυπτη μπανανία, αυτό συνεπάγεται, ότι οι σκηνοθέτες πίσω από τα παρασκήνια που στήθηκε το τσαντίρι κατά το 1825, το οποίον πλάσαραν ως κατάστημα, αποφάσισαν να κατεβάσουν τα ρολά.
Εναποθέτοντας το φύλο συκής από το εξουσιαστικό τοτέμ, δεδομένου ότι αυτό είναι από την κούνια ευνουχισμένο, διαλαλούν - πέρα από προφάσεις μασκαρεμένων ως δήθεν καλογραιών σε οίκο ανοχής - ότι πλέον καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα.
Κρύος ιδρώτας περιλούζει πλέον τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων στην Ελλάδα. Γνωρίζουν - ή στην ελαχίστη των περιπτώσεων διαισθάνονται - ότι το διακύβευμα ξεπερνά κατά πολύ την όποια μείωση επικουρικών συντάξεων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μισθολογική μείωση ή φορολογική επιδρομή. Ο θλιβερός ρόλος πλασιέ βαζελίνης, τον οποίον υποδύεται ο επικεφαλής της "συμπολιτευομένης αντιπολιτεύσεως" με τις εν ψυχρώ διακηρύξεις μέλους του ομίλου κοινωνικών επιβητόρων, ότι με μένα "θα πονέσει ο λαός λιγότερο" δεν μπορεί πλέον να αντιστρέψει τον φόβο, ότι κατρακυλάμε προς την επιβολή ενός άνευ προηγουμένου δράματος: Το βασικό ερώτημα που θέτει πας νοήμων πολίτης σήμερα, είναι ποια μοίρα επιφυλάσσει σε αυτόν, την κοινωνία και το έθνος στα οποία ανήκει η λεγόμενη "νέα τάξη".
Η επιβολή του νέου μνημονίου ήτο τουλάχιστον από τις πρώτες ημέρες του έτους γνωστή τουλάχιστον σε όσους ενημερώνονται από τα μαζικά μέσα. Για κάποιους, οι οποίοι δεν επιβιώνουν γραπωμένοι σε κοινωνικές ονειρώξεις, αυτό ήταν προφανές εδώ και τουλάχιστον είκοσι έτη. Προς τι λοιπόν σήμερα η ανάρτηση των σημαιών μελανού χρώματος; Ο λόγος των αντιδράσεων πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα αποτελέσματα της προσφάτου "εθνοσωτήριου" συσκέψεως των επωασμένων σκυβάλων, τα οποία πλασάρονται ως κομματικοί πατεράδες. Ο μέσος πολίτης σήμερα αντιλαμβάνεται, ότι οδεύουμε προς λεγόμενη αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή κοσμοειδόλου, το οποίο μορφώνεται από διαφορετικό τύπο εξουσίας, από διαφορετικό "μοντέλο" επιβολής, από διαφορετικό σύστημα επικυριαρχίας και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν είχαν νου και φρόνηση οι πολίτες των κρατών της βορείου Ευρώπης, θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να έχουν κατακλύσει τις οδούς και τις πλατείες προ των κυνοβουλίων των χωρών τους ενάντια στην γκανγκστερικού τύπου επιβαλλόμενη "χρεωκοπία" στην Ελλάδα. Διότι κατ' αυτόν τον τρόπο χρεοκοπούν ανοικτά τα ούτως ή άλλως ανύπαρκτα "ευρωπαϊκά ιδεώδη", η όποια δεοντολογία των ευρωπαϊκών "θεσμών", τουτέστιν το σαθρό επικάλυμμα της Ευρωζώνης, τo οποίo λύνεται και δένεται όπως το λαστιχάκι της μαμάς τους για ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, όταν είχαν καταφθάσει ως "απελευθερωτές" τα αμερικανάκια στις πυρπολημένες από τον πόλεμο πόλεις τους, για να διαπραγματευθούν με την σικελική μαφία και τον υπόκοσμο της Μασσαλίας το μοντέλο της νέας ευρωπαϊκής "ευημερίας" στα εργαστήρια εμπλουτισμού του οπίου με οξικό ανυδρίτη της french connection.
Αν είχαν νου και φρόνηση τα μιντιακώς αγόμενα και φερόμενα κακέκτυπα του homus economikus βανδαλικού τύπου, θα κατανοούσαν, ότι ο προετεταμένος δείκτης της χειρός, τον οποίον προέβαλε με "άγαλμα" στο εξώφυλλο η φασιστοφυλλάδα "Focus" (εάν είχαν μυαλό οι εκδότες του, θα μπορούσαν να κατανοήσουν, ότι χωρίς την Ελληνική Γλώσσα αντί για φακούς θα φόραγαν βελανίδια στα μάτια τους) και τον οποίον επαναπροέβαλε προσφάτως δια ζώσης έμπροσθεν στους ανταποκριτές η κ. προκαθήμενος του ΔΝΤ. με την χυδαιοτέρα των πεζοδρομιακών χειρονομιών, στρέφεται αναφανδόν εναντίον των ιδίων. Διότι στο πρόσωπον του Ελληνισμού καταπτύεται από τους συγχρόνους κανιβάλους η έννοια της Δημοκρατίας. Άνευ της επιφάσεως της οποίας εάν διαβιούσαν αυτοί, πριν τους συλλάβει η μαμά τους, θα την εξεμαύλιζε ο φεουδάρχης.
Αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι στην θέση του σημερινού πειραματόζωου, το οποίον αποτελεί η Ελλάς, αύριο θα βρίσκονται αυτοί. Διότι, ακριβώς όπως διαλύθηκε βάσει υπούλου προγραμματισμού η παραγωγική υποδομή, τόσο στον πρωτογενή τομέα όσο και στην μεταποίηση, στην Ελλάδα, αναλόγως έχει συμβεί και στις χώρες, τις οποίες αυτοί θεωρούν "δικές τους". Η αποδημία του "παραγωγικού" κεφαλαίου στις περιοχές της συγχρόνου απανθρώπου δουλείας και στις περιχές των απεράντων φυτειών μεταλλαγμένων, έχουν εξασθενίσει βάναυσα τους εγχωρίους παραγωγικούς τομείς στα υπερόγκως χρεωμένα κράτη της Ευρώπης. Και εναπόκειται στους αληταμπουράδες των λεγόμενων ¨οίκων αξιολόγησης" και στις χρηματιστικές αλχημείες των υπερεθνικών τραπεζοτεράτων να τα υποβαθμίσουν δια νυκτός σε πρώτη φάση και στη συνέχεια δια της φαρμακείας του λεγόμενου "διαρκούς χρέους" (perpetual debt) να τα κηρύξουν υπό πτώχευση. Η "δημιουργική λογιστική" αποτελεί τον υποβιβασμό της οικονομίας σε φαντασιακού τύπου πλασματική διάσταση, όπου η μόνη ισχύουσα λογική είναι αυτή των προγραμμάτων επιβεβλημένης δια τεχνασμάτων υπερχρεώσεως και πτωχεύσεως.
Η σημερινή συμπεριφορά των ευρωπαίων "πολιτών" ομοιάζει με την αναισθησία της Ελλαδικής κοινής γνώμης έναντι του ολοκαυτώματος στην γείτονα Γιουγκοσλαβία, όταν οι σημιτάνθρωποι διακήρυσσαν την Ελλάδα ως "πόλο σταθερότητας και ανάπτυξης" στα Βαλκάνια. Η βαυκαλιστική νοοτροπία του "ανήκομεν εις την Δύσιν" της "λαϊκής δεξιάς", η φασιστική - λαϊκιστική νοοτροπία της υποταγής στα ένστικτα του καταναλωτισμού με ταυτόχρονη "προοδευτική" φρασεολογία των ουραγών του "Πα""σο""κ", η πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσης και βολέματος της συστημικής "αριστεράς" και η "επαναστατική" μπουρδολογία των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων έστρωσαν το δρόμο στην σημερινή διαδικασία επιβολής αλλαγής "παραδείγματος".
Η πτώχευση οδηγεί αναμφιβόλως στην υποδούλωση. Όπως όμως έχω αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα, θεωρώ την οικονομία ως μέσο και όχι ως σκοπό της εξουσίας.
Κατά συνέπεια, η αρπαγή του εθνικού πλούτου, στην οποία αναφέρονται όλοι όσοι κρατούν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα, αποτελεί κατά την άποψή μου μόνο ένα ενδιάμεσο στόχο, ο οποίος αποτελεί προϋπόθεση για αυτά που αποτελούν την εν τέλη στόχευση.
Ούτε είναι δυνατόν η αλλαγή "παραδείγματος" να εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, κύρια για να μετατραπεί ο Ελληνικός λαός σε πολύ φθηνή εργατική δύναμη. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της χώρας παρέμεινε κατά τη φάση τής κεφαλαιοκρατικής - επεκτατικής ανάπτυξης της παγκόσμιας αγοράς σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Η ψυχολογία της "ψωροκώσταινας", η οποία εντέχνως καλλιεργήθηκε, προϋπόθετε την αποσιώπησή του. Στους Έλληνες επιβλήθηκε έξωθεν και άνωθεν μια ατμόσφαιρα ασημαντότητος, μέσα στα πλαίσια της οποίας έπρεπε να εξοστρακισθεί κάθε προοπτική, κάθε φιλοδοξία, κάθε δημιουργικό όνειρο. Και όσο αφορά το εργατικό δυναμικό, το οποίο εκπροσωπεί εν τέλει ο Ελλαδικός πληθυσμός, αυτό είναι πράγματι αμελητέο μπροστά στις τεράστιες ανθρωποφάρμες των αναδυόμενων οικονομιών στα πλαίσια της "νέας τάξης".
Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί η ουσία της προσπάθειας να υποδουλωθεί - ή και να εξουδετερωθεί - ο Ελληνικός λαός.
Κάποιοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν έλαβαν χώρα εγκαίρως κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην συμφωνία του νέου μνημονίου. Από αυτά που προηγήθηκαν όμως, έχει καταστεί κοινός τόπος σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν εχέφρονα μαχητική ετοιμότητα, ότι η λερναία ύδρα δεν ανατρέπεται με το να γίνουν αυτοί λεία για μια ακόμη φορά στα ρόπαλα και τα δηλητήρια των επωασμένων μόγλυδων αντεροβγαλτών της Eurogendfor στην πλατεία Συντάγματος. Η διαμαρτυρία συνεπάγεται πλέον άγρια καταστολή και εφ' όσον δεν υπάρχει ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, το οποίο να είναι εις θέσιν να αντιτάξει ανώτερες μορφές πάλης, έχει γίνει πλέον κατανοητό, ότι τα πανό και οι πορείες συνιστούν διαδικασία εκτόνωσης. Για την φασιστική νοοτροπία και την ψυχρή τακτική αυτών που κρατούν και το καρπούζι και το μαχαίρι, οι λαϊκές κινητοποιήσεις με τον τρόπο που έλαβαν χώρα μέχρι τώρα, δεν συνιστούν ουσιαστική πίεση. Από την στιγμή, που το σύστημα αυτοδιαλύεται εκ των έσω και δεν το ενδιαφέρει πλέον η νομιμοφάνειά του, αλλά αποσκοπεί το ίδιο στην πλήρη απαξίωσή του, με βάση την διακηρυγμένη στρατηγική "ORDO EX CHAOS", δεν δίνει δεκάρα για το πόσο αίμα μπορεί να χυθεί. Μέχρι στιγμής έχει δώσει πλείστα όσα παραδείγματα της πλέον χοντρόπετσης αυθαιρεσίας, μετατρέποντας το σύνταγμα σε κουρελόχαρτο και αποκαλύπτοντας, ότι υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μένα κόμμα στην Ελλάδα, αυτό του απροσχημάτιστου και συνεπτυγμένου ανθελληνισμού.
Η ανατροπή εδράζεται στην ουσιαστική αντίσταση. Και αυτή συνιστά, πριν μετατραπεί σε συλλογική δράση, μια εσωτερική ετοιμότητα των ανθρώπων. Αυτή έχει κάποιες πολύ, μα πάρα πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτές δεν διέπονται κυρίως από την ανεξέλεγκτη οργή, αλλά από πολλαπλή επίγνωση (σας παρακαλώ θερμά αυτή να μην συγχέεται με την απόγνωση) η οποία βρίσκει διέξοδο με πολύ συγκεκριμένη προοπτική. Η ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ, Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ - ΟΠΩΣ ΑΝΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΣΗ-ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΣΚΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ.
Η τεχνογνωσία, στην οποία αναφέρομαι, δεν βρίσκεται ούτε στα μαρξιστικά κιτάπια, ούτε στα εγχειρίδια οδηγιών για οδομαχίες, ή ακόμη για λαϊκούς πολέμους. Δεν βρίσκεται ακόμη ούτε σε κανένα από τα υπάρχοντα αναμφιβόλως αξιόλογα πονήματα φιλοσοφικών, κοινωνικών, ψυχολογικών, πολιτικών ή "συνωμοσιολογικών" πραγματειών καθ' εαυτό, το οποίο μπορεί να σχετίζεται αμέσως ή εμμέσως με την όποια ανατροπή της όποιας εξουσίας.
Η τεχνογνωσία αυτή βρίσκεται αφ' ενός μεν μέσα στην σύνολη συσσωρευμένη εμπειρία των αγώνων της ανθρωπότητος ενάντια στην αλλοτρίωση, τον εξουσιασμό και τον ετεροκαθορισμό της. Κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιχειρηθεί μια απόσταξη των βασικών της συμπερασμάτων, ώστε να ακολουθήσει μια σύνθεση των συμπερασμάτων αυτών σε μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία.
Αυτή η τεχνογνωσία βρίσκεται αφ' εταίρου στα χέρια της Πρόνοιας. Η εκπόνηση κάθε λειτουργικής θεωρίας συνιστά μια γνωστική διαδικασία. Με αυτήν την διαπίστωση τίθεται επί τάπητος το μεγάλο ζήτημα της γνωσιολογίας. Περί αυτού έχει δαπανηθεί άφθονο μελάνι διαχρονικά, τόσο από τις διάφορες φιλοσοφικές θεωρήσεις, όσο και από τις διάφορες πρωτοβουλίες κοινωνικών ανατροπών στον θεωρητικό και στον πρακτικό τομέα.
Όπως κατέδειξε με την πρόσφατη σειρά των αναρτήσεων του εδώ, σχετικά το "Βιβλίο της Ζούγκλας" ο ΕργΔημΕργ, η μυθοπλασία δεν αποτελεί μια παρωχημένη ιστορικώς μορφή επηρεασμού και δομήσεως του ψυχισμού σε ατομικό επίπεδο με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς και μεταβιβάσεως κωδικοποιημένης γνώσεως, αλλά εξακολουθεί να εφαρμόζεται με καλυμμένο, αλλά έντονο τρόπο και στην σύγχρονη εποχή.
Ως οπαδός της Πλατωνικής φιλοσοφίας πιστεύω, ότι ισχύει η Πλατωνική διαπίστωση, ότι η γνώση επιφυλάσσεται δια τους εναρέτους. Η γνωστική πορεία δηλαδή συνδέεται με το στοιχείο της αποκαλύψεως.
Οι μεγάλες, καθιερωμένες φιλοσοφικές σχολές αγνοούν ή παρακάμπτουν αυτό το δεδομένο, εστιάζοντας στο γνωστικό υποκείμενο αποκλειστικά το κέντρο της επίτευξης της γνώσεως. Διαφωνούν και αντεπιχειρηματολογούν βασικά μόνον ως προς τον τρόπο που μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση. Η αρχική ρήξη στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία εκδηλώθηκε μεταξύ του Λάιμπνιτζ, ως κύριου εκπροσώπου του ορθολογισμού, ο οποίος σχημάτισε την θεωρία, ότι μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση αποκλειστικά με την έμφυτο νόηση, επεξεργαζόμενοι αρχετυπικά νοητικά δεδομένα, χωρίς να είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθούν οι αισθήσεις, και αυτών που διαμόρφωσαν την σχολή του Αγγλικού εμπειρισμού. Αυτοί υποστήριξαν, ότι η γνώση μπορεί να έχει αφετηρία μόνο τις αισθήσεις, στα πλαίσια εργαστηριακών πειραματισμών, οι οποίοι οδηγούν στην διαμόρφωση της εμπειρίας. Στην ουσία αυτές οι δυο σχολές κυριάρχησαν, ενώ κάποιες άλλες σημαντικές φιλοσοφικές τάσεις, οι οποίες συγκροτήθηκαν στην συνέχεια, επισυγκέντρωσαν την προσοχή στον ηθικό τομέα. Ο Υπαρξισμός διαμόρφωσε την έννοια της Υπέρβασης (trancedence) η οποία όμως, παρά την μεγάλη σημασία της, εδράζεται και αυτή στην ηθική ελευθερία και την συνείδηση του ατόμου.
Οι μύθοι λειτουργούν με σύμβολα. Ο γνωστικός χειρισμός τους σε βάθος προϋποθέτει την ερμηνεία των συμβόλων. Όμως, όπως δηλώνει ο όρος, στην διαδικασία αυτή ενέχεται ο Ερμής, ώς θεότης ή υπερβατικό στοιχείο. Για την γνωστική προσέγγιση του μύθου, πιστεύω, ότι δεν επαρκούν η νόηση και η αισθητηριακή εμπειρία, αλλά προϋποτίθεται και κάτι βαθύτερο, το οποίο αποδέχονται όλες οι τάσεις, οι οποίες ασχολούνται με την λειτουργικότητα των συμβόλων, τις ερμηνείες τους και τούς αποσυμβολισμούς. Μπορεί να περιγράφουν την ανάλογο διαδικασία με διαφορετικούς τρόπους, προσδίδοντάς της διαφορετικές ονομασίες.
Η τεχνογνωσία λοιπόν του Ηρωισμού, δεν μπορεί να παρακάμπτει μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση. Η διαδικασία της κοινωνικής ανατροπής διέρχεται από την προτροπή του Σωκράτη "σκάπτε ένδον". Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν μπορούν να έχουν αξία ως αφηρημένα σχήματα, αλλά καλούνται να βρουν συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή στην επαναστατική διαδικασία.
Η αυτογνωσία αντιφάσκει στην έξωθεν και άνωθεν επιβεβλημένη αλλοτρίωση, στον εντοιχισμό του ανθρώπου στα δικτυώματα του Μάτριξ. Η ρωγμή στο Μάτριξ προϋποθέτει την οδό της αυτογνωσίας. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να προσεγγισθεί μόνο μέσα στο ατομικό περίβλημα, ως ατομικό δράμα του ανθρώπου. Εάν δεν επεκταθεί στον σύνολο άνθρωπο, ως φορέα του πανανθρώπινου δράματος, ως ατομική πρόκληση τού συλλογικώς ζητουμένου, δεν μπορεί να είναι επιτεύξιμη η Αυτογνωσία και η Ανατροπή.
Αυτά τα δύο αποτελούν το σημείο τομής του προσωπικού με το συλλογικό.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ Ο ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ "ΚΑΝΕΝΑΣ Η ΟΛΟΙ" ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ.
2. ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ - ΔΡΟΜΟΙ ΤΑΥΤΟΣΙΜΟΙ
...ο Ηρακλής διαφέρει από τον Μόγλη, ως προς το ότι το προχώρησε το θέμα, φορώντας πλέον μόνιμα τη λεοντή. Δηλαδή, πήρε τη θέση του φονευθέντος λέοντος, ταυτίστηκε με το λιοντάρι, έγινε το λιοντάρι...
...Ανεβείτε στο λιοντάρι και αφήστε το να σας οδηγήσει!
ΕργΔημΕργ
Όπως προανέφερα, αυτά που ανέλυσε ο ΕργΔημΕργ στις προηγούμενες αναρτήσεις, πέρα από την σημαντικότατη ενασχόληση με σύμβολα, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε "κυριαρχικά", με την έννοια ότι ανήκουν σε αυτά τα οποία επικρατούν από πλευράς συχνότητος αναφορών στην σφαίρα των συμβόλων, έχουν πολύ αποκαλυπτικές προεκτάσεις, όσο αφορά την συνέχιση της του φαινομένου της μυθοπλασίας στην σύγχρονη εποχή.
Η εποχή μας υποτίθεται ότι χαρακτηρίζεται από το αντίθετο πνεύμα και πρακτική, η οποία συνίσταται στην απομυθοποίηση. Τόσο η μυθοπλασία, όσο και η απομυθοποίηση αποτελούν διεργασίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποιος - ή κάποιοι - να έχουν προβεί προηγουμένως σε ακριβή ορισμό τους. Παρ' όλο, ότι και για τις δυο αυτές διεργασίες έχουν γραφεί σημαντικότατα πονήματα, τα οποία επιχειρούν να προσδιορίσουν αυτές τις έννοιες και να φωτίσουν το περιεχόμενό τους. Παρά ότι οι διάφορες πραγματείες επ' αυτών των θεμάτων εκκινούν συχνά από διαφορετικές αφετηρίες και συχνά επιχειρούν να αντικρούσουν αμοιβαία τα συμπεράσματα στα οποία αυτές καταλήγουν, δεν παύουν να έχουν όλες σημαντική αξία. Δεν είναι κυρίως το πνεύμα, ή οι στόχοι, που αυτές προτίθενται να υπηρετούν αυτά, που προσδίδουν στις διάφορες περί μυθοπλασίας και απομυθοποίησης θεωρήσεις την υπέχουσα αξία, αλλά η ίδια η βασική τους αναφορά, η οποία εστιάζεται με τον όποιον τρόπο στον μύθο.
Ο γράφων απέχει παρασάγγας, ως μη ειδικός, να έχει εξαντλήσει την υπάρχουσα βιβλιογραφία επί του θέματος. Θεωρών όμως την θρησκεία ως βάση επί της οποίας αναπτύσσεται το σύνολο οικονομικό και κοινωνικό εποικοδόμημα, τουτέστιν οι σχέσεις εξουσίας, κατηύθυνε τις όποιες μελέτες του ισοβαρώς, τόσο προς τα κείμενα της πολιτικής χειραφετήσεως, όσο και προς την θρησκειολογία. Ως εκ τούτου, φρονώ, ότι είμαι εις θέσιν να γνωρίζω στοιχειωδώς, τόσο τις υπάρχουσες σχολές σκέψης, οι οποίες υφίστανται, όσο και τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες κυρίως παρατίθενται σε κάποια βασικά έργα. Βασικά, όχι υπό την έννοια ότι αυτά έχουν τύχει πάντοτε της ευρείας μελέτης που τους προσήκει, αλλά υπό την έννοια, ότι θεμελιώνουν αυτές τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες και ορίζουν το πεδίο των αντιλήψεων.
Είναι εκ προοιμίου κατανοητό, ότι τα όσα κατατίθενται σχετικά με την μυθοπλασία και την απομυθοποίηση στην συνέχεια, δεν αποσκοπούν να εντρίψει η σελίδα σε θέματα με ακαδημαϊκή στόχευση, αλλά να προσεγγισθούν μια σειρά δεδομένα, τα οποία αποτελούν προϋπόθεση για την ρωγμή στο Μάτριξ. Δεδομένου, ότι τόσο αυτοί που το αναπαράγουν, όσο και αυτοί που το αντιμάχονται μέχρι σήμερα κατέφυγαν βασικά στα εκφραστικά μέσα του μύθου, δηλαδή ένα επικοινωνιακό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε συστηματική δόμηση συμβόλων. Αυτό φαίνεται πολύ παραστατικά, τόσο στον Πλατωνικό μύθο του "Σπηλαίου", όσο και στην κινηματογραφική σειρά ταινιών "Μάτριξ". Ας μην παραβλέπουμε, ότι οι μέθοδοι υποβολής και επηρεασμού του μέσου ανθρώπου, στηρίζονται από την εποχή που δόθηκαν τα αποκαλούμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" στην δημοσιότητα, στις ¨κινούμενες εικόνες", δηλαδή τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο γραπτός λόγος, ο οποίος κυριαρχούσε στην διαδικασία της συνειδησιακής διαμορφώσεως, μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, περιθωριοποιήθηκε σημαντικά με την ανακάλυψη του κινηματογράφου, η οποία σημάδεψε μια καμπή στον τρόπο επηρεασμού. Στην σημερινή φάση, η νέα ποιοτική καμπή, την οποία επιφέρει η εξάπλωση του διαδικτύου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των λεγόμενων πολυμέσων, θέτει στην διάθεση ενός εκάστου τόσο την δυνατότητα παραγωγής και αναπαραγωγής κειμένων, όσο ήχου και εικόνας. Αυτή η πλατφόρμα παρέμβασης, ως διαδράση, ανοίγει την προοπτική ξεπεράσματος της μυθοπλασίας και απομυθοποίησης, εφ' όσον εκδηλωθεί η αντίστοιχη υποκειμενική ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να δομηθεί λόγος πέραν των συμβόλων ως κώδικες οι οποίοι χρήζουν ερμηνειών, με αναφορά στο καθ΄εαυτό περιεχόμενο. Αυτό όμως για να καταστεί δυνατόν, προϋποτίθεται μια αποκαλυπτική ενασχόληση, τόσο με την διαδικασία της μυθοπλασίας, όσο και της απομυθοποιήσεως, που να οδηγεί και τα δύο στα όριά τους. Αυτό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά με το να συσταθεί μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία, δηλαδή μια θεωρία ανατροπών, η οποία το πρώτο και βασικό το οποίο θα αμφισβητεί είναι τα αυτονόητα των συμβατικών θεωρήσεων, που συνδέονται άμεσα και έμμεσα με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας αφορά την ποιότητα των μύθων. Στα πλαίσια της μυθοπλασίας κινήθηκαν τόσο οι θιασώτες της χθόνιας λατρείας, όσο και αυτοί, οι οποίοι την αμφισβήτησαν.
Οι μύθοι αποτελούν συστήματα δεδομένων, τα οποία στηρίζονται στην εξιστόρηση μορφοπλαστικών συμβολισμών. Οι μορφές οι οποίες εμπλέκονται, συνίστανται είτε από φυσικώς υπαρκτά ήδη, όπως άνθρωποι, ζώα, φυσικοί χώροι (σπήλαια, λίμνες) είτε από υπερφυσικές οντότητες, όπως θεότητες, τέρατα, ή μορφές, οι οποίες προσομοιάζουν προς τις φυσικές, χωρίς όμως να υπάρχουν στην φύση, όπως ο Πήγασος και ο Μονόκερως.
Πέραν των μορφοπλαστικών συμβολισμών υπάρχουν και οι αφηρημένοι, όπως ο Αιγυπτιακός σταυρός, το τρίγωνο με τον οφθαλμό και η πεντάλφα. Μη μορφοπλαστικά σύμβολα είναι και τα αμέσως λειτουργικά (υπό την έννοια ότι δεν χρειάζονται συνειρμούς) στα οποία εντάσσονται τα γράμματα και τα σύμβολα των αριθμών.
Υπό την ευρεία έννοια, κάθε τι το οποίον υπάρχει και δημιουργεί ερεθίσματα στην ανθρώπινη πρόσληψη, μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο ή "σημείο". Δεδομένου, ότι, ότι καταγράφεται μέσω των αισθήσεων, αλλά και ότι παράγεται πέραν αυτών, είτε μέσω της νοήσεως, είτε μέσω ψυχολογικών διαδικασιών, οδηγεί την ανθρώπινη φυσιολογία σε αντιδράσεις βιοηλεκτρικού και βιοχημικού χαρακτήρα, επηρεάζοντας ταυτοχρόνως και τις πάγιες λειτουργίες του οργανισμού.
Ο αφηγηματικός χαρακτήρας των μύθων ανάγεται στον αρχαϊκό τους χαρακτήρα. Πριν ανακαλυφθεί η γραφή επιχειρήθηκε με αυτόν τον τρόπο να συμπυκνωθούν εμπειρίες και μηνύματα, τα οποία κρίθηκαν ζωτικής σημασίας, ώστε να καταστούν μεταδόσιμα. Αυτά επιχειρούν να δομήσουν το συλλογικό ασυνείδητο, ως σύστημα στοιχείων αυτοκαθορισμού, που ισχύει για τα εκάστοτε κοινωνικά σύνολα. Οι βασικοί συμβολισμοί αποκτούν στα πλαίσια των εποχών της εξέλιξης στοιχειώδη και αυτονόητο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο πρώτος ψυχολόγος, ο οποίος επιχείρησε να προσεγγίσει, αναλύσει και συστηματοποιήσει αυτές τις κατηγορίες, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, να αναφερθεί σε "αρχέτυπα". Αυτοί οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν εντυπωθεί στην βάση της σκέψης και ενισχυθεί με συλλογική διαδικασία στα πλαίσια του κοινωνικού δούναι και λαβείν, διέπουν στην συνέχεια την μέση νοοτροπία.
Είναι επόμενο, αυτοί οι οποίοι αποσκοπούν να καθιερώσουν ένα συγκεκριμένο καθεστώς, δηλαδή συγκεκριμένο τύπο σχέσεων εξουσίας, οι οποίες διέπουν την αναπαραγωγή όλων των άλλων σχέσεων σε επίπεδο θρησκευτικών, οικογενειακών, οικονομικών, παραγωγικών κλπ. συνθηκών και διαδικασιών, να επιχειρούν πρωτίστως να καθορίσουν την βάση του σκέπτεσθαι των μελών την κοινωνίας, τον αυτοκαθορισμό τους έναντι του κοινωνικού συνόλου και του κόσμου, τις στοιχειώδεις δομές του αυτονόητου, ως εκ προοιμίου δεδομένου και μη αποδεχομένου υπό οιασδήποτε βάσεως αμφισβήτηση.
Ο άνθρωπος, από την στιγμή που γεννιέται, υφίσταται μια διαδικασία ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο ανήκει. Τα πρώτα οργανωμένα σύμβολα, του τα οποία του προβάλλονται, είναι οι πρώτες λέξεις, οι οποίες του μεταδίδονται συγκεκριμένα. Πολύ σύντομα , σε πρώιμο νηπιακό στάδιο, του εμφυσούνται εκείνοι οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν απαγορευτικό ή προειδοποιητικό χαρακτήρα. Στο νήπιο αυτά καταγράφονται με έμφαση, διότι συνδέονται με την επιβίωσή του.
Σε παιδική ηλικία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την πρώτη μορφή του μύθου, η οποία είναι το παραμύθι. Έκτοτε το παραμύθιασμα θα τον συνοδεύει με τον πλέον αδυσώπητο τρόπο σε όλη την ζωή του. Τεράστιοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης, ως ιμάντες μιας νοητικής, ψυχικής και σωματικής μηχανικής, θα διέπουν - κυρίως ανεπαίσθητα - κατά κόρον τα γρανάζια της σύνολης αναπαραγωγής του. Ο άνθρωπος θα έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Να σκέπτεται όπως επιθυμεί. Να δρα πλήρως κατά βούληση. Να αναπτύσσει τις ικανότητες, τις ροπές και τις κλίσεις του με βάση τις προαιρέσεις του. Όλα αυτά όμως μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα επίπεδα, ενώ θεωρεί τον εγκλωβισμό του μέσα σε αυτά τον μόνο δυνατό, αλλά και πλήρως αυτονόητο τρόπο υπάρξεως. Αυτό άλλωστε τού υποδεικνύουν όσα αντικρίζει γύρω του. Κατ' αυτόν τον τρόπο, από αναπαραγόμενος μετατρέπεται ταυτοχρόνως και σε αναπαραγωγό για τους άλλους γύρω του.
Το όλο σύστημα ομοιάζει με τον τρόπο λειτουργίας των μηχανών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Αφού ο στάτωρ θέσει σε περιστροφή, μέσω μιας σχετικά μικρής τάσεως εκκινήσεως τον ρότορα, αυτός εξακολουθεί πλέον να περιστρέφεται χωρίς άλλη έξωθεν δύναμη. Η δύναμη αναπαραγωγής του συστήματος αποκτά τοιουτοτρόπως ενδημικό χαρακτήρα.
Το κάρβουνο, το οποίο ζεσταίνει τον λέβητα της ενδημικότητος είναι Ο ΜΥΘΟΣ. Τόσο ως ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, αλλά και ΩΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ με ένα πολύ πονηρό τρόπο, στον οποίον έπεται αναφορά.
"Τίποτε δεν είναι Αίνιγμα"
Νίκος Εγγονόπουλος
Διορθωμένο μετά από υπόδειξη του ΑΟΡΑΤΟS
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στο πρώτο μέρος αυτής της πραγματείας προέβαλλα το επιχείρημα, ότι οδεύουμε προς αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή αλλαγή κοσμοθεωρίας, στην οποία θα στηρίζεται η αναπαραγωγή της σύνολης ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως οικουμενικό καθεστώς, στοχεύοντας σε δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκόσμιο νόμισμα, δηλαδή παγκόσμιο κράτος και οικονομία, δεν αποσκοπεί απλά στην διεύρυνση/επέκταση ενός από τα υπάρχοντα πρότυπα σε πλανητική κλίμακα. Τα κέντρα, τα οποία εκπόνησαν και προωθούν την επιβολή αυτού του σχεδιασμού, ποτέ δεν έκρυψαν τον τελικό στόχο τους, κάνοντας απροκάλυπτα και αναφανδόν αναφορές σε "νέα τάξη". Ότι η "νέα τάξη" πρόκειται να είναι, συμφώνως προς τον προγραμματισμό τους, ριζικά διαφορετική από την προηγουμένη, διαφαίνεται από την διακήρυξή τους, ότι αυτή θα προκύψει από "χάος", από την πλήρη δηλαδή αποδόμηση τής προηγουμένης "τάξεως".
Το επερχόμενο "χάος" σκοπεύουν κατά συνέπεια να είναι ηθελημένο, προγραμματισμένο και ελεγχόμενο. Πρόκειται δηλαδή για ένα ελεγχόμενο "χάος", τουτέστιν μια πλήρως και αυστηρά δομημένη εξέλιξη. Κατά συνέπεια πρόκειται γι ένα κατ' επίφαση "χάος", το οποίον μπορεί μεν να αντιβαίνει στην έννοια τής μέχρι τούδε δοτής και καθ' όλα ελεγχόμενης "τάξεως", δεν αντιβαίνει όμως διόλου στην έννοια της δομής. Όσοι τουλάχιστον ασχολούμεθα επαγγελματικά στον χώρο τών δομικών έργων, γνωρίζουμε σαφώς, ότι και η κατεδάφιση κάποιας υπάρχουσας δομής γίνεται βάσει σχεδίου, το οποίο εφαρμόζει πλήρως τις υπάρχουσες προδιαγραφές και τούς τεχνικούς κανόνες. Ακόμη και αυτό, το οποίο παρουσιάζεται κάποιες φορές ως "ανεξέλεγκτο", όπως η παράδοση κάποιων ακινήτων στην διαβρωτική φθορά τού χρόνου, ή η καταστροφή μέσω εμπρησμών, οι οποίοι γίνονται με δόλιο τρόπο, ώστε να φαίνονται ατυχήματα, διέπονται από καλά προσχεδιασμένη δολιότητα και αυστηρή επιτήρηση.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί επί του προκειμένου να γίνεται σοβαρά λόγος περί χάους, αλλά στην ουσία πρόκειται για σκηνοθετημένη προσομοίωση δήθεν ανεξέλεγκτων καταστάσεων, κατά την διάρκεια των οποίων κάποιες - δευτερεύουσες - δομές του συστήματος, μεγίστης όμως σημασίας για την κοινωνική και οικονομική οργάνωση και ομαλή λειτουργία αποδομούνται, με τρόπο ταχύ και βίαιο, ώστε αυτές να φαίνονται ανεξέλεγκτες, ενώ είναι πλήρως και μέχρι λεπτομέρειας ελεγχόμενες. Για να δέσει η σάλτσα επιστρατεύεται μια προπαγάνδα, η οποία καλλιεργεί ατμόσφαιρα συντελείας. Ημερολόγια των Μάγιας, προσκρούσεις πλανητών, διελεύσεις κομητών, προφητείες ινδιάνων και "ιερού" περιεχομένου καταστροφολογίες, νοστραδάμοι και ότι άλλο ήθελε ενισχύσει την πολιτική του σοκ, ένεκα υποτιθέμενης συντέλειας.
Επί του προκειμένου αρμόζει να λάβουμε επιπροσθέτως όλες εκείνες τις φυσικές καταστροφές, οι οποίες ενώ παρουσιάζονται ως υποτιθέμενες θεομηνίες, βρίσκονται πλήρως κάτω από τον τεχνολογικό έλεγχο των νεοταξικών κυκλωμάτων. Μέσω του συστήματος HAARP. και των αεροψεκασμών (chemtrails) έχουν καταστεί πλέον τα τσουνάμια και οι σεισμοί κατά βούληση καταστροφές στα χέρια των εξουσιαστών.
Η βύθιση του υπερωκεανίου "Λουζιτάνια" το έτος 1915 με βόμβα, την οποίαν τοποθέτησαν πράκτορες των ΗΠΑ στο μηχανοστάσιο του και η οποία αποδόθηκε σε τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου, στάθηκε η αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανθρωπότητα εμφανίζεται απρόθυμη να διδαχθεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Και το μεγαλύτερο πλοίο της εποχής εκείνης, ο Τιτανικός εικάζεται ότι βυθίστηκε λόγω ξεκαθαρίσματος εσωτερικών λογαριασμών στα κλιμάκια της εξουσίας τρία χρόνια πριν την βύθιση του "Λουζιτάνια". Κατά το μοιραίο ταξίδι επέβαιναν στο πλοίο δύο πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι προΐσταντο συγκροτημάτων, τα οποία αποτελούσαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αυτοί ήσαν οι Benjamin Guggenheimer και Johann Jakob Astor. Ο Isidor Straus επίσης πολυεκατομμυριούχος, καθώς και ο Major Archie Butt, ο οποίος ήταν ο στενότερος σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ταφτ επέβαιναν στο πλοίο. Μια σειρά παράξενα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στον Τιτανικό πριν αυτό βυθιστεί μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο, τα οποία έλαβαν χώρα και κατά την διαδικασία διάσωσης των ναυαγών, η οποία είχε αποτέλεσμα να πνιγούν περίπου 1500 από τους 2400 επιβαίνοντες στο πλοίο, οδήγησαν γρήγορα στην υποψία, ότι τι πλοίο βυθίστηκε σκοπίμως, με στόχο την είσπραξη των ασφάλιστρων, πριν οδηγηθούν οι υποψίες στην δολοφονία των Γκούγκενχαϊμ, Άστορ, Στράους και Μπαττ.
Αυτά τα γεγονότα καθορίζουν σημαντικότατες εμπειρικές τιμές στην διάθεση των εξουσιαστικών επιτελείων, τα οποία απεργάζονται τα σχέδια παγκοσμίου επιβολής, σχετικά με την απάθεια η οποία μπορεί να χαρακτηρίζει το ανθρώπινο κοπάδι.
Όλοι δηλώνουμε μέσα στο καθεστώς μηντιακού και πληροφορικού φετιχισμού πληροφορημένοι και ευαισθητοποιημένοι, παραβλέποντας όμως, ότι αυτά αποτελούν όπλα προπαγανδιστικού καταιγισμού στην επιχειρησιακή ευχέρεια αυτών, οι οποίοι απεργάζονται το κεντρικό σχέδιο ηγεμονεύσεως, το λεγόμενο "master plan". Παραβλέποντας ακόμη, ότι αυτοί την φορά είμαστε όλοι επιβάτες τού σύγχρονου "Τιτανικού".
Το όλο ζήτημα αφορά αποκλειστικά δυο λεπτά σημεία:
- Σημαίνει τελικά "Τιτανικός" την καταβύθιση ως αναπόφευκτο αδιέξοδο; Είμαστε τα αμέσως επόμενα εξιλαστήρια θύματα μιας κλιμακούμενης γενικευμένης αιματοχυσίας, η οποία στοχεύει στην επιβολή της διαδόχου καταστρώσεως της εξουσίας;
- Εάν απαντηθεί καταφατικά το προηγούμενο ερώτημα, δεν μένει παρά να λάβουμε το λουτρό μας, να καλοπιστούμε και να αποφασίσουμε εάν προτιμούμε το πάρτυ στην τραπεζαρία, ή το πάρτυ στο κατάστρωμα, πριν την μοιραία έκρηξη, ούτως ώστε να χαλαρώσουμε πριν την έξαρση του πανικού.
Εάν όμως θεωρούμε, ότι υπάρχει διέξοδος, ότι τα ναυπηγία της δημιουργίας δεν έδωσαν ύπαρξη στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να βιώνει προαποφασισμένα ναυάγια, βυσσοδομώντας στις ονειρώξεις της απάθειας προ του δήθεν "μοιραίου", τότε προκύπτει μια σειρά με άλλα ερωτήματα:
1. Πού έχει τοποθετηθεί η βόμβα στο "Λουζιτάνια";
2. Πώς αυτή μπορεί να εξουδετερωθεί;
3. Μήπως πρέπει να αναβληθούν οι εορτασμοί και οι διασκεδάσεις μέχρι την σύλληψη των βομβιστών;
Πώς μπορούμε όμως να χειριστούμε αυτά τα ερωτήματα;Δεδομένου ότι περί μύθου και συμβόλων ο λόγος, αλλά και διότι nomen est omen (το όνομα συνιστά σημείον) ας ανατρέξουμε στο όνομα του προκειμένου ιστορικού παραδείγματος, αλλά ταυτοχρόνως στην εικόνα, η οποία προηγείται στην ανάρτηση του κειμένου του πρώτου μέρους:
Το όνομα "Τιτανικός" δόθηκε προφανώς σε αυτό το πλοίο λόγω μεγέθους. Η Τιτανομαχία θεωρείται η μεγίστη των μαχών και ο προσδιορισμός τιτάνιος αποδίδεται σε πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Οι μοίρα των Τιτάνων όμως ήταν να κατακρημνιστούν στα Τάρταρα. Στα μέτρα ενός πλοίου αυτό σημαίνει την καταβύθισή του σε βαθιά ύδατα. Αποτέλεσε η ονομασία αυτού του πλοίου ένα μορφογενετικό πεδίο, το οποίο καθόρισε το "τιτανικό" πεπρωμένο του;
Στην πράξη Τιτάνες είναι οι ιερουργοί των χθόνιων ιερατείων, όσο αυτά λειτουργούσαν σε πρωτόγονο στάδιο πριν την επικράτηση του πολιτισμού. Βάφοντας το πρόσωπό τους με άσπρη σκόνη, γύψο, τουτέστιν τίτανο, υποκαθιστούσαν με αυτόν το τρόπο την μάσκα, η οποία επικάλυπτε τους σπασμούς του προσώπου στην φάση της σαμανιστικής εκστάσεως, όταν το πνεύμα κυρίευε τον ιερουργό. Οι απόγονοι των Τιτάνων, ως σύγχρονα χθόνια ιερατεία, αποτελούν τον απώτερο πυρήνα της εξουσίας, τα οποία καλυμμένα πίσω από το "προφανές" των "βεβήλων" (profan) αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητος ερήμην αυτής.
Έσχατος των Τιτάνων είναι ο Προμηθεύς, ο οποίος απελευθερώνει τους ανθρώπους από την άγνοια, δηλαδή την ηγεμονία των Τιτάνων. Το Προμηθαϊκό Πνεύμα καθιστά μέσω της προόδου τον άνθρωπο ανεξάρτητο από τις βλαστικές δυνάμεις της φύσεως. Οι εξιλασμοί, οι οποίοι έχουν στόχο την καρποφορία τής Μητέρας Γης, παύουν να αποτελούν πλέον κοινωνική ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο η κοινωνία δεν αποδέχεται πλέον τις ανθρωποθυσίες ως μορφή εξιλασμού (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος στο scribd.com).
Ο Προμηθεύς όμως δεν ολοκληρώνει το έργο του με το δώρο της γνώσεως στους ανθρώπους. Ο Αισχύλος, όχι μόνο ως άριστος γνώστης του συμβολικού περιεχομένου, το οποίον δομεί ο μύθος, αλλά και ως συνειδητότατος τραγωδός, δηλαδή ενεργά παρεμβαίνων στην διαδικασία της μυθοπλασίας, μεταδίδει στον "Προμηθέα Δεσμώτη" στον διάλογο μεταξύ Ερμού και Προμηθέως, όπου ο Προμηθεύς προλέγει το τέλος της κυριαρχίας του Διός, ότι ο Προμηθεύς είναι κάτοχος ενός μυστικού, το οποίον δεν εκμυστηρεύεται σε κανένα και το οποίον προσπαθεί ματαίως να του αποσπάσει ο Ερμής:
ΕΡΜΗΣ
Σαν να 'μουν δηλαδή παιδί με περιπαίζεις.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Παιδί κι ακόμα πιο άμυαλος δεν είσαι τάχα,
αν περιμένεις τιποτ' από με να μάθεις;
μα δεν υπάρχει βάσανο και καμιά τέχνη
που ο Δίας θα με κατάφερνε το μυστικό μου
να πω, πριν τ' άτιμά μου αυτά δεσμά λυθούνε.
Κι έτσι λοιπόν ας πάει να σκα η πορφύρα και η φλόγα,
με τουλούπες λευκόφτερες χιονιάς κι υπόγειους
ας σει τα πάντα βροντισμούς κι ας συνταράζει,
μα εμένα τίποτ' απ' αυτά δε θα λυγίσει,
που να τού πω από ποιον το θρόνο του θα χάσει.
Με αυτούς τους στίχους της τραγωδίας προαναγγέλλει ο Αισχύλος μια επόμενη χειραφέτηση του ανθρώπου από το Προμηθεϊκό Πνεύμα , ανάλογη σε βαρύτητα και εύρος με την πρώτη, η οποία θα σημάνει "και την απώλεια του θρόνου για τον Δία".
Μήπως τελικά πρόκειται για την αποκάλυψη του τρόπου, με το οποίον απασφαλίζονται οι βόμβες των Τιτανικών καθώς και των κρυψώνων τους;Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθώ στα επόμενα κεφάλαια.
Εισαγωγικά όμως θέλω να αναφερθώ στην ιδιαιτερότητα των στιγμών και για ποιο λόγο το τόσο τεράστιας σημασίας αυτό ζήτημα, το οποίο κωδικοποιεί συμβολικά ως ύστερη μυθοπλασία η τραγωδία του Αισχύλου, μπορεί να αποκτά ζωτική σημασία στην τρέχουσα φάση:
Η αποδόμηση της τρέχουσας αταξίας, ή "τάξης" κατά τους "πεφωτισμένους", είναι επόμενο, όσο αυτή κλιμακώνεται και πριν ακόμη επιχειρηθεί η επιβολή της νέας αταξίας, ή "τάξης' κατά τους "πεφωτισμένους", να οδηγήσει σε μια πάρα πολύ ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση, κατά την οποίαν η έξωθεν κατάστρωση του καθεστώτος θα έχει ξεμονταριστεί από την βάση της και θα κλυδωνίζεται παραπαίουσα, χωρίς ακόμη να έχει συνδεθεί στα θεμέλια η νέα κατάστρωση. Πρόκειται για μια φάση, κατά την οποίαν η εξουσία θα βρεθεί χωρίς νομιμοποίηση, έχοντας αναιρέσει σκοπίμως την προηγουμένη, πριν ακόμη επιτύχει να εγκαθιδρύσει την επομένη.
Η τακτική του σοκ προϋποθέτει μετεωρισμό. Άνευ αυτού δεν μπορεί να υπάρξει αίσθηση απώλειας της ισορροπίας, ούτως ώστε η μάζα να τρέξει κατόπιν να πιαστεί από οτιδήποτε της προσφέρεται, το οποίο θα δημιουργούσε αίσθηση ή ψευδαίσθηση σταθερότητος.
Τότε είναι η στιγμή, που - για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα - ανοίγουν οι Συμπληγάδες.
Αυτοί που διαθέτουν πλοήγηση και ζύγισμα μπορούν τότε να τις περάσουν. Από το πίσω μέρος όμως οι Συμπληγάδες είναι ευάλωτες, οπότε βγαίνουν οι σκαπάνες.
Μια τέτοιου είδους διαδικασία σκηνοθετημένου μετεωρισμού συμβαίνει κατά την περίοδο διεξαγωγής εκλογών. Για να γίνει πιστευτή η αυθαιρεσία της δήθεν έκφρασης της ανύπαρκτης λαϊκής ετυμηγορίας μέσω των εκλογών, το καθεστώς μετεωρίζεται ηθελημένα, ωσάν να μην υπήρχε κυβέρνηση, επιτρέποντας στο πόπολο να αυθαιρετεί σε βάρος της ισχύουσας νομοθεσίας. Κατά την διάρκεια των ολίγων ημερών προ των εκλογών στα εργοστάσια παραγωγής σκυροδέματος δουλεύουνε πενταπλές βάρδιες.
Το καθεστώς εν Ελλάδι κατέδειξε ότι βαδίζει προς την επιβολή του πλήρους μπαχανάλιου. Πέραν ότι αυτό ενεργεί πλέον με απροκάλυπτα φασιστικές μεθόδους, το κομματικό σκηνικό έχει βάναυσα απαξιωθεί στην σφαίρα του γελοίου. Εδώ και χρόνια γράφω, ότι ετοιμάζεται κυβέρνηση γκρουπούσκουλων, ως υποτιθέμενη συγκυβέρνηση αποκομμάτων, η οποία θα προβεί σε πολύ χοντρές εθνικές προδοσίες, πολύ χειρότερες από την κλιμακούμενη πτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Όσοι πιθανολογούν, ότι επερχόμενος πρωθυπουργός πρόκειται να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο εν λόγω πολιτικός είναι πλέον αθεράπευτα φθαρμένος, έχοντας οδηγήσει το κόμμα της ΝΔ. στα πρόθυρα της διάλυσης.
Ο Γκαπ πέρασε το παραμύθι του "λεφτά υπάρχουν" επειδή είχε σκόπιμα κρατηθεί πιο πριν στο απυρόβλητο, ενώ είχαν σκηνοθετηθεί σκόπιμα ρίξεις της πλάκας με τον Σιμίτη. Όπως γράφω εδώ και χρόνια, το πιθανότερο είναι το δόσιμο της καρέκλας στην Θεοδώρα Μπακογιάννη, ως την πλέον γνήσια εκπροσώπου του Μητσοτακισμού, δηλαδή της πολιτικής διαλύσεως της χώρας. Γι αυτόν τον λόγο κρατιέται η εν λόγο "πολιτικός" στο απυρόβλητο, ενώ είναι η δεδηλωμένη μνημονιακότερη των μνημονιακών, ακόμη προ της εφευρέσεως του μνημονίου. Οι υπόλοιποι αποτελούν τα παιδιά για όλες τις δουλειές του "επίτιμου". Τα διάφορα "Ζάππεια" επιχειρούν μόνο να περάσουν την ιδέα των φοροαπαλλαγών στα μονοπώλια, αφού αυτά επελάσουν για να ιδιοποιηθούν έναντι πινακίου διοξίνης την κρατική περιουσία και αφού οι μισθοί έχουν κατεβεί σε επίπεδα όχι Βουλγαρίας αλλά ζούγκλας Αμαζονίου.
Είναι λογικό, ότι σε τέτοια βάση μαγαζιά δεν κρατιούνται. Τέτοια μέτρα επιβάλλονται, όταν αποσκοπείται να συνηθίσει ένας λαός την ιδέα της πλήρους διαλύσεως της εθνικής, κρατικής οντότητος. Και επειδή στο παρελθόν ο Ελληνικός λαός έχει δώσει πολλαπλά δείγματα πατριωτισμού, τα κλιμακούμενα σχέδια δείχνουν, ότι έχει ήδη αποφασισθεί η ολοκληρωτική φυσική εξόντωσή του.
Το μπάχαλο αναμένεται πρωτόγνωρα τεράστιο. Τα πάντα θα βρεθούν στον αέρα. Οι συμπληγάδες όμως τότε ανοίγουν, αλλά μόνο για μια στιγμή.
Η νύκτα μετατρέπεται σε ημέρα στα ύδατα του Τιτανικού από την έκρηξη στο μηχανοστάσιο για δεύτερη φορά. Για πρώτη φορά μετατρέπεται η νύκτα σε ημέρα από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά των εορταζόντων στο κατάστρωμα, λίγα λεπτά πριν την έκρηξη της βόμβας. Και λίγα λεπτά πριν τον καταιγιστικό κρότο της εκρήξεως, επικρατεί ο τεράστιος κρότος από τους φελλούς του ανοίγματος εκατοντάδων φιαλών σαμπάνιας. Αυτές οι δυο λάμψεις και οι δυο κρότοι σηματοδοτούν το άνοιγμα και το κλείσιμο των συμπληγάδων. Λίγες στιγμές, κατά τις οποίες μπορεί να τα επιτευχθεί η ανατροπή του του μετεωριζομένου.
Κατά την στιγμή αλλαγής παραδείγματος δεν υφίσταται παράδειγμα.
Αυτή είναι η ώρα του Μυστικού. Η ώρα των Γραμμάτων, του Αριθμού.
Συνεχίζεται...
Στο πρώτο μέρος αυτής της πραγματείας προέβαλλα το επιχείρημα, ότι οδεύουμε προς αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή αλλαγή κοσμοθεωρίας, στην οποία θα στηρίζεται η αναπαραγωγή της σύνολης ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως οικουμενικό καθεστώς, στοχεύοντας σε δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκόσμιο νόμισμα, δηλαδή παγκόσμιο κράτος και οικονομία, δεν αποσκοπεί απλά στην διεύρυνση/επέκταση ενός από τα υπάρχοντα πρότυπα σε πλανητική κλίμακα. Τα κέντρα, τα οποία εκπόνησαν και προωθούν την επιβολή αυτού του σχεδιασμού, ποτέ δεν έκρυψαν τον τελικό στόχο τους, κάνοντας απροκάλυπτα και αναφανδόν αναφορές σε "νέα τάξη". Ότι η "νέα τάξη" πρόκειται να είναι, συμφώνως προς τον προγραμματισμό τους, ριζικά διαφορετική από την προηγουμένη, διαφαίνεται από την διακήρυξή τους, ότι αυτή θα προκύψει από "χάος", από την πλήρη δηλαδή αποδόμηση τής προηγουμένης "τάξεως".
Το επερχόμενο "χάος" σκοπεύουν κατά συνέπεια να είναι ηθελημένο, προγραμματισμένο και ελεγχόμενο. Πρόκειται δηλαδή για ένα ελεγχόμενο "χάος", τουτέστιν μια πλήρως και αυστηρά δομημένη εξέλιξη. Κατά συνέπεια πρόκειται γι ένα κατ' επίφαση "χάος", το οποίον μπορεί μεν να αντιβαίνει στην έννοια τής μέχρι τούδε δοτής και καθ' όλα ελεγχόμενης "τάξεως", δεν αντιβαίνει όμως διόλου στην έννοια της δομής. Όσοι τουλάχιστον ασχολούμεθα επαγγελματικά στον χώρο τών δομικών έργων, γνωρίζουμε σαφώς, ότι και η κατεδάφιση κάποιας υπάρχουσας δομής γίνεται βάσει σχεδίου, το οποίο εφαρμόζει πλήρως τις υπάρχουσες προδιαγραφές και τούς τεχνικούς κανόνες. Ακόμη και αυτό, το οποίο παρουσιάζεται κάποιες φορές ως "ανεξέλεγκτο", όπως η παράδοση κάποιων ακινήτων στην διαβρωτική φθορά τού χρόνου, ή η καταστροφή μέσω εμπρησμών, οι οποίοι γίνονται με δόλιο τρόπο, ώστε να φαίνονται ατυχήματα, διέπονται από καλά προσχεδιασμένη δολιότητα και αυστηρή επιτήρηση.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί επί του προκειμένου να γίνεται σοβαρά λόγος περί χάους, αλλά στην ουσία πρόκειται για σκηνοθετημένη προσομοίωση δήθεν ανεξέλεγκτων καταστάσεων, κατά την διάρκεια των οποίων κάποιες - δευτερεύουσες - δομές του συστήματος, μεγίστης όμως σημασίας για την κοινωνική και οικονομική οργάνωση και ομαλή λειτουργία αποδομούνται, με τρόπο ταχύ και βίαιο, ώστε αυτές να φαίνονται ανεξέλεγκτες, ενώ είναι πλήρως και μέχρι λεπτομέρειας ελεγχόμενες. Για να δέσει η σάλτσα επιστρατεύεται μια προπαγάνδα, η οποία καλλιεργεί ατμόσφαιρα συντελείας. Ημερολόγια των Μάγιας, προσκρούσεις πλανητών, διελεύσεις κομητών, προφητείες ινδιάνων και "ιερού" περιεχομένου καταστροφολογίες, νοστραδάμοι και ότι άλλο ήθελε ενισχύσει την πολιτική του σοκ, ένεκα υποτιθέμενης συντέλειας.
Επί του προκειμένου αρμόζει να λάβουμε επιπροσθέτως όλες εκείνες τις φυσικές καταστροφές, οι οποίες ενώ παρουσιάζονται ως υποτιθέμενες θεομηνίες, βρίσκονται πλήρως κάτω από τον τεχνολογικό έλεγχο των νεοταξικών κυκλωμάτων. Μέσω του συστήματος HAARP. και των αεροψεκασμών (chemtrails) έχουν καταστεί πλέον τα τσουνάμια και οι σεισμοί κατά βούληση καταστροφές στα χέρια των εξουσιαστών.
Η βύθιση του υπερωκεανίου "Λουζιτάνια" το έτος 1915 με βόμβα, την οποίαν τοποθέτησαν πράκτορες των ΗΠΑ στο μηχανοστάσιο του και η οποία αποδόθηκε σε τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου, στάθηκε η αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανθρωπότητα εμφανίζεται απρόθυμη να διδαχθεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Και το μεγαλύτερο πλοίο της εποχής εκείνης, ο Τιτανικός εικάζεται ότι βυθίστηκε λόγω ξεκαθαρίσματος εσωτερικών λογαριασμών στα κλιμάκια της εξουσίας τρία χρόνια πριν την βύθιση του "Λουζιτάνια". Κατά το μοιραίο ταξίδι επέβαιναν στο πλοίο δύο πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι προΐσταντο συγκροτημάτων, τα οποία αποτελούσαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αυτοί ήσαν οι Benjamin Guggenheimer και Johann Jakob Astor. Ο Isidor Straus επίσης πολυεκατομμυριούχος, καθώς και ο Major Archie Butt, ο οποίος ήταν ο στενότερος σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ταφτ επέβαιναν στο πλοίο. Μια σειρά παράξενα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στον Τιτανικό πριν αυτό βυθιστεί μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο, τα οποία έλαβαν χώρα και κατά την διαδικασία διάσωσης των ναυαγών, η οποία είχε αποτέλεσμα να πνιγούν περίπου 1500 από τους 2400 επιβαίνοντες στο πλοίο, οδήγησαν γρήγορα στην υποψία, ότι τι πλοίο βυθίστηκε σκοπίμως, με στόχο την είσπραξη των ασφάλιστρων, πριν οδηγηθούν οι υποψίες στην δολοφονία των Γκούγκενχαϊμ, Άστορ, Στράους και Μπαττ.
Αυτά τα γεγονότα καθορίζουν σημαντικότατες εμπειρικές τιμές στην διάθεση των εξουσιαστικών επιτελείων, τα οποία απεργάζονται τα σχέδια παγκοσμίου επιβολής, σχετικά με την απάθεια η οποία μπορεί να χαρακτηρίζει το ανθρώπινο κοπάδι.
Όλοι δηλώνουμε μέσα στο καθεστώς μηντιακού και πληροφορικού φετιχισμού πληροφορημένοι και ευαισθητοποιημένοι, παραβλέποντας όμως, ότι αυτά αποτελούν όπλα προπαγανδιστικού καταιγισμού στην επιχειρησιακή ευχέρεια αυτών, οι οποίοι απεργάζονται το κεντρικό σχέδιο ηγεμονεύσεως, το λεγόμενο "master plan". Παραβλέποντας ακόμη, ότι αυτοί την φορά είμαστε όλοι επιβάτες τού σύγχρονου "Τιτανικού".
Το όλο ζήτημα αφορά αποκλειστικά δυο λεπτά σημεία:
- Σημαίνει τελικά "Τιτανικός" την καταβύθιση ως αναπόφευκτο αδιέξοδο; Είμαστε τα αμέσως επόμενα εξιλαστήρια θύματα μιας κλιμακούμενης γενικευμένης αιματοχυσίας, η οποία στοχεύει στην επιβολή της διαδόχου καταστρώσεως της εξουσίας;
- Εάν απαντηθεί καταφατικά το προηγούμενο ερώτημα, δεν μένει παρά να λάβουμε το λουτρό μας, να καλοπιστούμε και να αποφασίσουμε εάν προτιμούμε το πάρτυ στην τραπεζαρία, ή το πάρτυ στο κατάστρωμα, πριν την μοιραία έκρηξη, ούτως ώστε να χαλαρώσουμε πριν την έξαρση του πανικού.
Εάν όμως θεωρούμε, ότι υπάρχει διέξοδος, ότι τα ναυπηγία της δημιουργίας δεν έδωσαν ύπαρξη στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να βιώνει προαποφασισμένα ναυάγια, βυσσοδομώντας στις ονειρώξεις της απάθειας προ του δήθεν "μοιραίου", τότε προκύπτει μια σειρά με άλλα ερωτήματα:
1. Πού έχει τοποθετηθεί η βόμβα στο "Λουζιτάνια";
2. Πώς αυτή μπορεί να εξουδετερωθεί;
3. Μήπως πρέπει να αναβληθούν οι εορτασμοί και οι διασκεδάσεις μέχρι την σύλληψη των βομβιστών;
Πώς μπορούμε όμως να χειριστούμε αυτά τα ερωτήματα;Δεδομένου ότι περί μύθου και συμβόλων ο λόγος, αλλά και διότι nomen est omen (το όνομα συνιστά σημείον) ας ανατρέξουμε στο όνομα του προκειμένου ιστορικού παραδείγματος, αλλά ταυτοχρόνως στην εικόνα, η οποία προηγείται στην ανάρτηση του κειμένου του πρώτου μέρους:
Το όνομα "Τιτανικός" δόθηκε προφανώς σε αυτό το πλοίο λόγω μεγέθους. Η Τιτανομαχία θεωρείται η μεγίστη των μαχών και ο προσδιορισμός τιτάνιος αποδίδεται σε πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Οι μοίρα των Τιτάνων όμως ήταν να κατακρημνιστούν στα Τάρταρα. Στα μέτρα ενός πλοίου αυτό σημαίνει την καταβύθισή του σε βαθιά ύδατα. Αποτέλεσε η ονομασία αυτού του πλοίου ένα μορφογενετικό πεδίο, το οποίο καθόρισε το "τιτανικό" πεπρωμένο του;
Στην πράξη Τιτάνες είναι οι ιερουργοί των χθόνιων ιερατείων, όσο αυτά λειτουργούσαν σε πρωτόγονο στάδιο πριν την επικράτηση του πολιτισμού. Βάφοντας το πρόσωπό τους με άσπρη σκόνη, γύψο, τουτέστιν τίτανο, υποκαθιστούσαν με αυτόν το τρόπο την μάσκα, η οποία επικάλυπτε τους σπασμούς του προσώπου στην φάση της σαμανιστικής εκστάσεως, όταν το πνεύμα κυρίευε τον ιερουργό. Οι απόγονοι των Τιτάνων, ως σύγχρονα χθόνια ιερατεία, αποτελούν τον απώτερο πυρήνα της εξουσίας, τα οποία καλυμμένα πίσω από το "προφανές" των "βεβήλων" (profan) αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητος ερήμην αυτής.
Έσχατος των Τιτάνων είναι ο Προμηθεύς, ο οποίος απελευθερώνει τους ανθρώπους από την άγνοια, δηλαδή την ηγεμονία των Τιτάνων. Το Προμηθαϊκό Πνεύμα καθιστά μέσω της προόδου τον άνθρωπο ανεξάρτητο από τις βλαστικές δυνάμεις της φύσεως. Οι εξιλασμοί, οι οποίοι έχουν στόχο την καρποφορία τής Μητέρας Γης, παύουν να αποτελούν πλέον κοινωνική ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο η κοινωνία δεν αποδέχεται πλέον τις ανθρωποθυσίες ως μορφή εξιλασμού (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος στο scribd.com).
Ο Προμηθεύς όμως δεν ολοκληρώνει το έργο του με το δώρο της γνώσεως στους ανθρώπους. Ο Αισχύλος, όχι μόνο ως άριστος γνώστης του συμβολικού περιεχομένου, το οποίον δομεί ο μύθος, αλλά και ως συνειδητότατος τραγωδός, δηλαδή ενεργά παρεμβαίνων στην διαδικασία της μυθοπλασίας, μεταδίδει στον "Προμηθέα Δεσμώτη" στον διάλογο μεταξύ Ερμού και Προμηθέως, όπου ο Προμηθεύς προλέγει το τέλος της κυριαρχίας του Διός, ότι ο Προμηθεύς είναι κάτοχος ενός μυστικού, το οποίον δεν εκμυστηρεύεται σε κανένα και το οποίον προσπαθεί ματαίως να του αποσπάσει ο Ερμής:
ΕΡΜΗΣ
Σαν να 'μουν δηλαδή παιδί με περιπαίζεις.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Παιδί κι ακόμα πιο άμυαλος δεν είσαι τάχα,
αν περιμένεις τιποτ' από με να μάθεις;
μα δεν υπάρχει βάσανο και καμιά τέχνη
που ο Δίας θα με κατάφερνε το μυστικό μου
να πω, πριν τ' άτιμά μου αυτά δεσμά λυθούνε.
Κι έτσι λοιπόν ας πάει να σκα η πορφύρα και η φλόγα,
με τουλούπες λευκόφτερες χιονιάς κι υπόγειους
ας σει τα πάντα βροντισμούς κι ας συνταράζει,
μα εμένα τίποτ' απ' αυτά δε θα λυγίσει,
που να τού πω από ποιον το θρόνο του θα χάσει.
Με αυτούς τους στίχους της τραγωδίας προαναγγέλλει ο Αισχύλος μια επόμενη χειραφέτηση του ανθρώπου από το Προμηθεϊκό Πνεύμα , ανάλογη σε βαρύτητα και εύρος με την πρώτη, η οποία θα σημάνει "και την απώλεια του θρόνου για τον Δία".
Μήπως τελικά πρόκειται για την αποκάλυψη του τρόπου, με το οποίον απασφαλίζονται οι βόμβες των Τιτανικών καθώς και των κρυψώνων τους;Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθώ στα επόμενα κεφάλαια.
Εισαγωγικά όμως θέλω να αναφερθώ στην ιδιαιτερότητα των στιγμών και για ποιο λόγο το τόσο τεράστιας σημασίας αυτό ζήτημα, το οποίο κωδικοποιεί συμβολικά ως ύστερη μυθοπλασία η τραγωδία του Αισχύλου, μπορεί να αποκτά ζωτική σημασία στην τρέχουσα φάση:
Η αποδόμηση της τρέχουσας αταξίας, ή "τάξης" κατά τους "πεφωτισμένους", είναι επόμενο, όσο αυτή κλιμακώνεται και πριν ακόμη επιχειρηθεί η επιβολή της νέας αταξίας, ή "τάξης' κατά τους "πεφωτισμένους", να οδηγήσει σε μια πάρα πολύ ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση, κατά την οποίαν η έξωθεν κατάστρωση του καθεστώτος θα έχει ξεμονταριστεί από την βάση της και θα κλυδωνίζεται παραπαίουσα, χωρίς ακόμη να έχει συνδεθεί στα θεμέλια η νέα κατάστρωση. Πρόκειται για μια φάση, κατά την οποίαν η εξουσία θα βρεθεί χωρίς νομιμοποίηση, έχοντας αναιρέσει σκοπίμως την προηγουμένη, πριν ακόμη επιτύχει να εγκαθιδρύσει την επομένη.
Η τακτική του σοκ προϋποθέτει μετεωρισμό. Άνευ αυτού δεν μπορεί να υπάρξει αίσθηση απώλειας της ισορροπίας, ούτως ώστε η μάζα να τρέξει κατόπιν να πιαστεί από οτιδήποτε της προσφέρεται, το οποίο θα δημιουργούσε αίσθηση ή ψευδαίσθηση σταθερότητος.
Τότε είναι η στιγμή, που - για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα - ανοίγουν οι Συμπληγάδες.
Αυτοί που διαθέτουν πλοήγηση και ζύγισμα μπορούν τότε να τις περάσουν. Από το πίσω μέρος όμως οι Συμπληγάδες είναι ευάλωτες, οπότε βγαίνουν οι σκαπάνες.
Μια τέτοιου είδους διαδικασία σκηνοθετημένου μετεωρισμού συμβαίνει κατά την περίοδο διεξαγωγής εκλογών. Για να γίνει πιστευτή η αυθαιρεσία της δήθεν έκφρασης της ανύπαρκτης λαϊκής ετυμηγορίας μέσω των εκλογών, το καθεστώς μετεωρίζεται ηθελημένα, ωσάν να μην υπήρχε κυβέρνηση, επιτρέποντας στο πόπολο να αυθαιρετεί σε βάρος της ισχύουσας νομοθεσίας. Κατά την διάρκεια των ολίγων ημερών προ των εκλογών στα εργοστάσια παραγωγής σκυροδέματος δουλεύουνε πενταπλές βάρδιες.
Το καθεστώς εν Ελλάδι κατέδειξε ότι βαδίζει προς την επιβολή του πλήρους μπαχανάλιου. Πέραν ότι αυτό ενεργεί πλέον με απροκάλυπτα φασιστικές μεθόδους, το κομματικό σκηνικό έχει βάναυσα απαξιωθεί στην σφαίρα του γελοίου. Εδώ και χρόνια γράφω, ότι ετοιμάζεται κυβέρνηση γκρουπούσκουλων, ως υποτιθέμενη συγκυβέρνηση αποκομμάτων, η οποία θα προβεί σε πολύ χοντρές εθνικές προδοσίες, πολύ χειρότερες από την κλιμακούμενη πτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Όσοι πιθανολογούν, ότι επερχόμενος πρωθυπουργός πρόκειται να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο εν λόγω πολιτικός είναι πλέον αθεράπευτα φθαρμένος, έχοντας οδηγήσει το κόμμα της ΝΔ. στα πρόθυρα της διάλυσης.
Ο Γκαπ πέρασε το παραμύθι του "λεφτά υπάρχουν" επειδή είχε σκόπιμα κρατηθεί πιο πριν στο απυρόβλητο, ενώ είχαν σκηνοθετηθεί σκόπιμα ρίξεις της πλάκας με τον Σιμίτη. Όπως γράφω εδώ και χρόνια, το πιθανότερο είναι το δόσιμο της καρέκλας στην Θεοδώρα Μπακογιάννη, ως την πλέον γνήσια εκπροσώπου του Μητσοτακισμού, δηλαδή της πολιτικής διαλύσεως της χώρας. Γι αυτόν τον λόγο κρατιέται η εν λόγο "πολιτικός" στο απυρόβλητο, ενώ είναι η δεδηλωμένη μνημονιακότερη των μνημονιακών, ακόμη προ της εφευρέσεως του μνημονίου. Οι υπόλοιποι αποτελούν τα παιδιά για όλες τις δουλειές του "επίτιμου". Τα διάφορα "Ζάππεια" επιχειρούν μόνο να περάσουν την ιδέα των φοροαπαλλαγών στα μονοπώλια, αφού αυτά επελάσουν για να ιδιοποιηθούν έναντι πινακίου διοξίνης την κρατική περιουσία και αφού οι μισθοί έχουν κατεβεί σε επίπεδα όχι Βουλγαρίας αλλά ζούγκλας Αμαζονίου.
Είναι λογικό, ότι σε τέτοια βάση μαγαζιά δεν κρατιούνται. Τέτοια μέτρα επιβάλλονται, όταν αποσκοπείται να συνηθίσει ένας λαός την ιδέα της πλήρους διαλύσεως της εθνικής, κρατικής οντότητος. Και επειδή στο παρελθόν ο Ελληνικός λαός έχει δώσει πολλαπλά δείγματα πατριωτισμού, τα κλιμακούμενα σχέδια δείχνουν, ότι έχει ήδη αποφασισθεί η ολοκληρωτική φυσική εξόντωσή του.
Το μπάχαλο αναμένεται πρωτόγνωρα τεράστιο. Τα πάντα θα βρεθούν στον αέρα. Οι συμπληγάδες όμως τότε ανοίγουν, αλλά μόνο για μια στιγμή.
Η νύκτα μετατρέπεται σε ημέρα στα ύδατα του Τιτανικού από την έκρηξη στο μηχανοστάσιο για δεύτερη φορά. Για πρώτη φορά μετατρέπεται η νύκτα σε ημέρα από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά των εορταζόντων στο κατάστρωμα, λίγα λεπτά πριν την έκρηξη της βόμβας. Και λίγα λεπτά πριν τον καταιγιστικό κρότο της εκρήξεως, επικρατεί ο τεράστιος κρότος από τους φελλούς του ανοίγματος εκατοντάδων φιαλών σαμπάνιας. Αυτές οι δυο λάμψεις και οι δυο κρότοι σηματοδοτούν το άνοιγμα και το κλείσιμο των συμπληγάδων. Λίγες στιγμές, κατά τις οποίες μπορεί να τα επιτευχθεί η ανατροπή του του μετεωριζομένου.
Κατά την στιγμή αλλαγής παραδείγματος δεν υφίσταται παράδειγμα.
Αυτή είναι η ώρα του Μυστικού. Η ώρα των Γραμμάτων, του Αριθμού.
Συνεχίζεται...
http://bostopel.blogspot.com/
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin