Αν και το θέμα αυτό καταφέρνει εδώ και αιώνες να προκαλεί το ενδιαφέρον αξιόλογων ερευνητών σε ολόκληρο τον πλανήτη, παρ' όλα αυτά, το ακαδημαϊκό κατεστημένο προσπαθεί να επιβάλει την αντίθεσή του.
Η ιστορία της Ατλαντίδας, όπως είναι γνωστό, διασώθηκε σε ιερογλυφική γραφή, στο Ναό της Νηίθ στην Αίγυπτο.
Ο Σόλων, ένας από τους Επτά Σοφούς της Ελλάδας που ταξίδεψε στο Δέλτα του Νείλου μας δίδει την προαναφερθείσα πληροφορία. Διότι όταν επέστρεψε από την Αίγυπτο κατέγραψε κάθε λεπτομέρεια σχετικά με την Ατλαντίδα στο ημιτελές έργο του "Ατλαντικός".
Αρκετά χρόνια αργότερα, το ημιτελές χειρόγραφο του Σόλωνα κατέληξε στα χέρια του Πλάτωνα, ο οποίος το χρησιμοποίησε για τις αναφορές περί της Ατλαντίδος που κάνει στο έργο του "Κριτίας".
Φυσικά μέχρι εδώ όλα αυτά, και ειδικότερα ο συσχετισμός του Σόλωνα με την ιστορία της Ατλαντίδας προσδίδουν κύρος. Ακόμη και ο Σόνχις, ο Αιγύπτιος ιερέας που αφηγήθηκε την ιστορία στο Σόλωνα, υπήρξε ιστορικό πρόσωπο, δίδοντας έτσι μεγαλύτερη αξιοπιστία.
Εκτός του Σόλωνα και του Πλάτωνα, υπάρχουν και άλλοι σημαντικοί άνδρες της κλασικής αρχαιότητας που επιβεβαιώνουν την ιστορία της Ατλαντίδας, όπως:
Ο Διονύσιος ο Μυτιληναίος, που γύρω στο 550 π.Χ., έγραψε το έργο του "Ταξίδι στην Ατλαντίδα", πολύ πιο πριν από τον Σόλωνα, και τον Πλάτωνα. Ο Ρωμαίος Πλίνιος, ο Πρεσβύτερος, επίσης αναφέρεται στον Έλληνα γεωγράφο, Στάτιο Σηβώσο, λόγω της λεπτομερούς αναφοράς του στην Ατλαντίδα. Δυστυχώς από όλα τα έργα των προαναφερθέντων μόνο ένα αντίγραφο βρέθηκε από το χειρόγραφο του Διονυσίου ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του ιστορικού - συγγραφέα Πιέρ Μπενουά.
Συγκεκριμένα, ο Διονύσιος ο Μυτιληναίος (430-376 π.Χ.) ή Σκυτέας, μας αναφέρει ότι: Ο Ποσειδώνας έκανε το νησί του Φλεγύα να σειστεί και να βυθιστεί κάτω από το κύμα, μαζί με τους ασεβείς κατοίκους του.
Το ότι η Ατλαντίδα αποτελεί στην πραγματικότητα το νησί του Φλεγύα, που το κατέστρεψε ο Ποσειδώνας για τους γνωστούς λόγους, επιβεβαιώνεται από τον Διόδωρο Σικελιώτη στα χαμένα Αργοναυτικά, όπου σύμφωνα με τον Διόδωρο γίνεται μια εκτενής αναφορά στην Ατλαντίδα.
Από την εποχή εκείνη αρκετοί ερευνητές έχουν ασχοληθεί με την Ατλαντίδα, απλά θα ήθελα να μείνω σε έναν από αυτούς, τον Αθανάσιο Κίρχερ, που έζησε τον 17ο αιώνα.
Ήταν ο πρώτος που ερεύνησε με σοβαρότητα το θέμα αυτό. Σταδιακά οι έρευνές του τον οδήγησαν στη βιβλιοθήκη του Βατικανού. εκεί λόγω του ότι είχε πρόσβαση ως ο επιφανέστερος λόγιος της Ευρώπης, μπόρεσε να ανακαλύψει κάποιο χάρτη από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο χάρτης αυτός δεν ήταν ρωμαϊκός, αλλά είχε φθάσει εκεί από την Αίγυπτο και κατέληξε φυσικά στη βιβλιοθήκη του Βατικανού.
Ο Κίρχερ αφού αντέγραψε το χάρτη, τον δημοσίευσε στο βιβλίο του "Υποβρύχιος Κόσμος".
Το περίεργο είναι ότι εκείνος ο χάρτης απεικονίζει την Ατλαντίδα ανάποδα, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χάρτες. Δηλαδή είχε τοποθετήσει την Ατλαντίδα στον Βόρειο Ατλαντικό, αλλά βάζοντας τον Βορά στο κάτω μέρος της σελίδας. Άραγε γιατί;
Ένα άλλο γεγονός που συνδέεται με το προηγούμενο, είναι ότι ο πλέον γνωστός χάρτης του Πίριρέις, χαρτογραφεί με μεγάλη ακρίβεια τις ακτές της Ανταρκτικής, όπως υπήρχαν πριν χιλιάδες χρόνια. Πάνω λοιπόν στον χάρτη του Πιριρέις, είναι σημειωμένος ένας πολιτισμός της εποχής των πάγων, και για να έχει χαρτογραφηθεί σημαίνει ότι είχε ικανοποιητικές γεωγραφικές γνώσεις.
Πώς είναι δυνατόν σε μια περιοχή που καλύπτεται από πολλούς τόνους πάγου να ζούσαν κάποτε άνθρωποι;
Μήπως είναι ένα τμήμα της χαμένης Ατλαντίδας ή της αινιγματικής Μου (Λεμουρίας);
Το 1997 ένα ζευγάρι Καναδών ερευνητών και συγγραφέων, εκδίδει ένα βιβλίο: "Όταν έπεσε ο ουρανός: αναζητώντας την Ατλαντίδα" (Flem-Ath, Rand and Rose Flem-Ath। When the sky fell: In Search of Atlantis। New York: St. Marin's Press, 1997 ).
Το περίφημο αυτό βιβλίο παρουσιάζει ένα άλλο χάρτη του ναυτικού των ΗΠΑ, απεικονίζοντας τον πλανήτη με αφετηρία τον νότιο πόλο, όπου ακριβώς στη μέση του μεγάλου ωκεανού που σχηματίζουν οι υπόλοιποι ωκεανοί της υδρογείου, βρίσκεται η Ανταρκτική.
Με βάση την οπτική γωνία του νότιου πόλου, φεύγοντας κανείς από εκεί, συναντά τα νησιά που βρίσκονται κάτω από τους πάγους και από το αρχιπέλαγος της Ανταρκτικής προχωρώντας φθάνουμε στην Παγκόσμια Ήπειρο που περιβάλλεται από τον Παγκόσμιο Ωκεανό.
Στο σημείο αυτό η περιγραφή του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα, παίρνει άλλη τροπή, αφού έδωσε την θέση της μέσα στον "αληθινό ωκεανό". Μήπως οι πέντε ήπειροι την εποχή εκείνη, ως γεωγραφική έννοια αποτελούσαν μια συνεχόμενη στεριά;
Αν αναρωτηθούμε ότι στα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν από την εποχή της Ατλαντίδας, είχαμε μετατοπίσεις του φλοιού της Γης, μεγάλους σεισμούς, κατακλυσμούς, όπως και την αναστροφή των μαγνητικών πόλων, που είναι ένα από τα κυριότερα αίτια καταστροφής πάνω στον πλανήτη. Διαπιστώνουμε πως η θεώρηση του χάρτη του Κίρχερ με τον βορά προς τα κάτω, παραπέμποντας στην αναστροφή του. Αρχίζει και αποκτά άλλη διάσταση. Ειδικά βλέποντάς τον με τον βορρά προς τα πάνω, την Αφρική στα αριστερά, και με τον νότιο άκρο της Αμερικής δεξιά, μοιάζει αρκετά με τον χάρτη του ναυτικού των ΗΠΑ, που απεικόνιζε τη Γη από την οπτική γωνία του Νοτίου Πόλου…
Ενδιαφέρον θα ήταν εάν γινόταν φωτογράφηση μέσω δορυφόρου στην εν λόγω περιοχή, με σκοπό να δούμε τι υπάρχει κάτω από τους πάγους. Ώστε να γίνει περαιτέρω έρευνα. Εάν δεν έγινε ήδη, εδώ και χρόνια πριν…
Φυσικά αναφέρομαι για παράδειγμα, στον ΧΙΤΛΕΡ και στην βάση που υπήρχε στην Ανταρκτική...
iokh
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin