"Στην Ελλάδα έρχεται η τέλεια καταιγίδα" - Άρθρο από ΗΠΑ

Το άρθρο έχει σημασία να διαβαστεί γιατί προέρχεται από έναν Έλληνα ο οποίος ζει στην Αμερική . Και έχει σημασία να διαβάσουμε τι είδε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην χώρα που αγαπά.

Είναι ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στον Εθνικό Κήρυκα και το νόημά του αποτυπώνεται ίσως σε μία φράση του: “Στην Ελλάδα έρχεται η τέλεια καταιγίδα”!

Διαβάστε το:

Του A.H. Διαματάρη

Φίλη και φίλε ομογενή και ανά την υφήλιο αναγνώστη,

Σας προειδοποιώ ότι το σχόλιο αυτό μπορεί να σας στενοχωρήσει.

Δεν είναι, ασφαλώς, αυτός ο στόχος μου. Ο στόχος μου είναι διπλός: αφενός να πράξω το χρέος μου και αφετέρου να ταρακουνήσω -στο βαθμό του δυνατού- τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής της μητέρας πατρίδας.

Εξακολουθούν να μην λένε την αλήθεια στο έθνος. Λένε, ακόμα και τώρα, ό,τι εξυπηρετεί τις εφήμερες ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας και της κυρίαρχης πολιτικής τάξης της χώρας.

Ομως, η αλήθεια δεν αποτελεί χρέος μόνο των πολιτικών. Αποτελεί χρέος -αν όχι και προϋπόθεση για την ανάγκη ύπαρξης- και του Τύπου.

Eίναι, λοιπόν, σχεδόν βέβαιο ότι η Eλλάδα πλησιάζει προς το perfect storm, την τέλεια καταιγίδα, την πολιτική αστάθεια εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης.

Μια κατάσταση δηλαδή που αν συμβεί θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Αυτό που κυρίως εμποδίζει την αντιμετώπιση αυτού του ενδεχομένου είναι η περιορισμένη ικανότητα κατανόησης των διαμορφωμένων ρευμάτων, εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, από την πολιτική τάξη της χώρας, σε συνδυασμό με την απονεύρωση αν όχι την ενοχική συν - συστράτευση μαζί της των ΜΜΕ.

Συνεχίζει -είναι πλέον εξοργιστικό- να επιμένει η πλειοψηφία της πολιτικής τάξης να ζει όπως ζούσε, να αγωνίζεται για την καρέκλα, σαν να μην φτώχυνε η χώρα, σαν να μην έφτασε η ανεργία στο 27,4 % σαν να μην πολλαπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες, σαν στο τέλος - τέλος να μην παίζεται κι αυτό ακόμα το μέλλον της χώρας.

Πέρασα μια δύσκολη εβδομάδα στην Αθήνα. Τόσο δύσκολη, που αποφάσισα να μην γράψω πριν ολοκληρωθούν οι επαφές μου, πριν έχω μια καθαρή εικόνα, πριν κατασταλάξουν οι σκέψεις μου.

Αναχώρησα από τη Νέα Υόρκη με μια αμυδρή ελπίδα ότι η κατάσταση στην Αθήνα θα ήταν καλύτερη από ό,τι την άφησα πριν λίγους μήνες.

Είναι δυστυχώς χειρότερη.

Το διαπιστώνει κανείς με το που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Εχει την ιδιαιτερότητα να είναι ένα αεροδρόμιο σχεδόν χωρίς αεροπλάνα και χωρίς κόσμο.

Λίγο πιο πέρα, καθ’ οδόν προς την Αθήνα, σου «χτυπά» η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια, το σύννεφο του καπνού.

Αλλά ακόμα και στο κέντρο της πόλης, η θέρμανση είναι με το σταγονόμετρο.

Και το κρύο θέριζε.

Μια εικόνα χώρας υπό κατάρρευση.

Οι άνθρωποι «της διπλανής σου πόρτας», αυτοί που ζούσαν με άνεση, τώρα είναι οι νεόπτωχοι. Οι ανεργία και οι φόροι τούς τσάκισαν.

Πάει, χάθηκε η μεσαία τάξη.

Πού θα στηριχθεί η ανάπτυξη και η Δημοκρατία όμως χωρίς μεσαία τάξη, με λίγους πλούσιους και πολλούς φτωχούς;

Ελάχιστοι οι πολιτικοί -οι νέοι και άφθαρτοι- που συγκρούονται, που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους.

Οσο για τη διαφθορά, μην αμφιβάλλετε: ζει και βασιλεύει. Ακόμα!

Μίλησα πιο πάνω για την τέλεια καταιγίδα - ακυβερνησία εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Ερχεται, μάλλον, τον Μάιο -αν όχι νωρίτερα- τότε που θα διεξαχθούν μαζί Ευρωεκλογές και Δημοτικές εκλογές. Η Νότιος Ευρώπη θα στείλει μήνυμα απόγνωσης στις Βρυξέλλες.

Το ίδιο μήνυμα θα στείλει και η Ελληνική Κοινωνία στο Μέγαρο Μαξίμου.

Σε αντίθεση με τι λένε οι συχνά στημένες δημοσκοπήσεις τα κόμματα με τη δυναμική -momentum- είναι τα κόμματα της διαμαρτυρίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.

Δεν θα εκπλαγώ εάν έρθουν πρώτο και δεύτερο, αντίστοιχα. Οχι γιατί οι Ελληνες τα εμπιστεύονται ή συμφωνούν μαζί τους, αλλά για να τιμωρήσουν με το αζημίωτο -λανθασμένα πιστεύουν- τους υπεύθυνους της κρίσης.

Αν όμως η διαφορά του πρώτου κόμματος από τη ΝΔ είναι μεγάλη, όπως πολλοί πιστεύουν, τότε τι θα γίνει;

Ακυβερνησία;

Aν συμβεί αυτό, τότε δεν θα βρουν την ευκαιρία οι δανειστές να σηκώσουν τα χέρια τους ψηλά, δεν θα καταρρεύσει η Οικονομία;

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να συνεννοηθούν για προληφθεί αυτό το ενδεχόμενο;

Η Ευρώπη αποτελούσε κάποτε για τον Ελληνα ένα όνειρο: ένα μπλοκ χωρών στο οποίο θα μπορούσε ο δραστήριος Ελληνας να ευημερήσει, να ζήσει σε ένα προηγμένο δημοκρατικό καθεστώς, να προστατεύσει την εδαφική κυριαρχία του.

Στάθηκε όμως ανήμπορος να εκμεταλλευτεί τη σπουδαία ευκαιρία που του δόθηκε να προετοιμαστεί για την είσοδό του στην Ευρωζώνη, κατασπαταλώντας δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Τώρα το όνειρο της Ευρώπης μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Οι λίγες φωνές που εγείρουν το θέμα της αποχώρησής του από την Ευρωζώνη -όπως προχθές έκαναν μερικοί του ΣΥΡΙΖΑ- καθυβρίστηκαν.

Είναι όμως μια κουβέντα που πρέπει να γίνει. Εντιμα, αναλυτικά, ουσιαστικά. Για να γνωρίζει πραγματικά ο κόσμος τα κέρδη και το τίμημα της.

Και με βάση αυτών των δεδομένων να αποφασίσει.

ΠΗΓΗ