Τι είναι τα Στίγματα, τα «σημάδια του Χριστού» - Το κοριτσάκι που αιμορραγεί

Συνιστά ένα από πλέον ανεξήγητα φαινόμενα που διαρκούν εδώ και αιώνες ενώ εμφανίζονται σε ελάχιστους ανθρώπους, συνήθως κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για την εξήγηση του πραγματικά περίεργου φαινομένου που αποκαλείται ως «τα σημάδια του Χριστού», γνωστά ως «στίγματα». Η Χριστιανική Εκκλησία θεωρούνται από τη Χριστιανική Εκκλησία, θαύματα, και υπενθυμίζουν τα πάθη του Χριστού και τον πόνο που ο ίδιος βίωσε.

Όσοι τα εμφανίζουν στο σώμα τους βιώνουν έναν δυσβάστακτο πόνο στα χέρια και τα πόδια, δηλαδή στα σημεία εκείνα όπου ο Χριστός είχε τα καρφιά κατά τη Σταύρωση Του.

Άλλοι πάλι άνθρωποι, εκτός από τον πόνο φέρουν και ουλές στο σώμα τους στα ίδια σημεία όπου ο Ιησούς είχε τα σημάδια της Σταύρωσης.

Ενδεικτική ήταν η περίπτωση μίας γυναίκας από τη Συρία που ονομαζόταν Μαρία, η οποία κατά τη δεκαετία του '90 είχε αρχίσει να ματώνει ανεξήγητα, σε συγκεκριμένα μέρη του σώματος της. Από τότε, τις Μ. Παρασκευές εμφανίζει στο σώμα της τα σημάδια του Χριστού απ' τα οποία τρέχει ανεξήγητα, αίμα από τις ουλές της. Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ο πόνος είναι ανυπόφορος, ενώ οι πληγές γιατρεύονται μόνες τους από την επόμενη κιόλας ημέρα.

Ωστόσο, τα μέρη του σώματος όπου εμφανίζονται τα στίγματα σε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι πάντοτε ίδια. Τις περισσότερες φορές εμφανίζονται στον καρπό ή απευθείας στις παλάμες, ενώ η πληγή από την λόγχη διαφέρει από στιγματικό σε στιγματικό, ανάλογα με την πλευρά του σώματος όπου εμφανίζεται.

Βέβαια, έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες για το φαινόμενο των στιγμάτων, αποδίδοντάς τα από απάτες μέχρι και σε ψυχαναγκαστικά φαινόμενα του μυαλού.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν λόγο για θαύματα ενώ άνθρωποι που δεν πίστευαν στο Χριστιανισμό, έγιναν Χριστιανοί.

Οι στιγματικοί είναι συνήθως καθολικοί και ακολουθούν μία πρακτική που λέγεται ηλιοθέαση.

Το παράδοξο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί επιβιώνουν χωρίς τροφή και νερό, πέραν της καθημερινής Θείας Κοινωνίας, για μακροχρόνιες και ασύλληπτες, για τον κοινό ανθρώπινο νου, περιόδους. Η πρακτική αυτή σημειώθηκε για πρώτη φορά από τον Πατέρα Πιο, τον 20ο αιώνα, ο οποίος απείχε από την τροφή και την πόση για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ σταμάτησε και να κοιμάται.

ΠΗΓΗ