ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ;

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ;

(Σκέψου….πριν διαβάσεις το παρακάτω κείμενο….!)

Σκέφτηκες ότι ΕΣΥ είσαι αυτός που μπορεί να αλλάξει την

Σκέψη σου, σε μια προσπάθειά να κάνεις κάτι άλλο στην ζωή σου και στον τρόπο που επιθυμείς ΕΣΥ ο ΙΔΙΟΣ να ζεις ή γενικά να αλλάξεις τον τρόπο της συμπεριφοράς σου…!

Αλήθεια τι λες….τι είναι η σκέψη;

Απλά σκεφτόμαστε συνεχώς και αυτό που παράγουμε με την σκέψη μας είναι και πάλι σκέψεις. Δηλαδή…είναι ένα εργαλείο για την Γνώση. Με την Σκέψη που κάνουμε αναγκαστικά…. γνωρίζουμε.

Η Σκέψη γενικά αναφέρεται στον Κόσμο, δηλαδή…για το τι είναι ο Κόσμος και ποια είναι η σχέση των Όντων μέσα στον Κόσμο και μεταξύ τους, αλλά κυρίως ποια είναι η σχέση του Ανθρώπινου Όντος με τον Κόσμο και τα πράγματα.

Με την σκέψη περιγράφω τον Κόσμο με σκοπό να τον γνωρίσω….ή τελικά με την σκέψη μου φτιάχνω τον κόσμο; Ιδού η απορία….!

Το είναι…είναι ίδιο με τη Σκέψη. Ότι βλέπουμε και ότι είναι και υπάρχει ….είναι ακριβώς ίδιο με την Σκέψη μας…ή τελικά η Σκέψη μας είναι ίδια μ’ αυτό που υπάρχει;

Σας μπέρδεψα…! Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο….!

Η σκέψη είναι ένα «εργαλείο» που μ’ αυτό επιβεβαιώνουμε κάτι, το οποίο αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας.

Το θέμα είναι ότι η πίστη μας πολλές φορές κλονίζεται…διότι οι αισθήσεις μας πολλές φορές ψεύδονται….και ότι αυτό που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας…δεν είναι πάντα η αλήθεια….! Εμμμ…..!

Η Αλήθεια είναι ….ότι ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ…κάτι σαν όταν αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και ταιριάζει με το αντικείμενο που έχουμε μπροστά μας. Με την Σκέψη μας λοιπόν εξετάζουμε αν αυτό που κείται ή στέκεται μπροστά μας είναι αυτό που βλέπουμε με τις αισθήσεις μας ή όχι και το επιβεβαιώνουμε. Με την Σκέψη μας λοιπόν αποδεικνύουμε αυτό για το οποίο ισχυριζόμαστε ότι είναι Αλήθεια. Με την Σκέψη μας και με το Λόγο μας….εξηγούμε αυτό που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε. Η πίστη μας είναι ότι με την Σκέψη μας μπορούμε να τα εξηγήσουμε όλα. Αυτό βέβαια είναι κάτι που δεν το πιστεύει κανείς πια ….και βέβαια…ούτε και η ίδια η Σκέψη.

Οι δυνατότητες της Σκέψης για εξήγηση και απόδειξη είναι μικρές και έχουν όρια. Τα Μαθηματικά μας αποδεικνύουν ότι η σκέψη έχει όρια και ότι δεν μπορεί να τα αποδείξει όλα και να τα εξηγήσει όλα.

Τότε εμείς γιατί επιμένουμε να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε αυτήν την προκατάληψη; Είναι ένα ερώτημα…!

( Προκατάληψη θεωρούμε κάθε τι που θεωρούμε γνώση, χωρίς να το έχουμε από πριν ερευνήσει. Προκατάληψη είναι μια από πριν γνώση, κάτι που διδαχθήκαμε κάποτε εις το παρελθόν και το θεωρούμε αληθινό, δηλαδή….ότι ανταποκρίνεται σ’ αυτό που έχουμε μπροστά μας ή μέσα μας, που μας λέει…ότι κάτι είναι έτσι ή αλλιώς. Ότι κάτι είναι έτσι και ότι δεν μπορεί παρά να είναι και δεν μπορεί να είναι διαφορετικό. )

Αν όμως όντας η Σκέψη είναι όντως ένα όργανο της Γνώσης…δηλαδή αυτό που θεωρούμε για Γνώση, τότε είναι αυτή η ίδια, αλλά και τα παράγωγά της…δηλαδή συμπεράσματα, προτάσεις κλπ μια προκατάληψη;

Τότε θα ήταν η αλλαγή της Σκέψης που αναζητούμε, η απαλλαγή και η απελευθέρωση απ’ αυτήν την προκατάληψη;

Από την άλλη η Σκέψη λειτουργεί μόνο για το γνωστό, για την ήδη γνωστή Γνώση. Γι’ αυτό που ήδη ξέρουμε και επομένως αυτό που δύναται να κάνει κανείς με την Σκέψη και η ίδια η Σκέψη σαν εργαλείο, είναι μόνο να περιγράψει το ήδη γνωστό.

Αν είναι έτσι μπορεί όντως να ισχύει αυτό που πιστεύουμε με πάθος και απόγνωση, ότι η Σκέψη είναι ένα εργαλείο γνώσης;

Μπορεί η σκέψη να παράγει Γνώση;

Και όταν λέμε Γνώση, εννοούμε κάτι που δεν είναι ακόμα γνωστό. Κάτι άγνωστο. Κάτι που είναι ήδη γνωστό δεν μπορούμε να το ονομάσουμε Γνώση, αφού είναι ήδη γνωστό. Άρα σαν Γνώση μπορούμε να λογαριάζουμε μόνο κάτι που είναι άγνωστο ως τώρα. Η Σκέψη όμως μπορεί να ερμηνεύσει μόνο το γνωστό και άρα δεν μπορεί να κάνει αυτό το οποίο αφελώς πιστεύουμε: να είναι ένα εργαλείο παραγωγής Γνώσης.

Τώρα θα μου πείτε…δεν το έλυσε ο Αριστοτέλης…θα το λύσουμε εμείς….! Ο ίδιος ο Αριστοτέλης μας λέγει…ότι η Σκέψη λειτουργεί μόνο για το γνωστό.

Το θέμα είναι το τι μπορεί να κάνει η Σκέψη και εμείς με την Σκέψη και αυτό μας ενδιαφέρει για το λόγο, ότι είναι πρώτιστη ανάγκη για τον Άνθρωπο να γνωρίζει και μάλιστα να γνωρίζει πάντα νέες, άγνωστες Γνώσεις. Με την Σκέψη κρίνουμε, ξεχωρίζουμε, συγκρίνουμε κάτι, που είναι κιόλας εμπρός μας. Δεν μπορούμε να βρούμε λύση ή να πάρουμε αποφάσεις ή να κάνουμε επιλογές, για το αν πρέπει να πράξουμε και για το πώς θα πράξουμε κάθε φορά που το θέλουμε ή να επιλέξουμε και να κάνουμε κάποια επιλογή. Η Σκέψη δεν είναι η δύναμη που κινεί το Όν, δηλαδή…η δύναμη που το κάνει να πράττει. Και αυτό διότι δεν έχει καμιά σχέση με την πράξη.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό…ΑΔΕΛΦΙΑ….και μάλιστα όταν το ακούς...από τον εφευρέτη του Νου και τον ιδρυτή της Λογικής…τον ίδιο τον Αριστοτέλη;

Ας βάλουμε την Σκέψη μας από την αρχή….και να πούμε ότι η Σκέψη λειτουργεί μόνο με το γνωστό κι αυτό μόνο για να το περιγράψει και να βρει τις αναλογίες μεταξύ των πραγμάτων που το αποτελούν. Η εμμονή μάλιστα της Σκέψης να ασχολείται μόνον με το γνωστό και η πίστη-προκατάληψη του ανθρώπου ότι με αυτόν τον τρόπο γνωρίζει….δεν οδηγεί απλώς σ’ έναν αέναο φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο ερμηνεύουμε και ξαναερμηνεύουμε το ήδη γνωστό, αλλά και κάνει κάτι πολύ χειρότερο: μπλοκάρει στην ουσία το άγνωστο, δηλαδή…την ίδια πηγή της Γνώσης.

Στην πραγματικότητα για τον Νου και για τον κυριαρχημένο πλήρως απ’ τον Νου Άνθρωπο…δεν υπάρχει άγνωστο. Η προκατάληψη αυτή και ο εγκλωβισμός μας στην κυριαρχία του Νου και της Σκέψης, μας καθιστά ανίκανους και ανήμπορους για δράση. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε και αυτό που κάνουμε συνήθως, όταν καλούμαστε να πράξουμε, είναι μόνο να σκεφτόμαστε για πράξη, αλλά ποτέ να πράξουμε….και ακόμα περισσότερο να πράξουμε και εφαρμόσουμε τις Σκέψεις μας στην Πράξη.

Ο Αριστοτέλης λέγει ότι ακόμα …. «αν διατάξει η Σκέψη, ο Νους, ο Άνθρωπος πράττει σύμφωνα μ’ αυτό που θέλουν οι επιθυμίες του, ως ο ακροατής», δηλαδή… αυτόν που δεν έχει θέληση, δύναμη. Στην πραγματικότητα δηλαδή….ο Άνθρωπος είναι ανήμπορος να πράξει. Κι αυτό διότι δεν χρησιμοποιεί το σωστό εργαλείο γι’ αυτό, την πράξη, δηλαδή….το πράττειν, την δύναμη, η οποία μένει άπραγη και εξουδετερωμένη, απασχολημένη να δημιουργεί αυτόν τον λειψό κόσμο και αυτόν τον λειψό Άνθρωπο. Η Δύναμη αυτή του Πράττειν είναι βέβαια ….η Θέληση και ….καθόλου ο Νους.

Ας ξεκαθαρίσουμε τι είναι το άγνωστο…μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη…

Είναι η άγνωστη

Γνώση. Είναι η καινούργια Γνώση. Η λύση, η έμπνευση, το καινούργιο…και είναι αυτό ακριβώς που μπλοκάρουμε….δηλαδή…την φρέσκια ιδέα, την λύση απ’ το πουθενά, την Δύναμη. Είναι η Δύναμη, η θέληση αυτή που εξαντλούμε και σπαταλούμε, εξηγώντας για άλλη μια φορά τα ίδια και τα ίδια και για την ίδια Γνώση, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προκατάληψη για κάτι, που το μάθαμε για σωστό και το πιστεύουμε για αληθινό, χωρίς να το έχουμε ποτέ ερευνήσει.

ΕΡΕΥΝΑ…ΑΔΕΛΦΙΑ…ΕΡΕΥΝΑ.

Έτσι είμαστε εμείς

οι σημερινοί ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ… για να μην γράψω…οι περισσότεροι…διότι έτσι ή αλλιώς αυτό είναι…αυτό που μάθαμε ότι είμαστε, κάποτε εις το παρελθόν από τους δασκάλους μας…από σχολείο μας…από τους γονείς μας…από την (εκκλησία) μας και στο οποίο πιστεύουμε μέχρι και να σκοτώνουμε….γι’ αυτό…ακόμη είμαστε έτοιμοι…!

Δεν υπερβάλλω….διότι θεωρούμε ότι είμαστε αποτυχημένοι ή ότι είμαστε τεμπέληδες ή άχρηστοι ή ακόμη οι πιο ικανοί και οι πιο έξυπνοι κλπ. κι αυτό διότι αποτύχαμε κάποτε εις την εφηβεία μας ή επειδή δεν καταφέραμε κάποτε να πετύχουμε σε κάτι που κάναμε και γι’ αυτό και εξ αυτού βγάλαμε το συμπέρασμα ότι δεν είμαστε ικανοί, πετυχημένοι, κλπ. κλπ., ένα συμπέρασμα μάλιστα που θα ισχύει από τότε…έως το τέλος της ζωής μας. Ναι…..αυτός είναι ο Νεοελληνικός τρόπος που λειτουργεί η Σκέψη μας και η Λογική μας…που είναι το σύστημα όλων των «γνωστών» Γνώσεων. Με γενικεύσεις δηλαδή…και με κατηγοριοποιήσεις. Αυτά βέβαια, όπως καταλαβαίνουμε έχουν ένα τεράστιο βάρος στον Άνθρωπο, το οποίο τον αποδυναμώνει, γι’ αυτό και είναι σίγουρο, ότι αν δεν καταφέρει να απελευθερωθεί ποτέ από όλες αυτές τις προκαταλήψεις…δεν θα καταφέρει ν’ αλλάξει ποτέ τίποτα εις την ζωή του και εις τον Κόσμο.

Το κάθε ζωντανό Όν που ζει εις την Γαία…προσλαμβάνει από το Σύμπαν ύλη, για την οποία…η Φιλοσοφία πιστεύει ότι πρόκειται για ακατέργαστη ύλη και την οποία κατόπιν μορφοποιεί η Σκέψη και την κάνει Γνώση.

Αυτό που κάνει η Σκέψη, είναι να ξεχωρίζει, να κρίνει να συγκρίνει, να περιγράφει και να ερμηνεύει.

Προσλαμβάνουμε ενέργεια…μέσω των ΕΠΤΑ ενεργειακών μας κέντρων….όπως αυτή ρέει ελεύθερη εις το Σύμπαν, την οποία κατόπιν μετατρέπουμε με τις αισθήσεις μας….σε αισθητηριακά δεδομένα και τα οποία κατόπιν ερμηνεύει η Σκέψη.

Όλο αυτό το λέμε Αντίληψη κι αυτός είναι ο λόγος που συγχέουμε πάντα την Αντίληψη με την Σκέψη. Λέμε πως είναι θέμα Αντίληψης και εννοούμε ότι είναι θέμα Σκέψης και λέμε ότι πρέπει να αλλάξουμε την Σκέψη μας και το συγχέουμε με την αλλαγή της Αντίληψης. Όμως η Αντίληψη είναι η διαδικασία εκείνη πρόσληψης της ενέργειας κι αυτό μέχρι την εμφάνιση της Σκέψης και της ερμηνείας. Αυτό που λέμε Αντίληψη είναι η πρόσληψη της ελεύθερης ενέργειας και η μετατροπή της από τις αισθήσεις…σε αισθητηριακά δεδομένα.

Η Σκέψη μας έπεται και αυτό που κάνει με την επέμβασή της, είναι να μπλοκάρει, να σταματάει την ροή της ενέργειας…όπως εκείνη ρέει…ελεύθερα εις το Σύμπαν. Χωρίς την ενέργεια και αυτό που αντιλαμβανόμαστε, δεν θα είχαμε τίποτα να ερμηνεύσουμε. Το ζήτημα είναι ότι μ’ αυτήν την ερμηνεία φτιάχνουμε τον Κόσμο μας και το χειρότερο…όπως λέει και ο Νίτσε…(Εστίν), είναι ότι ξεχνάμε ότι πρόκειται περί ερμηνείας. Κι αυτό λοιπόν που πιστεύουμε για Κόσμο και εαυτό, δεν είναι παρά μια ερμηνεία, η οποία, επειδή δεν ερευνήσαμε ποτέ την Αλήθεια της, έχει καταντήσει μία προκατάληψη. Έτσι ο Κόσμος που φτιάχνουμε και μέσα του ζούμε, είναι ένας Κόσμος περισσότερο…ερμηνείας και προκατάληψης.

Είμαστε περισσότερο Νους, Σκέψη, παρά…Θέληση. Και εάν θέλετε εις την πραγματικότητα είμαστε μόνο Σκέψη, Ερμηνεία και καθόλου Θέληση.

Όμως το όργανο και η δύναμη που μπορεί να μας κάνει να κινηθούμε, και αυτό θα μας πει να πράξουμε…είναι η Θέληση….!

Με όλα αυτά το «κακό» που κάνει η απόλυτη κυριαρχία της Σκέψης πάνω μας: απ’ την μία δεν οδηγεί στην Γνώση και απ’ την άλλη μπλοκάρει την θέληση να αναπτυχθεί, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα την ανικανότητα μας να δράσουμε και να πράξουμε. Σε αντίθεση με την τρέχουσα πίστη, ότι αυτό που προσλαμβάνουμε από το Σύμπαν είναι ακατέργαστη ύλη, η πίστη μας είναι ότι δεν πρόκειται καθόλου για κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα πρόκειται για Ενέργεια, για μια Δύναμη, που έχει Συνείδηση του Εαυτού της, κάτι που σημαίνει ότι είναι Δύναμη…αλλά και Γνώση κι αυτό για τον απλούστατο λόγο, ότι σε άλλη περίπτωση δεν θα γνωρίζαμε ούτε κι αυτό που γνωρίζουμε. Η απόδειξη γι’ αυτό το λίγο που γνωρίζουμε τελικά, από την ανακάλυψη της Σκέψης και μετά, είναι ότι στην πραγματικότητα η Σκέψη από τότε δεν έχει προχωρήσει ούτε χιλιοστό….!

Κι αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα από τότε ως σήμερα….είναι να επαναλαμβάνουμε συνεχώς και αενάως τα ίδια και τα ίδια…δηλαδή αυτά που μας είπαν οι Πρόγονοί μας Έλληνες Φιλόσοφοι και Μαθηματικοί κλπ., χωρίς να έχουμε καταφέρει ΕΜΕΙΣ να πούμε τίποτα καινούργιο. Τι ρεζίλι…! Αναλογιστείτε το λίγο…! Μα θα μου πεις κάποιος…εδώ σήμερα…δεν ξέρουμε καν για τους Αρχαίους μας Φιλοσόφους…εσύ θέλεις και να τους αναπαράγουμε κιόλας….που κι αυτό ακόμη είναι μια ξεφτίλα…διότι δεν ξέρουμε τον τρόπο….διότι είμεθα ημιμαθείς.

Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ…..ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ….ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ ΕΝΤΡΥΦΗΣΕΙ….!

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ…..ΑΔΕΛΦΙΑ….ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΚΑΤΙ ΝΕΟ…ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ. Μα θα μου πει κάποιος…ρε φίλε τα είπαν όλα οι Πρόγονοί μας…τι χολοσκάς…!

…Έτσι σιγά σιγά….καταλήγουμε και πιστεύουμε στην Λογική και στην Σκέψη, για τον μόνο λόγο ότι ερμηνεύει….το γνωστό. Και τι είναι αυτό το γνωστό που ερμηνεύει; Αντικείμενο. Αυτό που καταφέρνει η Σκέψη και ο Άνθρωπος με την Σκέψη, είναι να φτιάξει και ερμηνεύσει….αλλά και να πιστέψει σε αντικείμενα και ότι όλα εις τον Κόσμο, αλλά κι αυτός ο ίδιος δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά…απτά αντικείμενα.

Το μπέρδεμα γίνεται και αρχίζει από την στιγμή που βλέπει, ότι δεν είναι καθόλου έτσι και όταν βλέπει, ότι δεν μπορεί να είναι μόνο ένα αντικείμενο, αλλά αισθάνεται ότι θα πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο από αυτό το στέρεο, άκαμπτο, συμπαγές, ακούνητο, αμετάβλητο αντικείμενο. Όμως έρχεται απανωτά….η «κουφάλα» μας….η Σκέψη….και μας λέγει…ότι αυτό το κάτι άλλο και το κάτι περισσότερο, δεν είναι τίποτα άλλο από το Νοητό και ότι αυτό το Νοητό, το υπερβατικό, θα μπορέσει να το συλλάβει με την Σκέψη και τον Νου, που είναι το εργαλείο με το οποίο ο Άνθρωπος συλλαμβάνει τα νοητά, σε αντίθεση βέβαια με τα αισθητηριακά που γνωρίζει με τις αισθήσεις. Αυτά που γνωρίζει ο Άνθρωπος με τις αισθήσεις τα λέει αντικείμενα και υποστηρίζει ότι αυτό δεν είναι το παν που υπάρχει. Υπάρχουν και τα Νοητά που είναι ανώτερα και πιο σίγουρα σαν Γνώση. Όμως και τα Νοητά δεν ασχολούνται με αντικείμενα;

Ποια λοιπόν είναι η διαφορά μεταξύ των δύο ή μήπως τα Νοητά είναι πιο σίγουρη Γνώση;

Τελικά…από τότε που ο Άνθρωπος άρχισε τις ερωτήσεις…τα έκανε όλα….άνω κάτω…σαλάτα…!!! Διότι ο καθένας δ΄’ινει την δική του ερμηνεία….και πάει λέγοντας….άντε να συννενοηθούμε…!

Τελικά αυτά που βασίζονται σε υποθέσεις και ολόκληρα οικοδομήματα της Νόησης συντρίβονται μόλις ταραχτεί λίγο η βάση τους, δηλαδή…η υπόθεση πάνω εις την οποία οικοδομήθηκαν.

Το ενδιαφέρον του Ανθρώπου, ήταν πάντα το πώς να πράξει…σύμφωνα με την Γνώση του και να εφαρμόσει την Γνώση του αυτή στην πράξη. Με την ελπίδα…ότι αλλάζοντας την Σκέψη, μπορεί κάποιος να πράξει και μάλιστα να πράξει ορθά. Με την Σκέψη δεν μπορούμε να πράξουμε… παρά μονάχα Σκέψεις. Οι Σκέψεις όμως δεν είναι πράξεις ή τουλάχιστον δεν είναι πράξεις που μπορούν να αλλάξουν έναν τρόπο ζωής ή έναν τρόπο συμπεριφοράς και μια στάση ζωής…διότι η ζωή είναι πράξη και μπορούμε να την πράξουμε, δηλαδή…. να την ζήσουμε μόνο πράττοντας και ποτέ σκέφτοντας ή μιλώντας και επιχειρηματολογώντας γι’ αυτήν. Να πράξουμε λοιπόν δεν μπορούμε με την Σκέψη ή τον Νου σαν όργανο. Μ’ αυτό που μπορούμε να πράξουμε είναι η Θέληση, η Σκόπευση, η Όρεξη…όπως μας λέγει και ο Αριστοτέλης.

Η κυριαρχία της Λογικής πάνω στο ανθρώπινο Όν, έκανε να μπλοκάρουν λειτουργίες και Δυνάμεις που ο Άνθρωπος κατέχει προς Γνώση και Δράση, αλλά εξ αιτίας αυτής της κυριαρχίας δεν εξερεύνησε και δεν ανέπτυξε, με αποτέλεσμα να εξασθενήσουν και να περιέλθουν σε πλήρη απαξίωση και απραξία.

Η Θέληση έχει καταντήσει, ένας ακόμα όρος της Λογικής και όχι αυτό που είναι στ’ αλήθεια, δηλαδή….η Δύναμη της κίνησης, η Δύναμη που δύναται να οδηγήσει το Όν εις την Πράξη. Ο άνθρωπος προσπαθεί ακόμα να πράξει με την Σκέψη, κάτι βέβαια που είναι αδύνατο. Η Θέληση είναι η δύναμη εκείνη μέσα μας, που μπορεί ακόμα και να μας οδηγήσει σε υψηλές Πράξεις και Δράσεις, Γνώσεις και Εμπειρίες, όπως η εμπειρία υψηλών εννοιών, όπως ο Θεός, η Ψυχή και η Ελευθερία. Η Σκέψη μας μπορεί να χρησιμεύσει σαν ένα εργαλείο για Δράση, σε σχέση και σύγκριση προς το κατ’ εξοχήν εργαλείο της Πράξης…την θέληση.

Ο διαχωρισμός μεταξύ της Σκέψης σαν την δύναμη του Σκέπτεσθαι και της Θέλησης ως την δύναμη που είναι υπεύθυνη για πράξη…απεγνωσμένα το ζητάμε όλοι μας με το να ασχολούμαστε μ’ αυτό που λέμε αλλαγή της Σκέψης, ώστε να αλλάξουμε κάτι τέλος πάντων εις την ζωή μας κι αυτό είναι αδύνατο να το καταφέρουμε μόνον με την Σκέψη και με οποιαδήποτε αλλαγή της….αλλά μόνον με την ανάπτυξη της…Θέλησης.

ΘΕΛΗΣΗ…ΕΧΕΙΣ...ΕΧΕΙΣ...ΘΕΛΗΣΗ;

(Ε.Ι.)

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ