Η επιστήμη σήμερα, μας εξηγεί ότι όλα όσα βλέπουμε, στην ουσία δεν είναι έτσι, αλλά είναι ενέργεια, μια κοσμική θάλασσα, και ενώ όλοι όσοι ασχολήθηκαν με την αλήθεια, μέσα από την αναζήτηση και κατανόηση του Θεού και ιδεατού παραδείσιου κόσμου, μας μιλούν για μια πραγματικότητα όπου ζούμε το αντίγραφο και την απομίμηση του αληθινού, γι'αυτό και πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής...
Τι είναι αυτός ο κόσμος, και ποιος τον σχεδίασε, και για ποιον λόγο; διότι, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ζούμε σε ένα ολόγραμμα, που σχεδιάστηκε πάνω σε ένα καμπυλωμένο τμήμα ενέργειας της κοσμικής θάλασσας.
Δηλαδή, βλέπουμε και βιώνουμε το φάσμα του ολογράμματος διότι είμαστε κι εμείς δικό του μέρος, αφού έχουμε το σώμα μας φτιαγμένο από τα ίδια στοιχεία που αποτελείται το ολόγραμμα.
Από μια συχνότητα και μόνον βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τον συγκεκριμένο ενεργειακό χώρο που ονομάζουμε υλικό τρισδιάστατο κόσμο.
Το υλικό σώμα ανήκει και προέρχεται από αυτό το ολόγραμμα, και δεν μπορεί να υπάρξει αλλού σαν οντότητα με αυτό το σώμα.
Εδώ γίνεται ξεκάθαρο ότι ο πλανήτης μας, και γενικά οτιδήποτε βλέπουμε εμείς γύρω μας, το κατανοούμε, μόνον από την συγκεκριμένη συχνότητα του υλικού μας σώματος, άρα και βιώνουμε όλες τις καταστάσεις νοερά σαν ένα όνειρο αληθινό.
Σαν μια πραγματικότητα αληθινή και υπαρκτή, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μια εκπομπή πληροφοριών, που το ανθρώπινο σώμα τις υλοποιεί και δίνει στις πληροφορίες οντότητα.
Είναι ξεκάθαρο πλέον, πως ότι αντιλαμβανόμαστε είναι ένα όνειρο, ένα ολόγραμμα, στο οποίο παγιδεύτηκε η ψυχή, αφού εγκλωβίστηκε ενδυώμενη μέσα στο ανθρώπινο σώμα, και αναγκάζεται να υπομένει όλα τα δεινά του σώματος. Και όταν γινόμαστε ένα με αυτόν τον κόσμο, χάνουμε κάθε επαφή με την αληθινή πραγματικότητα των άπειρων συχνοτήτων που εκπέμπονται στο σύμπαν έξω από την καμπύλη του υλικού πεδίου - ολογράμματος.
Το θέμα είναι, αν όταν δενόμαστε και γινόμαστε ένα με την ύλη, αν μπορεί η ψυχή να ξεφύγει από το συγκεκριμένο ολόγραμμα και να γυρίσει πίσω στην αρχική μορφή της, ειδάλλως θα παραμείνει για πάντα εγκλωβισμένη σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές, που ονομάζουμε υλικό κόσμο.
Όλα γύρω μας είναι ένας εικονικός κόσμος, για να κατανοήσεις την αλήθεια, πρέπει πρώτα να νικήσεις τους φόβους σου, αν το καταφέρεις, περνάς απέναντι..
Aκολουθεί ένα μικρό τμήμα από την συνέντευξη που έδωσε ο Μάνος Δανέζης στο περιοδικό Ζενίθ.
...Μίλησα για τις αδυναμίες των αισθήσεων μας. Οι αισθήσεις μας έχουν βασικά τρεις αδυναμίες.
Ας πάρουμε το μάτι μας. Δεν αντιλαμβάνεται όλες τις ακτινοβολίες παρά ελαχιστότατες, αυτό που λέμε οπτικό φάσμα. Μιλάμε για έναν ωκεανό φωτός που δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε και αντιλαμβανόμαστε μόνο ελαχιστότατες.
Η δεύτερη αδυναμία που έχει το μάτι μας είναι ότι δεν μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται αντικείμενα που είναι μικρότερα από κάποια ελάχιστη διάμετρο. Με τον τρόπο αυτό δεν καταλαβαίνουμε τη σκόνη που βρίσκεται μεταξύ μας, τα σωματίδια των οσμών, τα μικρόβια κλπ.
Και η τρίτη αδυναμία που έχει το μάτι μας είναι αν δύο αντικείμενα είναι πιο κοντά από μια συγκεκριμένη απόσταση δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν δύο αντικείμενα, αλλά σαν ένα. Κοίταξε τώρα αν δεν είχαμε αυτές τις αδυναμίες του ματιού.
Για παράδειγμα αν βλέπαμε όλες τις ακτινοβολίες, τότε δεν θα βλέπαμε τίποτα! Θα ήταν ένας απέραντος ωκεανός φωτός γύρω μας, που δεν θα διέκρινες τίποτα, θα ήταν απλά ένα εκτυφλωτικό φως.
Για να δούμε τη δεύτερη αδυναμία. Αν βλέπαμε αντικείμενα που ήταν μικρά, τότε αυτός ο χώρος μεταξύ μας δεν θα ήταν κενός. Θα ήταν το πιο πηχτό πράγμα που έχεις δει στη ζωή σου! Ακόμη και το άρωμα που φοράω, τα μικροσωματίδια, θα τα έβλεπες. Θα έβλεπες τη σκόνη, μικροοργανισμούς, κι ακόμη τις πτητικές ενώσεις, το καυσαέριο… Θα έβλεπες να μας ενώνει ένα πυκνότατο υλικό. Δηλαδή εσένα θα σε έβλεπα θαμπό, γιατί θα σε έβλεπα μέσα από ένα εκπληκτικά πυκνό υλικό.
Ας πάμε στην τρίτη αδυναμία. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω ως ανεξάρτητα αντικείμενα όσο κοντά και να βρίσκονται. Τότε δεν θα σε έβλεπα εσένα. Θα έβλεπα τα κύτταρά σου, θα έβλεπα τα μόρια σου, τα άτομα σου, τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια των ατόμων σου. Θα έβλεπα τα στοιχειώδη σωμάτια. Κι επειδή αυτά δεν είναι σωματίδια μάζας αλλά ρεύματα ενέργειας, θα έβλεπα την ενέργεια. Κι επειδή τα πάντα είναι φτιαγμένα από τα ίδια δομικά υλικά, τότε πως θα ξεχώριζα το τραπέζι από εσένα; Θα ζούσα σ’ έναν ωκεανό στροβιλιζόμενης ενέργειας!
ΠΗΓΗ
Social Plugin