Το σημερινό μας άρθρο θα το ξεκινήσουμε ανάποδα από ότι συνήθως και θα είναι από μια προσωπική εμπειρία που θα ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε τους συλλογισμούς μας.
Η δαιμονισμένη στα μάτια ενός παιδιού
Ήμουν αρκετά μικρός, φαντάζομαι γύρω στα 13 με 14, όταν παραβρέθηκα σε μια τελετουργία που δεν είχα παρακολουθήσει έως τότε - και από τότε δεν παρακολούθησα ξανά, όσο και αν το ήθελα. Οι λεπτομέρειες του που συνέβη αυτή, όπως και το πως και γιατί παραβρέθηκα κι εγώ τόσο μικρός, δεν έχουν σημασία, πάντως ήταν στο χώρο ενός χριστιανικού ναού που αυτή έλαβε χώρα. Παρόντες ήταν δυο ιερείς, μερικοί άντρες, ένας ή δυο ψάλτες και μερικές γυναίκες. Όχι παραπάνω από είκοσι άτομα, δηλαδή. Θυμάμαι ακόμα κάποιους από αυτούς να φέρνουν συνοδεία μια γυναίκα, η οποία φαινόταν να είναι ταλαιπωρημένη και υποβασταζόμενη σχεδόν κατέρρευσε μπροστά στην Ωραία Πύλη βογγώντας, όπως υπέθεσα τότε, από τον πόνο. Λίγη ώρα αργότερα ξεκίνησαν οι ψαλμωδίες και η γυναίκα άρχισε να ταράζεται. Βρισκόμουν σε σχετική απόσταση αλλά μπορούσα να παρατηρώ το οτιδήποτε, καθώς με είχαν συμβουλεύσει να μην πλησιάσω αλλά και να μην απομακρυνθώ.
Παρατηρούσα τις αντιδράσεις της γυναίκας. Ξεκίνησε να ταράζεται και με τα κλειστά της μάτια έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που βλέπει έναν άσχημο εφιάλτη, λίγο αργότερα όμως τα άνοιξε και με νευρικές κινήσεις του κεφαλιού της, κοίταζε τριγύρω έναν έναν, όπως και τους άντρες που την κρατούσαν διακριτικά. Λίγο αργότερα έμαθα πως ήταν συγγενείς της. Όσο συνεχιζόταν η τελετουργία, η γυναίκα έκανε σαν αγρίμι που προσπαθεί να καταλάβει τι του συμβαίνει, σύντομα όμως άλλαξε τακτική και ξέσπασε σε ένα υστερικό γέλιο και μέσα από αρκετά τολμηρές φράσεις, ρωτούσε τους παριστάμενους αν έβρισκαν σημασία σε όλο εκείνο που γινόταν εκεί. Τέτοιο γέλιο ομολογώ πως έκτοτε δεν έχω ακούσει ποτέ. Η πράξη της ανταμοίφθηκε με ένα ράντισμα Αγιασμού και τότε μια κραυγή που πάγωσε το αίμα μου γέμισε το μικρό Ναό. Η κοπέλα τότε άρχισε να ουρλιάζει, να μουγκρίζει και να βγάζει ήχους που δύσκολα βγαίνουν από τις φωνητικές χορδές, φαντάζομαι. Στόλισε τούς Ιερείς με ένα σωρό αποτρόπαιες εκφράσεις, από εκείνες που δύσκολα ακούς από άντρα, πόσο μάλλον από γυναίκα και άρχισε να χτυπιέται τόσο που τίναζε τους άντρες που την κρατούσαν μακριά. Έγινε ιδιαίτερα επιθετική, μάλιστα δάγκωσε γερά έναν αλλά δεν τολμούσε να πλησιάσει τους Ιερείς, από τους οποίους ο ένας διάβαζε ευχές μέσα από ένα βιβλίο και ο άλλος, κρατώντας στο ένα χέρι το Σταυρό και στο άλλο το αγιαστήρι, τη ράντιζε με Αγιασμό και εκείνη κυριολεκτικά αφήνιαζε και μιλούσε με ακατάληπτες εκφράσεις, όταν δεν βωμολοχούσε.
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να σας μεταφέρω το πως έσκουζε, μούγκριζε, βρυχόταν και γενικά δεν μπορώ να σας περιγράψω τους ήχους που έβγαζε αλλά και ούτε να σας επαναλάβω τα όσα έλεγε, όσα μπορούσα να καταλάβω τουλάχιστον. Πολλές φορές ακουγόταν αντρική φωνή, άλλες πάλι το υστερικό γέλιο ενός μικρού παιδιού, ενώ, δύσκολο να το πιστέψει κανείς, το ξέρω, δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε κανείς την εντύπωση πως ακούγονταν περισσότερες από μία φωνές να βγαίνουν μέσα από εκείνο το λαιμό, του οποίου οι φλέβες πετάγονταν. Κοντά σε αυτά, έφτυνε, έκανε χειρονομίες και σπασμούς πολλές φορές, έκλαιγε, ικέτευε και - κυρίως - απειλούσε με φριχτά βασανιστήρια "όταν θα έρθετε μαζί μου εκεί κάτω".
Υπήρχαν και στιγμές που, εξουθενωμένη και με εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, παρακαλούσε να τη βοηθήσουμε και επαναλάμβανε προσευχές που της υποδείκνυαν οι Ιερείς, καθώς έπινε Αγιασμό. Ένιωσα μια απέραντη θλίψη για το μαρτύριο του πλάσματος εκείνου που σύντομα ξεκίνησε πάλι να λέει ασυναρτησίες και να κάνει όσα έως τότε με είχαν τρομοκρατήσει. Δεν παρατήρησα καμία εντυπωσιακή μεταφυσική δραστηριότητα, εκτός ίσως του ότι όταν σωριαζόταν στο πάτωμα, δονούνταν έλεγες ολόκληρος ο Ναός, λες και είχε πέσει κάτω κάτι εξαιρετικά βαρύ.
Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε η τελετουργία, κράτησε αρκετά πάντως και στο τέλος της η γυναίκα ήταν ήρεμη αλλά όχι "καλά", όπως έμαθα. Ήταν ένας Εξορκισμός που θα χρειαζόταν να επαναληφθεί, διότι το Δαιμόνιο δεν είχε βγει από μέσα της, μόνο είχε εξουθενωθεί, μέχρι την επόμενη φορά που θα αντιμετώπιζε τις ισχυρές επικλήσεις στον Ιησού, στους Αγγέλους, τους Αποστόλους και τους Αγίους. Αρκετό καιρό αργότερα, έμαθα πως η νεαρή γυναίκα είχε γίνει εντελώς καλά, αφού ο Δαίμονας την είχε εγκαταλείψει.
Μετά τον Εξορκισμό
Άκουσα αρκετές φορές την κασέτα, στην οποία είχε καταγραφεί το Τελετουργικό και, μετά από την εμπειρία εκείνη, κατάλαβα πως τα όσα μας έλεγαν στην Εκκλησία για τους Δαίμονες ήταν πολύ λίγα. Αν και δεν υπήρχε καμία από εκείνες τις εντυπωσιακές κινήσεις που μας δείχνει ο κινηματογράφος, εντούτοις η αίσθηση ήταν απολύτως τρομακτική. Ένιωθε κανείς πως βρισκόταν αντιμέτωπος με κάτι που ήταν εξαιρετικά κακόβουλο, με ένα Κακό που λες και δεν ανήκε στον κόσμο των ανθρώπων. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να έρθω σε επαφή με ψυχιατρικούς ασθενείς σε φάσεις κρίσεως, είδα πολλά παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά πάντοτε απουσίαζε η αίσθηση εκείνου του απόλυτου κακού που κρυβόταν μέσα στη γυναίκα. Ρώτησα τον εαυτό μου πολλές φορές εάν το σκηνικό ήταν που προκαλούσε το φόβο μέσω της υποβολής ή ίσως η μικρή μου ηλικία αλλά, σας μιλώ ειλικρινά, μόνο σε μια άλλη προσωπική μου εμπειρία έχω βιώσει την αίσθηση της τόσο μεγάλης κακοβουλίας. Αλλά για αυτήν δεν θα μιλήσουμε.
Από τότε, ο Δαιμονισμός αποτέλεσε αντικείμενο έρευνάς μου, η οποία συμπεριέλαβε τις προσωπικές μου πεποιθήσεις και την όποια επιστημονική μου κατάρτιση, σε μια απόπειρα να απαντήσω στον εαυτό μου εάν τέτοιο φαινόμενο υφίσταται ή αν απλώς αποτελεί μια δεισιδαιμονική ονοματολογία κάποιας ή κάποιων ψυχιατρικών καταστάσεων.
Είναι πολλά τα ερωτήματα που περιμένουν απάντηση σχετικά με το ζήτημα του Δαιμονισμού, με πρώτο και κύριο το εάν μια τέτοια κατάσταση υφίσταται ή όχι. Μπορεί, θεωρητικά, ένα πνεύμα να εισέλθει και να ελέγξει ένα σώμα και μπορεί κάτι τέτοιο να αποδειχτεί; Νομίζω πως πριν κανείς θέσει ένα τέτοιο αναμενόμενο ερώτημα, θα πρέπει να έχει σκεφτεί το σε τι ακριβώς συνίσταται η "απόδειξη" που περιμένει να λάβει.Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε και τα οποία έχουν ισχυριστεί γνώστες από διάφορους χώρους, η ψυχή στο επίπεδό της παραμένει αμόλυντη, μακριά από το κακό. Η οντότητα που εισέρχεται στον άνθρωπο, δεν καταργεί την ψυχή, δεν την εκδιώχνει αλλά αποκτά, κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, έλεγχο πάνω στις λειτουργίες του σώματος. Όταν η δαιμονική συνείδηση είναι "εξαντλημένη" ή σε ύφεση, είναι η ψυχή που μιλάει και κατά τους εξορκισμούς ζητάει τη βοήθεια των παρισταμένων.
Ο Δαιμονισμός, για να συμβεί, χρειάζεται ο άνθρωπος να βρίσκεται σε συγκεκριμένη κατάσταση, κατά την οποία η Αύρα του είναι διαταραγμένη και δεν βρίσκεται σε καλή ψυχική και σωματική κατάσταση. Ακόμη και αυτά να συμβαίνουν, όμως, μια δαιμονική οντότητα δεν είναι εύκολο να ελέγξει το ανθρώπινο σώμα αλλά ούτε και να εισέλθει εντελώς απρόσκλητη και αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο σημείο, για το οποίο κανείς μπορεί να σκεφτεί πολλά. Διότι ο Δαιμονισμός δεν εκδηλώνεται πάντοτε με τόσο εντυπωσιακό τρόπο όσο έχει κανείς συνηθίσει να νομίζει, επηρεασμένος προφανώς από τον κινηματογράφο και τις φημολογίες. Αλλά για αυτό ας μιλήσουμε αργότερα.
Δαιμονισμός και ψυχαθένειες
Σε παλιότερες εποχές, κάθε φορά που ο άνθρωπος παρουσίαζε αλλόκοτη συμπεριφορά, αυτή αποδιδόταν σε δαιμονική επίδραση και τελούνταν τα ανάλογα τυπικά ή οι τελετουργίες εξευμενισμού, ώστε ο Δαίμονας να υποχωρήσει και ο άνθρωπος να πάψει να βασανίζεται. Χρειάστηκε να περάσουν πολλοί αιώνες μέχρι ο άνθρωπος και η επιστήμη του να ανακαλύψουν την Ψυχιατρική, τη φυσιολογία και παθολογία του νευρικού συστήματος και τις καταστάσεις εκείνες που ονομάζονται πλέον ψυχικές παθήσεις και η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Τώρα, από εκεί που όλοι έψαχναν να βρουν το Διάβολο κρυμμένο πίσω από οτιδήποτε τους έμοιαζε παράξενο, πλέον ψάχνουν να βρουν ανατομικές και λειτουργικές ανωμαλίες που επιδρούν στην ψυχική σφαίρα και η αλήθεια είναι πως τα φάρμακα και οι διάφορες μορφές ψυχοθεραπείας άλλαξαν πολύ την αντίληψη των ανθρώπων.
Το 1923, ο Freud δημοσίευσε τη μελέτη του "Μια δαιμονολογική νεύρωση του 17ου αιώνα" στην οποία παρατήρησε πως οι αναφορές για οργιαστικές τελετές στα περίφημα sabbath των μαγισσών, αντικατοπτρίζουν ουσιαστικά την καταπιεσμένη σεξουαλική φύση των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Ο μεγάλος ψυχίατρος θεωρούσε επίσης το Διάβολο ως την αρνητική όψη της πατρικής φιγούρας, ακριβώς όπως ο Θεός συμβολίζει τη θετική.
Ο μαθητής του Freud, Jung, επίσης κορυφαίος (και κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερος από τον δάσκαλό του) ψυχίατρος, επεκτείνοντας τις απόψεις του πρώτου, θεώρησε πως ο Διάβολος δεν είναι απλά το αρνητικό πατρικό πρότυπο αλλά εκείνο που ονόμαζε Σκιά, με άλλα λόγια όλες οι απωθημένες τάσεις, η σκοτεινή μας πλευρά, οτιδήποτε απορρίπτουμε για ηθικούς, αισθητικούς ή οποιουσδήποτε άλλους λόγους. Ο ίδιος ο Jung λέει ότι: " Αν οι απωθημένες τάσεις ή η Σκιά, όπως τις αποκαλώ, ήταν προφανώς κακές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά η Σκιά είναι απλώς κατώτερη, πρωτόγονη, απροσάρμοστη και αδέξια. Δεν είναι εντελώς κακή". Κατά τη γνώμη μου, ο Jung εδώ μας λέει κάτι εξαιρετικά σημαντικό, κάτι που από αιώνες τώρα είναι γνωστό στους Εσωτεριστές και που με αυτό εξηγούνται πολλά σημεία από τις αναφορές στις δίκες των μαγισσών και στις εμπειρίες με Δαίμονες, όπως και στις κατηγοριοποιήσεις αυτών ή στις ειδικότητές τους, που πολλές φορές προκαλούν τα γέλια επειδή πρόκειται για σκανδαλιές και ανοησίες και όχι για τρομερό κακό.
Δαιμονικές ατμόσφαιρες
Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα πρέπει να παραβλέπει πως, ακόμα και αν όλα αυτά ισχύουν, η δύναμη που έχουν οι Σκεπτομορφές που δημιουργούν τα απωθημένα και η σκοτεινή μας πλευρά, είναι εξαιρετικά μεγάλη για τον απλό άνθρωπο και ειλικρινά θα ήθελα να δω πως θα μπορούσε κανείς να "χειριστεί" μια δύναμη σαν αυτή που αποκαλούμε Ασμοδαίο ή Μπελιάλ.
Μιλήσαμε πριν σχετικά με το ότι ο Δαίμονας δεν έρχεται απρόσκλητος, όσο ενάντιο στη Λογική και αν ακούγεται αυτό. Διότι θα αναρωτηθεί κάποιος πως είναι δυνατό να επιθυμήσει κανείς έστω και να πειραματιστεί με τους Δαίμονες, ό,τι κι αν αυτοί αντιπροσωπεύουν. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συνειδητά ή ασυναίσθητα πειραματίζονται μαζί τους. Η πρώτη περίπτωση είναι προφανής και δεν θα αναλυθεί. Για τη δεύτερη, όμως, υπάρχει ο Εσωτερικός κανόνας που λέει πως το Όμοιο έλκει το Όμοιο. Όταν ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου, σε κάθε της έκφανση - εκδήλωση περιστρέφεται γύρω από την αρνητική όψη, τότε θα ελκύσει την αντίστοιχη δύναμη. Οτιδήποτε και αν είναι ο Σατανάς ή όποιος μικρότερος τη τάξει δαίμονας, ισχυροποιείται από τις σκέψεις, τις φαντασίες και τους φόβους μας. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν ισχυριζόμουν πως τη μορφή του Σατανά τη γιγάντωσαν οι σέκτες της χριστιανικής πίστης, επειδή πολλές από αυτές κατέληξαν να μιλούν και να ασχολούνται πολύ περισσότερο με το Σατανά παρά με το Θεό. Όταν ολόκληρη η ζωή των πιστών εκείνων στρέφεται γύρω από τις αρνητικές δυνάμεις και πόσο μάλλον όταν αυτοί οι πιστοί τις προσωποποιούν, κατορθώνουν να δημιουργήσουν μια ζοφερή σκεπτοατμόσφαιρα, έναν Διάβολο που μόνοι τους αναγόρευσαν ουσιαστικά σε έναν δεύτερο αλλά κακόβουλο Θεό. Ο Διάβολος θα έπαυε να υπάρχει αν κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του αλλά αντίθετα αν εφάρμοζε το Νόμο και ενδιαφερόταν για την εξέλιξη της ψυχής του. Το Κακό, όπως θεωρείται Εσωτερικά, παύει να υπάρχει όταν, σύμφωνα με τη Διάνοια που έδωσε στη Dion Fortune το Κοσμικό Δόγμα: "(...)δημιουργείς γύρω του (από το κακό δηλαδή) ένα κενό και να μην αφήνεις την αντίθεση να το αγγίξει. Τότε, μένοντας χωρίς αντίδραση, είναι ελεύθερο να ακολουθήσει τους νόμους της δικής του φύσης, που είναι να ενωθεί με την κίνηση του Δακτυλίου - Χάους. Έτσ, περνάει έξω από την περιφέρεια του Σύμπαντος όπου και συναντάει την περιδίνηση του Αδιαπέραστου Δακτύλιου και φτάνει σε έναν τόπο τέτοιας αρχέγονης απλότητας, που αποσυντίθεται στα δικά του στοιχεία. Αυτά έλκονται από την πλησιέστερη κίνηση, που είναι ο Δακτύλιος - Κόσμος, η φύση του Καλού. Βέβαια, σε ένα άλλο σημείο, αναφέρει πως το "Κακό" καταστρέφεται, εάν υπάρχει μια υπεραφθονία καλού. Υπάρχει στις μέρες μας;
Όταν ολόκληρες πλανητικές δυνάμεις στηρίζουν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις πάνω στη δαιμονοποίηση των αντιπάλων τους, δημιουργούν τη σκεπτοατμόσφαιρα και σκεπτομορφή ενός Δαίμονα. Όταν τον συνδέσουν με την αρχέγονη δύναμη που εκείνος θα αντιπροσωπεύει από εδώ και πέρα, τότε κάλεσαν από την άβυσσο κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν και είναι απόλυτα αναμενόμενο πως η δύναμη εκείνη, αργά ή γρήγορα θα στραφεί εναντίον τους. Ο Καμαήλ δεν θα είναι πλέον η Αρχαγγελική συνείδηση του Γκεβούρα αλλά ένας από τους ισχυρότερους Αρχιδαίμονες. Δυστυχώς, το έτος 2012 θα ευνοηθεί πολύ η αρνητική πλευρά της ευλογημένης Γκεβούρα.
Οι παραπάνω απόψεις, στη γενική τους μορφή, ουσιαστικά δεν διαφέρουν πολύ από εκείνα που ψυχίατροι και απλός κόσμος γνωρίζουν. Εάν κανείς ζει σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον αναμφίβολα θα αρρωστήσει και ο ίδιος. Εάν κανείς αντιμετωπίζεται ως δαιμονισμένος, ίσως να μπορεί τελικά να δαιμονιστεί; Είπαμε πως κάτι τέτοιο είναι μεν δύσκολο, αφού υπάρχουν αρκετές ασφαλιστικές δικλείδες αλλά δεν είναι αδύνατο.
Αναπάντητα ερωτήματα
Φυσικά, ένα θέμα όπως αυτό δεν εξαντλείται ούτε και αναπτύσσεται εύκολα. Δεν μπορούν να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα σε μερικά μικρά άρθρα και κυρίως δεν μπορεί κανείς με βεβαιότητα να αποφανθεί εάν ο παθώς εμφανίζει απλά μια λειτουργική ανωμαλία της ψυχικής σφαίρας ή εάν πίσω από αυτή υποκρύπτεται μια δαιμονική επίδραση. Δυστυχώς, η αμάθεια και ημιμάθεια που επικρατούν, κάνουν ειδικούς και μη ειδικούς να προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις που στερούνται σοβαρότητας. Σε περιστατικά όπου υπάρχει εγκληματική πράξη και μάλιστα σφοδρής αγριότητας, συνηθέστερα μιλούν για προηγούμενα ψυχολογικά προβλήματα του ασθενή. Δεν είμαι ψυχίατρος και μπορεί να σφάλλω, ωστόσο πολύ θα ήθελα να μου εξηγηθεί τι είδους προβλήματα ήταν αυτά. Διότι ψυχικό πρόβλημα είναι και η κατάθλιψη αλλά από όσο γνωρίζω δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε άγρια εγκλήματα, όπως δεν τον οδηγούν τα αντικαταθλιπτικά ή τα ήπια ηρεμιστικά. Έχω τη ζωηρή εντύπωση πως τα αναφερόμενα ψυχολογικά προβλήματα των δραστών αποτελούν την εύκολη εξήγηση καταστάσεων που ουδέποτε ψάχτηκαν σε βάθος. Ο οποιοσδήποτε κάνει έγκλημα ισχυρής αγριότητας, εκ των πραγμάτων δεν θεωρείται ψυχικά ισορροπημένος.
Επίσης, κατά πόσο μπορεί ένας εξορκισμός, που στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνεται με "άγριες" συνθήκες να βοηθήσει κάποιον είτε είναι ψυχικά ασθενής είτε δαιμονισμένος;
Οι επιστήμονες αλλά και όσοι επικαλούνται έναν ψευδοεπιστημονικό τρόπο σκέψης αλλά και "έρευνας", όπως οι ίδιοι τη θεωρούν τουλάχιστον, μιλούν και ζητούν αποδείξεις. "Θέλετε να πιστέψουμε στο δαιμονισμό; Προσκομίστε αποδείξεις." Τι είδους αποδείξεις μπορούν να προσκομιστούν, όμως, όταν η οργανωτική αρχή μερικών πραγμάτων βρίσκεται εκτός της υλικής σφαίρας; Μια δαιμονική επίδραση στο υλικό πεδίο είναι πολύ πιθανόν ότι θα εκδηλωθεί με όλες εκείνες τις καταστάσεις που έχει επαρκώς περιγράψει η επιστήμη της Ψυχιατρικής αλλά η γενεσιουργός αιτία βρίσκεται σε ένα άλλο επίπεδο , το οποίο αναγκαστικά γίνεται αντιληπτό μόνο από εκείνους που διαθέτουν την αντίστοιχη εκπαίδευση. Ο Δαίμονας, είτε αρέσει είτε όχι στους σκεπτικιστές, δεν μπορεί να μπει σε δοκιμαστικό σωλήνα και να φυγοκεντρηθεί αλλά και συνολικά το θέμα του Δαιμονισμού δεν θα έπρεπε να εξεταστεί με τη συνηθισμένη τάση γελοιοποίησης, όπως συνήθως κάνουν οι ορδές των ανοήτων. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η σωματική και ψυχική υγεία του υφισταμένου την επίθεση - κατοχή βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο εάν η κατάστασή του δεν προσεγγιστεί με βάση κάποιους κανόνες που δεν θα αναφερθούν εδώ. Ας σημειωθεί πάντως ότι αποδείξεις υπάρχουν για εκείνον που έχει αληθινή επιθυμία να τις βρει αλλά ας μην είναι αυτός ο αυτοσκοπός του.Η σύγχρονη Ιατρική επιστήμη αναμφίβολα έχει πραγματοποιήσει αλματώδη πρόοδο αλλά έχει πολλά να επωφεληθεί εάν μπει στον κόπο να εξετάσει προσεκτικά τις γνώσεις της Εσωτερικής Επιστήμης, όπως και της Εσωτερικής σύστασης του ανθρώπινου σώματος διότι, για το συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε, είναι βασικής σημασίας. Εάν το κάνει, θα μάθει πως η κατοχή διευκολύνεται όταν υπάρχει σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα και θα διδαχτεί πως να αντιμετωπίζει, επικουρικά μεν αλλά απόλυτα ουσιαστικά περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως δαιμονικές κατοχές. Θα μάθει πως στην περίπτωση της κατοχής δεν είναι απαραίτητα "σκοτεινός" ο σκοπός που αυτή συμβαίνει ή έργο "δαιμόνων"¨αλλά αποτέλεσμα της ίδιας της ανισορροπίας του ανθρώπου, προερχόμενης από τις μεσαίες σφαίρες. Με άλλα λόγια, ο παράγοντας που προκαλεί την κατοχή σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρεί ότι σκοπός του είναι το καλό αλλά στην ουσία τα αποτελέσματα για τον άνθρωπο μπορεί να είναι ολέθρια. Ας μην περιμένουμε την εκδήλωση εντυπωσιακών φαινομένων απαραίτητα σε κάθε υποψιαζόμενη περίπτωση δαιμονισμού, διότι αυτά συμβαίνουν για ευνόητους λόγους στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων να τελούν υπό κατοχή και να μην το έχουν αντιληφθεί.
Συνηθίζω να λέω πως το "κοιλιακό άλγος" ή η "κεφαλαλγία" που αναγράφεται από γιατρούς σε όλο τον πλανήτη, δεν αποτελεί ουσιαστικά διάγνωση αλλά απλά την καταγραφή του συμπτώματος του ασθενή για το οποίο δεν έχει βρεθεί η αιτιολογία. Κατά αντίστοιχο τρόπο η Κατάθλιψη και οι διάφορες ψυχικές διαταραχές αποτελούν το ίδιο ακριβώς πράγμα και χρειάζεται μια ενδελεχής διερεύνηση προκειμένου να διαπιστωθεί το αίτιο, το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις διαφέρει από το εκλυτικό αίτιο. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε την περίπτωση κατάθλιψης από πρόσφατο θάνατο ενός προσφιλούς προσώπου. Στην περίπτωση αυτή κατάθλιψη είναι η αντίδραση, το σύμπτωμα απέναντι στο εκλυτικό αίτιο του θανάτου αλλά η πραγματική αιτία του κακού ίσως είναι η αδυναμία του ατόμου να συμβιβαστεί με το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης ή και κάτι άλλο. Κατ' αντίστοιχο τρόπο ο δαιμονισμός μπορεί να αποτελεί το αίτιο (εκλυτικό ή μη) μιας αλλόκοτης συμπτωματολογίας αλλά πίσω από αυτό υποκρύπτονται άλλες κατάστασεις που πρέπει να διερευνηθούν, διαφορετικά η θεραπεία που θα επέλθει θα είναι προσωρινή. Παραδειγματικά, θα πρέπει να ελεγχθεί η αύρα του ατόμου, οι αστρολογικές του επιρροές, οι επιδράσεις άλλων ατόμων, η σωματική και ψυχική του υγεία, οι ενδοκρινείς του αδένες, διότι υπήρξε ανισορροπία που επέτρεψε μια τέτοια σκοτεινή εκδήλωση. Εάν δεν ισχυροποιηθεί η αύρα, αν δεν εξαγνιστεί ο χώρος, αν δεν αποκοπεί το άτομο από τυχόν δυσμενείς επιρροές και αν δεν αποκατασταθεί η χαμένη ισορροπία της ζωής και του μυαλού του, τότε θα συμβεί εκείνο που λέγεται από τον κόσμο: ότι απέτυχε ο εξορκισμός.
Επιδιώκοντας μόνο τη θεραπεία στο υλικό επίπεδο θα μοιάζουμε με εκείνον που παίρνει παυσίπονα για ένα χαλασμένο δόντι: ο πόνος θα περνάει για κάποιο διάστημα, η φλεγμονή όμως θα συνεχίζεται και θα φτάσουμε σε ένα σημείο που και τα παυσίπονα δεν θα έχουν καμία δράση και το δόντι θα έχει καταστραφεί μέχρι αφανισμού. Επιδιώκοντας να συνδέσουμε την κατοχή με συγκεκριμένα σύνδρομα και μόνο, που επίσης αφορούν στο υλικό πεδίο, το μόνο που θα κατορθώσουμε θα είναι να εφεύρουμε ένα σωρό διαφορετικά ονόματα για την ίδια κατάσταση.
Ας μην υποθέσει κανείς πως υποτιμώ την ιατρική επιστήμη. Λειτουργός της είμαι κι εγώ αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να εξετάζω όλες τις πιθανές παραμέτρους και όλες τις εναλλακτικές προκειμένου να υπηρετήσω κι εγώ και όλοι τον άνθρωπο. Σαφώς και χρειάζεται η επίσκεψη στο γιατρό, σαφώς και χρειάζεται η τόνωση του υλικού φορέα με όσα μέσα είναι διαθέσιμα. Χρειάζεται όμως και ένα ευρύ πνεύμα, όπως και η αποφυγή των πάσης φύσεως τσαρλατάνων που λυμαίνονται το χώρο της εσωτερικής αναζήτησης.
Social Plugin