Παρά την υπάρχουσα εκείνη τη στιγμή ηλιοφάνεια, το μέρος είχε μια σκοτεινιά περίεργη.
Μια σκοτεινιά απο αυτές που προέρχονται απο την ψυχή πιο πολύ, παρά απο το σύννεφο.
Θάνατος άδικος για τον δάσκαλο πάνω στο καθήκον, παράλληλος θάνατος για τον τόπο πάνω στην προσπάθεια.
Κι όμως από τον θάνατο όλοι ξέρουμε πως γεννιέται κάτι νέο.
Και ψάχνω να το βρω.
Και νοιώθω ό,τι υπάρχει γύρω μου.
Αλλά παραμένει κρυμμένο.
Προσπαθώ να το ανακαλύψω, γυρνάω γύρω από τα κτίρια, τα λιγοστά δέντρα της πόλης, μέσα στις καφετέριες, πάνω στις ταράτσες των γκρίζων κουτιών που σπαταλάμε την πολύτιμη ζωή μας, πίσω από τα αμέτρητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ανάμεσα στον κόσμο που δείχνει να περπατάει στην αγορά χωρίς να νοιάζεται για τα προϊόντα της, βλέπω τα βαγόνια του ηλεκτρικού να πηγαινοέρχονται σε ένα ασταμάτητο δρομολόγιο με στάσεις αλλά χωρίς σταθμούς, δίπλα στα αραγμένα βαπόρια που απλά περιμένουν την επόμενη αναχώρησή τους, αλλά είναι άφαντο..
Και όμως το νέο υπάρχει.. το χέρι του σκηνοθέτη μου δείχνει το σκηνικό της προδομένης πατρίδας, και η κλακέτα κτυπάει σηματοδοτώντας την σκηνή που γυρίζεται.... “χρεωκοπία 3.1 πάμε”!!! Οι πρωταγωνιστές ..όλοι εμείς.. αμέτρητοι κομπάρσοι στο δράμα που γυρίζουμε, άφωνοι στο κλασικό σενάριο του δάσκαλου, στο Mετέωρο βήμα του πελαργού, στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας, στο βλέμμα του Οδυσσέα που δεν πιστεύει πως ταλαιπωρήθηκε τόσο στην προσπάθειά του για την επιστροφή.. και τώρα η πατρίδα του πουλιέται, στο ταξίδι στα Κύθηρα που ίσως ποτέ δεν θα τα δούμε, πλέοντας στην Άλλη τη θάλασσα χωρίς προορισμό.
Το πλάνο δεν θα κλείσει αν δεν επιτύχουμε τη σκηνή όπως την έχει φανταστεί ο ίδιος, επίμονα τελειομανής στη δουλειά του.
Και πιστεύει σε μας...
δεν μας επέλεξε τυχαία για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο.
Τα βήματά μας πάνω στον ήχο της Λύρας, στο ρυθμό που το πεντοζάλι ντύνει το έργο μας, ο αχός του λαού που σμιλεμένος με τον αέρα αφήνει το ουρλιαχτό του στην πλαγιά του Γολγοθά μας, ντύνουν το πλάνο που ατέλειωτο μένει, από εμάς, για μας, χωρίς εμάς.
Και ο δάσκαλος μένει εγκλωβισμένος στη γη που τον γέννησε, γιατί στην οθόνη δεν φάνηκε το THE END, η ταινία δεν ολοκληρώθηκε ακόμα, ο ήρωας δεν νίκησε τον πόνο, τα βήματά του δεν τον οδήγησαν ακόμα στο χαμόγελο.
Και ο σκηνοθέτης περιμένει βουβός και αυτός, τους πρωταγωνιστές του να περπατήσουν εμπρός, και ο πελαργός μας κοιτάει σαστισμένος στο ένα του πόδι, και η Ιθάκη ψυχορραγεί στην αγκαλιά της γης, και το φιλμ μαυρίζει στο περίμενε, και η Άλλη θάλασσα με παγωμένα τα φουσκωμένα της κύματα ακίνητη στο βάθος του σκηνικού, ασάλευτος κόσμος περιμένοντας την γέννηση του Νέου που έρχεται...
Καλό ταξίδι Θεόδωρε... την τελευταία σκηνή να είσαι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα την ολοκληρώσουμε εμείς για σένα!!!
Γιάννης Καλογερόπουλος
ramnousia
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin