Τι συμβαίνει εδώ;
Γιατί μεγάλωσαν τα μάτια σου, Γιάννη μ', γιατί κοιτάνε στο άπειρο;
- Α, μπα ...; Αποφάσισες να μου δώσεις το λόγο;
- Λέγε!
- Τι δηλαδή να σου πω; Δεν έχω λέξεις. Δεν έχω λόγια. Όποια σκέψη μου λεκτικοποιώ, χάνει αμέσως σε ένταση, σε βάθος, σε νόημα. Γίνεται αδιάφορη.
- Προσπάθα, Γιάννη μ' ...;
- Το φαινόμενο άρχισε εδώ και μερικά χρόνια. Το συνειδητοποίησα όμως πρόσφατα. Είναι σα να περνάει πολύ γρηγορότερα η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος. Δε μου φτάνει πια η μέρα. Αν και κάνω λιγότερα τώρα απ' όσα έκανα παλιά. Πώς να το πω ...; Αισθάνομαι σα να εκπέμπω σε άλλη συχνότητα, σα να διεστάλη ο κραδασμός μου, βραχυκυκλώνουν γύρω μου οι συνομιλητές, όχι όλοι ...; ξέρεις τι παρατήρησα; Με άλλους «ανέβηκε» η διάθεση να κάνω παρέα και με άλλους «κατέβηκε», το μικρό γίνεται μεγαλύτερο, το μεγάλο μικρό, σα ν' άλλαξε, σα να γύρισε ανάποδα η αναγνωριστική μου κλίμακα. Όταν το έψαξα, βρήκα, ότι οι μεν είχαν κοινό σημείο τους την υπέρβαση και οι δε την κατάβαση. «Κάτι συμβαίνει εδώ», είπα εντός μου. Είδα ότι οξύνθηκε η αντιληπτικότητά μου, η προβλεπτικότητα επίσης, μπορούσα τώρα να διακρίνω τις αδήλωτες προθέσεις των άλλων, ακόμα και αν ήθελε λίγο ακόμα για να ωριμάσει η ζύμη του ψωμιού που τρώω, διαπίστωσα ότι υποχώρησαν κάποια σημάδια στο σώμα μου που λίγο έλλειψε να με οδηγήσουν στο γιατρό, κάτι ασυνήθιστοι πονοκέφαλοι, κάτι ευαισθησίες του δέρματος, προεόρτια, ως φαίνεται, αυτής της διεργασίας, κουβαλούσα ελαφρύτερα το βάρος μου τώρα, αν και δεν έχασα κιλά ...; Να σου το πω αλλιώς ...; Είναι σα να βάζω ένα μικροσκόπιο πάνω στα ελάχιστα και να τα μεγεθύνω, σα να τα βλέπω όλα σε μεγαλύτερη γεωμετρική διάσταση, ακούω τον ήχο της καρφίτσας που πετάω στο τζάμι, σα να είναι ήχος καμπάνας στ' αυτί μου, αυτό με δείχνει στους άλλους ευερέθιστο, επειδή (ανακλώντας πάνω μου οι διαστατικοί αυτοί ήχοι) εκρήγνυμαι, αλλά - σε βεβαιώ - οι εκρήξεις μου αυτές, αν και στα μάτια των άλλων φαίνονται ως εκνευρισμοί, άλλοτε ως αναίτιος θυμός, δεν εξουδετερώνουν την πραότητα, αντιθέτως, τη βαθαίνουν, την καλλιεργούν, τη φωτίζουν μέσα μου ...;
- Τι λες τώρα, Γιάννη μ' ...;
- Ναι ...; Σκέφτηκα ότι είναι ζήτημα της μέσης ηλικίας όλα αυτά. Ότι σήμανε η ώρα της αξιοποίησης εμπειριών και βιωμάτων, ο οργανισμός μου συνθέτει διάσπαρτες γνώσεις και τις μεταποιεί σε ένα νέο πεδίο συνειδητότητας ...;
- Γιατί να μην είναι έτσι, Γιάννη μ';
- Διότι υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτά. Μια αίσθηση ότι όλα όσα έκαμα, είπα ή έγραψα στο παρελθόν, είναι ανόητα, όχι όμως και μάταια. Ιδέες - έμβρυα που κυοφορήθηκαν, αλλά δεν γεννήθηκαν ποτέ, τώρα έρχονται από παντού ως λόγος ειδικών επιστημόνων και διεκδικούν μία διεύρυνση, μια έκταση μέσα στον χώρο και το χρόνο, επιχειρούν να εγκατασταθούν στα μυαλά, τη σκέψη και την αίσθηση των ανθρώπων, για ένα νέο πεδίο συνειδητότητας πάλι, από άλλο δρόμο αυτή τη φορά, όμως το ίδιο επίμονα, το ίδιο ανίκητα, το ίδιο θεϊκά. Νοιώθω να συναντιέμαι κάθε μέρα με το πνεύμα ανθρώπων που δεν γνώρισα ποτέ, δεν είναι πολίτες αυτού του κράτους, είναι πολίτες διάφορων κρατών, σε όλο τον κόσμο. Μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει;
- Όχι, Γιάννη μ' ...;
- Και το περίεργο είναι ότι νοιώθω περισσότερο Έλληνας από ποτέ, την ώρα που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αρκούδα και τη γυρίζουν για να χορεύει στα πανηγύρια ξεφτιλίζοντάς τη στα μάτια της Υφηλίου. Αλλά δεν πονάω γι' αυτό, δεν αισθάνομαι ταπείνωση, όπως θα έπρεπε ...;
- Τι αισθάνεσαι, Γιάννη μ';
- Αισθάνομαι ότι δεν είναι αυτή η Ελλάδα! Βάφτισαν «Ελλάδα» μια τσιρλιάρα αρκούδα, οι γύφτοι χτυπάνε το ντέφι για να χορεύει στα πανηγύρια, το κάνουν όμως για να θολώσουν τα νερά, τώρα που η Ωραία Κοιμωμένη του παραμυθιού ξυπνάει μετά από χίλια χρόνια ύπνου και φοβούνται τη νέα της βασιλεία ...;
Παντελής Φλωρόπουλος - «Αναγγελία» 13 Ιουλίου 2011
http://diaelefsis.pblogs.gr/ Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Social Plugin