Προτιμάμε την δουλεία; Τα μικρά παιδιά ΟΧΙ!

Προτιμάμε την δουλεία;

Πολλοί απο εμάς πανε κάθε μέρα με απροθυμια στη δουλειά τους. Τους ονομάζω για την ευκολία «μισθωτούς σκλάβους» (μαζί και εγώ). Σηκώνονται νωρίς το πρωί για να προλαβουν να φτάσουν στην δουλειά τους μες την κίνηση. «Ζουν» την ζωή τους για την εργασία, ζούν ώστε να μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς και τις εφορίες, ζουν ώστε να πληρώνουν; ...

Πως θα χαρακτηρίζαμε μια τέτοια κατάσταση; Πόσα χρόνια θα αντέχαμε να πεθαίνουμε ενα αργό θάνατο; πραγματικά δεν το γνωρίζω αυτό και δεν έχω σκοπό να ερευνήσω την αντοχή των άλλων.

Αν θα ρωτούσαμε αυτούς τους μισθωτούς σκλάβους γιατί ζουν, η απάντησή τους θα ήταν: «Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να πληρώσω το νοίκι ή το στεγαστικό δάνειο» ή «Επειδή μου αρέσουν οι διακοπές και η καλή ζωη». Απίστευτο και όμως αληθινό: η πλειοψηφία της κοινωνίας μας επιλέγει εκουσίως την δουλεία του μισθού....

Εδω ακριβώς φτάσαμε στο σημείο που μας οδηγεί σε αδιέξοδο: οι περισσότεροι απο εμάς «ερωτευτήκαμε» την ασφάλεια και την σιγουριά της ζωης μας, οι αβεβαιότητες της ζωής θεωρούνται επικίνδυνες (μαζί και εγω). Και αυτή είναι η αιτία που μας κατάντησε σε δούλους. Το iphone και το μηνιάτικο, το δάνειο για το αυτοκίνητο, το σπίτι, οι διακοπές κτλ.

Αρκετοί απο εμάς είναι βαθιά χωμένοι στα προβλήματα της επιβίωσης, άλλοι ειναι πάλι ικανοποιημένοι με την ζωούλα τους, διαφορετικά δεν θα πήγαιναν και να ψηφίσουν αυτά τα κόμματα που τόσες δεκαετίες αγόραζαν, ξεπούλαγαν και δανειζόντουσαν εις βάρος ενος λαού!

....πολλοί φαίνονται αρκετά ευχαριστημένοι και πιστεύουν οτι ολα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, έχουν τις άκρες τους, έχουν τον έλεγχο της ζωής τους, την περιουσία τους και ότι ζητά η ψυχούλα τους...παντού η ασφάλεια... που αντανακλά την μορφή ευτυχίας. Ας υποθέσουμε ότι το αφεντικό τους λέει ξαφνικά, "Ξέρεις κάτι αγαπητέ σκλάβε; αποφάσισα να σε αφήσω ελεύθερο...απο αύριο δεν ξαναχρειάζεται να έρθεις για δουλειά! Είσαι ελεύθερος! Μπορείς να πας οπουδήποτε εσυ θέλεις»!

Ξαφνικά ο φτωχός εργατικός σκλάβος, αφού μένει με το στόμα ανοιχτό.... πέφτει στον πανικό! Συνειδητοποιεί οτι οι πολλές επιθυμίες του, υλικές ή μη και η εξαρτησή του απ' αυτές αρχίζουν να τον βασανίζουν....βλεπει για πρώτη φορά την ζωη του σαν μια κόλαση. Ποιος θα διασφαλίσει τώρα την ασφάλεια και την προστασία του; Μέχρι τώρα ήταν άλλοι που λάμβαναν την απόφαση για την εργατική του ασφάλεια...Ποιος πρέπει τώρα να λάβει όλες αυτές τις αποφάσεις; Πολύ μεγάλη είναι η πιθανότητα ότι θα αποφασίσει να μείνει εκει που δούλευε και με το μισθό μειωμένο ...πανευτυχής και βυθισμένος στην ασφάλεια του iphone και των selfies.

Όταν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, όλοι οι ανατολικοί Γερμανοι πέταγαν στα σύννεφα! Οι αλυσίδες της σκλαβιάς τους ξαφνικά θα έσπαγαν...Τότε για πρώτη φορά θα μπορούσαν τελικά να είναι ελευθέροι! Δύο χρόνια αργότερα, μια έρευνα έδειξε ότι το 80% των ανατολικών ήθελε να επιστρέψει στο παλιό καθεστώς.... δεν μπορούσαν να χειριστούν την «ελευθερία». Η «ελευθερία», η αβεβαιότητα, η σχετικά άδομη δυτική πλευρά με αυτό που γνώριζαν τους φόβισε...! Ζητούσαν τον μικρό και ασφαλές κόσμο που είχαν μεγαλώσει ...βέβαια η έρευνα έγινε πάνω στους Γερμανούς και όχι σε Ιταλούς ή σε Ελληνες.

Μήπως είμαστε προγραμματισμένοι να είμαστε σκλάβοι; Μήπως το DNA μας είναι πειραγμένο και προγραμματισμένο να ακολουθήσουμε τις διαταγές των ανωτέρων μας χωρίς να θέτουμε μια ερώτηση;.... Προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι έτσι. Εχετε προσέξει τις ερωτήσεις μικρών παιδιών; Σε «ζαλίζουν» όταν ρωτάνε συνέχεια, 'Τι είναι αυτοοο; Πως σε λένε; Απο που είσαι; Πότε ήρθες;' Τα μικρά παιδιά είναι απο την φύση τους περίεργα, έτσι ειναι φύση του ανθρώπου...

Φυσικά κάνουμε ερωτήσεις, είμαστε επικριτικοί, θέλουμε να γνωρίζουμε τα πάντα! Οι γονείς όμως είναι εντελώς προγραμματισμένοι και καταστρέφουν την αγνότητα των παιδιών τους.... καθώς γερνάμε γινόμαστε όλο και χειρώτεροι. Μετά σε πλακώνουν οι εκπαιδευτικοί, στα θρανία τους πρέπει να κάθεσε ήσυχος με το στόμα κλειστό, όλη την ημέρα να μην λες λέξη...να δουλεύεις....σε πλακώνουν με τις θρησκείες τους, θητεία και ο στρατός στην καλύτερη περίοδο της ζωής μας και στη συνέχεια.... οι εργοδότες μας φροντίζουν και αμείβουν την δουλική συμπεριφορά...

Είμαστε προγραμματισμένοι απο μικροί....Εμείς απο μόνοι μας και η εκπαιδευσή μας είναι η αιτία της σκλαβιάς μας. Γιατί η μεγαλύτερη τιμή και δόξα του εγώ μας είναι η ασφάλεια του μισθού και της ύλης, της σύνταξης, της αναγνώριση μας απο τους άλλους....Εμείς πουλάμε εθελοντικά την ελευθερία μας μόνο για το βραβείο της ασφάλειας...οικοδομημένη στην ανασφάλεια.

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η λεγόμενη ασφάλεια και προστασία,στην οποία είμαστε προσκολλημένοι δεν είναι τιποτε αλλο απο την θυσία της ελευθερία μας;;;

ΚΟΡΑΞ