Όταν δεν έχεις πια να φας, μην ψάχνεις μέσα στα σκουπίδια μας. Πάρε να φας από τα πιάτα μας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου. Ξέρω πως ακούγεται τόσο απλό, ενώ είναι τόσο σύνθετο (για σένα). Ντροπή μας βέβαια που σ' αφήσαμε να φτάσεις ως εδώ αλλά οι αναλύσεις μας πλέον περισσεύουν όπως στα μοδάτα συνέδρια φιλοσοφίας και πολιτικής οικονομίας του κώλου.
Γράφει ο Παρασκευάς Ακαμάτης
Περνάνε έξω από το παράθυρό μου κάθε βράδυ λίγο μετά τις έντεκα. Αυτοί δεν μπορούν να με δουν, το δωμάτιο είναι σκοτεινό, έχω συνηθίσει σ' ένα μικρό πορτατίφ. Κινούνται αργά, στην αρχή σα να χαζεύουν αδιάφορα τι γίνεται τριγύρω.
Στο ντύσιμό τους τίποτα δεν προδίδει αυτό που πρόκειται να συμβεί. Τα πεσμένα φώτα της πόλης τους μεταμορφώνουν για λίγο σε χορευτές κάποιου ακατανόητου θεατρικού.
Εκείνη κάνει δύο ή τρεις γύρους γύρω από τον κάδο, ο άντρας τσεκάρει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Μόλις σιγουρευτούν ότι δεν υπάρχει ψυχή, αλλάζουν αμέσως ρόλους. Η γυναίκα στήνεται σε απόσταση δύο μέτρων, τεντώνεται, το κεφάλι της να γυρίζει σαν περισκόπιο.
Με αποφασιστικότητα επαγγελματία δύτη το μισό του σώμα έχει ήδη χαθεί μέσα στον κάδο σκουπιδιών. Φοράει λευκά γάντια. Η αναπνοή του μπορεί να κρατήσει πολλά δευτερόλεπτα. Κάποτε αναδύεται και λέει μια από τις δύο κρίσιμες λέξεις: «τώρα» ή «αύριο».
Αν έχει καταφέρει να ψαρέψει κάτι φαγώσιμο (τώρα), η γυναίκα τεντώνει ξαφνικά προς το μέρος του μια πλαστική τσάντα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή κρατάει κρυμμένη μέσα στις παλάμες τις. Αν δεν έχει βρει τίποτα (αύριο), τινάζει λίγο το σακάκι του και ετοιμάζεται για την επόμενη κατάδυση, προφανώς στον επόμενο κάδο. Ποτέ δεν δοκιμάζει δεύτερη φορά στο ίδιο σημείο.
Γιατί; Αν χρειαζόταν να μαντέψω, θα έλεγα πως το κάνουν για να ελαχιστοποιήσουν τον χρόνο παραμονής τους. Δηλαδή για να μην τους δούμε εμείς οι υπόλοιποι, οι καθωσπρέπει, οι χορτάτοι.
Θέλω να κατέβω ένα βράδυ και να τους το πω, μα δεν πρέπει να αποκαλυφθεί πως κάποιος τους παρακολουθεί. Ίσως καλύτερα θα ήταν να γραφτεί. Σε κάθε τοίχο, της πραγματικότητας και μη.
Σε παρακαλώ κλέψε μας!!!
Ας μπουν να κλέψουν τα σούπερ μάρκετ (δύο καλές εσωτερικές τσέπες χρειάζονται), τα εστιατόρια (ας παραγγείλουν να φάνε κι ας φύγουν στην πρώτη ευκαιρία), τα σπίτια μας (κι ας μην τους δούμε για να τους πυροβολήσουμε στο κεφάλι, όπως οι καλοί νοικοκυραίοι). Ας κλέψουν ό,τι κι όπου βρουν (κι ας μην δώσουν σημασία στις αγανακτισμένες φωνές των κάθε είδους σκύλων μας).
Οι ιεροί νόμοι της ιδιοκτησίας, της δήθεν ασφάλειας, του ανύπαρκτου κράτους, της κάθε αστικής ή περαστικής ιδεολογίας, ο κάθε θλιβερός νόμος αυτού του πλανήτη, οφείλει να λυγίζει και εξαφανίζεται μπροστά στην ζωή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Άλλος ψάχνει για τον ισοσκελισμό του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου κι άλλος για τα απομεινάρια μιας μουχλιασμένης ντομάτας.
Όταν δεν έχεις πια να φας, μην ψάχνεις μέσα στα σκουπίδια μας. Πάρε να φας από τα πιάτα μας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου. Ξέρω πως ακούγεται τόσο απλό, ενώ είναι τόσο σύνθετο (για σένα). Ντροπή μας βέβαια που σ' αφήσαμε να φτάσεις ως εδώ αλλά οι αναλύσεις μας πλέον περισσεύουν όπως στα μοδάτα συνέδρια φιλοσοφίας και πολιτικής οικονομίας του κώλου.
Ναι, κάποτε θα βρούμε μια φόρμουλα για να επανιδρύσουμε το κοινωνικό κράτος και θα.... και μπλα μπλα μπλα. Στο δρόμο όμως, που εσύ απόψε κάνεις την κατάδυσή σου, δεν χρειάζεται άλλη ορολογία ή παπαρολογία.
Σε παρακαλώ κλέψε μας τώρα!!!!
Υ.Γ. Μα η βία... ναι ξέρω, πολύ πιθανόν να σκιστούν καλσόν. Τότε λοιπόν κάνε κάτι κι εσύ. Κέρασε ένα σάντουιτς, πέτα στο πιατάκι εκείνο το πολύτιμο ευρώ (ναι, εσύ θα σώσεις τον κόσμο), δώρισε κάτι στον τύπο που ψοφάει στην πλατεία.
«....που με βια μετράει τη γη....», μήπως σου θυμίζει τίποτα;
Social Plugin