Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι - Vampires

Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για το σκοτεινό ζήτημα του βαμπιρισμού (βλ. mystery τ. 2, 3, 8, 9, 16). Ελάχιστα έχουν όμως γραφτεί στη χώρα μας για εκείνες τις αληθινές περιπτώσεις όπου ένας άνθρωπος, ισχυριζόμενος πως διαθέτει αυθεντική βαμπιρική φύση, κυνηγάει και σκοτώνει για να πιει ζεστό αίμα και να φάει ζωντανά κομμάτια σάρκας!

Το σκηνικό αυτό ίσως μοιάζει απίθανο, κι όμως ανήκει πέρα ως πέρα στη σφαίρα του πραγματικού. Υπάρχουν, βλέπετε, δεκάδες περιπτώσεις σχετικών εγκλημάτων από τα διεθνή αστυνομικά αρχεία. Περιπτώσεις που αφορούν αληθινά εγκλήματα από άτομα που ως επί το πλείστον πάσχουν από την ψυχολογική διαταραχή της αιματομανίας.
Πρόκειται για ένα είδος φετιχισμού όπου το άτομο κερδίζει την απόλαυση (συχνά και το σεξουαλικό ερεθισμό) μέσα από τη συστηματική πόση αίματος. Μερικές φορές τα άτομα αυτά πιστεύουν πως είναι αληθινοί βρυκόλακες, δίχως φυσικά να είναι!
Συνήθως οι αιματομανείς αποκτούν το πολύτιμο κόκκινο ποτό τους μέσω της νόμιμης οδού: συχνάζουν σε ειδικά club, στα οποία «δότες» προσφέρουν μικρές στάλες αίματος στα «βαμπίρ» που με ένα ειδικό και αποστειρωμένο ξυράφι χαράζουν ελαφρά το λαιμό ή το χέρι.
Άλλες πάλι φορές οι αιμοπότες αποκτούν μέσω χρημάτων τη δόση τους από τράπεζες αίματος. Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα δουλεύουν incognito σε παρόμοιους οργανισμούς, έτσι ώστε να «τρέφονται» ανενόχλητα.
Οι εγκληματίες βαμπίρ όμως ανήκουν σε μια διαφορετική λίστα, σ’ ένα φρικτό κατάλογο φονικών που ξεκινά αναμφίβολα από την εποχή της κοντέσας Elizabeth Bathory (1560-1614), η οποία είχε σκοτώσει περισσότερα από 600 άτομα για να λουστεί στο αίμα τους!

«Βαμπίρ» Δολοφόνοι του 19ου Αιώνα
Ίσως η περισσότερο γνωστή, νεότερη καταγεγραμμένη περίπτωση «βρυκόλακα» δολοφόνου αφορά τον Sorgel, ένα Γερμανό που στις αρχές του 19ου αιώνα σκότωσε κάποιον άντρα σε ένα δάσος για να του πιει το αίμα και με αυτόν τον τρόπο να… θεραπεύσει τον εαυτό του από την επιληψία!
Την ίδια περίοδο, κάποιος Antoine Leger σκότωσε ένα 12χρονο κορίτσι, ήπιε το αίμα του και έφαγε την καρδιά του. Και στις δυο περιπτώσεις οι θύτες εκτελέστηκαν, ενώ στην περίπτωση του Sorgel παθολόγοι αφαίρεσαν τον εγκέφαλό του για να αναζητήσουν την πηγή της παράξενης συμπεριφοράς του… Μάταια!
Μια ακόμη πιο γνωστή ιστορία αφορά την ιδιόμορφη εγκληματική δράση του στρατιωτικού Francoise Bertrand τον οποίο οι αρχές συνέλαβαν το 1849 στο Παρίσι να ανοίγει τάφους και να τρώει τις σάρκες των νεκρών! Ο Bertrand τιμωρήθηκε με θάνατο, όπως επίσης και κάποιος Martin Dumollard από το Montluel της Γαλλίας, ο οποίος το 1861 είχε σκοτώσει αρκετά μικρά κορίτσια για να τους πιει το αίμα.
Το 1872, στο Bottanaucco της Ιταλίας, ο Vincenzo Verzeni καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση, αφού είχε σκοτώσει δύο ανθρώπους. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως πίνοντας το αίμα των θυμάτων του ένιωθε μεγάλη απόλαυση.
Φαίνεται πως η συμπεριφορά αυτή εκστασιάζει τους «βρυκόλακες» δολοφόνους. Στην περίπτωση του Henri Blot (1886), ο εγκληματίας συνελήφθη σε νεκροταφείο, αφού πρώτα είχε φάει κομμάτια από τρία πτώματα. Η σύλληψή του κατέστη δυνατή καθώς ο Blot εκστασιασμένος από την πράξη του είχε «παγώσει» επί τόπου!
Πίσω στη Γαλλία του 1897, ένας διαφορετικός περιπλανώμενος «βρυκόλακας», ο Joseph Vacher, ταξιδεύοντας στη γαλλική επαρχία, σκότωσε συνολικά δώδεκα άτομα πίνοντας αίμα από δυο μικρές τρύπες που έκανε στο λαιμό των θυμάτων του.
1912-1947: Οι Πρώτοι Σύγχρονοι Αιμοπότε
Πολλοί θα μπορούσαν να σχολιάσουν πως η συμπεριφορά των δολοφόνων «βαμπίρ» οφείλεται στις κυριαρχούσες δεισιδαιμονίες της εποχής. Πιθανόν! Ο 20ός αιώνας όμως δεν ήταν λιγότερο αιμοβόρος.
Το 1916, στο Czinkota της Ουγγαρίας, όταν οι συγγενείς του Bela Kiss ενημερώθηκαν πως ο νεαρός άντρας είχε σκοτωθεί στο μέτωπο, βρήκαν κρυμμένα στο σπίτι του 31 άψυχα κορμιά ανθρώπων. Όλοι τους είχαν πεθάνει από αιμορραγία που προκλήθηκε από δυο μικρές τρύπες στο λαιμό…
Το 1920, ο βαρόνος Roman von Sternberg-Ungern της Ρωσίας αρέσκονταν να πίνει αίμα με τη δικαιολογία πως ήταν η μετενσάρκωση του στρατηλάτη Τζένγκινς Χαν! Η συνήθειά του αυτή (όπως και οι πολιτικές του πεποιθήσεις) τον έφερε τελικά σε σύγκρουση με τη νέα κυβέρνηση της Ρωσίας, οδηγώντας τον στο θάνατο.
Το 1924 στη Γερμανία εκτελέστηκε ο Fritz Haarmann. Πρόκειται για μια μάλλον γνωστή περίπτωση κανιβαλισμού η οποία όμως περιλάμβανε και την πόση αίματος. Τα θύματα του Haarmann ξεπερνούν τα είκοσι, σε αντίθεση με αυτά του επίσης Γερμανού Peter Kurten, ο οποίος την ίδια ακριβώς εποχή συνήθιζε να κατακρεουργεί τα θύματά του. Από ένα σημείο και μετά αρέσκονταν να πίνει το αίμα των διαμελισμένων πτωμάτων ακόμη και όταν η γεύση του τού προκαλούσε ναυτία!
Και στις δυο περιπτώσεις οι δολοφόνοι εκτελέστηκαν.
Στο μεταξύ, στο βομβαρδισμένο Λονδίνο της δεκαετίας του 1940, ο John George Haigh παραφυλούσε τα θύματά του έξω από ένα συγκεκριμένο σπίτι. Σκότωνε τους περαστικούς και, αφού τους στράγγιζε το αίμα, τους έριχνε μέσα σε οξύ για να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία!
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα, δυο χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η αστυνομία ανακάλυψε κάπου στο Hollywood της Καλιφόρνιας το πτώμα της Elizabeth Short, στις φλέβες του οποίου δεν υπήρχε καθόλου αίμα. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ.
1959-1969: Αντιγράφοντας τα Βαμπίρ του Cinema
Ποιος είπε πως ο κινηματογράφος δεν επηρεάζει τη νέα γενιά;
Το 1959, ένας 16χρονος με το όνομα Salvatore Agron, ντυμένος με τη στολή του γνωστού βρυκόλακα της μεγάλης οθόνης Bela Lugosi, τριγυρνούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης σκοτώνοντας ανυποψίαστους περαστικούς έως ότου συνελήφθη από την αστυνομία. Στο δικαστήριο δήλωσε απλώς πως ήταν βρικόλακας!
Ένα χρόνο αργότερα, στη χώρα της Αργεντινής, οι αρχές συνέλαβαν τον Florencio Roque Fernadez με την καταγγελία πως παραβίαζε σπίτια γυναικών, τις χτυπούσε και έπινε το αίμα τους.
Στο μεταξύ, στη Γερμανία του 1963, ο Alfred Kaser από το Μόναχο προσπάθησε να σκοτώσει ένα 10χρονο αγόρι. Τελικά μπόρεσε μονάχα να το χτυπήσει και να πιει λίγο αίμα από το λαιμό του…
Το 1967, η αμερικανική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε όταν οι αρχές ανακάλυψαν πάνω σ’ ένα πλοίο με κατεύθυνση το Λαμπραντόρ κάποιον James Brown να τρέφεται από το αίμα ενός ναύτη, θυμίζοντας κάπως την περίπτωση του κινηματογραφικού Δράκουλα.
Ο Brown συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές της γενέτειράς του Βοστόνης, όπου και δολοφόνησε δυο ακόμη ανθρώπους για να πιει το αίμα τους. Τελικά κλείστηκε ισόβια σε ψυχιατρικό άσυλο της Ουάσιγκτον…
Αντιστοίχως, παράξενη είναι η περίπτωση του Stanislav Modzieliewski από το Lodz της Πολωνίας, ο οποίος το 1969 καταδικάστηκε για εφτά φόνους και έξι απόπειρες. Η σύλληψή του κατέστη εφικτή χάρη σε μια κοπέλα, θύμα του Modzieliewski, η οποία προσποιήθηκε πως ήταν νεκρή όσο αυτός της έπινε αίμα!
Αργότερα περιέγραψε το φρικτό δράστη στις αρχές, ο οποίος δήλωσε εκστασιασμένος πως η γεύση του αίματος είναι εκπληκτική.
Εγκληματολογία & Ψυχιατρικές Εξηγήσεις
Σε αρκετές περιπτώσεις ψευδο-βαμπιρικού εγκλήματος ο θύτης είναι κατά συρροή δολοφόνος, γεγονός που αποδεικνύει την παρουσία μιας ευρύτερης ψυχοπαθολογίας. Η αιμοποσία δηλαδή είναι μέρος του όλου δολοφονικού τελετουργικού και όχι αυτοσκοπός.
Κάπως έτσι συνέβη με τον Wayne Boden, ο οποίος συνελήφθη το 1971 για μια σειρά αποτρόπαιων φόνων που είχε διαπράξει ξεκινώντας από το 1968. Τα θύματά του –όλα γυναίκες– τα απήγε, αρχικά τα έδενε, μετά τα βίαζε και λίγο πριν τα σκοτώσει έπινε αίμα από το στήθος τους!
Άλλοτε πάλι η προσκόλληση στο αίμα είναι τόσο ισχυρή, ώστε οδηγεί το άτομο στην παράκρουση. Ο Richard Chase από το Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, για παράδειγμα, συνελήφθη στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αφού πρώτα πυροβόλησε και ήπιε αίμα από αρκετούς ανθρώπους.
Όπως ο ίδιος υποστήριξε, η εμμονή του για το κόκκινο υγρό ξεκίνησε το 1974, όταν πειραματιζόμενος έπινε αίμα από ζώα πιστεύοντας πως έτσι θα βελτιωνόταν η υγεία του.
Τελικά ο ίδιος αυτοκτόνησε στη φυλακή.
Δεν είναι γνωστό για ποιον ακριβώς λόγο ορισμένοι άνθρωποι αναπτύσσουν μια ψυχωτική δίψα για αίμα. Ασφαλώς το κόκκινο υγρό λειτουργεί στο μυαλό τους συμβολικά (mystery τ. 22). Το αίμα άλλωστε είναι η ίδια η ζωή. Πώς γίνεται όμως ένας άνθρωπος να αναζητά την ηδονή στις σαπισμένες σάρκες ενός νεκρού;
Αυτή ήταν η περίπτωση του Kuno Hoffman (1973) από τη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, ο οποίος είχε σκοτώσει δυο άτομα για το αίμα τους, ενώ έπειτα ξέθαψε αρκετά πτώματα για να γευτεί το αίμα και τη νεκρή τους σάρκα.
Η νεκροφιλία, ο κανιβαλισμός και η αιμοποσία εμφανίζονται συχνά στις περιπτώσεις των δολοφόνων «βρυκολάκων». Όλα μαρτυρούν μια λανθάνουσα οργή και την ανάγκη για τεμαχισμό, ίσως γιατί και οι ίδιοι νιώθουν ψυχικά διαμελισμένοι!
Όσον αφορά τη δίψα τους για αίμα… αυτό πρέπει να σχετίζεται με μια συμβολική πράξη απολαβής, μια νοητική συνουσία αναζωογόνησης, όπου ο θύτης παίρνει το κόκκινο «σπέρμα» από το θύμα του.
Όλα εκτελούνται σ’ ένα συμβολικό επίπεδο. Όχι πως ο δολοφόνος εκείνη τη στιγμή έχει αντίληψη των εννοιών στις πράξεις του παρά σπρωγμένος από τις ασυνείδητες ορμές του εκτελεί όσο καλύτερα μπορεί μια μυστηριακή επαφή με το άλλο φύλο.
Οι «βρυκόλακες» δολοφόνοι θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν και να νιώσουν πως έχουν μια ξεχωριστή θέση στο κοινωνικό σύνολο.
Τίποτα όμως στην ψυχοσύνθεσή τους δεν τους επιτρέπει να εκφραστούν με «υγιή» τρόπο: αδυνατούν να πλησιάσουν το άλλο φύλο, απαρνιούνται την ομοφυλοφιλία τους και νιώθουν ιδιαίτερα τιποτένιοι.
Κάπως έτσι, μισούν την εικόνα του ανθρώπου και τη ζωή την ίδια.
Και κάπου εκεί η ανάγκη για ερωτική επαφή διαστρεβλώνεται. Το ανθρώπινο άγγιγμα γίνεται δαγκωματιά και οι δυσλειτουργικές σχέσεις μητέρας-παιδιού μεταφράζονται σε περίπλοκα σαδιστικά παιχνίδια βιασμού και αιμοποσίας.
Αναλογιστείτε για παράδειγμα τη βαριά ψυχοπαθολογία του Richard Cottingham (1979). Σύμφωνα με τα αστυνομικά αρχεία, είχε σκοτώσει μια σειρά από ιερόδουλες, τις είχε βιάσει, τις είχε κομματιάσει και έπειτα ήπιε το χυμένο τους αίμα από το πάτωμα… Ποιες ερμηνείες αλήθεια να κάνουμε για ένα τέτοιο άτομο;
Δυστυχώς όμως τα χρονικά των βαμπιρικών εγκλημάτων δεν σταματούν εδώ.
1980-1988: Βιασμοί & Αποτρόπαιοι Φόνοι
Το 1980, ο James P. Riva πυροβόλησε τη γιαγιά του με σκοπό να πιει αίμα από τις πληγές της. Στην αστυνομία είπε πως άκουγε για μεγάλο διάστημα τη φωνή ενός αόρατου βρικόλακα να τον προτρέπει στο έγκλημα, καθώς έτσι θα κέρδιζε την αιώνια ζωή.
Στην Πολωνία, κάποιος Julian Koltun (1982) καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία βιασμού εφτά κοριτσιών και δυο ακόμη φόνων. Σε κάθε περίπτωση, ο Koltun έπινε αίμα από τα θύματά του.
Δυο χρόνια αργότερα, ο Renato Antonio Cirillo δικάστηκε και καταδικάστηκε για το βιασμό και τη βαμπιρική αιμοποσία σαράντα γυναικών!
Το 1985 ο John Crutchley συνελήφθη με την καταγγελία βιασμού. Η κοπέλα, που τελικά βρέθηκε ζωντανή, εξήγησε στην αστυνομία πως έπεσε θύμα απαγωγής και βαμπιρικής κακοποίησης. Όπως αποδείχτηκε ο Crutchley είχε γευτεί αίμα πολλές φορές στο παρελθόν, πάντα όμως από «δότες».
Στην πολιτεία του Σαν Φρανσίσκο, το 1987, ένας νεαρός άντρας οδηγήθηκε σε κάποιο φορτηγάκι όπου και του αφαίμαξαν μεγάλες ποσότητες αίματος. Οι υπεύθυνοι παραμένουν έως σήμερα άγνωστοι.
Επίσης, ασύλληπτη έμεινε μια νεαρή κοπέλα από το Σόχο του Λονδίνου, όταν το 1988 νάρκωσε με υπνωτικά ένα αγόρι με σκοπό να πιει αίμα από τις φλέβες του! Θα έλεγε κανείς πως η εν λόγω περίπτωση είναι η μοναδική παγκοσμίως όπου ο θύτης είναι γυναίκα. Κι όμως…
1991-2002: Κανιβαλισμός & Βαμπιρικές Ψευδαισθήσεις
Το 1991 στο Brisbane της Αυστραλίας κάποια Tracy Wigginton μαχαίρωσε το φίλο της για να πιει αίμα από τις πληγές του. Η ίδια δήλωσε πως ήταν λεσβία-βαμπίρ και πως συνήθιζε τακτικά να πίνει αίμα από ανθρώπους!
Ένα χρόνο αργότερα στο Rostov της Ρωσίας, ο Andrei Chikatilo καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της δολοφονίας 55 ανθρώπων, της αιμοποσίας και του κανιβαλισμού!
Στο μεταξύ, την ίδια ακριβώς χρονιά, κάποια Deborah Joan Finch μαχαίρωσε το γείτονά της 27 φορές, γλύφοντας έπειτα το αίμα που κυλούσε από το άψυχο κορμί του…
Το 1996 η αστυνομία έβαλε τέλος σε μια περίεργη σειρά από φόνους που εκτελούσε ένα club βρικολάκων στη Φλόριντα της Αμερικής. Αρχηγός τους ήταν ο 17χρονος Roderick Ferrell, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια το 1998.
Παράλληλα, ένα χρόνο νωρίτερα, ο νεαρός Christopher Michael Rowland από το Λος Άντζελες σκότωσε την κοπέλα του Roberta Mosenthiem καθώς πίστευε πως ήταν βαμπίρ και ήθελε κρυφά να του πιει το αίμα!
Το 2001, στο Anglesey της Ουαλίας, ο 17χρονος Mathew Hardman μπήκε στο σπίτι μιας κοπέλας, την έδεσε, τη σκότωσε, τοποθέτησε στο δάπεδο το γυμνό κορμί της με τρόπο τελετουργικό, και αφού ξερίζωσε την καρδιά της, ήπιε το αίμα όσο ακόμα ήταν ζεστό!
Όπως προέκυψε αργότερα από τις ανακρίσεις, ο Hardman είχε έντονη εμμονή με τον αποκρυφισμό και με οτιδήποτε σχετιζόταν με τους βρικόλακες. Πρόσφατα μάλιστα είχε γνωρίσει μια φοιτήτρια από τη Γερμανία, για την οποία πίστευε πως ήταν αληθινό βαμπίρ, και την είχε παρακαλέσει να τον δαγκώσει έτσι ώστε να μεταμορφωθεί και ο ίδιος!
Τέλος (;), το 2002 στο Fauldhouse της Σκοτίας ο 22χρονος Allan Menzies σκότωσε το φίλο του Thomas McKendrick όταν ο τελευταίος πρόσβαλε την Akasha, τη βασίλισσα των βρικολάκων, που πρωταγωνιστεί στη γνωστή ταινία Queen of the Damned (2002).
Μετά το φόνο, ο Menzies ήπιε το αίμα του φίλου του και έφαγε μέρος από το κεφάλι του! Όπως ο ίδιος δήλωσε, η Akasha τού είχε παρουσιαστεί, δίνοντάς του μάλιστα την υπόσχεση πως, αν πραγματοποιούσε ένα φόνο, θα κέρδιζε την αιωνιότητα των βαμπίρ.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον Menzies σε 18 χρόνια φυλάκισης, ο ίδιος όμως πέθανε το 2004.

πηγη

Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή


Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.