Κάρολος Παπούλιας, αμετανόητος κομματάνθρωπος

Αμετανόητος κομματάνθρωπος, ανεπαρκής πρόεδρος και κακός άνθρωπος ...μέχρι τέλους.

Αυτό, το οποίο είδαμε στη Θεσσαλονίκη την 28^η Οκτωβρίου, ήταν το φυσικό αποτέλεσμα μιας μεγάλης "κατάχρησης". Μιας ακόμα "κατάχρησης" τού σε πολλές αμαρτίες περιπεσόντα πολιτικού κόσμου. Η άμεση συνέπεια μιας από τις άπειρες "καταχρήσεις" που έχει κάνει ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης. Σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Γιατί; Γιατί θεωρητικά έχει φροντίσει γι' αυτό ο νομοθέτης ...Ο σοφός νομοθέτης και συντάκτης ενός σοφού συνταγματικού νόμου
...Του συνταγματικού νόμου, ο οποίος προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά του Προέδρου της Δημοκρατίας ...Του προσώπου, που θα ενσαρκώσει αυτόν τον θεσμό της Ελληνικής Πολιτείας ...Του προσώπου, που θα είναι "ένα" με τον λαό ως "άριστος" πολίτης και όχι "απέναντι" από τον λαό σαν "πρώτος" εξουσιαστής.

Εφόσον λοιπόν το σοφό Σύνταγμα θεωρητικά φροντίζει να μην υπάρχουν "τριβές" μεταξύ του λαού και των "συμβόλων" του Πολιτεύματός του, κάπου αλλού πρέπει να υπάρχει το πρόβλημα. Για να έρθει λοιπόν σε "σύγκρουση" ο ίδιος ο λαός με ένα "σύμβολο" της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως είναι ο Πρόεδρός της, θα πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος στο πρόσωπο που το εκφράζει. Δεν είναι δυνατόν ένας λαός, ο οποίος έχυσε το αίμα του για τη Δημοκρατία, να θέλει να την "υποσκάψει". Δεν είναι δυνατόν ένας λαός, ο οποίος αγωνίστηκε εναντίον αυθαίρετων τυράννων και κληρονομικών βασιλέων, για να "ζήσει" όπως δικαιούται, να θέλει ν' "αυτοκτονήσει", αμφισβητώντας τον "δικό" του άνθρωπο.

Αυτό, δηλαδή, το οποίο "πυροδότησε" το πρόβλημα που είδαμε, δεν είναι ούτε η οργή του κόσμου αλλά ούτε η ουσία του θεσμού της θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι Έλληνες δεν παραφρόνησαν ξαφνικά, ώστε να στραφούν εναντίον της Δημοκρατίας και ενός εκ των κορυφαίων συμβόλων της. Αυτό, το οποίο πυροδότησε το πρόβλημα, είναι ο ίδιος ο Παπούλιας ως πρόσωπο ...Ο πολιτικός Παπούλιας ...Ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ Παπούλιας ...Ο "διασκεδαστής" της οικογένειας Παπανδρέου Παπούλιας  ...Ο δανειστής του Ανδρέα Παπούλιας ...Ο συγκολυμβητής της Δήμητρας Λιάνη Παπούλιας ...Ο άεργος, ανεπάγγελτος και ελέω κράτους "εισοδηματίας" Παπούλιας.

Το πρόβλημα, δηλαδή, εκδηλώθηκε εξαιτίας της πολιτικής "προέλευσης" του προσώπου, το οποίο φέρει το Ύπατο αξίωμα της ελληνικής Πολιτείας ...Εξαιτίας μιας ευδιάκριτης κομματικής "ταυτότητας" ενός προσώπου, το οποίο, για να εκτελέσει το καθήκον του, απαιτείται να είναι πολιτικά ουδέτερο και να αφορά εξίσου ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό ακριβώς είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ...Ένας "ουδέτερος" άνθρωπος, ο οποίος δεν μπορεί να προκαλέσει και άρα να διχάσει την κοινωνία με την ίδια του την ύπαρξη ...Ο πρώτος και πολύ σημαντικός "ουδέτερος" άνθρωπος της χώρας ...Ένας απλός πολίτης, που για τον οποιονδήποτε λόγο "αρίστευσε" στην κοινωνία και η Βουλή των αντιπροσώπων του λαού αναγνώρισε αυτήν την "αριστεία" του και τον τοποθέτησε σε αυτήν τη θέση.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δηλαδή, πρέπει να είναι ένας κοινός πολίτης, ο οποίος απλά να έχει "διακριθεί" στη ζωή του. Να είναι ένας διάσημος επιστήμων, για παράδειγμα. Να είναι ένας διάσημος καλλιτέχνης. Αν η κοινωνία μας δεν έχει τέτοιους διάσημους και ισχυρούς άνδρες, θα μπορούσε να έχει ως Πρόεδρό της έναν απλά υποδειγματικό πολίτη. Έναν ευσυνείδητο γιατρό, ο οποίος έγινε γνωστός για τον αλτρουισμό και την ανιδιοτέλειά του. Έναν δίκαιο και νομοταγή εργοστασιάρχη, ο οποίος προτιμά να μειώνει τα κέρδη του για ένα καθαρό περιβάλλον ή για να έχει ικανοποιημένους εργαζόμενους. Έναν φιλόπονο εργάτη, ο οποίος διακρίθηκε για την ευσυνειδησία που χαρακτήριζε τον εργασιακό του βίο. Τον οποιοδήποτε, δηλαδή, πολίτη, ο οποίος θα εξέφραζε με τη ζωή του αυτό, το οποίο η κοινωνία μας θα ήθελε να περάσει ως πρότυπο στα υπόλοιπα μέλη της.

Αυτό ακριβώς προβλέπεται από το Σύνταγμα να είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ...Να είναι ένας από εμάς ...Ακόμα κι αν δεν είναι διάσημος, να είναι ένα υπόδειγμα πολίτη ...Να είναι με τον τρόπο του ένας σπουδαίος άνθρωπος από τη δική μας "πλευρά" και όχι απ’ αυτήν της εξουσίας ...Ένας άνθρωπος, ο οποίος, ακόμα κι αν δεν κατάφερε να γίνει κάτι πολύ σημαντικό, κατάφερε και έκανε τρόπο ζωής αυτά, τα οποία θέλει η κοινωνία μας να κάνουμε όλοι μας ...Ένα σπουδαίο πρόσωπο, που όμως είναι "ένα" με την κοινωνία μας ως τέλειο "δείγμα" της και όχι ένα γνωστό πρόσωπο, το οποίο ανήκει στην εξουσία και άρα βρίσκεται "απέναντι" από την κοινωνία ...Ένα πρόσωπο, που φύση και θέση χαίρεται όταν χαίρεται η κοινωνία και υποφέρει όταν υποφέρει η κοινωνία.

Συμβαίνει όμως αυτό, το οποίο λέμε σήμερα; Είναι τέτοιο πρόσωπο ο Παπούλιας; Όχι βέβαια. Βρίσκεται όμως στη θέση του Προέδρου, εξαιτίας ενός ακόμα λάθους του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο θεώρησε αυθαίρετα ότι και αυτή η "θέση" ήταν δικό του "κεκτημένο". Προφανώς, για τους πολιτικούς μας, σπουδαίοι άνθρωποι και υποδειγματικοί πολίτες μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχουν άλλοι εκτός από τους ίδιους. Το σύνολο σχεδόν των Προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας της μεταπολίτευσης "αποδεικνύει" ότι μόνον οι πολιτικοί είναι "άριστοι" στην κοινωνία μας. Κανένας άλλος δεν "αριστεύει" σ' αυτήν την κοινωνία πέραν των πολιτικών.

Αυτή είναι η κατάχρησή τους και σ' αυτήν αναφερόμαστε. Δεν έφταναν στους πολιτικούς μας όλα τα άλλα που μοιράζονταν μεταξύ τους με τον γνωστό αναξιοκρατικό τρόπο, αλλά ήθελαν κι αυτό που για λόγους εντυπώσεων θα μπορούσαν να το αποδώσουν και στον απλό λαό και δεν το έκαναν. Ένα τέτοιο πρόσωπο, το οποίο εκφράζει τα άθλια "κεκτημένα" του αισχρά κομματικοποιημένου πολιτικού μας κόσμου, είναι και ο Παπούλιας. Ένα πρόσωπο διαβλητό από όλες τις απόψεις. Ένα πρόσωπο, το οποίο "κουβαλάει" πάνω του όλη την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και βέβαια όλα τα αρνητικά του "φορτία". Ένα πρόσωπο, το οποίο τοποθετήθηκε στη θέση του από τα κόμματα, επειδή συνέφερε τα ίδια και δεν προέκυψε από την κοινωνία, επειδή διακρίθηκε το ίδιο. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε τον ίδιο τον Παπούλια ως το αίτιο που ξέσπασε αυτή η σύγκρουση, που οδήγησε στη ματαίωση της εορταστικής παρέλασης.

Ο Παπούλιας ήταν το πραγματικό πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη, εφόσον ο κόσμος μέχρι τέλους έδειξε ότι ήθελε να "γιορτάσει" την επέτειό του. Ήθελε να τιμήσει τους ήρωές του. Το απέδειξε ότι το ήθελε, εφόσον χειροκρότησε με πάθος τα "υπολείμματα" της παρέλασης, η οποία ακολούθησε της άτακτης φυγής των "επισήμων". Το απέδειξε όταν έκανε μόνος του στην "άκρη", για να τιμήσει αυτούς που ήθελε. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου δεν ματαιώθηκε. Έγινε, αλλά όχι στις διαστάσεις που είχε αρχικά προετοιμαστεί και χωρίς τους προσκεκλημένους που επίσης είχαν αρχικά προσδιοριστεί.

Αυτό ήθελε να κάνει ο κόσμος και αυτό έκανε. "Γούστο και καπέλο του..." όπως θα έλεγε και ο μαγκάκος της πλατείας. Κυρίαρχος είναι και ό,τι θέλει κάνει. Σε μια δύσκολη στιγμή γι' αυτόν, δεν ήθελε να γιορτάσει τη μεγάλη του γιορτή μ' αυτούς που θεωρεί ότι τον κλέβουν και τον βασανίζουν. Δεν ήθελε να μοιραστεί την όποια χαρά του με κανέναν από αυτούς που τον κλέβουν. Σε αυτό το σημείο έπαιξε ρόλο ο Παπούλιας ...Ο Παπούλιας, όπως κι αν εξεταστεί η περίπτωσή του, ανήκει σε εκείνο το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο ο λαός θεωρεί ότι καί τον έκλεψε καί τον βασάνισε.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Το ότι βρέθηκε ένα πολιτικό πρόσωπο να φέρει την ιδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν το πραγματικό αίτιο αυτής της σύγκρουσης. Ένα πολιτικό πρόσωπο, το οποίο, όπως είπαμε, όχι απλά δεν είναι αμέτοχο στα όσα αρνητικά συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά πάνω του "αποτυπώνεται" το σύνολο της παθογένειας της μεταπολίτευσης. Ό,τι κακό μπορεί ν' αποδοθεί σε έναν πολιτικό της μεταπολίτευσης, ο Παπούλιας μπορεί να το πάρει "πάνω" του στην ακραία του μορφή. Είναι ο απόλυτος σχεδόν εκφραστής του συνόλου της πάγιας και άθλιας πρακτικής που ακολουθήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και το οποίο φάνηκε σήμερα τόσο έντονα, γιατί απλά σήμερα είναι δύσκολα τα πράγματα.

Αυτή βέβαια είναι και η ατυχία αυτού του προσώπου. Η ατυχία του Παπούλια οφείλεται στη δυσκολία των καιρών. Ενώ δεν διέφερε σε τίποτε από τους προκατόχους του, αυτός πήρε την "ντροπή" της "αποβολής", γιατί οι καιροί δεν είναι ίδιοι. Εξαιτίας της ατυχίας του έγινε ο πρώτος Πρόεδρος του Έθνους, ο οποίος αποβλήθηκε από εθνικό εορτασμό, γιατί αυτός είχε την ατυχία να είναι πρόεδρος τώρα, που έχουν γίνει δύσκολα τα πράγματα. Λογικό είναι αυτό. Οι νόμοι και οι θεσμοί, όπως και τα καράβια, κρίνονται για την αξία τους στα δύσκολα ...Κρίνονται στις "τρικυμίες", όπου καλούνται ν' αντέξουν όλες τις δυνάμεις που θα ασκηθούν πάνω τους.

Η επιλογή Παπούλια δοκιμάστηκε στην "τρικυμία" της Θεσσαλονίκης και όπως ήταν φυσικό "ναυάγησε". Ο Πρόεδρος, που έπρεπε να ηρεμεί και να καθησυχάζει τους δημοκράτες πολίτες, έγινε ένα κόκκινο "πανί", που τους εξόργισε. Η πάγια δηλαδή πολιτική των κομμάτων στο θέμα της επιλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας δοκιμάστηκε στη Θεσσαλονίκη, γιατί τώρα έχουμε την κοινωνική "τρικυμία". Σε κανονικές συνθήκες λοιπόν ο κόσμος ποτέ δεν θα διέκοπτε μια τέτοια "δική" του εκδήλωση. Σε κανονικές συνθήκες, που σημαίνει ότι θα γιόρταζε "μόνος" του τη δική του γιορτή με έναν "δικό" του πρόεδρο ...Με έναν πρόεδρο "φυσιολογικό". Δεν θα είχαμε αντίδραση, αν ο πολιτικός κόσμος φρόντιζε να έχουμε έναν Πρόεδρο, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι γι’ αυτό το οποίο ισχυριζόμαστε; Γιατί ο κόσμος έχει διαφορά πάντα με τη διαχειριστική εξουσία και όχι με τα σύμβολα του δημοκρατικού πολιτεύματός του. Ο κόσμος έχει πρόβλημα με την εξουσία και αυτή εκφράζεται από την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό. Έχει πρόβλημα με τον άθλιο Πρωθυπουργό, που, γνωρίζοντας τι σκέφτεται ο λαός για το πρόσωπό του, δεν τολμά να τον "συναντήσει" ούτε καν στις "γιορτές" του ...Τον άφαντο Πρωθυπουργό, ο οποίος στη μεγαλύτερη εθνική γιορτή δεν γιόρτασε με τον ελληνισμό, αλλά πήρε έναν στρατό αστυνομικών και πήγε στην Κρήτη, για να λύσει τα προβλήματα της Αφρικής ...Τον προδότη Έλληνα, ο οποίος αισθάνεται πιο ασφαλής ανάμεσα σε ξένους παρά ανάμεσα σε Έλληνες. Με αυτόν τον Πρωθυπουργό έχει πρόβλημα ο κόσμος, γιατί αυτός ασκεί την εξουσία. Θεωρητικά με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να έχει πρόβλημα, γιατί, ως πρόσωπο, θα έπρεπε να ήταν μακριά από το πρόβλημα.

Όμως, το "θεωρητικό", όπως βλέπουμε σήμερα, απέχει πολύ από το "πρακτικό" και δυστυχώς γι' αυτούς, λόγω των οικονομικών συγκυριών, φαίνεται περισσότερο από ποτέ. Υπάρχει Έλληνας πολίτης, που θα θεωρεί ότι ο Παπούλιας είναι μακριά από το "πρόβλημα"; Όχι βέβαια. Ο Παπούλιας όχι απλά δεν είναι μακριά από το "πρόβλημα", αλλά είναι και ο ίδιος ένα μέρος του προβλήματος. Είναι πολιτικός. Είναι πολιτικός και μάλιστα της εποχής της διαφθοράς. Είναι πολιτικός από εκείνους που τα "έφαγαν" και τώρα μας "στέλνουν" τον "λογαριασμό". Είναι πολιτικός από εκείνους που εξακολουθούν να τα "τρώνε" και δεν τους έχουν αγγίξει τα δικά τους "λάθη".

...Ειδικά ο Παπούλιας, που είναι πολιτικός της πιο χυδαίας εκδοχής της μεταπολίτευσης ...Της εκδοχής των ανάξιων, οι οποίοι προσπερνούσαν τους άξιους ...Της εκδοχής των απόντων δειλών, οι οποίοι "καπέλωναν" τους πραγματικούς αντιστασιακούς ...Της εκδοχής των άεργων σοσιαλιστών, οι οποίοι αναλάμβαναν να μπουν επικεφαλής των εργαζομένων ...Της εποχής της "καμαρίλας" και των "αυλικών", οι οποίοι έγλειφαν ιδιώτες κομματάρχες και έτρωγαν δημόσιο χρήμα ...Της εκδοχής που, όποιος βουτούσε στις πισίνες με τον Ανδρέα και τις γκόμενές του, ζούσε πλούσια ελέω κράτους. Αξέχαστες θα μείνουν στον κόσμο οι φωτογραφίες του άεργου Παπούλια μέσα στην πισίνα με τη Μιμή και άλλους διάσημους άεργους, οι οποίοι παρίσταναν τα πολιτικά πρόσωπα.

Τέτοιος ήταν και ο Παπούλιας. Ένας άεργος, ο οποίος παρίστανε το πολιτικό πρόσωπο, επειδή αυτό βόλευε τα πολιτικά αφεντικά του. Επειδή ο Ανδρέας χρωστούσε, εμείς έπρεπε να πληρώνουμε. Επειδή ο Ανδρέας ήθελε να κάνει την "πλάκα" του, ο Παπούλιας μάς έγινε πολιτικός. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο Παπούλιας ήταν ένας διασκεδαστής αυτών, που μας "βύθισαν" στα χρέη και αυτοί τον πλήρωναν με κρατικά οφίτσια ...Ένας χρήσιμος άνθρωπος μόνον για τα αφεντικά του ...Το σίγουρο άλλοθί τους ...Το άλλοθί τους απέναντι στις γυναίκες τους, όταν ξενοκοιμόντουσαν ή το άλλοθι απέναντι στον λαό, όταν αγόραζαν τα παράνομα σπίτια των pampers ...Το σίγουρο "άλλοθι" αν κάποτε, εκτός από γυναίκες και ψηφοφόρους, κάποιοι από αυτούς θα τολμούσαν να προδώσουν και την πατρίδα.

Σε όλα "μέσα" ήταν και εξακολουθεί να είναι ο Παπούλιας. Ήταν κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων, που "διέλυσαν" την πατρίδα και τον κόσμο. Ήταν υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών. Υπουργός τόσο του Ανδρέα όσο και του Σημίτη. Κορυφαίος υπουργός τόσο της περιόδου των Pampers όσο και της περιόδου της Siemens. Εκλεκτός του Γιωργάκη ως επιλογή του κόμματος για την προεδρεία της Δημοκρατίας.

Ο απόλυτος ορισμός του κομματάνθρωπου της μεταπολίτευσης και δη του πασόκου. Ενώ όμως ο κόσμος "διαλύθηκε" και υποφέρει από τη φτώχεια, εξαιτίας όλων αυτών των ανάξιων και των τεμπελχανάδων, οι ίδιοι δεν πληρώνουν το κόστος. Ο ίδιος ο Παπούλιας ακόμα ζει το "όνειρό" του, που είναι σχεδόν "αμερικανικό", αν σκεφτεί κάποιος ότι εισπράττει πιο πολλά κι απ' τον Ομπάμα. Και όμως, αυτός ο άνθρωπος με αυτήν την προφανή ευθύνη δεν φέρθηκε ταπεινά μπροστά στη δίκαιη οργή του κόσμου.

Δεν έσκυψε το κεφάλι και ν' αποχωρήσει ταπεινά από τον χώρο των επισήμων της παρέλασης ...Να δηλώσει μόνον ένα χαμηλόφωνο "κατανοώ" και να τσακιστεί να φύγει ...Να δηλώσει ένα πνιγμένο "συμπάσχω" και να μην τολμήσει να κοιτάξει καν τον κόσμο στα μάτια ...Να δηλώσει, έστω και υποκριτικά, ότι συμμετέχει και ο ίδιος στην οργή του κόσμου, επειδή ταυτίζεται μ' αυτόν ...Να δηλώσει ότι καμία γιορτή εθνικής "αναζωογόνησης" δεν έχει νόημα και αξία, όταν το ίδιο το έθνος πενθεί και "αργοπεθαίνει" ...Να δηλώσει ότι η ίδια η χαρά του λαού είναι η μόνη και πραγματική εθνική γιορτή και όχι οι παρελάσεις ...Η χαρά, που, μόνον όταν αυτή υπάρχει, μπορεί να υπάρχει και γιορτή.

Τίποτε από αυτά δεν έκανε ο πάλαι ποτέ κολαούζος του Ανδρέα. Στην πραγματικότητα, αν έδειχνε ταπεινότητα και παρέμενε στη θέση του όρθιος και με το κεφάλι κατεβασμένο, η παρέλαση θα γινόταν. Ο κόσμος θα έδειχνε μεγαλοψυχία και δεν θα τον απέβαλε. Είναι γνωστό πόσο εύκολα ξεγελιέται ο κόσμος και πόσο εύκολα "ξεχνάει" τα πάντα με τέτοιους θεατρινισμούς ...Και όμως. Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος, εξαιτίας του "χιούμορ" της ιστορίας, βρέθηκε σε αυτήν την υψηλή θέση σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας, δεν φέρθηκε καν ανθρωπινά ...Δεν φέρθηκε καν πονηρά απέναντι σ' αυτόν που τον πληρώνει και ο ίδιος υποφέρει ...Φέρθηκε αλαζονικά.

Σαν μια νέα "Αντουανέτα" έδειξε ν' "απορεί" γιατί ο κόσμος διαμαρτύρεται ..."Αντουανέτα" ...και μάλιστα κακομαθημένη, όταν εισπράττει σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο και καλείται να "συναισθανθεί" έναν λαό, ο οποίος πρέπει να ζήσει με μισθούς τετρακοσίων ευρώ και υποφέρει πλέον από φτώχεια ..."Αντουανέτα", που πρέπει να κάνει ειδικές δίαιτες, για να περιορίσει τα τριγλικερίδια, τη στιγμή που πρέπει να "γιορτάσει" την εθνική μας γιορτή με παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία από ασιτία. Αυτή η "Αντουανέτα" έδειξε ν' απορεί γιατί ο λαός δεν θέλει να "γιορτάσει" τη μεγάλη του γιορτή μ' αυτόν. Δεν έδειξε να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί εύκολα να γίνει μια "γιορτή" των πεινασμένων με έναν "χορτάτο" επικεφαλής.

Έφτασε στο σημείο να πάρει προσωπικά το ζήτημα και μάλιστα να θυμώσει ...Θύμωσε ο "άναξ" ...Θύμωσε ο "ελάχιστος" της πραγματικής κοινωνίας με την ίδια την κοινωνία. Στην αρχή --και όσο καθυστερούσε η έναρξη της παρέλασης-- χασκογελούσε πάνω στον "θρόνο" του, γιατί δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος και μετά θύμωσε. Νόμισε ότι θα του "περάσει" του λαού και ότι η παρέλαση τελικά θα γίνει. Όταν διαπίστωσε ότι δεν θα γινόταν, ο τίποτας θύμωσε με το παν. Δεν έδειξε ούτε για μία στιγμή καμία διάθεση αυτοκριτικής. Όχι απλά δεν έκανε αυτόν τον κόπο, αλλά ζήτησε και τα "ρέστα" από τον κόσμο. Εμφανίστηκε προσβεβλημένος όχι ως άνθρωπος αλλά ως θεσμός ...Όχι ως Παπούλιας, αλλά ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Μέσα στο θολωμένο και πανικοβλημένο μυαλό του είδε εκείνη την ώρα τον ίδιο του τον εαυτό σαν "θεσμό". Δεν εξηγείται διαφορετικά το παραλήρημά του. Μπερδεύτηκε από τις λιμουζίνες, τα παλάτια και τα φιλέτα που απολαμβάνει ελέω λαού και "ζαλίστηκε". Υποφέροντας από μια μίξη προχωρημένου αλσχάιμερ και όψιμου λουδοβικισμού, νόμισε ότι ο ίδιος, ως πρόσωπο, είναι ο θεσμός και όχι ότι ενσαρκώνει έναν θεσμό ..."L'Etat c'est a moi" ένα πράγμα. Το αξιοθρήνητο γεροντάκι νόμισε πως, όταν κάποιος αμφισβητεί τον συγκολυμβητή της Μιμής, βρίζει την ίδια τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Μιλάμε για τραγική άγνοια. Κανένας στη Θεσσαλονίκη δεν προσέβαλε τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως θεσμό μπορεί να τον "προσβάλει" κάποιος με συγκεκριμένους τρόπους. Δεν είναι εύκολο να τον προσβάλεις, γιατί από τη φύση του είναι θωρακισμένος ο θεσμός. Ειδικά οι απλοί πολίτες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό σχεδόν με τίποτε. Στη χειρότερη για τον Πρόεδρο περίπτωση μπορούν να μαζευτούν και να φωνάζουν "ζήτω ο βασιλεύς" ή "ζήτω η πάπισσα του Περισσού" ...Να φωνάζουν υπέρ του "αντιπάλου" θεσμού μέχρι να τους μαζέψει η αστυνομία ή να απομακρυνθεί ο Πρόεδρος, χωρίς την παραμικρή συνέπεια για το κύρος της θέσης του. 

Αν, δηλαδή, θέλουμε να δούμε σε ποιές περιπτώσεις υπάρχει προσβολή του θεσμού, θα πρέπει να γνωρίζουμε τις ανάγκες αυτού του θεσμού σε σχέση με τις πραγματικές αντιπαλότητές του. Τον θεσμό μπορεί να τον προσβάλει κάποιος με τη μη τήρηση του Πρωτοκόλλου. Αν σε μια επίσημη δημόσια εκδήλωση βάλεις τον Πρόεδρο να καθίσει πίσω από τον αρχηγό των Προσκόπων και δίπλα στις εθελόντριες νοσοκόμες, προσβάλεις τον θεσμό. Αν σε μια διεθνή εκδήλωση κάποιος ξένος δεν του αποδίδει τις τιμές που του πρέπουν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους, τον προσβάλει ως θεσμό. Μόνον σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει και επιβάλλεται να επεμβαίνει το κράτος, για να προστατεύσει τον θεσμό και βέβαια και το πρόσωπο που το εκφράζει.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η νομική "προστασία", που απολαμβάνει ο Πρόεδρος, αφορά οργανωμένους πολιτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δρουν αντιδημοκρατικά και όχι κοινούς πολίτες, οι οποίοι στη χειρότερη περίπτωση μπορούν να συνθέσουν ανοργάνωτους όχλους. Το Σύνταγμα, δηλαδή, που τον προστατεύει, στην πραγματικότητα προστατεύει τη Δημοκρατία από ανθρώπους, οι οποίοι οργανωμένα θα μπορούσαν μέσω μιας επίθεσης στον Πρόεδρο να επιτεθούν στην ίδια τη Δημοκρατία, για να επιτύχουν τους αντιδημοκρατικούς τους στόχους. Οι όχλοι είναι "ανεγκέφαλοι" και ως εκ τούτου δεν είναι ούτε οργανωμένοι ούτε έχουν στόχους.

Τι απ' όλα αυτά έγινε στη Θεσσαλονίκη; Στη Θεσσαλονίκη κάποιοι λίγοι πολίτες, υπό καθεστώς οχλαγωγίας, αποκάλεσαν τον Παπούλια προδότη και μάλιστα δημοσιοποιώντας επί τόπου τα όποια επιχειρήματά τους. Λίγοι εξοργισμένοι πολίτες, που μπορεί να ήταν και θερμοκέφαλοι, οι οποίοι έλεγαν αυτά που έλεγαν μόνο και μόνο γιατί κάπου έπρεπε να εκτονώσουν την οργή τους. Δικό του θέμα ήταν ο χειρισμός αυτών των πολιτών. Μόνος του θα αποφάσιζε αν θα τους αγνοούσε, δείχνοντας μεγαλοψυχία ή αν θα τους δίωκε νομικά. Απλά πράγματα. Το να κατηγορεί ένας πολίτης το πρόσωπο του Προέδρου, δεν είναι το ίδιο με το να αμφισβητεί το αξίωμά του. Άλλωστε δεν είναι περίεργο να υπάρχουν και τέτοιου είδους κατηγορίες, εφόσον το πρόσωπο είναι άνθρωπος και μπορεί και να "δικαιούται" αυτές τις κατηγορίες. Θητεία εκτελεί και τον αφορούν όλα τα ανθρώπινα, χωρίς αυτά να "μολύνουν" τον θεσμό.

Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν και τα δικαστήρια και οι νόμοι περί συκοφαντίας. Το πρόσωπο δεν είναι "ιερή αγελάδα", που δεν μπορεί να αυτοπροστατευτεί και ως εκ τούτου πρέπει να το κάνει το κράτος. Δεν είναι η "ζώνη της Παναγίας", που πρέπει να την προστατεύουν οι τρίτοι, γιατί δεν μπορεί να αυτοπροστατευτεί. Το πρόσωπο καί κρίση καί δικαιώματα έχει. Όταν ακόμα κι ένας κοινός πολίτης δεν συκοφαντείται αδίκως, γιατί αυτό έχει κόστος για τον συκοφάντη, αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τον οποιονδήποτε τολμήσει να συκοφαντήσει έναν πρόεδρο.

Μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας μπορεί να κατηγορηθεί ο Πρόεδρος ως πρόσωπο, γιατί τον αφορούν όλα τα ανθρώπινα. Μπορεί υπευθύνως --και λαμβάνοντας υπόψη του όλες τις συνέπειες-- να το κάνει ο κάθε πολίτης, εφόσον θεωρητικά ο πρόεδρος μπορεί να είναι και προδότης και κλέφτης ή ακόμα και παιδεραστής και γενικά ότι μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπάρχει αντιδημοκρατική επίθεση κατά του θεσμού. Αν ένας Πρόεδρος είναι παιδεραστής, δεν σημαίνει ότι η Δημοκρατία έχει παιδεραστικές τάσεις. Ο πολίτης, ο οποίος τα καταγγέλλει, είναι υπεύθυνος για τον λόγο του και τα δικαστήρια είναι υπεύθυνα για τις αποφάσεις τους.

Ο Παπούλιας όλα αυτά τα έχει μπερδεμένα στο μυαλό του. Ως νέος Λουδοβίκος, νόμισε ότι είναι ένας μικρός "Δαλάι Λάμα" της Δημοκρατίας μας ...Ο "εκλεκτός", "επουράνιος" και "μοναδικός" εκφραστής της. Τι είπε αυτό το άτομο; Είπε κάτι το μοναδικό κι ανεπανάληπτο, το οποίο θα πρέπει να περάσει στην ιστορία. Κατηγόρησε τον λαό ότι "καταπάτησε" δημόσιο χώρο. Κατηγόρησε τον ιδιοκτήτη ότι έκανε χρήση της ιδιοκτησίας του. Μεθυσμένος να ήταν, τέτοια ηλιθιότητα δεν θα εκστόμιζε. Ο Πρώτος πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας αμφισβήτησε τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Αυτός, ο οποίος στο όνομα του λαού κάθεται σε μια εξέδρα σε έναν δημόσιο χώρο, αμφισβήτησε την κυριαρχία του λαού στον ίδιο χώρο. 

Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Έχοντας χάσει κάθε έλεγχο, συνέχισε το παραλήρημα, γιατί ήταν θυμωμένος με τον λαό και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον λαό της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμενοποίησε την επίθεσή του ο "αθάνατος". Νόμισε ότι αυτός ο ίδιος "τιμά" τη Θεσσαλονίκη με την παρουσία του στην παρέλασή της, αγνοώντας ότι αυτή η πράξη είναι ένα από τα τυπικά καθήκοντα του Προέδρου. Ενώ είναι έθιμο να παρίσταται ο Πρόεδρος στη μεγάλη παρέλαση της Θεσσαλονίκης, ο "γαλαζοαίματος" Παπούλιας νόμισε ότι είναι κάτι σαν προσωπική του επιλογή να "τιμήσει" την πόλη της Θεσσαλονίκης ...Έχει ανάγκη η Θεσσαλονίκη να την "τιμήσει" ο Παπούλιας ο "αντιστασιακός" αρχικά της χολέρας και στη συνέχεια της χολιστερίνης ...Ο άεργος και ανεπάγγελτος κηφήνας.

Στο θολωμένο του μυαλό μάλλον "βλέπει" ότι του "χρωστάμε", παρά το αντίθετο. Ο "δανειστής" του Ανδρέα νόμιζε ότι εκτός από τους Παπανδρέου τού χρωστάμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Τι μας είπε ο απερίγραπτος αυτός ανθρωπάκος; Ότι, όχι απλά δεν είναι "προδότης", όπως κάποιοι τον κατηγόρησαν, αλλά σχεδόν εκ γενετής "ήρωας". Θυμήθηκε την πρώτη και τελευταία φορά που έκανε κάτι για τον κόσμο, χωρίς να τον "τιμολογήσει". Θυμήθηκε ότι έκανε αντίσταση στα δεκατρία του, αν προσθαφαιρέσει κάποιος ημερομηνίες. Έκανε αντίσταση στα δεκατρία του, αλλά έναν λόγο αντίδρασης δεν τόλμησε να πει, όταν η Μπενάκη τού είπε ότι αναλαμβάνει το Ύπατο Αξίωμα του ελληνικού κράτους σε μια εποχή όπου θα περιοριστούν τα κυριαρχικά του δικαιώματα.

Τότε ο γεράκος δεν αντέδρασε. Τα "σάλια" τού έτρεχαν για τη θέση που του έδιναν και δεν έβγαιναν τα "φωνήεντα" από το στόμα του "αντιστασιακού". Στα δεκατρία του καταλάβαινε τον ιμπεριαλισμό, αλλά στα ογδόντα του δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να περιφέρονται οι αλλοδαποί τροϊκανοί στα ελληνικά υπουργεία. Αμούστακο και άπειρο παιδί καταλάβαινε παραπάνω απ' όσα καταλαβαίνει σήμερα φορτωμένος με εμπειρίες και με προϋπηρεσία στο υπουργείο εξωτερικών. Επειδή ακριβώς όλοι θυμούνται τον γραικυλισμό του απέναντι στη Μπενάκη και κανένας δεν μπορεί να τον δει ως αντιστασιακό, ανέλαβε μόνος του να μας το "υπενθυμίσει".

Δεν τόλμησε να μηνύσει κανέναν Θεσσαλονικιό για συκοφαντία και "έπλεξε" μόνος του το "εγκώμιό" του με τα ελάχιστα μέσα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ...Με τα ελάχιστα που έχει κάνει στη ζωή του και για τα οποία παραμένει ελάχιστος. Πάλι καλά δεν μας είπε ότι στον αγώνα του, για να "ρίξει" τη Χούντα, αναγκαζόταν να τρώει με δικά του χρήματα σε φτηνά εστιατόρια της Γερμανίας, γιατί, ως γνωστόν, τα ακριβά εστιατόρια τα γνώρισε με το δημόσιο χρήμα. Ελάχιστος είναι ο Παπούλιας. Όχι Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έπρεπε να είναι σήμερα, αλλά ούτε καν συνταξιούχος της κοινωνικής πρόνοιας ως ανεπάγγελτος και συνειδητοποιημένος τεμπελχανάς που είναι.

Διορισμένος είναι σε μια θέση, που, για να "πληρωθεί", δεν απαιτείται κανένα συγκεκριμένο προσόν, απλά και μόνο γιατί ο νομοθέτης επέλεξε να αφορά όλους τους πολίτες της αγαπημένης Δημοκρατίας μας ...Μια θέση, στην οποία, εξαιτίας των πολιτικών, φτάσαμε στο σημείο να μπορεί να διοριστεί ο καθένας αν κάνει "τούμπες", για να διασκεδάζουν οι Κωστάκηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Ντορούλες του δικομματισμού. Κάπου εκεί μπερδεύτηκε ο Καρολάκος.

Καταλαμβάνοντας με "μέσον" τη θέση του "Αρίστου", νόμισε πως είναι πραγματικά "άριστος". Νόμισε ότι πραγματικά "αρίστευσε" και έψαξε βαθιά μέσα στη μνήμη του για να το βρει. Μπερδεύτηκε ο κακομοίρης και έψαχνε να βρει κάτι να το δικαιολογήσει ...Οτιδήποτε. Γι' αυτό θυμήθηκε την αντίστασή του στα χρόνια της παρθενίας του. Θυμήθηκε την εποχή, που, λόγω ηλικίας, μόνο τις λερωμένες πάνες του μπορούσε να πετάει στους κατακτητές. Θυμήθηκε αυτά τα λίγα και μακρινά, αλλά δεν θυμήθηκε τα πολλά και πολύ πιο κοντινά. Το ότι σχεδόν έναν αιώνα ζωής τον έχει βγάλει εις υγεία του κορόιδου, προφανώς το ξέχασε.

Ξέχασε ότι το μόνο που κατάφερε από μόνος του στην "ιδιωτική" του ζωή ήταν να είναι άεργος, διασκεδαστής και κολαούζος του Ανδρέα ...Αυτός, που, όταν δεν κουβαλούσε τις πετσέτες του Ανδρέα, κουβαλούσε τις κιλότες των φιλενάδων του ...Ο επαγγελματικά αποτυχημένος και ουσιαστικά άεργος Κάρολος ξέχασε ότι μόνον στη "δημόσια" ζωή χόρτασε "παντεσπάνι" ...Το ίδιο "παντεσπάνι" που εξακολουθεί ο ίδιος ν' απολαμβάνει ακόμα και σήμερα που ο κόσμος πεινάει ...Το "παντεσπάνι" που θολώνει τα μυαλά και προκαλεί "ντελίριο" σε όλων των ειδών τις "Αντουανέτες" αυτού του κόσμου.

Γι' αυτόν τον λόγο μίλησε ως διορισμένος κομματάνθρωπος. Μίλησε όχι ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία βιώνει μια πρωτοφανή τραγωδία, αλλά ως εκπρόσωπος τύπου του κόμματος που τον τάισε. Εν αγνοία του αποκάλυψε ότι γνωρίζει τι ενοχλεί τον κόσμο, αλλά δεν "συμφωνεί" μ' αυτόν. Δεν συμφωνεί, γιατί απλούστατα δεν είναι "ένα" με τον κόσμο. Δηλώνει την άποψή του ως πολιτικό πρόσωπο, γιατί απλούστατα δεν είναι αυθεντικός Πρόεδρος. Στην πραγματικότητα αυτός ο ίδιος είναι ο μόνος άνθρωπος που στη Θεσσαλονίκη εξύβρισε τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αποτελεί ύβρη για τον θεσμό του Προέδρου και τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας να παίρνει ο Πρόεδρος πολιτική θέση ...και αυτό έκανε ο Παπούλιας.

Απαράδεκτη ηθικά και παράνομη συνταγματικά πολιτική θέση είναι η δήλωση του Παπούλια για το "Μεσοπρόθεσμο". Συνταγματικό πραξικόπημα είναι η εκτίμησή του ότι πρόκειται για ένα "καλό" αποτέλεσμα. Δεν είναι δουλειά του Προέδρου να κρίνει και να αξιολογεί κυβερνητικές επιλογές. Αυτά δεν γίνονται ούτε στις "Μπανανίες". Όπως στη βασιλευόμενη δημοκρατία απαγορεύεται να παίρνει θέση ο βασιλιάς για πολιτικά ζητήματα, έτσι στην προεδρευόμενη δημοκρατία απαγορεύεται το ίδιο για τον Πρόεδρο. Ο θεωρητικά ουδέτερος Πρόεδρος απαγορεύεται να παίρνει πολιτικές θέσεις, γιατί αυτές κρίνονται και διχάζουν τον λαό, ενώ ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πρέπει να προκαλεί αυτά τα φαινόμενα.

Αυτό ήταν το απαγορευμένο όριο που ξεπέρασε ο Παπούλιας, απειλώντας μόνος του το κύρος του θεσμού που ενσαρκώνει. Ανέλαβε τον πολιτικό ρόλο να υπερασπιστεί τις επιλογές μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε σύγκρουση όχι μόνον με τους πολιτικούς της αντιπάλους, αλλά και με τους ίδιους τους ψηφοφόρους της. Αυτήν την κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται καθαρά "απέναντι" στον λαό, πήγε να υπερασπιστεί ο Παπούλιας, περνώντας κι αυτός "απέναντι". Τι μας είπε; Αυτά, τα οποία συνέφεραν τον ίδιο και το κομματικό ή το πολιτικό σινάφι του. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Το ότι αυτό το "Μεσοπρόθεσμο" θα μας βυθίσει στη φτώχεια και θα μας περικόψει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, είναι μέσα στην έννοια του "καλού" αποτελέσματος. Το ότι στη δική του θητεία "καταφθάνουν" ξένοι "ύπατοι" και "ανθύπατοι", για να μας κυβερνήσουν, δεν τον απασχολεί.

Τον Παπούλια τον απασχολεί να ψηφιστεί το "Μεσοπρόθεσμο", γιατί έχει και ο ίδιος προσωπικά συμφέροντα από αυτό. Μόνον με την ψήφιση αυτού του "Μεσοπρόθεσμου" μπορεί αυτός να είναι ήσυχος ότι θα παίρνει τα εκατομμύρια ευρώ σε μισθό. Από εκεί και πέρα τον απασχολεί μόνον η προσωπική του ματαιοδοξία ...Τον απασχολεί να γίνει η παρέλαση, για να έχει τη δυνατότητα να παραστήσει τον Πρόεδρο και να απολαύσει τη θέασή της από τον "θρόνο" του ...Να απολαύσει την "αποθέωσή" του και ο κόσμος να χειροκροτά έναν Κάρολο, τον οποίο στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να τον γνωρίζει ούτε ο θυρωρός του.

Δεν μιλάμε τυχαία για θυρωρούς, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κάρολος είναι της ίδιας μεγάλης "πολιτικής" φουρνιάς με τον Κατσιφάρα, ο οποίος είπε το περίφημο γνωμικό με τους θυρωρούς ...Της φουρνιάς της αναξιοκρατίας και του γλειψίματος, που μας έφερε στη σημερινή αθλιότητα και την εθνική υποταγή. Απλά ο Κατσιφάρας είχε την ατυχή έμπνευση να λέει τα ανέκδοτά του στη Μαργαρίτα και "χάθηκε", ενώ ο "σοφός" Κάρολος τα έλεγε στον Ανδρέα και "διέπρεψε". Τόσο μεγάλη αμοιβή για stad comedy ούτε στο Λας Βέγκας δεν έχει δοθεί. Αυτός ο κωμικός θύμωσε με τον κόσμο και τον μάλωσε.

Ο λαός, όμως, μπορεί να μην έχει τις απόλυτες συνταγματικές γνώσεις, αλλά έχει ένα αλάθητο ένστικτο. Δεν θύμωσε με αυτόν τον θλιβερό γέροντα πριν ή κατά τη διάρκεια του προβλήματος που προέκυψε στην παρέλαση. Θύμωσε με τις απαράδεκτες πολιτικές δηλώσεις του και εκεί χάλασε το κλίμα για τον Παπούλια. Ενώ, μέχρι να γίνουν αυτές οι δηλώσεις, πολλοί πολίτες μπορεί να έβλεπαν και τον ίδιο τον Παπούλια σαν ένα από τα παράπλευρα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, μετά τις δηλώσεις του τον έβλεπαν ως συνυπεύθυνο αυτής της πολιτικής. Ενώ αρχικά τον έβλεπαν σαν "αθώο" θύμα της πολιτικής του Γιωργάκη, ξαφνικά τον είδαν ως συνεργάτη και άρα συνένοχο του Γιωργάκη.

Τότε ήταν που πανικοβλήθηκε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος. Τότε κατάλαβαν όλοι οι πολιτικοί μας ότι ο άσχετος Παπούλιας έκανε μια τεράστια "γκάφα", που απειλούσε όλες τις πολιτικές "παράγκες" της χώρας. Τότε έσπευσε αυτός ο πολιτικός κόσμος να προστατεύσει τον Κάρολο. Όταν λέμε "σύσσωμος", εννοούμε "σύσσωμος" ...Στο σύνολο του φάσματος. Μιλάμε για την απόλυτη ομοψυχία. Από το ΚΚΕ μέχρι την άκρα Δεξιά όλοι εξέφρασαν την ίδια άποψη ...Από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Τσίπρα και την πάπισα του Περισσού, όλοι είπαν το ίδιο "ποίημα".

Γιατί το έκαναν αυτό; Για συντεχνιακούς λόγους. Για να μην ανοίξει το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και του ρόλου του στη Δημοκρατία μας ...Ενός ρόλου, τον οποίο οι ίδιοι με τις επιλογές τους κατέστησαν "διακοσμητικό", ενώ δεν είναι ...Ενός ρόλου πολύ σημαντικού στα τωρινά χρόνια της σημερινής εθνικής υποταγής και της ανάγκης για αντίσταση. Τον υπερασπίστηκαν με απίστευτο πάθος, για να μην χάσει η συντεχνία τους το "δικαίωμα" να διορίζει τον Πρόεδρο, επιλέγοντας το πρόσωπο αποκλειστικά ανάμεσα από το δυναμικό της ...Για να μην χάσει τον έλεγχο αυτού του θεσμού ...Έναν έλεγχο, που, αν χαθεί, θα την απειλήσει. Χωρίς τον έλεγχο της Προεδρίας της Δημοκρατίας πολλοί από τους σημερινούς πολιτικούς μας θα έπρεπε να είναι φυλακή ή στην καλύτερη περίπτωση να έχουν εγκαταλείψει ως άχρηστοι τον πολιτικό χώρο.

Αν είχαμε σωστούς Πρόεδρους σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ούτε στο "Μεσοπρόθεσμο" θα φτάναμε σήμερα ούτε θα μας "δούλευαν" οι κλέφτες και τα λαμόγια της πολιτικής. Αν είχαμε σωστούς Προέδρους, δεν θα είχαμε ούτε τις ασυλίες ούτε τα προνόμια των πολιτικών ...Δεν θα είχαμε ούτε τους βενιζελικούς νόμους περί "ευθύνης υπουργών" ούτε τις "εισβολές" των "υπάτων" στην πατρίδα μας. Αν είχαμε σωστούς Προέδρους, δεν θα μεταβιβαζόταν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε μια Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία ελέγχεται από τους δανειστές μας και τους σύγχρονους δωσίλογους. Με υπογραφή του Προέδρου έγιναν όλα αυτά, τα οποία μας θυμίζουν την περίοδο της ναζιστικής κατοχής.

 Αν ήταν στοιχειωδώς έντιμος ο Παπούλιας, θα παραιτούνταν όταν ο Γιωργάκης θα του πήγαινε για υπογραφή το "Μεσοπρόθεσμο", το οποίο παραδίδει τη χώρα στους "δανειστές" της. Ως "ένα" με τον λαό, θα δήλωνε αναρμόδιος και αδύναμος να υπογράψει την παράδοση της χώρας στους ξένους, επειδή αυτό αποφάσισε μόνος του ένας άνθρωπος ...ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Πρωθυπουργός της χώρας. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και όταν ο Βενιζέλος τού πήγε προς υπογραφή την ίδρυση της Εταιρείας Αποκρατικοποιήσεων. Το διάβασε το καταστατικό αυτής της εταιρείας πριν το υπογράψει;

Ακριβώς εκείνη την εποχή έπρεπε να κάνει το καθήκον του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Να παραιτούνταν, για να οδηγήσει τον τόπο σε εκλογές, προκειμένου ν' αποφασίσει ο ίδιος ο λαός αυτά, τα οποία είναι αρμοδιότητά του ν' αποφασίσει μόνος του ...Να αποφασίσει ο λαός για την τύχη του λαοπλάνου πολιτικού, ο οποίος φώναζε ότι "λεφτά υπάρχουν" και την ίδια ώρα βρισκόταν σε συνεννοήσεις με τον Στρος Καν ...Να ακυρώσει το "ψέμα" του Παπανδρέου, που του επέτρεψε να κερδίσει τις εκλογές, για να παραδώσει τη χώρα στους τοκογλύφους ...Για "πατριωτικούς" λόγους, όπως μας είπε, γιατί δεν "γνώριζε" την κατάσταση της οικονομίας ο συνομιλητής τού Στρος Καν και "εκλεκτός" της Goldman Sachs, που "μαγείρευε" τα στοιχεία αυτής της οικονομίας.

Πώς όμως θα το έκανε αυτό ο Κάρολος, όταν χρωστάει στην οικογένεια Παπανδρέου όλη του την ύπαρξη. Αυτός όχι μόνον δεν απειλούσε με παραίτηση, αλλά "έτρεχε" να μαζέψει και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, προκειμένου αυτοί να μην αντιδρούν στις μεθοδεύσεις του "υπαλλήλου" της Goldman Sachs. Λειτουργώντας ως "κομματάρχης" επαρχίας, παρακαλούσε τους υπόλοιπους αρχηγούς να στηρίξουν το μνημόνιο. Τηλέφωνα έπαιρνε στους αρχηγούς, σαν να ήταν η γραμματέας του Γιώργου. Φερόμενος ως πολιτικός συγκεκριμένου κόμματος, αναζητούσε τον "συμβιβασμό", προκειμένου να μην φθαρεί το κόμμα, στο οποίο "χρωστούσε" όχι απλά τη θέση του αλλά την ύπαρξή του.

Αυτός ο ανεπαρκής άνθρωπος, πολίτης και πρόεδρος είναι αυτός, ο οποίος μάλωσε αρχικά τον κόσμο της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια ολόκληρο τον ελληνικό λαό ...Αυτός, ο οποίος με την ύπαρξή του όχι μόνον απειλεί, αλλά στην κυριολεξία "λερώνει" τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας ...Αυτός, ο οποίος με τη θλιβερή του ύπαρξη μπορεί να ξύπνησε "νοσταλγίες" σε βασιλόφρονες και χουντικούς. Μιλάμε για επικίνδυνα πράγματα. Αν η Δημοκρατία είχε πάντα τέτοιους εκφραστές, ποτέ δεν θα έφτανε η αγάπη του λαού για να την προστατεύσει. Αν η Δημοκρατία έχει τέτοιους "πρώτους" πολίτες, ούτε με τανκς δεν προστατεύεται. Εξαιτίας τέτοιων "δημοκρατών" πολλοί θα βλέπουν με συμπάθεια όχι μόνον τους "Συνταγματάρχες", αλλά όλους τους υπόλοιπους ένστολους κληρονόμους.

Ο Παπούλιας, από τη στιγμή που επέλεξε να φερθεί ως πολιτικός, δεν έχει πλέον θέση στο Μέγαρο της Ηρώδου του Αττικού. Από τη στιγμή που ήρθε σε σύγκρουση με τον κόσμο, αυτοακυρώθηκε. Θα πρέπει να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να παραιτηθεί. Αφού δεν το έκανε όταν του έδινε ο Γιωργάκης το Μνημόνιο να το υπογράψει, θα πρέπει να το κάνει σήμερα, που ο κόσμος τον "σπρώχνει" στην παραίτηση. Δεν έχει νόημα να κάθεται στη θέση του. Εφόσον ο ίδιος δεν εκτιμά τον λαό, του οποίου θεωρητικά ηγείται --και πλέον ισχύει και το αντίστροφο--, δεν υπάρχει λόγος να το "ταλαιπωρεί" το θέμα. Ας παραιτηθεί κι ας προκαλέσει με την πράξη του εκλογές. Να αποφασίσει ο κόσμος για τον μέλλον τόσο το δικό του όσο και της πατρίδας του. Να γίνει, έστω και την ύστατη στιγμή, χρήσιμος για τον κόσμο ...Να γίνει έστω και άθελά του χρήσιμος για τη Δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να γνωρίζει από τώρα το εξής απλό για την περίπτωσή του. Αν ο κόσμος τού φέρθηκε "σκληρά", όπως νομίζει, δεν έχει ιδέα για το πώς θα του φερθεί στο εγγύς μέλλον η ιστορία. Ο κόσμος είναι "μαλακός" και δεν έχει καλή "μνήμη". Η ιστορία αντίθετα είναι "σκληρή" και έχει μια "μνήμη" εφιαλτική για τους ανάξιους. Αυτή η ιστορία, όταν θα τον κρίνει, θα τον "πονέσει". Γιατί; Γιατί η ιστορία έχει κάτι μεγάλους "κουβάδες", όπου πετάει χωρίς δεύτερη σκέψη τα σκουπίδια της

 ..."Κουβάδες" τεράστιους, οι οποίοι μοιάζουν με "πισίνες" και που ονομάζονται "σκουπιδοτενεκέδες" και οι οποίοι σύντομα θα αφορούν τον "αντιστασιακό" Παπούλια ...Τον "αντιστασιακό" Παπούλια του και την παρέα του. Τουλάχιστον δεν θα αισθάνεται μοναξιά εκεί όπου θα τον στείλει η ιστορία. Μέσα στα "λύματα" της ιστορίας θα "κολυμπάει" όλη η "παλιοπαρέα" της γιαλαντζί "αντίστασης" και του πολυτελούς "σοσιαλισμού". Θέμα χρόνου είναι να καταρρεύσει η μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση των φίλων και των κολλητών του Καντάφι. Μεγάλα γλέντια. Στην ίδια πισίνα Καντάφι, Παπούλιας, Γιωργάκης και Μιμή.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com

Υ.Γ.

Δημοσιοποιούμε αυτό το κείμενο με μια μικρή "καθυστέρηση", γιατί έπρεπε να περιμένουμε να δούμε τις τοποθετήσεις τού συνόλου του κομματικού φάσματος ...Να δούμε πώς θα αντιδράσει όλη η πολιτική "συμμορία" της μεταπολίτευσης στην αθλιότητα του Παπούλια. Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι ύποπτοι και κάποιοι "χαμαιλέοντες" προσαρμόζονται στις ανάγκες των καιρών, έπρεπε να περιμένουμε. Τώρα, που είδαμε ποιος ισχυρίζεται τι, θεωρούμε ότι είναι ασφαλές να δημοσιοποιήσουμε και τη δική μας άποψη για το ζήτημα.

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.