Εμπιστοσύνη

Ο Καζαντζάκης (όπως κάθε σπουδαίος άνθρωπος) έφερε το αποτέλεσμα που ήρθε για να φέρει, κι ενώ δεν γνώριζε τον κανονικό λόγο, κι ενώ δεν του άρεσε ο ρόλος.

Η ιστορία του ανθρώπου προχωρά από αυτούς που η ψυχή τους όριζε και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Το να ακολουθείς αυτό που το μέσα σου σού υποδεικνύει είναι πολύ εύκολο σαν φιλοσοφική θεωρία, πολύ δύσκολο -υπεράνθρωπο- να το κάνεις στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον συνειδητά.

Η μόνιμη πάλη του ανθρώπου αφορά στην κόντρα του με αυτό που το μέσα του τού υπαγορεύει. Παλεύει επειδή (1) έχει κρίση -τι είναι λάθος τι σωστό-, και (2) επειδή δεν γίνεται να καταλάβει τον σκοπό που εξυπηρετεί το καθετί.

Μέχρι σήμερα το σενάριο παιζόταν έτσι: όλοι φέρνουμε το αποτέλεσμά μας αναγκαστικά, έρμαια της άνισης πάλης ψυχής σκέψης.

Από σήμερα αλλάζει το σκηνικό! Ζητά κάτι πέρα (πάνω) από αυτό.

Μας αναγκάζει όχι απλώς να παίξουμε τον ρόλο μας, αλλά να επιθυμούμε να τον παίξουμε.

Να τιμούμε όσο την γέννηση τόσο και τον θάνατο. Να νιώθουμε το ίδιο, έκσταση, γιορτή, και στα δύο.

Χορός είναι η ζωή, πρέπει να θες να χορέψεις και όταν γεννιέται το παιδί σου κι όταν πεθαίνει.

Αυτή η απόλυτη κατάσταση (σχεδόν θεϊκή) του αφήματος με πλήρη συνείδηση βιώθηκε από τους Σπαρτιάτες.

Η μάνα, όταν έστελνε τα παιδιά της στον πόλεμο, ένιωθε ότι ήταν το απόλυτα σωστό. Καμία εσωτερική μάχη. Όταν της έφερναν πίσω τα νεκρά κορμιά των παιδιών της, δεν πόναγε, το θεωρούσε ως την απόλυτη δικαίωση (πραγμάτωση) της ύπαρξής των.

Δεν πάλευε με τον πόνο όχι επειδή ήταν σκληρή, αλλά επειδή γνώριζε. Γνώριζε πώς δουλεύει το σενάριο και αφηνόταν να παίξει τον όποιον ρόλο της αναλογεί, χωρίς αντιρρήσεις (κάτι που ίσχυε για τον καθένα).

Δεν προσπαθούσε να ορίσει/ελέγξει τη ζωή (ήξερε ότι δεν είναι στο χέρι της), δεν έχανε χρόνο να προσπαθεί να καταλάβει τον λόγο των παθημάτων (ήξερε τον καθολικό λόγο που συμβαίνουν όλα), δεν χρειαζόταν να αντέξει τον πόνο (τον άντεχε επειδή άντεχε την χαρά).

Η υπερανθρώπινη αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης (της απόλυτης όμως).

Φόβος που έχει να κάνει με το παιδί μου είναι ο μόνος που δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να πατάξω.. Όταν μου ‘ρχονται εικόνες ότι κάτι κακό του συμβαίνει.. Κι ας μου έχει επιβεβαιωθεί η απόλυτη συμπαντική δικαιοσύνη, δεν γίνεται να το ελέγξω, να μην φοβηθώ, να μην θέλω αυθόρμητα να το προστατέψω..

Σκέψου να καταφέρω να αποδεχτώ σε απόλυτο βαθμό την όποια έκβαση….

Σκέψου να μεγάλωνες το παιδί σου, όχι απλά αφήνοντάς το, στέλνοντάς το να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του. Στέλνοντάς το να πάθει αυτό που ήρθε να πάθει. Κι όλο αυτό το παν-δύσκολο ΝΑ ΤΟ ΘΕΣ… Ακριβώς όπως θες -διακαώς- και την χαρά.

Οι έννοιες βγαίνουν με κόπο, δεν μπορώ να το στηρίξω αφού δεν το έχω καταφέρει (δεν το έχω καταφέρει άρα είναι ατελές, ανολοκλήρωτο).

Αυτό που ξέρω όμως μετά βεβαιότητας είναι το προβληματικό αντίθετό του.

Πασχίζουμε οι άνθρωποι όλη μας την ζωή να βρούμε τον εαυτό μας -και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουμε- διότι μας μεγάλωσαν με τους φόβους τους, μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να χάσουμε εντελώς τον εαυτό μας. Τα πάντα όλα μας απομακρύνουν από αυτόν.

Σκέψου, αν δεν μεγαλώναμε με φόβους, κι αν ευνοούταν η ανακάλυψη του εαυτού, θα χρειαζόσουν μια ολόκληρη ζωή παιδεμού;

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα αρχίζει από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάνουμε.

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΛΥΓΕΡΟΥ