Τα Απόλυτα Καθήκοντα F.W.N.

Όλοι οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν πώς, για να μπορέσουν να κάνουν κάτι, πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα πιο επιθετικά λόγια και τούς πιο σφοδρούς τόνους, τις πιο εύγλωττες στάσεις και κινήσεις, οι πολιτικοί οι επαναστάτες πολιτικοί, δηλαδή, οι σοσιαλιστές, οι χρι­στιανοί ή μη ιεροκήρυκες, με άλλα λόγια, όλοι όσοι δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους αποτυχίες, μι­λούν για καθήκοντα, και κυρίως για καθήκοντα πού έ­χουν τον χαρακτήρα του απολύτου —διαφορετικά, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, θα έχαναν τα δικαιώματά τους στο πάθος τους.

Για τον λόγο αυτό και πάντα τους αναζητούν τις φιλοσοφίες της ηθικής πού διδά­σκουν κάποια κατηγορική προστακτική, έκτος αν, όπως έκανε ό Ματσίνι, καταπιούν μια δυνατή δόση θρησκείας. Επειδή επιθυμούν να τούς έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, έχουν ανάγκη πρώτα οι ίδιοι να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, βάσει μιας οποιασδήποτε ύψιστης εντολής, φτάνει νάναι αναμφισβήτητη υπάρχει αυτή καθ’ αυτή, δυνάμει μιας εντολής πού ευχαρίστως θα αισθάνονταν πώς είναι υπηρέτες της και πώς προσφέρονται για όργανα τους.
Στην κατηγορία αυτή των ανθρώπων συναν­τάμε τούς πιο φυσικούς αντιπάλους, και γενικά όλους εκείνους πού ασκούν την πιο μεγάλη επιρροή στην ηθική χειραφέτηση και στον σκεπτικισμό. (Τι Δεν Είναι Ευτυχία και Είκοσι πέντε αρχές «ηθικής» )
‘Αντίθετα, όμως, ή τάξη αυτή των αντιπάλων έχει πάρα πολλούς εκπροσώπους, άλλα ενώ αυτοί είναι σπάνιοι παντού όπου το συμφέρον υπαγορεύει την υποταγή, έδώ ή τιμή και ή φήμη φαίνονται πώς την απαγορεύουν. Όταν νοιώθεις πώς ταπεινώνεσαι με το νάσαι όργανο στα χέρια κάποιου βασιλιά, ή πρίγκιπα, ή ενός κόμμα­τος, ή μιας αίρεσης, ή μιας οικονομικής δύναμης, όπως π.χ., όταν κατάγεσαι από παλιά και αρχοντική οικογέ­νεια
— άλλα θέλεις να είσαι το όργανο αυτό, ή είσαι α­ναγκασμένος να είσαι απέναντι στην κοινή γνώμη και στον ίδιο σου τον εαυτό, τότε έχεις ανάγκη από παθη­τικές αρχές, πού να μπορείς να γεμίζεις μ’ αυτές κάθε στιγμή το στόμα σου: ‘Αρχές πού υποχρεώνουν απόλυτα και πού μπορείς να υποταθείς σε αυτές και να πα­ρουσιάζεσαι υποταγμένος χωρίς όμως να ντρέπεσαι και να σκύβεις το κεφάλι.
Κάθε όμως δουλοπρέπεια προσηλώνεται σε μια κα­τηγορική προσταγή και παρουσιάζεται σαν θανάσιμος εχθρός σων θέλουν να αφαιρέσουν από το καθήκον τον χαρακτήρα του απόλυτου.  Αυτό τούς το ζητά ή καλή συμπεριφορά, ή καλή συμπεριφορά και κάτι άλλο ακόμα.

Φωτογραφίες του Vladimir Fedotko

 

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: Σήμερα ό στοχασμός έχει χάσει όλη του την εξωτερική αξιοπρέπεια. Έχουν ρεζιλέψει το τελετουργικό και την επίσημη στάση εκείνου που στοχάζεται, δεν μπο­ρούμε πλέον να ανεχθούμε έναν σοφό της παλιάς σχο­λής. Σήμερα σκεφτόμαστε αρκετά γρήγορα, στην πο­ρεία, την ώρα πού περπατάμε, μέσα σε κάθε λογής υπο­θέσεις, ακόμα και όταν σκεφτόμαστε τα σοβαρότερα πράγματα. Δεν έχουμε ανάγκη από πολλή προετοιμα­σία, ούτε και από πολλή σιωπή. Όλα πραγματοποιούν­ται σαν να είχαμε στο κεφάλι μας μια μηχανή πού να γυρίζει ασταμάτητα και πού συνεχίζει να δουλεύει, ακόμα και στις ασχημότερες συνθήκες.
Παλιότερα, όταν κάποιος προσπαθούσε να σκέφτεται —και ήταν αυτό κά­τι το πολύ σπάνιο— το καταλάβαινες αμέσως. Έβλεπες πώς προσπαθούσε, ήθελε να γίνει πιο σοφός και προετοιμαζόταν για μια ιδέα. Σταματούσε στη μέση του δρόμου, έπαιρνε ένα σοβαρό ύφος, σαν να προσευχόταν, έμενε ασάλευτος για ολόκληρες ώρες, στο ένα του πό­δι ή και στα δύο, σαν να «του έρχονταν ή Ιδέα». «Ε, τό­τε το πράγμα «άξιζε τον κόπο αυτόν».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ: Όποιος επιθυμεί σήμερα να μελετήσει τις ηθικές άξιες, ανοίγει μπροστά του ένα απέραντο πεδίο μόχθου. Ό άνθρωπος αυτός πρέπει να στοχαστεί μια – μια ξεχω­ριστά όλες τις κατηγορίες του πάθους μέσα από τούς αιώνες και τούς λαούς και τ’ άτομα, μικρά και μεγάλα πρέπει να ξεκαθαρίσει τη λογική τους, την κλίμακα των άξιών τους και γενικά τον τρόπο πού φωτίζουν τα πρά­γματα! Σήμερα τίποτα απ’ ο,τι έχει δώσει χρώμα στην ύπαρξη δεν έχει ακόμα την ιστορία του.
Μήπως έχουμε καμιά ιστορία του οίκτου, του έρωτα, της ζήλιας, του φθόνου, της σκληρότητας, της συνείδησης; Μέχρι σήμερα μας λείπει ακόμα τελείως μια συγκριτική ιστο­ρία του δικαίου, του ποινικού δικαίου.
‘Έτυχε μήπως κανείς από σας να κάνει καμιά με­λέτη για τις διάφορες διαιρέσεις του χρόνου, για τις συνέπειες πού θάχε ένα κανονικό πρόγραμμα για την εργασία, για τις γιορτές και την ανάπαυση; Μήπως ξέ­ρουμε τίποτα για τα ηθικά αποτελέσματα των τροφών; Μήπως έχει διατυπωθεί ποτέ καμιά φιλοσοφία για τη διατροφή; Μήπως έχουμε συγκεντρώσει τα αποτελέσματα των πειραμάτων της κοινόβιας ζωής, πού γίνεται π.χ. στα διάφορα μοναστήρια; Μήπως έχει διατυπωθεί ποτέ καμιά θεωρία για το γάμο και τη φιλία;
Μήπως τα ήθη των σοφών, των εργατών, των εμπόρων, των καλλιτεχνών συνάντησαν τον στοχαστή τους; Αυτά τα ήθη πού προσφέρουν απλόχερα τόσο υλικό στη σκέψη; ( Πολιτεία Ελεύθερων Ατόμων και Όχι Αντίδραση αλλά Ορθή Δράση )
Μήπως εξέτασε κανείς λεπτομερώς τίποτα απ’ όσα θεωρεί ό άνθρωπος μέχρι σήμερα για «προϋποθέσεις ζωής» του, ή τίποτα άπ’ το λόγο, το πάθος, τις προκαταλήψεις πού τον ώθησαν να βλέπει έτσι τα πράγματα;
Και μόνο ή παρατήρηση των τρόπων της ανάπτυξης πού ακλουθούν τα ένστικτα του ανθρώπου ή πού θα μπορούσαν ακόμα να ακολουθούσουν αντίστοιχα με τα διάφορα ηθικά κλίματα, θα έδινε κιόλας αρκετή δου­λειά ακόμα και στους πιο δραστήριους, θα χρειαζόταν να περάσουν γενιές ολάκερες από σοφούς πού να συνεργαζόταν με σύστημα, για να μπορέσουν έτσι να εξαν­τλήσουν όλες τις απόψεις και όλο το υλικό του θέματος.
Το ίδιο θα συμβεί κι’ αν θελήσουμε να υπολογίσου­με το λόγο των διαφόρων ηθικών κλιμάτων. Δηλ. να προσπαθήσουμε νά εξηγήσουμε τό «γιατί νά ακτινοβολεί εδώ ό ήλιος της τάδε ηθικής κρίσης, αυτού του εμβλήματος, και εκεί πιο πέρα της άλλης;». Κι άν ακόμα κατορθώναμε, να προσδιορίσουμε το σφάλμα πού προξένησε αυτούς τούς λόγους, και νά καθορίσουμε την ου­σία όλων των ηθικών κρίσεων πού έχουν εκφέρει μέχρι τώρα, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν.
Όταν θα τελειώ­ναμε όλες αυτές τις δουλειές, τότε θα βλέπαμε να ‘ρχεται σε πρώτο πλάνο το πιο ακανθώδες ζήτημα και το πιο καυτό ερώτημα… είναι σε θέση ή επιστήμη να δώσει σκοπούς ζωής στον άνθρωπο, αφού απόδειξε πια πώς μπορεί να αφαιρει και να καταστρέφει;
Θα ήταν ή πιο κατάλληλη στιγμή να κάνουμε ένα πείραμα, ένα πείραμα όπου όλοι οι ηρωισμοί θα είχαν τα μέσα να ικανοποιηθούν, ένα πείραμα πού θα κρατού­σε αιώνες και πού θά ‘ρίχνε στο σκοτάδι όλες τις εργασίες και τις μεγάλες θυσίες πού γι’ αυτές μας έχει μιλήσει ή ιστορία. Μέχρι τώρα, ή επιστήμη δεν έχτισε ακόμα τα κυκλώπεια μνημεία της, άλλα θα έρθει και ή ώρα αυτή, πού κάποτε θα τα χτίσει.
ΤΑ ΞΕΠΑΣΜΑΤΑ ΜΑΣ: Υπάρχουν αναμέτρητα πράγματα πού ή ανθρωπό­τητα απέκτησε στα προηγούμενα στάδια σιγά – σιγά, αλλά με τόσο αδύνατο καί εμβρυακό τρόπο, πού κα­νείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την απόκτηση τους και πού πολύ αργότερα και καμιά φορά, μετά από πολλούς αιώνες, έρχονται στο φώς, στο μεταξύ αυτά έχουν δυνα­μώσει, έχουν πια ωριμάσει.
Είναι φανερό πώς σε αρκετές περιόδους, όπως και σε αρκετούς ανθρώπους, απουσιάζει ένα συγκεκριμένο ταλέντο, μια συγκεκριμένη αρετή. Μα ας περιμένουν, αν έχουν καιρό, τα εγγόνια τους ή τα δισέγγονα τους, γιατί αυτά φέρνουν στο φώς την ψυχή των παππούδων τους, αύτη την ψυχή πού δεν ξέρανε τίποτα για λογαριασμό της οι ίδιοι οι παππούδες τους. Πολλές φορές, ο γιος κιόλας, αποκαλύπτει τον πατέρα, κι  αυτός ό ίδιος καταλαβαίνει καλύτερα τον εαυτό του από τότε πού απόκτησε αυτό το γιό.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τις κρυφές φυ­τείες μας, τούς κρυφούς μας κήπους ή, για να το πω πιο απλά και παραστατικά, όλοι μας είμαστε ηφαίστεια πού κάποτε θα έρθει το ξέσπασμα τους, κάποτε θα εκραγούν. ‘Αλλά πότε; σε λίγο; σε πολύ καιρό; Αυτό σί­γουρα δεν το γνωρίζει κανένας, ακόμα ούτε και ό “κα­λός Θεός”. ( Πέρα Από Το Καλό Και Το Κακό F.W.N. και Ο Αντίχριστος F.W.N.)
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίτσε “Η Θεωρία του Σκοπού της Ζωής”
Διάβασε τους αφορισμούς του Νίτσε : Ω άνθρωπε, πρόσεξε πολύ! Τι λέει το μεσονύχτι το βαθύ; «Κοιμόμουν, κοιμόμουν, Απ’ όνειρο βαθύ έχω ξυπνήσει. Ο κόσμος είναι βαθύς Και πιο βαθύς απ’ όσο η μέρα το ‘χει στοχαστεί. Βαθύς ο πόνος του Μα είν’ η χαρά απ’ τον πόνο πιο βαθιά! Ο πόνος κράζει: Να χαθείς! κι αιωνιότη λαχταρά κάθε μέρα, Βαθιά πολύ βαθιά αιωνιότη λαχταρά».
Ιουλιανός ο Μέγας Είναι αισχρό και άδικο αληθινά μεγάλοι άνθρωποι, όπως ο Ιουλιανός ο Μέγας να υποτιμάται και να μειώνεται από τους γνωστούς υπόπτους. Είναι λοιπόν καιρός πιστεύω να βάλουμε κάποια κομμάτια και πραγματικά μεγάλους ανθρώπους, στην θέση τους. Ο Ιουλιανός ο Μέγας είναι ένας από αυτούς. Μεγάλος λάτρης της Ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης, θέλησε να επαναφέρει την φιλοσοφία και την Ελληνική παιδεία στην αυτοκρατορία του, που είχε πάρει την κατρακύλα του αφανισμού-χριστιανισμού.
Κέλσος “Αληθής Λόγος”  Ο «Αληθής Λόγος» είναι έργο υπεράσπισης του Ελληνισμού, το πρώτο ελληνικό έργο αντιιουδαϊκής και αντιχριστιανικής πολεμικής. Ο Κέλσος, Έλληνας εκλεκτικός φιλόσοφος της ύστερης αρχαιότητας, αντλώντας επιχειρήματα από το οπλοστάσιο της Ελληνικής Φιλοσοφίας, από την Ιστορία και τη Θρησκειολογία, δίνει την ελληνική απάντηση σε ένα δόγμα που το θεωρεί προϊόν βάρβαρης και απολίτιστης σκέψης, γράφει χαρακτηριστικά, ότι ο Χριστιανισμός απευθύνεται σε ηλίθιους και αμόρφωτους.


πηγη





....Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.



Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή