Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος σπούδασε Οικονομικά, εργάστηκε στην Αγγλία, άνοιξε στην Αθήνα τη δική του επιχείρηση, έγραψε σε περιοδικό για μοτοσικλέτες και τα παράτησε όλα για να επιστρέψει στο χωριό του, τις Ράχες Μεσσηνίας, όταν αποφάσισε πως απλά δεν είναι ευτυχισμένος με τη ζωή που έκανε. Σήμερα είναι «τροφοσυλλέκτης» και προμηθεύει με τις φυσικές πρώτες ύλες του τα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας.
Θέλω να μου περιγράψεις τη μέρα που πήρες την απόφαση να εγκαταλείψεις την Αθήνα και να μείνεις μόνιμα στις Ράχες Μεσσηνίας. Ποιο ήταν το «κλικ»;
Ήταν μια σκέψη που είχα στο μυαλό μου καιρό. Πάντα σκεφτόμουν αν η ζωή που ζω με κάνει ευτυχισμένο. Αν σ’ αυτό το ερώτημα η απάντηση ήταν αρνητική, σε όλα τα στάδια της ζωής μου, άλλαζα τις συνθήκες για να είμαι ευτυχισμένος. Συνεπώς, όταν ένιωσα ότι η δουλειά που έκανα δεν μου ταιριάζει, αποφάσισα να τη σταματήσω.
Τι δουλειά έκανες;
Η πρώτη μου δουλειά ήταν στην Αγγλία, σε πολυεθνική. Μετά έκανα μια δική μου επιχείρηση με εσώρουχα στην Αθήνα και μετά εργάστηκα σε ένα περιοδικό με μοτοσικλέτες. Απλώς, έβλεπα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή στην Αθήνα. Δεν μπορείς όλη μέρα να ασχολείσαι με βλακείες. Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, γυρίζουν σπίτι, τρώνε, δεν κάνουν σεξ με τη γυναίκα τους, δε βλέπουν τα παιδιά τους. Αυτό είναι η ζωή;
Ξέρω, ότι σε κάποιους η ιστορία σου είναι γνωστή, θα θελα όμως να την ξαναπούμε.
Όταν πήρα απόφαση να φύγω από την Αθήνα, πήρα το αυτοκίνητό μου, φόρτωσα τα σανίδια του surf και αρχικά πήγα στη Σητεία. Έκανα ένα μήνα surf, χωρίς να έχω αποφασίσει τι θα κάνω. Πήγα στη συνέχεια στην Πύλο κι έκανα άλλο ένα μήνα surf. Όταν έφτασε ο χειμώνας, σκέφτηκα πως δε θέλω να γυρίσω Αθήνα, ούτε με σφαίρες. Έτσι, πήγα στις Ράχες, που ήταν το πατρικό του πατέρα μου. Επειδή είχα ελάχιστα χρήματα, σκέφτηκα πως θα ζήσω με το τίποτα. Είχα το λάδι μου – γιατί έχω ελιές-, πήρα ένα τσουβάλι αλεύρι, για το αλέσω στο μύλο. Ζύμωνα ψωμί, μάζευα χόρτα, καρύδια, ρόδια, διάφορα. Συνειδητοποίησα, πως αυτό με γέμιζε κι έτσι, αποφάσισα πως αυτό θα το κάνω ως δουλειά.
Πώς ήρθες σε επαφή με βραβευμένους σεφ;
Αρχικά, χτύπησα την πόρτα του εστιατορίου «Μύλος» στην Αθήνα. Με το που τους είπα τι κάνω, ενθουσιάστηκαν και μου είπαν ότι θέλουν να τους προμηθεύω με πρώτες ύλες. Ακόμα και σήμερα αυτό είναι το «σπίτι» μου, εκεί εξαντλώ το 100% της δυναμικής μου. Τα εστιατόρια που ενδιαφέρονται πραγματικά για ποιοτικές πρώτες ύλες είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Τι προσφέρει αυτή τη στιγμή το radiki.com;
Τα πάντα, εκτός από το κρέας και ζωικά είδη. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε customize και να το προσφέρουμε σε όσους μας ζητήσουν κάτι συγκεκριμένο.
Σκεπτόμενη τη δική σου ιστορία, μπήκα σε σκέψεις για το αν δουλεύω για να ζω ή αν ζω για να δουλεύω. Πιστεύεις πως χάσαμε ως λαός το νόημα της ζωής;
Έχουμε κι εμείς την ευθύνη μας. Όταν βγαίνω στην Αθήνα βλέπω πως όλοι έχουν iPhone, αυτοκίνητο και καπνίζουν, αναρωτιέμαι: τα χρειάζονται πράγματι όλα αυτά και πού βρίσκουν τα χρήματα;
Τι μπορώ να κάνω εάν είμαι άνεργη ή δεν έχω πολλά χρήματα; Η φυσική πρώτη ύλη δεν είναι μια πολυτέλεια;
Είναι πάρα πολύ απλό: Φύγε από την πόλη και πήγαινε σε ένα προάστιο. Η τροφή είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου. Μπορείς να ζήσεις χωρίς Mercedes, μπορείς να ζήσεις χωρίς iPhone, χωρίς ακριβά ρούχα. Χωρίς φαγητό, όμως, δεν μπορείς να ζήσεις. Συνεπώς, αν θεωρείς ότι η ζωή σου είναι πολύ σημαντική και θέλεις να τη ζήσεις όπως πρέπει, μπορείς να απομακρυνθείς από την πόλη, να βρεις ένα σπίτι με ενοίκιο 150 ευρώ, να καλλιεργείς τη γη σου και για να μην χρειάζεται να πληρώνεις για την τροφή σου. Πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούμε να ζούμε πιο λιτά, να περνάμε τέλεια και να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Νομίζω ότι το καλό της κρίσης είναι ότι τελικά αναθεωρούμε τις προτεραιότητές μας.
Ναι, αυτό είναι το καλό. Το κακό της κρίσης, από την άλλη, είναι ότι όσα νέα παιδιά θέλουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους, να κάνουν start-ups επιχειρήσεις δεν μπορούν. Το εμπόδιο που έχεις δεν είναι η δουλειά, είναι το κράτος. Εμένα για παράδειγμα, που θέλω να εργάζομαι νόμιμα, να αποδίδω το ΦΠΑ και να μην κάνω λαμογιές με τιμωρεί. Ενώ αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να σκέφτομαι πώς μπορώ να εξελίξω τη δουλειά μου, σκέφτομαι τι κάνει το κράτος για να με εμποδίσει να εξελίξω τη δουλειά μου. Παρόλα αυτά, δεν ξενερώνουμε. Το παν είναι να καταλάβεις την αξία της ζωής. Μετά δε φοβάσαι τίποτα και κανέναν.
Ζω Θεσσαλονίκη. Φυσικά, δεν ξέρω να ξεχωρίσω το ραδίκι από τη γλιστρίδα και πιθανότατα δεν θα τα «πετύχω» και πουθενά. Πού να βρω χόρτα;
Μην ανησυχείς, κι εγώ παιδάκι της πόλης ήμουν, ούτε εγώ ήξερα να τα ξεχωρίζω! Θα πας στο Σέιχ Σου και θα ψάξεις τύπους που μαζεύουν χόρτα. Σίγουρα θα βρεις! Θα τους ρωτήσεις τι μαζεύουν, πώς το μαγειρεύουν, τι γεύση έχει, κτλ. Εγώ έτσι ξεκίνησα, άρχισα να ρωτάω τις γιαγιάδες!
Συνέντευξη: Μαρία-Άννα Τανάγια
Πηγή: http://publishitmagazine.gr/2012/11/01/radiki-com/
"Μόνο με μια δουλειά που αγαπάς και επιλέγεις με την καρδιά σου καθώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στην καθημερινότητα σου και να γίνεις πραγματικά πλούσιος."
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν τα ζώα από τις μητέρες τους είναι το πώς να βρίσκουν την τροφή τους. Η αποτυχημένη μύησή τους σε αυτή τη γνώση ελαχιστοποιεί τις δυνατότητες επιβίωσής τους. Κανένας δεν χρειάζεται να παράγει την τροφή του.
Η φύση ταΐζει καθημερινά εκατομμύρια πλάσματα και συντηρεί ένα τεράστιο οικοσύστημα, χρησιμοποιώντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια και χωρίς καμία σπατάλη.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που απαρνήθηκε αυτή την πολύτιμη γνώση και ανέθεσε αυτό τον ρόλο σε άτομα σαν και μένα, που πληρώνονται για να καλλιεργούν και να διαχειρίζονται την τροφή. Έχτισε τεράστιες πόλεις και εξόρισε την παραγωγή της τροφής του έξω από αυτές. Δεν βλέπει πώς γεννιούνται τα φυτά, πώς μεγαλώνουν τα δέντρα και πώς σφάζονται τα ζώα, και χρησιμοποιεί την λέξη «τσοπάνος» για να περιγράψει τον αμόρφωτο άνθρωπο.
Ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι να παράγεις ή να βρεις μόνος σου την τροφή σου, ελαχιστοποιώντας το οικολογικό σου αποτύπωμα και βελτιώνοντας την ποιότητα του φαγητού σου.
Ακούω συνεχώς ανθρώπους να μιλάνε για το πόσο ακριβά είναι τα τρόφιμα, ενώ την ίδια στιγμή σπαταλούν χρήματα αγοράζοντας συσκευασμένα φαγητά και αναψυκτικά, που μάλλον δεν είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας.
Σήμερα, με την κρίση, είναι η καλύτερη εποχή να θυμηθούμε ότι με μια σακούλα, ένα μαχαίρι και αλεύρι οι γιαγιάδες μας μεγάλωναν ολόκληρες οικογένειες. Ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι να παράγεις ή να βρεις μόνος σου την τροφή σου, ελαχιστοποιώντας το οικολογικό σου αποτύπωμα και βελτιώνοντας την ποιότητα του φαγητού σου.
Αρκεί να το ξανασκεφτείς!
Πηγή
Social Plugin