Διερωτάται κανείς, αν και μέχρι ποίου σημείου η Διασπορά ήταν η αιτία της δημιουργίας αυτού του εβραϊκού χαρακτήρα ή αν, αντιστρόφως, ο χαρακτήρας υπήρξε η βασική αιτία της Διασποράς. Κατά τον Πιέρ Προυντόν, πρόδρομο του Κομμουνισμού, η τάσι παρασιτισμού των Εβραίων έδρασε ισχυρότερα για την Διασπορά τους παρά η βία του Τίτου και του Αδριανού. Η Διασπορά άλλωστε δεν εμφανίσθηκε επί Αδριανού, αλλά τότε γενικεύθηκε. Ο Προυντόν μάλιστα πίστευε ότι, ούτε οι συγγενείς των Εβραίων Αρμένιοι είναι ικανοί να έχουν δικό τους Κράτος. Αλλά και η S. Landmann δέχεται ότι ο εβραϊκός λαός είναι εκ φύσεως νομαδικός. Εάν άλλωστε μόνον η πρόσκαιρη βία του Αδριανού ήταν η αιτία της Διασποράς, θα είχαν την δυνατότητα αργότερα οι Εβραίοι να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη (α), πράγμα το οποίο όμως επί τόσους αιώνες δεν πραγματοποιούσαν.
Κατά την διάρκεια πάντως της μακραίωνης Διασποράς ο Εβραίος – είτε από χαρακτήρα είτε έστω εξ ανάγκης – ακολούθησε ορισμένη διαγωγή, η οποία κάθε άλλο, παρά αρεστή υπήρξε στην Ευρώπη. Παρουσίαζε εκπληκτική μεν προσαρμοστικότητα στα διάφορα ξένα περιβάλλοντα, αλλά μόνον επιφανειακή. Στην πράξη συναναστρέφονται οι Εβραίοι κυρίως ομοφύλους τους, ζουν ομαδικά σε γκέτο, δεν συμμετέχουν ειλικρινά στα κοινά, είναι δε εσωστρεφείς, τηρούντες τα εβραϊκά θρησκευτικά και άλλα έθιμα. Η διαγωγή τους αυτή τους παρουσίαζε στα μάτια των φιλοξενούντων αυτούς λαών ως ξένο σώμα, ως ξένο λαό, ως «κράτος εν κράτει» (όπως έλεγε ο Βίσμαρκ). Ο Εβραίος Schlamm παραδέχεται ότι οι Εβραίοι διαφέρουν ψυχικά από τους Ευρωπαίους. Η Παλαιά Διαθήκη άλλωστε τους διδάσκει, ότι ο λαός του Ισραήλ είναι διαφορετικός από τους άλλους, ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού (β) : «Θέλετε είσθε εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών. Διότι ιδική μου είναι πάσα η γη. Και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» (γ) και «είναι σε υπεράνω πάντων των εθνών» (δ).
Πέρα από την ψυχική και κοινωνική τους απομόνωση οι Εβραίοι κατατρύχονταν πάντοτε από ένα φοβερό, όσο και αδικαιολόγητο, μίσος προς τους περιβάλλοντες λαούς. Τους πάντες θεωρούσαν σαν αντικείμενο προς υποταγή, προς εκμετάλλευση. Η Βίβλος, αλλά και το Ταλμούδ – το ιερό τους βιβλίο –, μαρτυρούν περί των αισθημάτων τους για τους άλλους λαούς (ε). Η διαχεόμενη στα ιερά τους κείμενα σκληρότης προς τους άλλους λαούς είναι ανελέητη (στ). Κατά την κατάληψη της Παλαιστίνης είχαν άλλωστε οι Εβραίοι σχεδόν αφανίσει τον εκεί λαό, με τις γυναίκες και τα παιδιά του, «ἕως τοῦ μὴ καταλιπεῖν αὐτοῦ σπέρμα», διδάσκοντας συγχρόνως (ζ) : «οὕτως ποιήσει Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν πάσας τὰς βασιλείας, ἐφ᾿ ἃς σὺ διαβαίνεις ἐκεῖ». Κι ακόμη: «παροξυνῶ ὡς ἀστραπὴν τὴν μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ μου, καὶ ἀποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσί με ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ βέλη μου ἀφ᾿ αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά μου φάγεται κρέα, ἀφ᾿ αἵματος τραυματιῶν καὶ αἰχμαλωσίας, ἀπὸ κεφαλῆς ἀρχόντων ἐχθρῶν» (η). Ο Βολταίρος έλεγε: «Δεν θα βρείτε στους Εβραίους, παρά έναν λαό αμαθή και βάρβαρο, ο οποίος συνενώνει πάντα την αισχρότερη φιλαργυρία, την απεχθή δεισιδαιμονία με το ακατανίκητο μίσος για όλους τους λαούς, που τον ανέχονται και τον πλουτίζουν» (θ).
Έχομε ήδη αναπτύξει την άποψη, ότι η θρησκεία αποδίδει γενικά την ψυχοσύνθεση κάθε λαού. Και η ιουδαϊκή θρησκεία, με όλο αυτό το μίσος που ενσπείρει κατά των άλλων λαών και την έφεση προς κυριαρχία που εμπνέει στους πιστούς της Εβραίους, θα ήταν εν τούτοις αδιάφορη για όλους, εάν ο εβραϊκός λαός ζούσε στην πατρίδα του, σε ένα κάποιο συγκεκριμένο χώρο. Θα ήταν τότε δικαίωμά τους – ίσως και καθήκον τους – να πιστεύουν ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Αυτό θα ήταν μία έκφραση του εθνικισμού τους. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται, διότι οι Εβραίοι ζουν μεταξύ των άλλων λαών, τους μισούν και τείνουν από μέσα να τους διαβρώσουν, για να κυριαρχήσουν εκείνοι. Υπ’ αυτήν την έννοια, είτε οι Εβραίοι είναι πιστοί Ιουδαίοι είτε όχι, ο Ιεχωβά τους, δηλαδή η ψυχοσύνθεσί τους, καθίσταται πολύ οχληρή, αν όχι επικίνδυνη για τους φιλοξενούντας λαούς.
Βασικό γνώρισμα του Εβραίου είναι ο άκρατος ατομισμός, η αίσθηση του πως δεν ανήκει στον λαό, εν μέσω του οποίου ζει, η αδιαφορία για την ξένη πατρίδα που τον φιλοξενεί. Δεν συμμετέχει στους πόθους και τα ιδανικά του λαού που τον περιβάλλει. Κι ακόμη χειρότερα, είναι ευγενής και ευπροσήγορος προς τον λαό αυτόν, όσο έχει την ανάγκη του, ενώ μετατρέπεται αυτομάτως σε φυγάδα, ή και δήμιο, όταν ο λαός βρεθεί σε δυστυχία. Μοναδικό του μέλημα η ιδική του ευζωΐα, την οποία επιδιώκει με την φιλαργυρία ή άλλες πρόσφορες μεθόδους: απόκτηση δυνάμεως, επιρροής κ.λπ. Για να μην γίνεται μάλιστα αντιληπτή η απόλυτη ψυχική του διαφοροποίηση από τον φιλοξενούντα λαό, τείνει πάντοτε να εκχυδαΐζει τις εθνικές παραδόσεις και τα ιδανικά του λαού αυτού, να ναρκοθετεί και να γελοιοποιεί τις πνευματικές και πολιτιστικές του εκδηλώσεις (ια). Ο Εβραίος Όττο Βάινιγκερ υποστήριζε, ότι και αυτό ακόμη το πνεύμα του «μοντερνισμού» οποιασδήποτε μορφής είναι εβραϊκό. Κάθε εγκατάλειψη των παραδόσεων και αποκοπή από τις εθνικές ρίζες – χάριν ενός δήθεν προοδευτισμού – αποτελεί, έλεγε, κέρδος για τον διεθνιστικό – αλλά σωβινιστικό για τον εαυτό του – Εβραϊσμό.
Η διεθνιστική επιδίωξη αποτελεί ακριβώς το ομόζυγο του ατομισμού. Μόνο με την καταστροφή των επί μέρους εθνικισμών θα καταστεί ο Εβραίος πραγματικώς αόρατος. Μόνο με την κατεδάφιση των συνόρων, με τον καθολικό κοσμοπολιτισμό, δεν θα διακρίνεται ο άπατρις Εβραίος και δεν θα κινδυνεύει από τους οργανωμένους λαούς. Η επιδίωξη του υπήρξε πάντοτε το One World, η πλήρης ισοπέδωση, η έλλειψη εθνικών και φυλετικών διακρίσεων. Σε ένα τέτοιο άχρωμο περιβάλλον, η δράσι του θα ήταν ελεύθερη και ακίνδυνη. Ο ίδιος βεβαίως θα συνεχίσει να πιστεύει πως ανήκει στον εκλεκτό λαό του Θεού και ο κρυφός εθνικισμός του τότε θα βρει πρόσφορο πεδίο πραγματώσεως. Αρκεί να αρθή το μεγάλο εμπόδιο, ο εθνικισμός των άλλων λαών που έχουν πατρίδες. Ο εθνικισμός των άλλων θα πρέπει λοιπόν να διαβρωθεί, να υποσκαφούν τα πολιτιστικά θεμέλιά τους, να χάσουν τις παραδόσεις και τα ιδανικά τους, να μειωθεί η αυτοπεποίθηση τους, να απορροφηθούν από τις μικροοικονομικές επιδιώξεις.
Επειδή λοιπόν οι Εβραίοι δεν μπορούν – ή δεν θέλουν – να έχουν πατρίδα, πρέπει και οι άλλοι να την χάσουν. Αντί να προσπαθεί ο Εβραίος να αφομοιώνεται στα ξένα περιβάλλοντα, τείνει να «εξεβραΐζει» τους άλλους. Ο Εβραίος δημοσιογράφος Bernar Lazare – γνωστός από την υπόθεση Ντρέυφους – τονίζει ότι ο Εβραίος είναι φύση ακοινωνική (insociale), κοσμοπολιτική, αναρχική και είναι στοιχείο επαναστατικό, αλλά και συντηρητικό όσον αφορά τον εαυτό του (ιβ). Ο δε σύγχρονος Εβραίος συγγραφέας Nathaniel Weyl παραδέχεται ότι ο Εβραϊσμός προωθεί πάντοτε την παγκόσμιο ισότητα, καταπολεμά τα εθνικιστικά καθεστώτα και κινήματα, χρησιμοποιεί μειονεκτικές τάξεις (όπως των Νέγρων της Αμερικής) για αποσταθεροποιητικές προσβολές κ.λπ.
Οι κοσμοπολιτικές επιδιώξεις των Εβραίων δεν είναι φαινόμενο σύγχρονο και δεν οφείλονται σε τυχόν ευγενή φιλειρηνικά ιδανικά τους. Πάντοτε έτειναν συνειδητά ή ασυνείδητα προς τον σκοπό αυτό, χρησιμοποιούντες κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον. Τους άλλους λαούς ονόμαζαν «εθνικούς», επειδή στην ζωή τους εδέσποζε η έννοια του Έθνους – ιδέα για εκείνους αποκρουστική. Κατά τον Γερμανό ιστορικό Θ. Μόμμσεν, «οι Εβραίοι ήσαν στην Ρωμαϊκή εποχή ένα ενεργό στοιχείο κοσμοπολιτισμού και εθνικής αποσυνθέσεως», πράγμα χρήσιμο τότε για την πολυεθνική αυτοκρατορία. Αλλά και αργότερα προσπαθούσαν πάντοτε αυτοί με ποικίλους τρόπους – με μυστικές εταιρίες, με αρωγή επαναστατικών βιαιοπραγιών κ.λπ. – να κατεδαφίσουν την υπάρχουσα διεθνή τάξι, να γκρεμίσουν σύνορα και κράτη. Η απαρίθμηση τέτοιων προσπαθειών θα εξέφευγε από την οικονομία του βιβλίου και θα οδηγούσε σε ένα μακρότατο, ατέρμονα πράγματι κατάλογο (ιγ). Θα μπορούσε να λεχθεί χωρίς καμία υπερβολή, ότι δεν υπήρξε οργανωμένη διεθνιστική ποτέ κίνησι στον κόσμο μη εβραϊκής εμπνεύσεως ή τουλάχιστον χωρίς γενναία εβραϊκή συνδρομή.
Στην αποσταθεροποίηση και του Βυζαντινού Κράτους είχαν επίσης βοηθήσει δεόντως οι Εβραίοι (ιδ) δια υπόπτων συναλλαγών με τον Μεχμέτ τον Πορθητή. Έτσι, όταν έπεσε η Πόλι το 1453 και εξανδραποδήθηκε ολόκληρος ο πληθυσμός, μόνον η εβραϊκή συνοικία Μπαλάτ έμεινε άθικτη. Η νεοπαγής Οθωμανική αυτοκρατορία άρχισε τότε να υποδέχεται και όλους τους διωκόμενους από την Ισπανία Εβραίους, που κατέκλυσαν την Κωνσταντινούπολη και την Θεσσαλονίκη. Καυχάται ο Lugol: «Ολόκληρη η εβραϊκή ιστορία δεν είναι μήπως ένας μακρός αγώνας, ένας νικηφόρος αγώνας της δικαιοσύνης επί της αδικίας; Οι Αιγύπτιοι, οι Χαναναίοι, οι Ασσυροβαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, που τυραννούσαν, ο καθένας με την σειρά του, το Ισραήλ, δεν κοιμούνται όλοι μέσα στην σκόνη τους; Ο εβραϊκός λαός μπορεί να δοκιμάζεται, αλλά δεν θα εξαφανισθή. Εκδιωχθείς από τον Ναβουχοδονόσορα, ξαναπήρε ζωή κάτω από τα μάτια των ίδιων αδυσώπητων κατακτητών του. Όταν η Ρώμη τον τυραννούσε, γεύονταν την ελευθερία στην Βαβυλώνα. Όταν ο Φερδινάνδος ο Καθολικός τον κυνηγούσε, ο Μεγάλος Τούρκος του άνοιγε τις Πύλες» (ιε).
Και τότε όχι μόνο εξαιρούντο οι Εβραίοι από το παιδομάζωμα, αλλά ήσαν συνήθως και οι «επιλογείς» του, καθώς και οι προμηθευτές της Υψηλής Πύλης για τις στολές των γενιτσάρων! Μέσα σε λίγα χρόνια κρατούσαν στα χέρια τους – χάρις στην τούρκικη ανικανότητα – όλο το εμπόριο και τον πλούτο των Οθωμανών, συμπεριλαμβανομένου και του χρυσωρυχείου της Χαλκιδικής και του εκεί οθωμανικού νομισματοκοπείου.
Ο παμπάλαιος μισελληνισμός των Εβραίων είναι άλλωστε αρκετά γνωστός (Πλεύρης). Ανάγεται ήδη στην αρχαιότητα, από τις συγκρούσεις με τους Φιλισταίους (Κρήτες μετανάστες), και κορυφώθηκε τον -2ο αιώνα με τους πολέμους των Μακκαμπί. Η προσπάθεια τότε των Σελευκιδών να εκπολιτίσουν και να εξελληνίσουν τους Εβραίους (σύμφωνα με την ατυχή έμπνευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου) επέφερε την βίαιη αντίδραση τους, αλλά οπωσδήποτε επέτυχε την δημιουργία πλείστων «ελληνιζόντων» μεταξύ τους μορφωμένων Εβραίων. Το μίσος των Εβραίων τόσον κατά των «ελληνιζόντων» συμπατριωτών τους – μεταξύ των οποίων συγκαταλέγετο και ο Απόστολος Παύλος –, όσον κυρίως κατά των Ελλήνων, υπήρξε παροιμιώδες και παρέμεινε έκτοτε άσβεστο. Για τους Έλληνες προοριζόταν ο χαρακτηρισμός των «γκωίμ» (παλιόσκυλα) και διαβόητη έχει μείνει η γνωστή εβραϊκή προτροπή) του ραββίνου Γιοκάι) «είναι ο καλύτερος γκωίμ, σκοτώστε τον»! (ιστ).
Η συνύπαρξη εκείνη την εποχή του Ελληνισμού με τον Εβραϊσμό, «δύο στοιχείων τόσον αντίθετων μεταξύ τους, όπως το νερό και η φωτιά, ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει τις τρομερότερες των εκρήξεων» (Renan): Οι σφαγές του +66 και του +117 εις βάρος των Ελλήνων ήσαν μία από τις κύριες αφορμές, που οδήγησαν στην βίαιη αντίδραση των Ρωμαίων αυτοκρατόρων εις βάρος του Ισραήλ. Ο Ελληνισμός εθεωρείτο έκτοτε από τους Εβραίους ως ο μεγάλος πνευματικός (και όχι μόνον) αντίπαλος στην Ανατολική Μεσόγειο. Ποτέ δεν του συγχώρησαν, ότι αυτός είχε την ουσιαστική ευθύνη για την ερήμωση της Ιερουσαλήμ, αλλά, όπως γράφει ο Δενδρινός, και διότι μέσω αυτού εθριάμβευσε ο Χριστιανισμός.
Ο εβραϊκός ανθελληνισμός δεν έπαυσε ποτέ, όταν δίδεται η ευκαιρία, να εκδηλώνεται (ιζ) και να προσπαθεί να απομυθοποιήσει και να ευτελίσει το ελληνικό πνεύμα: Από τον Bernar Lazare, που πριν έναν αιώνα διετείνετο ότι «άριοι εισβολείς στην Ελλάδα την βρήκαν πυκνοκατοικημένη από σημίτες και χαμίτες» και ότι χάρις στην σημιτική επίδραση ανεπτύχθησαν η ελληνική μυθολογία, η ελληνική τέχνη και το ελληνικό αλφάβητο, ως το πρόσφατο βιβλίο του Martin Bernal, που αποδίδει την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού στο Ισραήλ και την Αρχαία Αίγυπτο. Η φράσι του Τόμας Μαν είναι χαρακτηριστική: «Οι Εβραίοι, χάρις στην θρησκεία τους, στην πίστη τους σ’ έναν θεό δίκαιο, υπερέβησαν τις χιλιετίες, ενώ ο επιπόλαιος λαουτζίκος των αισθητικών και αρτιστών Ελλήνων (ιη) εξαφανίσθηκε πολύ γρήγορα από το προσκήνιο της Ιστορίας»!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(α)
Ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός το είχε μάλιστα επιδιώξει, προσφερθείς να τους ξαναχτίσει τον Ναό του Σολομώντος (Lazare). Η απάντηση ήταν να δολοφονηθεί από εβραϊκό χέρι (Δενδρινός).
(β)
Δευτερον. ΛΒ. 8-9.
(γ)
Έξοδος ΙΘ. 5-6.
(δ)
Δευτερον. ΚΣΤ. 19 και ΚΗ. 1.
(ε)
«Οἰκοδομήσουσιν ἀλλογενεῖς τὰ τείχη σου, καὶ οἱ βασιλεῖς αὐτῶν παραστήσονταί σοι (θα σε υπηρετήσουν) … Καὶ ἀνοιχθήσονται αἱ πύλαι σου διαπαντός. …εἰσαγαγεῖν πρὸς σὲ δύναμιν ἐθνῶν καὶ βασιλεῖς αὐτῶν ἀγομένους. Τὰ γὰρ ἔθνη καὶ οἱ βασιλεῖς, οἵτινες οὐ δουλεύσουσί σοι, ἀπολοῦνται καὶ τὰ ἔθνη ἐρημίᾳ ἐρημωθήσεται. Καὶ θηλάσεις γάλα ἐθνῶν καὶ πλοῦτον βασιλέων φάγεσαι» (Ησαΐας Ξ. 10-16). Την ισχύ του Ισραήλ ονειρεύονται «ἐναντίον πάντων τῶν ἐθνῶν» (Ησαΐας ΞΑ. 11). Και η Βίβλος τους διδάσκει: «ὑπερασπιεῖ ὁ βοηθός σου (ενν.: ο Κύριός σου), καὶ ἡ μάχαιρα καύχημά σου· καὶ ψεύσονταί σε οἱ ἐχθροί σου, καὶ σὺ ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτῶν ἐπιβήσῃ» (Δευτερον. ΛΓ. 29). «Πέπαυται ὁ φόβος τῶν ἐθνῶν, καὶ ἡ πρὸς τούτους διαθήκη αἴρεται, καὶ οὐ μὴ λογίσησθε αὐτοὺς ἀνθρώπους» (Ησαΐας ΛΓ. 8)!
(στ)
«Καὶ πατάξεις αὐτούς, ἀφανισμῷ ἀφανιεῖς αὐτούς, οὐ διαθήσῃ πρὸς αὐτοὺς διαθήκην, οὐδὲ μὴ ἐλεήσητε αὐτούς» (Δευτερον. Ζ. 2). «Καὶ παραδώσει αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός σου εἰς τὰς χεῖράς σου καὶ ἀπολεῖς αὐτοὺς ἀπωλείᾳ μεγάλῃ, ἕως ἂν ἐξολοθρεύσητε αὐτούς. 24 καὶ παραδώσει τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν εἰς τὰς χεῖρας ὑμῶν, καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐκ τοῦ τόπου ἐκείνου· οὐκ ἀντιστήσεται οὐδεὶς κατὰ πρόσωπόν σου, ἕως ἂν ἐξολοθρεύσῃς αὐτούς» (Δευτερον. Ζ. 23). «Κάταξον (Κύριε) ὀσφὺν ἐχθρῶν ἐπανεστηκότων αὐτῷ, καὶ οἱ μισοῦντες αὐτὸν μὴ ἀναστήτωσαν» (Δευτερον. ΛΓ. 11).
(ζ)
Δευτερον. Γ. 3-21 και Ι. Ναυή Ι-ΙΑ.
(η)
Δευτερον. ΛΒ. 41.
(θ)
Όποτε πράγματι οι Εβραίοι ήσαν από θέσεως ισχύος, υπήρξαν ανελέητοι. Για να μη μνημονεύσουμε σύγχρονα παραδείγματα στην Μ. Ανατολή, ας θυμηθούμε του περιστατικό του +117, όταν οι εξεγερθέντες Εβραίοι στην Κύπρο, την Κυρηναϊκή και την Αίγυπτο εναντίων των Ελλήνων εφόνευσαν με βασανιστήρια δεκάδες χιλιάδων σε ένα πρωτάκουστο όργιο αίματος. Κατά τον Ερνέστο Ρενάν, ήταν τόση η φρενίτις τους, ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των θυμάτων τους και χρησιμοποιούσαν τα έντερά τους για ζώνη! Ο διάσημος Άγγλος ιστορικός Edward Gibbon περιγράφει ως εξής το περιστατικό: «Η ανθρωπότης μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων εναντίον των ανύποπτων γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους. Οι Εβραίοι επρόδωσαν την φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες της Κύπρου, καθώς και μεγάλο ελληνικό πληθυσμό της Αιγύπτου. Πολλοί από τα δυστυχή θύματά τους – Έλληνες – πριονίσθηκαν στα δύο από τους Εβραίους, σύμφωνα με μία παράδοση τους, ότι ο Δαβίδ επικύρωσε με το παράδειγμά του αυτόν τον τρόπο εκτελέσεως». Η φοβερή σφαγή σταμάτησε με την βίαιη επέμβαση του φιλέλληνος Αυτοκράτορος Αδριανού, ο οποίος έδιωξε τους Εβραίους από την Κύπρο κι αργότερα και από την Παλαιστίνη.
(ι)
Η Σάλτσια Λάντμαν γράφει ακόμη, ότι οι Εβραίοι ως φύσει νομάδες, δεν ήταν δυνατόν να έχουν μία σταθερή μορφή θεού, αλλ’ έπρεπε να την σύρουν πάντοτε μαζί τους, όπου εκάστοτε βρίσκονταν: Ο λαός έπρεπε να είναι ο φορέας του θείου, άρα ο λαός έπρεπε να είναι ο εκλεκτός του θεού. Ο δε Feuerbach έκανε τις ακόλουθες σκέψεις: «Η χρησιμότης, η ωφέλεια είναι η ύψιστη αρχή του Ιουδαϊσμού. Η πίστη σε μία ιδιαίτερη θεία πρόνοια είναι η χαρακτηριστική πίστη του Ιουδαϊσμού. Αλλά η πίστη στα θαύματα είναι ότι η Φύση θεωρείται μόνο για αυθαίρετους σκοπούς… Όλες αυτές οι αφυσικότητες λαμβάνουν χώραν προς όφελος του Ισραήλ, μόνον με την διαταγή του Ιεχωβά, ο οποίος δεν ασχολείται παρά με το Ισραήλ και ο οποίος δεν είναι παρά η προσωποποιημένη φιλαυτία του ισραηλιτικού λαού με αποκλεισμό όλων των άλλων λαών, η απόλυτη μισαλλοδοξία – το μυστικό του μονοθεϊσμού! Ο Έλλην καλλιέργησε τον ανθρωπισμό, τις ελεύθερες τέχνες, την φιλοσοφία. Ο Ισραηλίτης δεν ανυψώθηκε πάνω από την καθημερινή μελέτη της θεολογίας. Οι Εβραίοι κράτησαν μέχρι των ημερών μας την ιδιοτυπία τους. Αρχή τους, ο θεός τους είναι η πρακτική αρχή του κόσμου – ο εγωϊσμός υπό την μορφή της θρησκείας».
(ια)
Χαρακτηριστική η φράση του Hobsbawm για τις εθνικές σημαίες, που τις χαρακτηρίζει «απλά κομμάτια χρωματιστού πανιού που συνδέονται με εξαιρετικά φορτισμένες τελετουργικές εορτές». Κατ’ αυτόν, «η καθολική ιδεολογική επικράτηση του Εθνικισμού σήμερα είναι ένα είδος οφθαλμαπάτης»!
(ιβ)
Γράφει δε ξεκάθαρα: «Από την μείωση του εθνικού απομονωτισμού οι Εβραίοι θα ωφεληθούν, δοθέντος ότι η εξασθένηση των διακριτικών χαρακτήρων τους και οι πρόοδοι του διεθνισμού θα φέρουν την παρακμή του αντισημιτισμού».
(ιγ)
Ο Μωαμεθανισμός υπήρξε πρώιμη εβραϊκή προσπάθεια, με σκοπό να ανακοπή η διάδοση του χριστιανισμού και, κυρίως, να γκρεμισθεί η Βυζαντινή αυτοκρατορία, ώστε οι Εβραίοι, υπό την σκέπη του ισλαμικού επεκτατισμού, να απλωθούν ακωλύτως παντού. Τον +11ο αιώνα ίδρυσαν οι Εβραίοι (υπό τον Σαμπάθ) την οργάνωση των Χασισίνων, γνωστών και ως Ασασίνων (Δολοφόνων). Οι Ναΐτες ή Ταμπλιέροι υπήρξε μία άλλη εβραϊκή αίρεση, όπως και οι Ροδοσταυρίτες (υπό τον Rozenkreuz), οργανώσεις προδρομικές του Τεκτονισμού. Νεώτερες γνωστές εβραϊκές οργανώσεις ήσαν των Ιλλουμινάτων (υπό τον Weisshaupt), η Θεοσοφική (υπό τους Όλκοτ και Μπεζάν), των Μαρτινιστών (υπό τον Πασκουαλύ), των Χιλιαστών (υπό τους Ρόδερχαμ και Λήσερ), της γλώσσης Esperanto (του Ζάμενχωφ) κ.λπ.
(ιδ)
Τα σχετικά στοιχεία μας δίδει το «Χρονικό» του μεγάλου Έλληνος Γ. Φραντζή. Αλλά οι Εβραίοι και παλαιότερα είχαν στρέψει τους Πέρσες υπό τον Χοσρόη Β’ (7ος αιών) και κατόπιν τους Άραβες κατά του Βυζαντίου (9ος αιών).
(ιε)
Ο «Μεγάλος Τούρκος», που κάλεσε τους Εβραίους στην χώρα «του», ήταν ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ, γιός του Πορθητή, που τότε είχε δηλώσει: «Ευχαριστώ τον βασιλιά της Ισπανίας, που «πλούτισε» την χώρα μου»! Λίγα χρόνια αργότερα, ανατραπείς ο Βαγιαζήτ από τον Σελίμ, δηλητηριάσθηκε από έναν Εβραίο – που ήθελε να προσφέρει εκδούλευση στον νέον αφέντη!
(ιστ)
Το «κοσμητικό» αυτό του γκωίμ έχει διασωθεί, κομψά μεταφρασμένο, ακόμη και στο Ευαγγέλιο (Θεραπεία μιᾶς ἐθνικῆς κόρης) (Μάρκ. ζ’ 26-27, Ματθ. ιε’ 26). Είναι δε βέβαιο, ότι και στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (ιβ’ 20-22) κάποιος τέτοιος χαρακτηρισμός πρέπει να υπήρχε, ο οποίος απειλήφθη από μεταγενέστερο αντιγραφέα, για να μην φέρει προσκόμματα στον εκχριστιανισμό των Ελλήνων. Η φράση που ακολουθεί («ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου») δεν σχετίζεται με τα προηγούμενα, αλλά με τα επόμενα: Οι στίχοι ιβ’ 23-25 αποτελούν μίαν ενότητα, η οποία προλέγει τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Εξ’ άλλου η αναφορά της «Αποκαλύψεως» για ένα από τα κεφάλια του θηρίου πρέπει να αφορούσε την ελληνική βασιλεία των Σελευκιδών (ιζ’ 10) και κατ’ επέκτασιν τον Ελληνισμό, ο οποίος επέπρωτο να απορροφήσει την Ρώμη (ιζ’ 11) δια του Βυζαντίου. Τα άλλα κεφάλια ήσαν οι βασιλείες των Αιγυπτίων, Χαναναίων, Βαβυλωνίων και Περσών, ενώ το επιζών ήταν των Ρωμαίων. Η άποψη του Ρενάν, ότι τα κεφάλια ήσαν οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είναι πειστική (αφού ο νεκρός Νέρων παρουσιάζεται ότι θα ξανακυβερνούσε).
(ιζ)
Η αντίδραση π.χ. των Εβραίων στην ελληνική εθνεγερσία είναι γνωστή από ποικίλα περιστατικά (Κοσμάς Αιτωλός, Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ κ.λπ.). Στην καταστροφή δε της Σμύρνης (1922) εφόρεσαν αυτοβούλως οι εκεί Εβραίοι ένα κίτρινο αστέρι, για να ξεχωρίζουν από τους Έλληνες, συμμετείχαν δε με τους Τούρκους στον εξανδραποδισμό των μέχρι χθες γειτόνων τους Ελλήνων.
(ιη)
«Das lieberliche Aestheten – und Artistenvoelkchen der Griechen».
πηγη
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin