Ώρα 03:30 το πρωί. Ο φρουρός κοίταξε στον ουρανό τα αστέρια. H Μεγάλη Άρκτος στην θέση της. Χαμογέλασε. Ένα απαλό αεράκι σηκώθηκε, σαν κάτι να τον χάιδεψε. Μια σχεδόν ανεπαίσθητη αίσθηση στο δεξί του αυτί. Τριάντα δευτερόλεπτα πέρασαν. Άρχισε να αισθάνεται παράξενα. Υγρό τρέχει από το αυτί του. Κάτι δεν είναι καλά. Ο οργανισμός προσπαθεί μάταια να ανταπεξέλθει στην ύπουλη επίθεση.
Το πρώτο που ένιωσε, ένας ο πόνος στον δεξί ώμο, και λίγο αργότερα η παράλυση. Το όπλο πέφτει από τα χέρια του. Πανικός. Προσπαθεί να φωνάξει, να ζητήσει βοήθεια. Οι φωνητικές χορδές μία-μία αποσυνδέονται σαν αυτές μιας κιθάρας. Τα γόνατα λυγίζουν, ένοιωσε για μια στιγμή τα κόκαλά του να καταρρέουν, ο σκελετός εξαφανίζοταν από μέσα του, σαν κάτι να του τρώει τα σωθικά. Ο εσωτερικός εχθρός του χρησιμοποίησε το ίδιο το ανθρώπινο υλικό για αναπαραγωγή, για καύση, διέλυσε τον οργανισμό του. Χιλιάδες χιλιάδων νανομηχανές, εκκατομύρια νανοπριόνια, σταθερά έκοψαν τις ίνες, τα νεύρα παρέλυσαν, κατέστρεψαν τον οργανισμό.
Χρησιμοποιώτας την ροή του αίματος οι νανομηχανές ήδη έφτασαν και κατέστρεψαν την αορτή. Άλλες ακολούθησαν την σπονδυλική στήλη, άλλες επεξεργάστηκαν τον εγκέφαλο, οι κρίνοι υποδοχείς δεν θα μύριζαν πλέον τίποτα. Γύρισε τα μάτια στον ουρανό. Το τελευταίο που είδε ήταν η Μεγάλη Άρκτος να σβήνει σαν κεράκι – πρόλαβε μια νοερή προσευχή: Κύριε Ιησού ελέησον με.
Το μόνο που πρόδιδε ότι κάποιος άνθρωπος ήταν εκεί μερικά λεπτά νωρίτερα ήταν κομματάκια από το ύφασμα της φθαρμένης του στολής. Οι νανομηχανές είχαν ήδη χορτάσει από το μέταλλο του όπλου του. Οι πρώτες ειδικές μονάδες του εχθρού, ντυμένες με ειδικές στολές νανομηχανών δίνοντάς τους ιδιότητες stealth, και αυτοθεραπευτικές συνάμα, αισθάνθηκαν σαν το σπίτι τους, καταλαμβάνοντας το έδαφος του εθχρού.
Διαβαστε περισσοτερα εδω
Social Plugin