Της Λίλα Μήτσουρα
Δεν γουστάρω τις πολιτικές αναλύσεις. Δεν γουστάρω τις περισπούδαστες λέξεις για να περιγράψουν τον θάνατο. Ως μάνα θέλω να μιλήσω με λόγια απλά και απόλυτα κατανοητά από όλους. Τις σκέψεις μου θέλω να καταθέσω, για τον θάνατο δύο παιδιών. ΠΑΙΔΙΩΝ ΡΕ!!!!!
Να μπω στη θέση των μανάδων αυτών, που φώναζαν στην εξώπορτα "ζακέτα να πάρεις" για να ακούσουν τελευταία φορά το γέλιο των παιδιών τους και το "αμάν ρε μάνα". Σαν η ψύχρα να ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να τους συμβεί. Αλλά δεν ήταν.
Δεν μου καίγεται καρφί σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκαν. Δεν με ενδιαφέρει. Το μυαλό μου φέρνει εικόνες ματωμένων νιάτων στο δρόμο. Και είναι το μόνο που με νοιάζει. Τα νιάτα σκορπισμένα και ματωμένα στην άσφαλτο, όχι τι πίστευαν πολιτικά.
Οργή??? Όχι δεν νιώθω οργή. Λύσσα έχω. Μίσος για αυτούς που νομίζουν ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν τυράκι στην φάκα που μας στήνουν. Που πιστεύουν όλα πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό των προσωπικών τους επιδιώξεων, όποιες και αν είναι αυτές. Μόνο που το όλα, ΡΕ, αναφέρεται σε ανθρώπους.
Ποιος τους έχρισε θεούς για να αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει? Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να σκοτώνουν τα παιδιά μας? ΕΜΕΙΣ!!!! Παρακράτος ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών? Τρομοκρατία? Και επιβάλλονται με το να σκορπίζουν τον θάνατο σαν οι σφαίρες να ήταν καραμέλες που τις μοιράζουν αφειδώς. Τόσο απλά. Όσο απλά καθόμαστε εμείς στο καναπέ μας.
Το παιδί θάβει την μάνα και όχι η μάνα το παιδί. Έτσι είναι η σωστή σειρά. Και κάποιοι αποφάσισαν να το αλλάξουν. Για να επιβάλλουν τον φόβο, για να οδηγήσουν την κατάσταση εκεί που αυτοί θέλουν. Στον διχασμό, να στρέψουν τον ένα Έλληνα ενάντια στον άλλο. Και όσο εμείς θα τσακωνόμαστε αυτοί θα αλωνίζουν ελεύθεροι. ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ!
Δεξιά εναντίον αριστεράς. Και στη μέση τα παιδιά. Σήμερα κάποιου αγνώστου, αύριο το δικό σου ,το δικό μου. Τα νιάτα φοβούνται, τα νιάτα χειραγωγούν, τα νιάτα σκοτώνουν. Μίσος. Αυτό αισθάνομαι. Αλλά δεν θα επιτρέψω σε αυτό που νιώθω να με οδηγήσει ενάντια στον συνάνθρωπο μου. Ξέρεις τι θέλω? Να πιάσω τα λαρύγγια αυτών των παρανοϊκών που το σκέφτηκαν και να τους τα στρίψω. Αλλά δεν θα κερδίσω τίποτα. Ένα ακόμα ανθρωποειδές σαν και αυτούς θα γίνω.
Έλα για λίγο στην θέση του γονιού αυτού, που νεκροφιλά το παιδί του. Που αντί να το καμαρώσει όπως φανταζόταν, το βλέπει να κείτεται νεκρό. Νιώσε τον πόνο του για ένα δευτερόλεπτο. Δεν πήγαν σε πόλεμο αυτά τα παιδιά για να παλέψουν και να δώσουν τη ζωή τους για μια ελεύθερη πατρίδα Άλλοι αποφάσισαν για αυτούς εν αγνοία τους. Δολοφονήθηκαν, από ψυχοπαθείς που θέλουν να σκλαβώσουν μια πατρίδα.
Και δεν μου καίγεται καρφί αν θα μου πεις ότι λαϊκίζω ή ότι είμαι μελό. Γιατί για μένα η ζωή του παιδιού μου και η ελευθερία του να ζει και να κάνει ελεύθερες επιλογές είναι πάνω από όλα. Και δεν γουστάρω ούτε επιτρέπω σε κανέναν να θεωρεί τα παιδιά μας νούμερα που τα σβήνουν με γομολάστιχα από τα κιτάπια τους κατά πως γουστάρουν αυτοί!
Και για να τελειώνω, είμαι αριστερών πεποιθήσεων, είμαι άκρο για κάποιους ηλίθιους. Επίσης είμαι χριστιανή ορθόδοξη και πιστεύω ότι μόνο ο θεός μπορεί να αποφασίζει για την ζωή που μας έδωσε. Δικαίωμα σου να έχεις αντίθετη άποψη. Την σέβομαι. Αλλά την ζωή των παιδιών μου, ΡΕ!, δεν την διαπραγματεύομαι.
Από την ΣΦΗΚΑ
Social Plugin