ΤΑΡΑΤΣΟΚΗΠΟΙ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

Βλέ­πο­ντας το φάσμα μιας βαθιάς επι­σι­τι­στι­κής κρί­σης να ορθώ­νε­ται μπρο­στά μας όσο περνά ο και­ρός, στο ΚΕΒΙΩ επι­μέ­νουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μέτρων που... πρέ­πει να λάβουμε αφο­ρούν τον καθένα μας προ­σω­πικά.

Πρέ­πει να ενερ­γή­σει ο καθέ­νας μας. Πρέ­πει να πάρει πρω­το­βου­λίες επι­βί­ω­σης και μαζί μια μεγάλη από­φαση: Ο παλιός καλός και­ρός δεν επι­στρέ­φει. Καμιά σωτη­ρία δεν μπο­ρούμε πια να περι­μέ­νουμε από το κρά­τος. Το αντί­θετο μάλι­στα. Το κρά­τος μας γίνε­ται κάθε μέρα και πιο ξένο, επι­βάλ­λο­ντάς μας όλο και πιο σκληρή γερ­μα­νική πει­θαρ­χία και λιτό­τητα.

Έτσι όπως πάνε τα πράγ­ματα, μετά τις εκλο­γές που μας λένε ότι θα γίνουν τον Απρί­λιο ή τον Μάιο, φαί­νε­ται πως μπαί­νουμε σε πολύ ολι­σθη­ρούς δρό­μους με άγνω­στο προ­ο­ρι­σμό. Ας φρο­ντί­σει, λοι­πόν, ο καθέ­νας μας, όσο είναι ακόμα και­ρός, ν’ αρχί­σει μια μικρή παρα­γωγή τρο­φί­μων μ’ ένα λαχα­νό­κηπο στην αυλή του.

Το μεγάλο πρό­βλημα είναι βέβαια οι κάτοι­κοι των πόλεων. Τί μπο­ρεί να γίνει με τους κατοί­κους των μεγα­λου­πό­λεων; Δεν περισ­σεύει πολλή γη για καλ­λιέρ­γεια στις μεγά­λες πόλεις. Παρ’ όλα αυτά, αρκετά πράγ­ματα μπο­ρούν να γίνουν. Γι’ αυτό μιλή­σαμε επα­νει­λημ­μένα για αστική γεωρ­γία στις πόλεις (δείτε, λόγου χάρη, τα άρθρα μας Αστική γεωρ­γία και επάρ­κεια τρο­φί­μων, Πώς να ξεκι­νή­σετε ένα κοι­νο­τικό κήπο και Η αστική γεωρ­γία στην Αβάνα).

Όμως, η ανοι­χτή γη για καλ­λιέρ­γεια είναι λιγο­στή στην Αθήνα, ίσως και στη Θεσ­σα­λο­νίκη, και οι κοι­νο­τι­κοί κήποι που προ­τεί­νουμε θέλουν χρόνο για να οργα­νω­θούν, ενώ θα αντι­με­τω­πί­ζουν και αρκε­τούς κιν­δύ­νους όσο θα οξύ­νε­ται το επι­σι­τι­στικό πρόβλημα.

Γι’ αυτό σήμερα επα­νερ­χό­μα­στε με το και­νούρ­γιο άρθρο μας Οι ταρα­τσό­κη­ποι και η αστική γεωρ­γία. Η ιδέα είναι απλή, ται­ριά­ζει στο ελλη­νικό ταμπε­ρα­μέ­ντο και έχει δοκι­μα­στεί σε δεκά­δες μεγα­λου­πό­λεις του κόσμου: Αξιο­ποιούμε τους άχρη­στους μέχρι σήμερα χώρους στην ταρά­τσα, στον ακά­λυ­πτο χώρο, στις βερά­ντες, στα μπαλ­κό­νια μας. Ζωντα­νεύ­ουμε τις ερή­μους των τσι­μέ­ντων τοπο­θε­τώ­ντας γλά­στρες, ζαρ­ντι­νιέ­ρες, πλα­στι­κές σακού­λες και φυτεύ­ο­ντας τομά­τες, μελι­τζά­νες, αγγου­ρά­κια, κολο­κυ­θά­κια, πεπό­νια και ό,τι άλλο τρα­βάει η όρεξή μας. Εκεί που σήμερα δεν υπάρ­χει τίποτα, δημιουρ­γούμε ζωή, φρέ­σκα τρό­φιμα για την οικο­γέ­νειά μας, κάνουμε κάτι χει­ρο­πια­στό και χρή­σιμο χωρίς να κλαίμε τη μοίρα μας, χτί­ζουμε γέφυ­ρες προς τη βιω­σι­μό­τητα και την επι­βί­ωση. Κάτι λίγο, σίγουρα — αλλά κάτι. Σκε­φθήτε το. Και ξεκι­νή­στε. Τώρα είναι η ώρα.

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ