Ο όρος “White Guilt” (“Λευκή Ενοχή”) αναφέρεται στην έννοια της ατομικής ή συλλογικής ενοχής που νιώθουν (ή πρέπει να νιώθουν) όσοι ανήκουν στην λευκή φυλή για την ρατσιστική συμπεριφορά τους στο παρελθόν απέναντι σε άλλους λαούς και κυρίως στους έγχρωμους.
Είναι η πεποίθηση, συχνά στο υποσυνείδητο, μεταξύ των λευκών «προοδευτικών» ότι το να είσαι λευκός είναι, από μόνο του, ένα μεγάλο βάρος έναντι του υπόλοιπου κόσμου, για το οποίο καλά θα κάνεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ζητώντας συνεχώς εξιλέωση. Έτσι θα πρέπει συνεχώς ο λευκός να αποδεικνύει ότι είναι «μετανιωμένος», αγκαλιάζοντας τους πολιτισμούς και τις φιλοσοφίες των διαφόρων άλλων εθνικών ομάδων, (πολυπολιτισμικότητα) και την ίδια ώρα να υποτιμά τις δικές του ρίζες και να αδιαφορεί ή να ντρέπεται για την ιστορία του.
Ο George F. Will, ένας συντηρητικός Αμερικανός πολιτικός αρθρογράφος, δίνει τον ορισμό της «λευκής ενοχής», ως εξής:«Η Λευκή ενοχή είναι μια μορφή αυτο-συγχαρητηρίων, όπου οι λευκοί προωθούν «παρηγορητικές πολιτικές» προς τους ανθρώπους του χρώματος, για να τους επιδείξουν την αθωότητά τους στο ρατσισμό».
Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα βασίστηκε στη δύναμη του White Guilt.Ο Ρεπουμπλικάνος Joe Walsh (R-IL) είπε ότι ο μόνος λόγος που ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος είναι γιατί είχε «καλή άρθρωση» και ήταν «μαύρος»."Γιατί εξελέγη; Για αυτό που ήταν. Ήταν μαύρος. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ρατσιστικό από αυτό, "είπε ο Walsh σε μια συνέντευξη. "Αν ήταν ένας δυναμικός, λευκός, γερουσιαστής δεν θα είχε μπει στο παιχνίδι τόσο γρήγορα. Αυτό είναι που τον έκανε διαφορετικό. "
Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής από το Ιλινόις πρόσθεσε ότι οι δημοσιογράφοι «ήταν ερωτευμένοι μαζί του, επειδή πάτησε το μαγικό κουμπί. Ένας μαύρος που ήταν ευκρινής, φιλελεύθερος, όλη η λευκή ενοχή μπροστά σας".Ο Γουόλς μίλησε για τον παράγοντα «λευκή ενοχή» και την Αφρο-Αμερικάνικη εθνικότητα του Ομπάμα που είναι και οι λόγοι που τα μέσα ενημέρωσης θα συνεχίσουν να τον "προστατεύουν" και στις εκλογές του 2012.
Γεμάτα από μηνύματα White Guild είναι πολλές κινηματογραφικές ταινίες του Χόλυγγουντ. Τελευταία περίπτωση το ‘Avatar’, που για πολλούς ήταν η εξωγήινη έκδοση του ‘Χορεύοντας με τους Λύκους’, επειδή ένας λευκός πηγαίνει με τους «καλούς» ιθαγενείς και γίνεται μεγάλος ηγέτης τους. Παρόμοιο θέμα είχε και η ταινία ‘The Last Samurai’, όπου εκεί υπήρχαν και «κακοί» μη λευκοί (Ιάπωνες), μόνο που έμοιαζαν να έχουν «μολυνθεί» από την λευκή κουλτούρα.
Μια άλλη ταινία είναι το ‘District 9’, όπου ο λευκός ήρωας μας, ο Wikus, είναι υπεύθυνος για τον εντοπισμό των “prawns” των άσχημων εξωγήινων που προσγειώθηκαν στο Γιοχάνεσμπουργκ χρόνια πριν, και οι οποίοι τώρα έχουν μεταφερθεί σε ένα "καλύτερο" στρατόπεδο προσφύγων. Κάτι γίνεται όμως και μετατρέπεται και αυτός σε εξωγήινο. Εδώ είναι ο λευκός μας πολιτισμός και ο "άλλος" που είναι ο ξένος μας.Στο άρθρο του ‘White Pride and White Guilt’ (‘Λευκή Υπερηφάνεια και Λευκή Ενοχή’) ο Michael J. Polignano γράφει:
Σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στα περισσότερα λευκά δυτικά έθνη του κόσμου, μόλις ένα λευκό παιδί μεγαλώσει αρκετά για να κατανοήσει τη γλώσσα, θα πρέπει να μάθει ότι θα πρέπει να αισθάνεται ενοχές για τα εγκλήματα των προγόνων του. Ενοχή για την εύρεση, κατάκτηση, υποδούλωση και εξόντωση των μη-λευκών σε όλο τον κόσμο ... Ενοχή, όχι για τα εγκλήματά του, αλλά για τα εγκλήματα των άλλων ανθρώπων της ίδιας φυλής. (Έτσι π.χ. η κυρά Καλλιόπη στον Κολωνό πρέπει να νιώθει «ενοχές» που ανήκει στην λευκή φυλή – έτσι γενικά – και να μην διαμαρτύρεται για την γκετοποίηση της γειτονιάς της και την παρανομία των μαύρων αλλοδαπών. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είναι «ρατσίστρια»...)
Αλλά λένε επίσης στο λευκό παιδί από μικρό, ότι δεν πρέπει να αισθάνεται υπερήφανο για τα καταπληκτικά επιτεύγματα της φυλής του. Καμία υπερηφάνια για τον Παρθενώνα, καμία υπερηφάνεια για τις τέχνες και τον πολιτισμό, καμία υπερηφάνεια για την συμβολή των Λευκών στην επιστήμη και τη τεχνολογία και την ιατρικής, καμία υπερηφάνεια για τις δόξες της ευρωπαϊκής ζωγραφικής και γλυπτικής και της μουσικής, καμία υπερηφάνεια για τον Πλάτωνα και τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιέφσκι, καμία υπερηφάνεια για την εξερεύνηση του πλανήτη και την κατάκτηση του διαστήματος. Υπερηφάνεια, όχι για τα δικά του επιτεύγματα, αλλά για τα επιτεύγματα των άλλων ανθρώπων της ίδιας φυλής.Αλλά αν είναι λογικό να αισθάνεται Λευκή Ενοχή, τότε είναι λογικό να αισθάνεται Λευκή Υπερηφάνεια.
Στο βιβλίο του «Η Τυραννία της Μεταμέλειας: Δοκίμιο για το Δυτικό Μαζοχισμό», ο Γάλλος συγγραφέας Pascal Bruckner, γνωστός για το μυθιστόρημα «Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», λέει ότι οι Δυτικοί είναι αιχμάλωτοι της λευκής ενοχής, εις βάρος του κόσμου. Στο βρετανικό περιοδικό Prospect συνοψίζει το επιχείρημα αυτής της αντι-μαρξιστική διανοητική, λευκής ενοχή ως «μια κατάσταση που μας επιβλήθηκε από τους αρχιερείς της αριστεράς» που έχουν γίνει οι «κληρονόμοι της χριστιανικής παράδοσης του προπατορικού αμαρτήματος»:Η Ενοχή μας, λέει ο Μπρούκνερ, είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος για εμάς να διατηρήσουμε την υπεροχή μας στον μη-λευκό κόσμο, είναι ο μαζοχισμός μας, μια μορφή σαδισμού. Άλλωστε, αν όλα οφείλονται στα σφάλματα της Δύσης, τότε η δύναμη να αλλάξει ο κόσμος πέφτει στα χέρια των Δυτικών. ... Μια τέτοια ενοχή δικαιολογεί τη βαρβαρότητα δικτατόρων από τον Μάο ως τον Μουγκάμπε, οι οποίοι θεωρούνται ανεύθυνα παιδιά και τα εγκλήματά τους το αποτέλεσμα της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού ή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Σχετικά με την δουλεία γράφει στο βιβλίο του ο Μπρούκνερ: «Δεν είναι εκπληκτικό το ότι τα πρώτα έθνη που κατάργησαν τη δουλεία, αφού πρώτα επωφελήθηκαν τρομερά από αυτήν, να είναι και τα μόνα προς τα οποία απευθύνονται κατηγορίες και αιτήματα για επανόρθωση; Με άλλα λόγια, το έγκλημα καταλογίζεται μονάχα σε εκείνον που έχει μεταμεληθεί - στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ που άλλωστε έχασαν ένα εκατομμύριο από τους γιους τους στον Εμφύλιο για αυτή την υπόθεση (σχ. ΚΟ: δεν ήταν αυτή βέβαια, η αιτία του «εμφυλίου πολέμου», όπως έχουμε γράψει αλλού) - και που έχει χαρακτηρίσει την αγοραπωλησία ανθρώπων ως βαρβαρότητα. Ο νόμος Τωμπιρά της 21ης Μαΐου 2002, που φροντίζει να μην ορίζει σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας παρά μονάχα το δυτικό δουλεμπόριο, συμβάλλει σε αυτήν τη μερική ανάγνωση του φαινομένου. Γιατί κατακρίνεται η Δύση και μονάχα αυτή όταν ο ανατολικός και αφρικανικός κόσμος, που ποτέ δεν μεταμελήθηκε γι’ αυτό, είναι απαλλαγμένος από κάθε κατηγορία; Επειδή η Δύση είναι πλούσια και ευαίσθητη στα ηθικά επιχειρήματα: εν ονόματι αυτών των επιχειρημάτων, πρώτα η Αγγλία το 1807, κατόπιν η Δανία και η Γαλλία άκουσαν τους αγωνιστές κατά του δουλεμπορίου, που κατάγγελλαν την αναγωγή μιας κατηγορίας ανθρώπων στην τάξη των «έμψυχων εργαλείων» (Αριστοτέλης), των κινητών αγαθών, σαν ένα όνειδος. (Ας θυμηθούμε πως το πρώτο αραβο-μουσουλμανικό κράτος που κατάργησε τη δουλεία ήταν η Τυνησία το 1846, αλλά ο νόμος δεν εφαρμόστηκε παρά με την παρουσία των Γάλλων το 1881. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ακολούθησε αυτόν τον δρόμο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Το δουλεμπόριο κηρύχτηκε παράνομο στην Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία μόλις το 1962, και στη Μαυριτανία ακόμα αργότερα, το 1980). Το να πει κανείς σήμερα πως υπήρξαν τριών ειδών δουλεμπόρια - το ανατολικό που άρχισε ήδη από τον 12ο αιώνα (17 εκατομμύρια αιχμάλωτοι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις), το αφρικανικό όπου από τη μια υπήρχε η ντόπια δουλοκτησία και από την άλλη δίκτυα εξαγωγικού εμπορίου (14 εκατομμύρια άτομα) και το ατλαντικό όπου, μέσα σε συντομότερο χρονικό διάστημα, έγινε διακίνηση 11 εκατομμυρίων αντρών, γυναικών και παιδιών - αποτελεί ακόμα ταμπού. Όποιος ιστορικός το αποτολμά, κινδυνεύει να καταδικαστεί για ρεβιζιονισμό.
Η Δύση, και μόνον αυτή, ανέπτυξε την ιδέα της κατάργησης του δουλεμπορίου για να τη διαδώσει μετά στην Αφρική και την Ανατολή. Περιμένουμε να δούμε τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο να εκδηλώσει δημόσια τη μεταμέλειά του για τον ρόλο του στο «κυνήγι των ανθρώπων με μαύρο δέρμα» και να αναρωτηθεί για τον ίδιο του τον ρατσισμό (στα αραβικά η λέξη abid, σκλάβος, από τον 8ο αιώνα και μετά έγινε λίγο πολύ συνώνυμη του Μαύρος. Το 2000, ο πρόεδρος του Μπενίν (πρώην Δαχομέη) ζήτησε δημόσια συγγνώμη για τη συμμετοχή των δυτικοαφρικανών στο δουλεμπόριο. Γνωρίζουμε την αντιπαράθεση μεταξύ των πληθυσμών της Καραιβικής και της Αφρικής σχετικά με αυτό το θέμα, όπου οι πρώτοι υποψιάζονται πως οι δεύτεροι τους πούλησαν καθώς μαρτυρούν πολυάριθμες εκφράσεις που διατηρήθηκαν στη σημερινή τους γλώσσα. Ήταν λοιπόν απολύτως νόμιμο να καθιερωθεί μια μέρα μνήμης της δουλείας, αφού ολόκληρη η ανθρωπότητα κηλιδώθηκε από αυτή τη βδελυγμία. Αλλά αυτή η μέρα θα έπρεπε να είναι και μια μέρα ευφροσύνης αφού θυμίζει τη συλλογική έξοδο της ανθρωπότητας από ένα από τα φριχτότερα αμαρτήματά της». 
Μια άλλη διάσταση στην θεωρία του “white guilt” δίνει ο υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού, Kevin MacDonald (που αρθρογραφεί στο Occidental Observer), όπου μιλώντας για το βιβλίο του ‘Cultural Insurrections, Psychology And White Ethnocentrism’ όπου εναλλάσσονται οι έννοιες “implicit whiteness” («σιωπηρή λευκότητα») και “white guilt”, λέει:¨«Έχω αναφερθεί στο πώς οι Εβραίοι στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την τάση της κατασκευής πολιτισμού. Εδώ βρίσκονται τα θεμελιώδη ζητήματα γύρω από τον λευκό εθνοκεντρισμό και συγκεκριμένα, την «σιωπηρή λευκότητα» και την «λευκό ενοχή».
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ήταν τα εβραϊκά πνευματικά κινήματα του 20ου αιώνα που επέφεραν μια σημαντική μείωση στην πολιτιστική επιρροή των λευκών Αμερικανών. Αυτές οι εβραϊκές κινήσεις πότισαν την αμερικανική ζωή με μια κουλτούρα κριτικής που επιτίθεται στον δυτικό πολιτισμό ως κάτι ανεπαρκές, κάτι ύποπτο, κάτι γεμάτο με ηθικό ξεπεσμό.
Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, όπως ο Franz Boas στον τομέα της ανθρωπολογίας και ο Σίγκμουντ Φρόιντ στο χώρο της ψυχανάλυσης, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι, έχουν υποβάλει τον λευκό χριστιανικό πολιτισμό σε μια ριζική κριτική, ενώ την ίδια στιγμή έχουν εξιουδαϊσει αυτόν τον πολιτισμό καλλιεργώντας ακόμα και το φόβο, του να προσδιοριστείς λευκός.Η «πολιτική ορθότητα», η οποία καθορίζει τώρα την αθωότητα ή την ενοχή, έχει επηρεάσει τη συλλογική συνείδηση της Αμερικής και η συζήτηση των θεμάτων που σχετίζονται με την λευκή ταυτότητα έχει διαμορφωθεί και ελέγχεται από αυτά τα δύο εβραϊκά κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης».
Social Plugin