Στον «Ντέμιαν» του Γερμανού νομπελίστα, Ερμαν Εσσε, παρουσιάζεται η εικόνα ενός κόσμου που έχει τη μορφή του αβγού και όπου ο άνθρωπος, όπως το πτηνό τη στιγμή της εκκόλαψης, αγωνίζεται να σπάσει το κέλυφός του.
Το πουλί λευτερώνεται από το αβγό παλεύοντας. Όποιος θέλει να γεννηθεί πρέπει να καταστρέψει έναν κόσμο. Θέλει η Ευρώπη να (ξανα)γεννηθεί και ποιον κόσμο θα καταστρέψει για να το πετύχει; Ποιοι θα λευτερωθούν και ποιοι θα μείνουν παγιδευμένοι στο κέλυφος;
Όλα μοιάζουν δυνατά, τα πάντα και το τίποτα, σε τούτη την κοπιαστική πορεία, σε τούτη την εποχή μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία της κοινότητας. Μιας κοινότητας αγωνίας, φόβου, αμηχανίας.
Στο εσωτερικό της βρίσκονται τα σπέρματα της φθοράς και της κατάρρευσης. Αυτό που σήμερα περνά για κοινότητα είναι μια ένωση από αναγκασμό, που νιώθει ότι τα παλιά ήθη δεν ισχύουν πια, αλλά γαντζώνεται στο παλιό από απελπισία, στη συνεχή λήψη μέτρων, ανεπαρκών και υψηλού κόστους, χωρίς να δίνουν λύσεις.
Η διαίρεση έχει συντελεστεί και το υπόλοιπό της είναι οι αναστατώσεις στα χρηματιστήρια και τις αγορές συναλλάγματος. Το χάσμα διευρύνεται, οι διαχωριστικές γραμμές κλειδώνουν τους διαφορετικούς κόσμους μέσα στον ευρωπαϊκό κόσμο (στολίδι) της μεταπολεμικής εποχής.
Γίνεται δηλαδή το αντίθετο απ’ αυτό που υποθέτουμε ότι επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι δεν σταματούν να «εκφράζουν απλώς συναισθήματα», όπως το γερμανικό δίδυμο επί των Οικονομικών. Αδύναμη η προσπάθεια από τους δυνατούς, ενώ η ψυχή της Ευρώπης μοιάζει μ’ ένα ζώο, που ήταν δεμένο και ουδείς μπορεί με ασφάλεια να περιγράψει τις αντιδράσεις όταν θα ξελυθεί ή όταν οι κραδασμοί του φλοιού πετάξουν τα θαλάσσια όντα στην ξηρά και τα έμβια της ξηράς στη θάλασσα.
Στη βιολογική περιοχή, τα είδη που προσαρμόστηκαν, τα είδη που ήταν έτοιμα να αντιμετωπίσουν τη νέα ζωή, διασώθηκαν. Οπως θα έλεγε και ο Ντέμιαν αυτό το ξέρουμε, Γι’ αυτό θέλουμε να είμαστε έτοιμοι.
Κατερίνα Τζωρτζινάκη
ΠΗΓΗ
Social Plugin