Share
Εκμετάλλευση, αναξιοκρατία, ωχαδελφισμός, αγένεια, κερδοσκοπία, ανεξέλεγκτος θυμός, ρουσφετολογία, μίζες, μεσάζοντες, βόλεμα, αδιαφορία για τη φύση, υπερκαταναλωτισμός, πελατειακές σχέσεις, διαφθορά, ωφελιμισμός, ατομισμός... και ο κατάλογος μεγαλώνει. Έννοιες συνυφασμένες για δεκαετίες με το προφίλ του Νεοέλληνα σαν άγκυρες στο λιμάνι της αγωνίας. Διαβάστε περισσότερα
Για ποια κρίση άραγε γίνεται λόγος σήμερα; Είναι η κρίση οικονομική; Οφείλεται στους κακούς κερδοσκόπους, στη στυγνή ολιγαρχία, στο καταραμένο κράτος; Να ρίξουμε την ευθύνη στους λίγους, να δαιμονοποιήσουμε τους «άλλους» ή ήρθε επιτέλους η ώρα για ενδοσκόπηση;
Ναι, είμαστε λοιπόν σε κίνδυνο κατάρρευσης. Τώρα, αυτήν την ύστατη στιγμή που όλα τα έξω καταρρέουν, είναι η ώρα να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να αναγνωρίσουμε σαν καθρέφτισμα του εαυτού μας, το θυμωμένο οδηγό που είναι έτοιμος να σκοτώσει στην ελληνική ζούγκλα της ασφάλτου επειδή κάποιος τον προσπέρασεˑ τον επιχειρηματία που πουλά 5 ευρώ τον καφέ από 400δρχ. πρινˑ τον μικρομεσαίο νοικοκύρη που δανείζεται όσο-όσο για να αγοράσει και να μοστράρει το γερμανικής μάρκας αυτοκίνητοˑ το γκαρσόνι που βλαστημώντας τη δουλειά που του έλαχε φέρεται με περιφρόνηση στους πελάτεςˑ το μανάβη στην λαϊκή που ανεβάζει σε μια νύχτα 500 τοις εκατό πάνω τον μαϊντανόˑ το σκηνοθέτη που επιλέγει το μη ταλαντούχο ηθοποιό γιατί «είναι δικός μας άνθρωπος»ˑ τον όποιο χορτάτο από τις επιδοτήσεις αγρότη που ρυπαίνει με τα μπάζα του ένα ολόκληρο φαράγγιˑ τον 5χρονο γιο που αφήσαμε μόνο του μπροστά στην TV και τα video games για να μας αφήσει ήσυχουςˑ τον υπάλληλο του δημοσίου που πίνει κρυφά αλκοόλ από αφόρητη πλήξη και βαρεμάραˑ τον βουλευτή που σκορπίζει άχαρα χαμόγελα στο γεμάτο κόσμο γραφείο του που ήρθε να «εξυπηρετηθεί»ˑ τον βιαστικό κύριο στο μετρό που σπρώχνει άλλους έξω για να μπει αυτός μέσαˑ την νοικοκυρά που φορτώνει την πιστωτική της στο εμπορικό κέντροˑ το αφεντικό που απολύει εργαζόμενους για να την βγάλει καθαρή....
Η κρίση είναι υπαρξιακή. Είναι κρίση συνειδητότητας. Αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους ή θυμώνουμε με το κράτος-μαμά-μπαμπά που δεν μας φρόντισε όσο έπρεπε, εκφράζοντας την παθολογική οικογενειακό-πολιτική μας συνεξάρτηση. Ποιος φταίει; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Ας αδράξουμε τώρα, αυτήν την ύστατη στιγμή, την ευκαιρία να φύγουμε από ψευτοδιλήμματα ή άγονες απαντήσεις. Ας γίνουμε συνειδητοί διαμορφώνοντας σαν λαός μια νέα ματιά στα γεγονότα. Να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη του παρελθόντος, από τα ψεύτικα όνειρα, τις επιβεβλημένες ανάγκες. Ας επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας, το νόημα μεταξύ της γέννησης και του θανάτου μας. Ας ξαναθυμηθούμε την αγνότητα, την αθωότητα του χαμένου παιδιού μέσα μας που ακόμα θέλει να παίξει με τα χρωματιστά βότσαλα στην παραλία. Κι έτσι αλλάζοντας, ας γελάσουμε με την ψυχή μας κι ας μετατρέψουμε το συλλογικό φόβο σε ελευθερία και ελπίδα για το αύριο. Δημήτρης Μπέγιογλου,
Social Plugin