Ήταν η πρωτοχρονιά του 2000, το λεγόμενο Μιλένιουμ. Μαζί με έναν καλό μου φίλο αποφασίσαμε να κάνουμε πρωτοχρονιά στο δρόμο, όπως άλλωστε εκατομμύρια κάτοικοι των μεγαλουπόλεων του πλανήτη. Θέλαμε να δούμε από κοντά την Ακρόπολη φωταγωγημένη και περίλαμπρη με τα μεγαλοπρεπή πυροτεχνήματα να φωτίζουν ένα αναμενόμενο ελπιδοφόρο μέλλον. Ένα μέλλον όπου η φαντασία και ο πόθος για το καλύτερο σε κάνει να το ονειρεύεσαι γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις, που θα δώσουν την ευκαιρία για μια ζωή ευτυχέστερη, μακριά από τη μίζερη πραγματικότητα. Έτσι δεν έχουμε άλλωστε διαμορφωθεί κοινωνικά; Δηλαδή, να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο όταν αρχίζει ένας νέος χρονικός κύκλος, τη στιγμή που το ρολόι θα χτυπήσει 12 μέσα στην καρδιά του χειμώνα;
Μέσα στο γενικό παραμύθιασμα, λοιπόν, αθροιστήκαμε κι εμείς, ακόμα δύο αριθμοί, μέσα στην ανθρωποθάλασσα που περίμενε με τα καλά της να υποδεχτεί τη νέα χιλιετία. Βρεθήκαμε στο Θησείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα και ίσα που προφτάσαμε τα πολύχρωμα βεγγαλικά, στριμωγμένοι και χωρίς καθαρό αέρα στα πνευμόνια να ασφυκτιούμε μέσα στην κρύα αγκαλιά μιας ανθρωπομάζας, που ο παράξενος σφυγμός της έμοιαζε να σε σφυροκοπάει ανελέητα, χωρίς να έχεις πολλές δυνατότητες να ξεφύγεις. Μετά από τρελές προσπάθειες κατορθώσαμε να ξεφύγουμε, ξεχνώντας το σκοπό της παρουσίας μας σ' αυτό ασυνάρτητο πλήθος, που κάθε άλλο παρά χαρά και ελπίδα εξέπεμπε.
Με πολύ κόπο κατευθυνθήκαμε προς τα πάνω, προς το Ζάππειο, με την ελπίδα ότι εκεί, που είχαν διοργανωθεί μουσικές εκδηλώσεις, ίσως ο κόσμος να ήταν πιο χαρούμενος και χαλαρός λόγω της μουσικής, που ως γνωστόν εξημερώνει τον άνθρωπο!!!!! Φρούδες ελπίδες όμως.. μια από τα ίδια κι εκεί!!! Αποφασίσαμε να φύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα νοσταλγώντας τη ζεστή ατμόσφαιρα του ιδιωτικού χώρου που αισθανόμαστε ότι είχαμε να τη γευτούμε πριν από κάμποσους αιώνες.
Αναζητήσαμε μέσα στο ετερόκλητο πλήθος την έξοδο διαφυγής. Οι άνθρωποι, ασυνείδητα στοιβαγμένοι σε μια ατελείωτη σειρά, προχωρούσαν προς την ίδια κατεύθυνση εξόδου, με μια διάταξη που θύμιζε έντονα εικόνες ζώων σε τεράστιες βιομηχανίες κρεάτων, που οδηγούνται στη σειρά στη σφαγή και στην κονσερβοποίηση. Όλοι πήγαιναν από το ίδιο μονοπάτι, ενώ δεξιά και αριστερά υπήρχαν και άλλοι παράδρομοι εντελώς άδειοι.
Έπιασα από τον ώμο το φίλο μου και τον ανάγκασα να με ακολουθήσει σε έναν παράδρομο που οδηγούσε και αυτός στην έξοδο και ήταν εντελώς άδειος. Καθώς προχωρούσαμε, παρατηρούσαμε τους άλλους να στριμώχνονται σαν τα αμνοερίφια και να κινούνται αργά με άδεια βλέμματα προς μια έξοδο, που λόγω του ανελέητου στριμώγματος δεν διακρινόταν. Κοντοσταθήκαμε και προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε αυτή την παράλογη, για νοήμονα όντα, συμπεριφορά. Ήταν πράγματι ακατανόητη. Κάποιοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, μας είδαν και περνώντας από τα ενδιάμεσα δέντρα και τους θάμνους ακολούθησαν τη δική μας πορεία, απορημένοι για το πώς δεν το είχαν αντιληφτεί νωρίτερα.
Η ελπίδες μας για μια καλύτερη χρονιά, για τη νέα εκατονταετία και τη νέα χιλιετία όχι μόνο εξανεμίστηκαν αλλά τη θέση τους πήρε μια βαθύτατη μελαγχολία, στα όρια της κατάθλιψης, που μας ακολούθησε και μας ακολουθεί ακόμα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η κακοήθης τέφρα εξακοντίζεται με όλο και μεγαλύτερη δύναμη από τα έγκατα της κόλασης που κατασκεύαζαν οι ελίτ με αξιοθαύμαστη υπομονή μέσα στο χρόνο και τείνει να δηλητηριάσει τις ζωές μας ολοκληρωτικά.
Αυτές οι παρελθούσες εικόνες μου έρχονται πάντα στη μνήμη όταν σκέφτομαι, ακούω ή διαβάζω τις διαπιστώσεις πολλών ως προς την παθητικότητα την Ελλήνων απέναντι στον πρωτοφανή ορυμαγδό που μας έφερε μια πολυπληθής συμμορία «πολιτικών» και πολλών άλλων καρκινικών οντοτήτων, που φιλοδοξούν να επεκταθούν σε τέτοιοι βαθμό, ώστε να απομυζήσουν και να αφανίσουν κάθε ζωντανό χυμό από το σώμα αυτού του δύστυχου τόπου και όποιου ζώντος και υγιούς, ακόμα, ανθρώπινου όντος ζει και αναπτύσσεται στους χτυπημένους από την επάρατο νόσο κόλπους του.
Μια ανθρώπινη μάζα που νοσεί και το ξέρει καλά πια, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει, γιατί ενώ υπάρχουν πολλοί παράδρομοι για την έξοδο προς τον καθαρό αέρα και στο φως και είναι δίπλα της, δεν τους βλέπει. Αρνείται να τους δει. Ξοδεύει τις τελευταίες ρανίδες αίματος που τη διατηρούν στη ζωή αποδεχόμενη «θεραπείες» προτεινόμενες από τους ίδιους τους θύτες της. Πολλοί γίνονται οι ίδιοι θύτες κάποιων άλλων ομάδων υπό το κράτος του φόβου ότι θα χάσουν τα λίγα ψιχία που πέφτουν από τα πλούσια οργιώδη τραπέζια των μεταμορφωμένων από την Κίρκη (παγκόσμια ελίτ) χοίρων, που με τη σειρά τους μετατρέπουν σε χοίρους (δεύτερης ποιότητας προοριζόμενους για κονσερβοποίηση).
Έτσι, το απάνθρωπο απέραντο εργαστήριο καλά κρατεί κάνοντας χρυσές ( στην κυριολεξία) δουλειές με εργαλείο την απανθρωποποίηση του αγόμενου και φερόμενου πλήθους. Βάζοντας τα αμνοερίφια να σφάζονται μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα πολεμούν με λύσσα τα βοοειδή και τα λοιπά προς ανάλωση μέλη του συρφετού που τείνει να αποποιηθεί κάθε ιδιαίτερη ταυτότητα, είτε αυτή είναι εθνική, ιστορική, είτε εμπεριέχει οποιαδήποτε έννοια προσδιορίζουσα την κάθε ιδιαιτερότητα και αντικατοπτρίζει τη συνειδησιακή κατάσταση κάθε ατομικότητας. Αυτό που θεωρείται ιδιαίτερη προσωπικότητα, διακρινόμενη από την ελευθερία της βούλησης, αλλά και από τις όποιες αρετές απορρέουν από τις εκδηλώσεις της.
Από την άλλη, σκέφτεται κανείς τους αγανακτισμένους του Συντάγματος και τα γεγονότα του Ιουνίου. Μήπως δεν ήταν αυτό ένα ξύπνημα από το λήθαργο; Στ' αλήθεια δεν ξέρω. Πάντως δεν αρκεί η «αγανάκτηση» στο οριακό σημείο που έχουμε φτάσει. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς αληθινά αγανακτισμένος και μετά το Σύνταγμα να στρώνεται μπροστά στην τηλεόραση για προγραμματιστεί, ακόμα πιο έντεχνα αυτή τη φορά. Δεν φτάνει η συμμετοχή στο πανηγύρι για να έχει κανείς ήσυχη τη συνείδησή του ότι αντέδρασε επί τέλους στην επιδρομή και κυριαρχία των μεταμφιεσμένων με άψογα σινιέ κοστούμια και συνολάκια Ορκ. Δεν φτάνει η αγορά μιας πλαστικής σημαίας, ενός λέιζερ ή μιας βουβουζέλας από τους λαθραίους φτωχοδιαβόλους και οι εύκολες κορόνες ή οι γραφικές μούντζες για να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας.
Άλλος είναι ο δρόμος που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση από την εθελοδουλία που έχουμε με απερισκεψία υποπέσει. Αυτός ο δρόμος δεν περιγράφεται, ούτε υπάρχουν ειδικές συντεταγμένες για να τον βρούμε. Δεν υποδεικνύεται από σοφούς εγκεφάλους (αυτοί μας μάραναν). Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν, καθόλου εύκολοι. Ο ένας, ο δυσκολότερος αλλά ασύγκριτα σοφότερος, είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασής μας, της πνευματικής και αισθηματικής γύμνιας μας. Μια συνειδητοποίηση που θα μας ανοίξει τα μάτια να διακρίνουμε νέους δρόμους προς την ελευθερία. Ο άλλος, ο πιθανότερος, υπόσχεται αίμα, δάκρυα και αφόρητο πόνο, όπως και κάθε είδους κακουχίες και εξευτελισμούς, που οδηγούν στα όρια της ύπαρξής τους όλους τους υπνωμένους και αμνήμονες λωτοφάγους, εξαναγκάζοντάς τους να παλέψουν για την ίδια την ύπαρξή τους. Δυστυχώς όμως, αυτή η «αφύπνιση» βγάζει στην επιφάνεια ένα τεράστιο και τυφλό τσουνάμι οργής και τέτοιας καταστροφικότητας, που μόνο όσοι έχουν ζήσει τις φρίκες των εμφυλίων έχουν την ατυχία να γνωρίζουν.
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin