Για τις υποκειμενικές μας πεποιθήσεις υπάρχουν σωστές απόψεις επειδή έτσι νιώθουμε και σαφώς λάθος θεωρίες ακόμη και αν έχουν πειραματικά αποδειχθεί, μια που το συναίσθημα του μοντέλου ζωής που επιλέγουμε είναι ισχυρότερο κάθε Λογικής και σαφώς κάθε αποδεικτικής διαδικασίας.
Μπορεί να χρησιμοποιεί τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο ο Άραβας ή ο Χριστιανός φανατικά πιστός, αλλά οι απόψεις του για τις εφαρμογές της κβαντικής που του προσφέρουν μια καθημερινότητα είναι απορριπτικές μια και έχουν άλλη συναισθηματική αφετηρία πίστης.
Ας ξεκινήσουμε όμως να πλησιάζουμε τη σκέψη.
Αν παρακολουθήσουμε ένα ζώο που διαπιστώνει ότι ο σύντροφος του ή ακόμη και το παιδί του βρίσκεται πεθαμένο, θα παρατηρήσουμε μια διερευνητική εμμονή του να παραμένει γύρω από το κουφάρι με διάθεση να το βοηθήσει. Όταν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι φέρνοντας την αντίδραση στο άλλο ζώο, τότε απομακρύνεται και συνεχίζει την ζωή του επαναλαμβάνοντας τις συνήθειες που έχει και εξυπηρετούν τη ζωή του.
Ακριβώς την ίδια συμπεριφορά έχουν και οι άνθρωποι πέραν των προσωπικών τους βιωμάτων, έστω και αν κόπτονται για την «μνήμη» που διαθέτουν ως κοινωνίες και άτομα μέσα από τη γνώση παλαιότερων ιστορικών εμπειριών.
Ποτέ δεν έμαθε ο «Άνθρωπος» από τα βιώματα της ιστορίας μια και θα είχαμε τελείως διαφορετική αντίληψη για την βία αν είχαν παιδευτικό χαρακτήρα οι πληροφορίες της ιστορίας στο παρόν μας.
Αν είχαμε την δυνατότητα ώστε να μεταδώσουμε -μεταξύ μας- συναισθήματα αυτούσια χωρίς την αναγκαστική βιωματική πρακτική με τις συνέπειες που έχει για κάθε μάθηση μας, θα μιλούσαμε για ένα εξελιγμένο είδος που αυτή τη στιγμή σαφώς δεν είμαστε.
Έτσι η εμπειρία φρίκης του Β Παγκοσμίου πολέμου είναι κάτι το απροσδιόριστο σαν δεν το βιώσαμε προσωπικά και σαφώς οι γνώσεις για όλες τις βεβαιότητες που έχουμε στο μυαλό μας έχουν αφετηρία μη αποδεδειγμένους συνειρμούς που τους αποδεχόμαστε ως αληθείς στη ζωή μας.
Σε πρακτικό προσωπικό επίπεδο κρίνουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις για την ζωή, σε βαθμό που θεωρούμε ότι διαφορετικό δεν μας ταιριάζει πως είναι ανάξιο να υπάρχει.
Ο σημερινός άνθρωπος νομίζει ότι η «σωστή» εκδοχή της ζωής είναι αυτή που βρίσκεται μέσα στη σκέψη του και έτσι οργανώνει τις συμπλεύσεις ή τις αντιπαλότητες του σε ένα αγώνα βίας.
Αυτή η βία μπορεί να είναι μέσα στις ερωτικές του σχέσεις, στις φιλικές, στις επαγγελματικές και σαφώς στις πολιτικές εκτιμήσεις του για το φαντασιακό Άριστον της Πολιτείας που τον εξυπηρετεί.
Η έννοια της επικυριαρχίας που αλλιώς λέγεται και επιβίωση δηλαδή να κυριαρχήσω επί του άλλου ή να ζήσω επάνω στον θάνατο του άλλου, είναι μια πραγματικότητα που συγκαλυμμένη βρίσκεται πίσω από τις υποκριτικές Ουμανιστικές αντιλήψεις θεωριών που ασπαζόμαστε.
Η πρακτική λειτουργία των Θρησκειών είναι μια απόδειξη της απαξίας που προωθείται για κάθε διαφορετικό που ανατρέπει τις βεβαιότητες που διατηρούν σε ένα άνθρωπο ή μια κοινωνία την ισορροπία της συνήθειας.
Ο μεγάλος κλαυσίγελος υπάρχει στις πολιτικές και οικονομικές θεωρήσεις των βεβαιοτήτων των ανθρώπων. Έτσι ο χρόνος που έχει επενδύσει ένας αριστερός να αποδελτιώνει τον κόσμο γύρω του είναι ακριβώς ίδιος ποιοτικά με την παιδεία μιας σκέψης που βρίσκεται σε μια νεοφιλελεύθερη βεβαιότητα. Με αυτό τον τρόπο οι απόλυτες σκέψεις καθιστούν το άτομο ανίκανο να πλησιάσει διαδρομές του Νου διαφορετικές από αυτές που η συνήθεια των βεβαιοτήτων του επιτάσσει. Κάθε διαφορετικό το θεωρεί ως απειλή για τον εαυτό του και έτσι η συγκαλυμμένη βία των φραστικών επιθέσεων που την ονομάζει ψευδώς διαλεκτική ή «Θέσεις» παίζει τον ρόλο του φύλακα στις διαδρομές των πεποιθήσεων που θέλουν να επιβιώσουν έναντι του κάθε νέου επηρεασμού.
Πολλούς ανθρώπους δεν τους έχουν απασχολήσει καν οι επαναστατικές ιδέες που η σύγχρονη επιστήμη εξελίσσει την δράση της και σαφώς έχει προσφέρει εφαρμογές που τις αξιοποιούμε χωρίς να γνωρίζουμε την φιλοσοφική και αποδεικτική διαδικασία που έχει ακολουθηθεί.
Αν πάει κάποιος στην Λαϊκή αγορά σταθεί σαν αρχαίος ρήτορας και φωνάξει πως δεν έχουμε ορισμό σαφή για την ύλη και πως ο χρόνος δεν υπάρχει, το λιγότερο που θα του συμβεί είναι να μην τον ακούσουν, γιατί το περισσότερο δεν θα ήθελα να το φανταστώ. Το γιούχα και τα ζαρζαβατικά που θα παραλάβει ο λόγος του θα είναι η απόδειξη (για τους πολλούς) πως είναι ηλίθιος και σαφώς αντίστοιχα το σύνολο των επιτιθεμένων αυτοκαλείται σοφό και παραδοσιακά κυρίαρχο σε δομημένες και αιώνια αποδεκτές απόψεις.
Από μια πλευρά όμως θα έχουν δίκιο αυτές οι δυνάμεις της κοινωνίας, μια και κανένας δεν μπορεί να τους αλλάξει τις βεβαιότητες με τέτοια παρέμβαση. Ο νόμος της εξέλιξης θέλει πάντα να πεθαίνουν οι γενιές και με αργό ρυθμό να εξελίσσονται τα ερωτήματα που βάζουν τα άτομα προς τον εαυτό τους δημιουργώντας νέες ομάδες αμφισβήτησης των προγόνων τους.
Η μεγαλύτερη γνώση βρίσκεται στο ερώτημα που μπορεί βάζει ένας άνθρωπος προς τον εαυτό του για ότι νόμιζε ότι κατείχε ως βεβαιότητα μέχρι αυτή τη στιγμή.
Αν ρωτήσουμε ένα νεοφιλελεύθερο ή ένα κομμουνιστή για την έννοια της ύλης αυτά που θα απαντήσουν με την απαραίτητη αναφορά τους στην υπεραξία είναι βεβαιότητες που δεν πρέπει να τις διασαλεύουμε μέχρι ο θάνατος μέσω του προσδόκιμου της ζωής τους να τις πάρει στην λήθη. Αν τώρα κάποιοι κατορθώσουν να δημιουργήσουν μια άλλη διαδρομή στις πληροφορίες του εγκεφάλου τους αναθεωρώντας τις βιωματικές τους αλήθειες αυτό είναι μια ατομική νίκη ενός εκάστου που σε μεγάλες κοινωνικές κλίμακες φαίνεται αμελητέα λόγω της μικρής εφαρμογής της.
Η «συντήρηση» των συνηθειών μας είναι μια πρακτική που την έχουμε σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Οι περισσότεροι δεν χωρίζουν τον σύντροφο τους αν και δεν αισθάνονται τίποτε για να μη διαταράξουν το status της ζωής τους και σαφώς επιλέγουν πολιτικά συστήματα και συμπεριφορές χωρίς να διανοηθούν να κάνουν ερωτήσεις που θα αμφισβητήσουν την συνήθεια αυτή.
Κατά τα άλλα ομολογούν ότι η ζωή είναι μικρή και αξίζει να την ζήσουμε, κοιμίζοντας υποκριτικά την λογική τους σαν τους μανιακούς καπνιστές που δηλώνουν ότι είναι κακό το τσιγάρο την ώρα που φέρνουν ένα καινούργιο στο στόμα να το ανάψουν.
Στην ανάπτυξη αυτών των σκέψεων εντελώς συνειδητά δεν έχω θέσεις και προτάσεις που ως έτοιμη τροφή θα ενεργοποιούσαν την υποτιθέμενη διάθεση αλλαγής που έχουμε προς τον εαυτό μας.
Ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων δεν θα ανακαλύψει ποτέ την γραφή ετούτη, ένας μικρότερος δεν θα σταθεί γιατί θα του είναι ακατανόητη και κουραστική για τα ενδιαφέροντα του και ένας μικρότερος αριθμός θα την παρακολουθήσει τακτοποιώντας την λίγο μετά στη λήθη της συνήθειας που έχει επιλέξει ως ζωή.
Οι ελάχιστοι όμως που θα κατορθώσουν να βάλουν τα δικά τους ερωτήματα ενδεχομένως πολύ σπουδαιότερα από αυτή την γραφή είναι το κέρδος εξέλιξης ενός πολιτισμού που φαίνεται να πορεύεται αργά αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε πως ο χρόνος είναι κάτι υποκειμενικό και άρα μη μετρήσιμο για τις αναμενόμενες εκρήξεις των διεργασιών που δεν ορίζουμε.
Στάθηκα λοιπόν με μια αμηχανία για την ύπαρξη διαμετρικών αντιλήψεων στον κόσμο παρακολουθώντας δύο βίντεο που αφορούσαν στην ερμηνεία δημιουργίας του κόσμου. Χωρίς να έχω διάθεση να πάρω επικριτική θέση, θα ήθελα να τα παραθέσω για όποιους έχουν χρόνο να επεξεργαστούν τις πληροφορίες αντίδρασης της σκέψης τους.
Το πρώτο βίντεο αφορά μια ομιλία σε κάποιο Αμερικάνικο κλαμπ ονομαζόμενο prophecyμε θέμα την ερμηνεία της δημιουργίας του κόσμου μέσα από την αλήθεια της Βίβλου. Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι θρησκευτικές δογματικές πεποιθήσεις είναι σε έξαρση στην Αμερική μια και είναι φυσική αντίδραση ενός διογκωμένου συστήματος εξουσίας που θέλει να κρατήσει την συνοχή του.
Το δεύτερο βίντεο αφορά δύο επιστήμονες από την μικρή και για κάποιους ανίκανη Ελλάδα που μέσα από την διάθεση τους να εκλαϊκεύσουν τη γνώση τους έκαναν τις γνωστές εκπομπές με τίτλο «Το σύμπαν που αγάπησα» και τους έχω σε εκτίμηση για το έργο τους.
Δεν υπάρχει αλήθεια και ψεύδος, δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις δύο προτάσεις που σας παραθέτω με διάθεση να γυμνάσετε τα συναισθήματα που ορίζουν και τις βεβαιότητες του Νου.
Σκόπιμα ανέφερα την λέξη συναισθήματα μια και όποιος νομίζει ότι σκέφτεται χωρίς να επεξεργασθεί συναισθηματικά και άρα να πάρει θέση από τις εμπειρίες του κάθε νέα πληροφορία … απλώς λανθάνει.
Μα και η ίδια η ομηρία ενός λαού από ηγέτες αμφιβόλου ποιότητας ως προς την ευμάρεια του εξαρτάται από τις ασυνείδητες επιλογές του συναισθήματος που κουβαλά ο ψηφοφόρος στις υποτιθέμενες αμιγώς ορθολογιστικές πολιτικές του κρίσεις.
Πιο κοινά θα λέγαμε ότι αν έκανε πράξη ο κόσμος ότι ομολογούσε μετά την κάθε συναισθηματική ψηφοφορία θα ήταν η πλειοψηφία του κοψοχέρηδες.
Ας παρακολουθήσουμε όμως τις εκδοχές της σκέψης και σαφώς ας παρατηρήσουμε την δική μας αντίληψη για κάθε θετική ή αρνητική συμπεριφορά του συναισθήματος μας. Ο «εχθρός» δεν είναι έξω … αλλά μέσα από την Κερκόπορτα όπως και στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (πολύ αργότερα ονομασμένη ως Βυζάντιο) που την εκπόρθησαν οι Τούρκοι το 1453.
Τα βίντεο που επέλεξα έχουν μια αναφορά στην θρησκευτικότητα του ανθρώπου με εντελώς όμως διαφορετικές προσεγγίσεις, αναδεικνύοντας το δικό μας Τέρας που είναι η σκέψη που φέρουμε. Τέρας που μπορεί να είναι ο Πήγασος ή και ο Κέρβερος ανάλογα από την εκπαίδευση που του προσφέρουμε.
Ομιλητής Lawrence Tisdall (κατά δήλωση στο βίντεο) κάτοχος μάστερ βιοτεχνολογίας στο πανεπιστήμιο του Μιγκέλ.
Social Plugin