Ευτυχώς που υπάρχουν και οι υποψήφιοι άνεργοι του δημοσίου για να καλύπτουν τον υπόλοιπο του πολύτιμου και πανάκριβου τηλεοπτικού χρόνου των τηλεοράσεων. Τα προγράμματα που έχουν φθηνή παραγωγή και που κρατάνε το κοινό στις οθόνες αλλά και που αποδίδουν χοντρά
κέρδη σήμερα είναι τέσσερα:
α) Εκπομπές μαγειρικής. Τρεις κατσαρόλες, δύο μπρόκολα και ο ταλαντούχος τηλεμάγειρας κατά προτίμηση λαϊφσταλίστας να σε μαθαίνει πώς να βράζεις το νερό.
β)Εκπομπές τηλεξεκ@λιασμού. Από τα βαθιά χαράματα μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα ανάμεσα σε “σοβαρούς” δημοσιογράφους και πολιτικούς θα πεταχτεί και το απαραίτητο βυζόκ@λο. Εκτός των καθαρά τηλεοπτικών προαγωγών που ξεκινάνε μετά την πρωινή σου εξημέρωση. Κόστος βυζόκ@λου χαμηλότερη από το μπρόκολο ή το σέλερι Ιεροσολύμων, για να είμαστε και στο πνεύμα.
γ) Τούρκικα σήριαλ. Από όλα έχει ο μπαξές. Ξεκινώντας από “ιστορικά” γεγονότα μέχρι την φτωχή γειτονοπούλα που της έκλεψε την μπουγάδα η γειτόνισσα.
δ) Δημόσιοι υπάλληλοι σε υστερία! Κάθε μέρα το πανηγυράκι στήνεται ανάμεσα σε όλα τα προαναφερόμενα με υποψηφίους προς απόλυση υπαλλήλους του δημοσίου να κλαίνε, να παρακαλάνε και ενίοτε να απειλούν με λεονταρισμούς ότι “θα χυθεί αίμα” αν δεν τους μετατάξουν σε άλλη υπηρεσία.
Για τα τρία πρώτα, εκτός από την φθήνια που προσφέρουν συντελώντας στην ύπνωση του λαού, υπάρχει μία εξήγηση. Πάντα η τηλεόραση σου κάλυπτε τα κενά της ζωής αναπληρώνοντας τις στερήσεις σου ή τις επιθυμίες σου βασισμένη στους πρωτεργάτες της τηλεόρασης. “Ζήσε το αμερικανικό όνειρο”. Έτσι λοιπόν στην εποχή της κρίσης στην Ελλάδα χορταίνεις την πείνα σου με τον τηλεμάγειρα, συνουσιάζεσαι με το τηλεοπτικό βυζόκ@λο δια χειρός και πάνω που πλαντάζεις για την δυστυχία της Φατμαγκιούλ νιώθεις σουλτάνος Σουλεϊμάν που εξουσιάζεις τον κόσμο. Ζωή και κότα μέχρι εδώ.
Αλλά στις εποχές που ζούμε, ανάμεσα στην χόρταση που σου προσφέρουν οι τηλεπροαγωγοί, υπάρχει η οργή, ο θυμός, η αδικία, το “μπορεί να χυθεί αίμα”. Έτσι εξηγείται η τέταρτη κατηγορία τηλεοπτικών θεαμάτων στην οποία συμμετέχουν αποκλειστικά δημόσιοι υπάλληλοι. Έχουν την εντύπωση οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι οι τηλεπροαγωγοί τους λυπούνται; Τους δίνουν χρόνο για να λύσουν το πρόβλημά τους; Τους αφήνουν να σουλατσάρουν στις οθόνες τηρώντας τον κανόνα της ελευθερίας του λόγου και της δημοσιοποίησης της πραγματικής ζωής; Τεχνηέντως όλες οι θυμωμένες φωνές ακούγονται αφού δείξουν πρώτα το ξύλο που τρώνε από τους φρουρούς της δημοκρατίας τους.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες, οικοδόμοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι στον πάτο του Καιάδα αυτή την στιγμή τεχνηέντως απουσιάζουν εντελώς. Γιατί; Πολύ απλά πίσω από κάθε δημόσιο υπάλληλο που απολύεται υπάρχουν άλλοι εκατό δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να φοβηθούν βλέποντας τον συνάδελφό τους να χάνει την αξιοπρέπειά του στην τηλεοπτική οθόνη. Ο του ιδιωτικού τομέα υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας είναι από χέρι σφαγμένος. Δεν υπάρχουν μετατάξεις και κινητικότητες γι' αυτόν. Έτσι δεν πουλάει στην οθόνη, πέραν του ότι μπορεί να βρεθεί κανένας που να μην αρθρώνει συνδικαλιστικό λόγο και να δούμε live το “θα χυθεί αίμα”.
Το να μετατρέπονται οι δημόσιοι υπάλληλοι σε Φατμαγκιούλ της επανάστασης βοηθάει μόνο το σύστημα και τον πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο. Εκτός από το μηδενισμό της αξιοπρέπειας τους συμβάλουν και στην τρομοκράτηση των συναδέλφων τους που αργά ή γρήγορα θα έρθουν στην ίδια μοίρα. Αν δεν αλλάξουν μορφές αγώνων αναζητώντας το δίκαιο τους, η αξιοπρέπειά τους δεν θα παραμείνει στην τιμή του μπρόκολου και του βυζόκ@λου αλλά θα πέσει παρακάτω. Θα είναι μία νέα κατηγορία τηλεοπτικών προϊόντων για prime time ζώνες με τίτλο “Η οργή του ΜπρόΚωλου”.
ΠΗΓΗ
Social Plugin