Δρακονιανοί και υποχθόνιοι ανάμεσά μας

Η πιο επίμονη και κοινή παράδοσις εις τους μύθους και θρύλους όλων των λαών της γής είναι ο αιώνιος συμπαντικός πόλεμος των δυνάμεων του φωτός και της τάξεως εναντίον των δυνάμεων του σκότους και του χάους. Ο διαρκής αυτός πόλεμος διεξάγεται και επί της χθονός μας, όπου οι αποκαλούμενοι ουράνιοι θεοί ή άγγελοι, φωτεινά όντα εκπληκτικής σοφίας, αγαθότητος και κάλλους, πολεμούν διαρκώς τα σκοτεινά όντα του υποχθονίου κόσμου, τα οποία είναι φρικτά ως προς την μορφή και τις συνήθειες. Παρατίθενται κατωτέρω μερικά όλως ενδεικτικά αποσπάσματα εκ των αναριθμήτων μύθων που υπάρχουν, και κυρίως από την Ελληνική Γραμματεία, εις τα οποία αναφέρεται η φρικτή
φύσις των υποχθονίων όντων και η διαρκής σύγκρουσίς τους με τις δυνάμεις του φωτός.

«Και εκράτησε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, ός εστί Διάβολος και ο Σατανάς ο πλανών την οικουμένην, και έδησεν αυτόν χίλια έτη και έβαλεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισε και εσφράγισεν επάνω αυτού…» (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3)..

Ο μυθογράφος Απολλόδωρος αναφέρει τους πανισχύρους Γίγαντες (=γηγενείς), φοβερά υποχθόνια όντα που ανεδύθησαν εκ της γής και τα οποία πολέμησαν και νίκησαν με μεγάλη δύσκολία οι Ολύμπιοι θεοί, εις παναρχαία μυθική εποχή…

Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι, αμέσως μετά την Γιγαντομαχία, οι Ολύμπιοι θεοί αντιμετώπισαν και νίκησαν με ακόμη μεγαλύτερη δυκολία τον φοβερό Τυφώνα ή Τυφωέα (=καπνώδη, σκοτεινό), ένα όν ασυλλήπτου δυνάμεως και φρίκης που ανεδύθη εκ της γής εις την περιοχή της Κιλικίας (ΝΑ. Μικρά Ασία)…

Την Τυφωνομαχία περιγράφει με παρόμοιο τρόπο και το Χιττιτικό έπος «Άσμα του Κουμαρμπί», όπου αναφερεται ότι, ο Τεσούμπ που ήταν ο αρχηγός των δώδεκα θεών και ο θεός των καιρικών φαινομένων, δηλαδή ο Ζεύς, νίκησε τον τερατώδη Ουλικούμι, ο οποίος απεπειράθη να ανατρέψη τους θεούς.Επίσης, ο Τυφών αναφέρεται και εις την Αιγυπτιακή μυθολογία, ως ο σκοτεινός θεός Σέθ που δολοφόνησε με την βοήθεια 72 συνομωτών τον θεό Όσιρι, δηλαδή τον Σείριο Διόνυσο. Το όνομα Σέθ εκ παραφθοράς έγινε Σέτ και έπειτα ο Σεϊτάν-Σατανάς της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, όπου αποκαλείται επίσης δράκων και αρχαίος όφις (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3)…

Ο Ησίοδος περιγράφει και άλλο ένα φρικτό υποχθόνιο όν, την φοβερή Έχιδνα (=οχιά), περιορισθείσα υπό των Ολυμπίων θεών εις τον υποχθόνιο κόσμο:

«…Και αυτή (η Κητώ με τον Φόρκυ) γέννησε εις κοίλο σπήλαιο άλλο παράδοξο τέρας, που δεν μοιάζει καθόλου με τους θνητούς ανθρώπους, ούτε με τους αθανάτους θεούς, την θεία και κρατερόφρονα Έχιδνα, που είναι κατά το ήμισυ ωραιομάγουλη νύμφη με ζωηρό βλέμμα και κατά το άλλο ήμισυ πελώριος όφις, δεινός και μέγας, κατάστικτος και σαρκοβόρος, εις τα βάθη της ιεράς γαίας.Εκεί δέ είναι το σπήλαιό της, κάτω από κοίλη πέτρα μακρυά από τους αθανάτους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.Εκεί λοιπόν της όρισαν οι θεοί, να έχη τα περίφημα δώματά της. Και αυτή περιορίσθηκε εις τους Αρίμους, υπό την χθόνα, η δεινή Έχιδνα, η αθάνατη και αιωνίως αγέραστη νύμφη.Λέγουν ότι, ο δεινός, υβριστής και άνομος Τυφών έσμιξε με αγάπη με την έχουσα ζωηρό βλέμμα κόρη. Και αφού αυτή κυοφόρησεμ γέννησε κρατερόφρονα τέκνα…

Όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, κατά το τέλος της αναζητήσεώς του δια την αδελφή του Ευρώπη ο Κάδμος έφθασε εις την Βοιωτία, όπου φόνευσε τον δράκοντα, που φρουρούσε την κρήνη του Άρεως, και κατόπιν έσπειρε τα δόντια του… Και αφού τα έσπειρε, ανεφύησαν εκ της γής ένοπλοι άνδρες που τους απεκάλεσαν Σπαρτούς…

Ο μύθος των Σπαρτών δηλώνει σαφώς την δημιουργία όντων με ανθρώπινο φαινότυπο, αλλά με υποχθόνιο και δρακόντειο γονότυπο… οι Σπαρτοί ανεφύησαν εκ της γής, όπως φυτρώνουν τα φυτά. Αυτοί οι ανθρωποφαινότυποι ερπετοειδείς κλωνοι ανεμίχθησαν με τους Καδμείους και ούτως ένα τμήμα των Θηβαίων είχε ερπετοειδή προέλευση.

Βεβαίως, μετά από την καταστροφή των Θηβών από τους Επιγόνους και την κάθοδο των Αιολέων εις την Βοιωτία, ο Ελληνικός γόνος επεκράτησε οριστικά εις την πόλη των Θηβών, αλλά διετηρήθησαν μυστικά κάποιοι απόγονοι Σπαρτών. Αυτοί παρέσυραν συχνά τους Θηβαίους εις ανθελληνική και προδοτική συμπεριφορά και δια τούτο ο Μέγας Αλέξανδρος, προτού εκστρατεύση εις την Ασία, αναγκάσθηκε να καταστρέψη τηνν πόλη των Θηβών…

O Ψευδο-Kαλλισθένης αναφέρει ότι, κατά την εκστρατεία του εις τα βάθη της Ασίας ο Μέγας Αλέξανδρος πολέμησε και φυλάκισε κάποιους υποχθονίους λαούς: «…Και ο Αλέξανδρος μόλις είδε το γεγονός δόξασε τον Θεό και οικοδόμησε χάλκινες πύλες και ασφάλισε τον στενό τόπο μεταξύ των δύο ορέων και τις περιέχρισε με ασίκητο. Η δέ φύσις του ασικήτου είναι τέτοια: Ούτε από το πύρ καίγεται, ούτε από τον σίδηρο φθείρεται… Εκεί λοιπόν εις τα πέρατα του Βορρά, ο Αλέξανδρος, απέκλεισε 22 βασιλείς μαζί τα υπ’αυτούς έθνη.Τις μέν πύλες ονόμασε Κάσπιες, τα δε όρη Μαζούς.

Τα δέ ονόματα των εθνών είναι αυτά: Γώθ, Μαγώθ, Ανουγείς, Αιγείς, Εξενάχ, Διφάρ, Φωτιναίοι, Φαριζαίοι, Ζαρματιανοί, Χαχώνιοι, Αγριμάρδοι, Ανούφαγοι, Θαρβαίοι, Άλανες, Φυσολωνικαίοι, Σαλτάριοι και οι έτεροι. Αυτά ήσαν τα έθνη, τα οποία εγκλείσθησαν εντός των πυλών που έστησε ο βασιλεύς Αλέξανδρος, εξαιτίας της ακαθαρσίας αυτών…»

Το ίδιο αναφέρεται και εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού: «…Και εις εκείνο τον καιρό, θα αποφράξει ο Κύριος ο Θεός τις πύλες εις την Ινδαλία (Ινδία), τις οποίες έκλεισε ο Αλέξανδρος, ο βασιλεύς των Μακεδόνων, και θα εξέλθουν οι 72 βασιλείς μετά του λαού αυτών, τα ρυπαρά έθνη, τα βδελυρώτατα πάσης σιχαμάρας και δυσωδίας και θα διασκορπισθούν εις τις υπό τον ουρανό χώρες, τρώγοντας σάρκες ζώντων ανθρώπων και πίνοντες αίμα και τρεφόμενοι με κύνες, μύγες, βατράχους και πάσα ρυπαρά ουσία…».

Η «συμβατική» ιστορία δεν μπορεί να εξηγήση δια ποιο λόγο, αμέσως μετά την υποταγή των Περσών ο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε εις τις Ινδίες, αντί να στραφή κατά της Καρχηδόνος και της Ρώμης, αλλά τα ανωτέρω απαοσπάσματα δίνουν μία πλήρη εξήγηση: Η Ινδική εκστρατεία του Αλεξάνδρου είχε ως κύριο στόχο την φυλάκιση των ρυπαρών υποχθονίων όντων των Ινδιών.

Δια την φυλάκιση των ρυπαρών, υποχθονίων εθνών, ο Αλέξανδρος χρησιμοποίησε κάποια απόκρυφη Ελληνική τεχνολογία, όπως συνάγεται σαφώς εκ της ανωτέρω αναφοράς του Ψευδοκαλλισθένους ότι, περιέχρισε τις «χάλκινες πύλες» με ένα άφθαρτο από πύρ και σίδηρο υλικό τον «ασίκητο».
Η ύπαρξις πολλών υποχθονίων πυλών και λαών εις τις Ινδίες επιβεβαιώνεται και από τους ιδίους τους Ινδικούς μύθους, οι οποίοι βρίθουν αναφορών δια υποχθόνια, ερπετοειδή όντα, τα οποία ονομάζονται Νάγκας. Οι Νάγκας συνήθως έχουν ανθρώπινη μορφή κατά το ήμισυ και κατά το άλλο ήμισυ ερπετική, αλλά μερικές φορές αναφέρονται να έχουν μορφή δράκοντος ή κόμπρας.

Έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται εις διάφορες μορφές, όπως εις ανθρώπους με ουρές όφεων ή και εις φυσιολογικούς ανθρώπους, συνήθως με την μορφή ωραίων γυναικών.

Έχουν ενσωματωμένους εις τις κεφαλές τους πολυτίμους λίθους, οι οποίοι τους χαρίζουν διάφορες υπερφυσικές δυνάμεις, όπως η αορατότης.Αν και κατοικούν συχνά εις ποταμούς και λίμνες, η κυρία κατοικία τους είναι μία απέραντη υποχθονία περιοχή που ονομάζεται Μπιλασβάργκα που σημαίνει υποχθόνιοι ουρανοί. Είναι ενδεικτικό της επιρροής των δρακοειδών όντων εις τις Ινδίες το ότι, οι Νάγκας δεν θεωρούνται πάντα αρνητικά όντα, αλλά αρκετές φορές είναι απλώς ουδέτεροι ή ακόμη και βοηθοί των ανθρώπων.

Μάλιστα, εις την συνορεύουσα με την βορειοανατολική Ινδία χώρα της Μπούρμα (Βιρμανίας) αναφέρεται ότι, οι Νάγκας, οι οποίοι συνδυάζουν στοιχεία όφεως, δράκοντος και κροκοδείλου, ήσαν φύλακες και προστάτες αρκετών Βιρμανών βασιλέων.Όπως είναι φυσικό, εις τους Ινδικούς ναούς υπάρχουν πολλές απεικονίσεις των Νάγκας, ενώ μία ολόκληρη περιοχή της βορειοανατολικής Ινδίας ονομάζεται Γή των Νάγκας.

Μία πολύ αποκαλυπτική περιγραφή της υποχθονίου Μπιλασβάργκα και των Νάγκας υπάρχει εις την Μπαγκαβάτα Πουράνα:

5.24.7-15: «Αγαπητέ μου βασιλέα, κάτωθεν αυτής της γής υπάρχουν άλλοι επτά πλανήτες, γνωστοί ως Ατάλα, Βιτάλα, Σουτάλα, Ταλατάλα, Μαχατάλα, Ρασατάλα και Πατάλα. Έχω ήδη εξηγήσει την κατάσταση των πλανητικών συστημάτων της γής. Το πλάτος και το μήκος των επτά κατωτέρων πλανητικών συστημάτων υπολογίζεται ότι, είναι ακριβώς το ίδια με εκείνα της γής…Καθώς δεν υπάρχει καθόλου ηλιοφάνεια εις αυτούς τους υπογείους πλανήτες, ο χρόνος δεν είναι διαιρεμένος εις ημέρες και νύκτες και συνεπώς δεν υπάρχει ο εκ του χρόνου προερχόμενος φόβος. Κατοικούν εκεί πολλά μεγάλα ερπετά με πολυτίμους λίθους εις τις σπείρες τους και η λάμψις αυτών των πολύτιμων λίθων διαλύει το σκότος προς όλες τις κατευθύνσεις…».

5.24.29-31: «Το πλανητικό σύστημα κάτωθεν της Ταλατάλα είναι γνωστό ως Μαχατάλα. Είναι η κατοικία πολυσπείρων όφεων, απογόνων του Καντρού, οι οποίοι είναι πάντα πολύ οργισμένοι.Εξ αυτών ξεχωρίζουν οι μεγάλοι όφεις Κουχάκα, Τακσάκα, Καλίγια και Σουσένα.Οι όφεις της Μαχατάλα ταράσσονται πάντα από τον φόβο του Γκαρούντα, του μεταφορέως του Κυρίου Βισνού, αλλά αν και είναι γεμάτοι ανησυχία, μερικοί εξ αυτών παίζουν με τις συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους και τους συγγενείς τους. Κάτωθεν της Μαχατάλα είναι το πλανητικό σύστημα που είναι γνωστό ως Ρασατάλα, το οποίο είναι η κατοικία των δαιμονικών υιών του Ντίτι και της Ντάνου.Αυτοί ονομάζονται Πάνις, Νιβάτα-καβάσας, Καλέγιας και Χιράνια-πουραβάσις (εκείνοι που ζούν εις την Χιράνια-πούρα).Όλοι αυτοί είναι εχθροί των ημιθέων και κατοικούν εις οπές, όπως οι όφεις. Από την γέννησή τους είναι εξαιρετικά ισχυροί και σκληροί και αν και είναι υπερήφανοι δια την δύναμή τους, πάντα νικώνται από το Σουνταρσάνα τσάκρα του Υπερτάτου Προσώπου της Κεφαλής του Θεού, ο οποίος κυβερνά όλα τα πλανητικά συστήματα… Κάτωθεν της Ρασατάλα είναι ένα άλλο πλανητικό σύστημα, γνωστό ως Πατάλα ή Ναγκαλόκα, όπου υπάρχουν πολλά δαιμονικά ερπετά, οι κυρίαρχοι της Ναγκαλόκα, όπως ο Σάνκα, ο Κουλίκα, ο Μαχασάνκα, ο Σβέτα, ο Ντανανάγια, ο Ντρταράστρα, ο Σανκακούντα, ο Καμπάλα, ο Ασβατάρα και ο Ντεβαντάττα.Ο αρχηγός τους είναι ο Βασούκι. Είναι όλοι εξαιρετικά οργισμένοι και έχουν πολλές, πάμπολλες σπείρες, μερικοί όφεις πέντε σπείρες, άλλοι επτά, άλλοι δέκα, άλλοι εκατό και άλλοι χίλιες. Αυτές οι σπείρες είναι διακοσμημένες με πολυτίμους λίθους και το φώς που εκπέμπεται από αυτούς φωτίζει ολόκληρο το πλανητικό σύστημα της Μπιλασβάργκα».

Εκ του ανωτέρω αποσπάσματος συνάγεται σαφώς ότι, οι ερπετοειδείς Νάγκας είναι περιορισμένοι από τους ουρανίους θεούς εις τα έσχατα επίπεδα του υποχθονίου κόσμου.Ιδιαιτέρως δέ φοβούναι τον Γκαρούντα, ο οποίος κατά την Ινδική μυθολογία είναι ο πατέρας όλων των πτηνών και ο μεταφορεύς του Κυρίου Βισνού, δηλαδή ταυτίζεται με τον αναφερόμενο εις την Ελληνική μυθολογία Αετό του Διός, ο οποίος είναι ο αρχηγός όλων των πτηνών (φυσικών και τεχνητών) καθώς και ο αγγελιοφόρος και υπηρέτης του Υψίστου Διός. Η ταύτισις του Γκαρούντα με τον Αετό του Διός αποδεικνύεται και εκ του ότι, απεικονίζεται ως αετός εις την εθνική σημαία της Ινδονησίας.

Εις ολόκληρη την ανατολική Ασία υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι δια ερπετοειδή όντα.

ΚΑΜΠΟΤΖΗ: Κατά την Καμποτζιανή μυθολογία, ένας εξόριστος Ινδός πρίγκηψ νυμφεύθηκε μία θηλυκή Νάγκα, που είχε λάβει ανθρωπίνη μορφή, και ο πατέρας της τον όρισε βασιλέα της Καμπότζης…

ΒΙΕΤΝΑΜ: Κατά την Βιετναμέζικη μυθολογία, ο βασιλεύς του γένους των δρακόντων, Λάκ Λόνγκ Κουάν (=Δράκων Κυρίαρχος του Λάκ), νυμφεύθηκε την νεράϊδα Άου Κό, η οποία γέννησε 100 αυγά, από τα οποία γεννήθησαν 100 υιοί…

ΙΑΠΩΝΙΑ: Η Ιαπωνική μυθολογία περιλαμβάνει πολλές αποκαλυπτικές αναφορές δια δρακοειδή όντα, τα οποία συχνά θεωρούνται θεοί…

Οι Μογγολοειδείς λαοί (Μογγόλοι,Τούρκοι, Ουιγούροι κ.λ.π.) σχετίζονται άμεσα με τις υποχθόνιες φυλές της Κεντρικής Ασίας, καθώς εις την Κεντροασιατικές παραδόσεις περιγράφονται οι υποχθόνιες χώρες της Σαμπάλα και της Αγκάρθα, όπου ο αποκαλούμενος «Βασιλεύς του Κόσμου» αναμένει την έξοδό του εις τον επιχθόνιο κόσμο…

Επίσης, μεταξύ των Τουρκομογγολικών λαών περιλαμβάνεται και η φυλή των Τατάρων ή Ταρτάρων, ενώ εις τα Μεσαιωνικά Ευρωπαϊκά κείμενα όλοι γενικά οι Μογγολικοί λαοί αποκαλούνται Τάρταροι… η ονομασία Ούνοι χαρακτήριζε όλους γενικά τους Τουρκομογγολικούς λαούς, οι οποίοι κυριαρχούσαν εις την απέραντη περιοχή των Ευρασιατικών στεππών, από τον βόρειο Εύξεινο Πόντο έως τον Ειρηνικό ωκεανό, η οποία τότε ονομαζόταν γενικά Σκυθία…

Όπως εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού, ούτως και εις την Αποκάλυψη του Ιωάννου αναφέρεται ότι, κάποτε τα ρυπαρά έθνη θα εξέλθουν από το εσωτερικό της χθονός και θα εξορμήσουν κατά της ανθρωπότητος…

Ο Βυζαντινός θεολόγος του 8ου αιώνος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναφέρει την κοινή δοξασία την εποχής του ότι, κάποιοι δράκοντες μπορούν να μεταμορφώνονται εις ανθρώπους: «…Αναπλάθουν και δράκοντες, μεταμορφωμένους εις μορφές ανθρώπων και ότι, άλλοτε γίνονται μικροί όφεις, άλλοτε δε λίαν μέγιστοι, με υπερβολικό όγκο και μέγεθος σώματος, άλλοτε δέ, όπως ειπώθηκε, ότι γίνονται άνθρωποι και συναναστρέφονται ανθρώπους, έρχονται και αρπάζουν γυναίκες και συνουσιάζονται με αυτές…» (Περί δρακόντων και στριγγών)…

Οι ερπετοειδείς είναι εγκατεστημένοι κυρίως εις υπόγειες και υποθαλάσσιες βάσεις, από όπου εξέρχονται και τα υπερεξελιγμένα σκάφη τους, που είναι γνωστά ως U.F.O. (Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενα Αντικείμενα) και U.S.O. (Αγνώστου Ταυτότητος Υποβρύχια Αντικείμενα).

Απάγουν συχνά ανθρώπους και τους υποβάλλουν εις φρικτά γενετικά πειράματα, δια των οποίων αναμιγνύουν ανθρώπινο και δρακόντειο- ερπετικό γενετικό υλικό. Ούτως, δημιουργούν μικτά ανθρωπο- ερπετικά όντα, τα οποία μπορούν να αναμιχθούν με απευθείας συνουσία με ανθρώπινα όντα, ώστε να προκύψουν νέες ανθρωποφαινότυπες, δρακογόνες φυλές. Με αυτή την μέθοδο, από την αρχαία εποχή οι ερπετοειδείς έχουν αναμιχθεί κυρίως με τις ηγεμονικές τάξεις διαφόρων ανθρωπίνων λαών και ούτως έχουν προκύψει οι δρακόντειοι βασιλικοί και αριστοκρατικοί οίκοι…

Κατά πολλές μαρτυρίες, οι ερπετοειδείς διακρίνονται εις τρείς βασικούς τύπους:

α. ΓΚΡΙΖΟΙ: Έχουν ανθρωποειδές σχήμα, χαμηλό ύψος από 1,3 έως 1,5 μέτρα, μεγάλη κεφαλή και μεγάλους οφθαλμούς. Αποτελούν την κατωτέρα και υπηρετική τάξη των ερπετοειδών και είναι οι συχνότερα εμφανιζόμενοι εξ αυτών. Ταυτίζονται με τα μοχθηρά, νανοειδή ξωτικά των λαϊκών θρύλων, τα οποία εις τις Νεοελληνικές παραδόσεις είναι γνωστά ως καλλικάντζαροι.

β. ΣΑΥΡΟΕΙΔΕΙΣ: Έχουν ανθρωποειδές σχήμα, ύψος από 1,8 έως 3 μέτρα, μυώδες σώμα, ουρά και φολιδωτό δέρμα. Αποτελούν την μεσαία τάξη των ερπετοειδών και αναφέρονται συχνά εις τους λαϊκούς θρύλους ως νοήμονα, ερπετοειδή όντα.

γ. ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ: Μοιάζουν γενικά με τους σαυροειδείς, αλλά έχουν μεγαλύτερο ύψος από 2,3 έως 4 μέτρα, πιο μυώδες σώμα, κέρατα και μεμβρανοειδείς πτέρυγες

Αποτελούν την ανωτάτη τάξη των ερπετοειδών και ταυτίζονται με τους νοήμονες δράκοντες των λαϊκών θρύλων και τους δαίμονες των χριστιανικών παραδόσεων.
Πηγή

ΠΗΓΗ