Ενώ στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να ακούν τις φωνές της πραγματικής οικονομίας, η κατάσταση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις χειροτερεύει αργά και βασανιστικά, ο τζίρος ελαχιστοποιείται, τα λεφτά ταμείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, επιχειρήσεων κ.α. πάνε στο ΔΝΤ χωρίς να ανοίξει μύτη και η κοινωνία κυριεύεται από το άγχος.
Πολλοί λοιπόν αναγκάζονται να πουν, ας συμφωνήσει η κυβέρνηση σε ότι είναι να συμφωνήσει. Ή ας πάμε σε ρήξη, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ζητούν. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει εν προκειμένω.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν μήπως αυτό επιδιώκουν και οι δανειστές; Να πιεστούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, έτσι ώστε να γίνουν αναγκαστικά αποδεχτά τα όποια νέα μέτρα μέσω συμφωνίας με νέο Μνημόνιο;
Ήδη η διαπραγματευτική θέση της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ. Το άγχος ενδεχόμενα ωθήσει τον λαό σε επιλογές αυτοκαταστροφής του, σε περίπτωση που κληθεί να αποφασίσει εκείνος ανάμεσα σε επιλογές που θα του δοθουν όχι από ανθρώπους της πιάτσας που γνωρίζουν την αγορά και τι χρειάζεται εκείνη για να ανακάμψει.
Παρά τα παγκόσμια σχέδια υπάρχει πάντα η δυνατότητα ευελιξίας, αρκεί να γνωρίζει κάποιος τους κανόνες και τους όρους ελιγμού βάσει συγκυριών. Αλλά εδώ «οικονομολόγοι» με παχυλά πτυχία δεν γνωρίζουν, πως να έχει κάποιος απαίτηση να γνωρίζει η μάζα…
Θυμηθείτε: Οι λαοί παρακαλούν για λύση! Ποιοί θα την δώσουν όμως;
ΠΗΓΗ
Social Plugin