Ο καθωσπρέπει άνθρωπος δεν είναι ο εαυτός του. Αν δεν είσαι ο εαυτός σου δεν μπορείς να διακρίνεις το σωστό και το λάθος. Ή ακόμα κι αν το διακρίνεις δεν το ακολουθείς γιατί καλύπτεσαι -συνειδησιακά- ότι κάνεις το σωστό επειδή ακολουθείς τους κανόνες. (Αν οι κανόνες είναι λάθος δεν φταίω εγώ, αυτοί που τους έφτιαξαν).
Δούλος γίνεται ο καθωσπρέπει άνθρωπος επειδή έχει μάθει να αντέχει να καταπιέζεται.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νου και κρίση. Επειδή ακριβώς έχει νου και κρίση δεν γίνεται να μην μπορεί να διακρίνει το σωστό. Όταν δεν το επιλέγει το κάνει ΜΟΝΟ επειδή δεν τον βολεύει. Και νίπτει τας χείρας του με την δικαιολογία ότι το κάνουν όλοι οι άλλοι, επειδή ακριβώς ακολουθεί τους κανόνες, για τους οποίους δεν ευθύνεται ο ίδιος.
Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε για όλους τους ανθρώπους ότι είναι καλοί.
Καλός άνθρωπος είναι ο δίκαιος, ο συνετός, ο ειλικρινής, ο νοικοκύρης, αυτός που δεν κοιτά το προσωπικό του συμφέρον, ο ξεκάθαρος, αυτός που έχει λόγο, προσωπικότητα, που αναλαμβάνει την κατάσταση, που έχει σθένος, δεν είναι έρμαιο, που έχει αξίες, που δίνει και την ζωή του γι' αυτές, κι όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που κάνουν τον άνθρωπο θαυμαστό όν («Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» Τ. Λειβαδίτης). Αν ένα απ’ όλα τα θαυμαστά δεν έχει δεν επιτρέπεται να θεωρείται καλός άνθρωπος. Κακώς δίνουμε ελαφρυντικά ή/και δικαιολογούμε. Όταν δίνεις ελαφρυντικά και δικαιολογείς δεν ΑΝΑΓΚΑΖΕΙΣ τον άλλον να γίνει ο Άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται ο Λειβαδίτης, αυτό το θαυμαστό ον.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΛΥΓΕΡΟΥ
Social Plugin